E m 0 t i o n

မတ္လ၏ ေႏြညမ်ား

“ဟယ္”
ခရီးေရာက္မဆိုက္ ေဒၚေလးရဲ႕ ရွည္လ်ားလွတဲ့ အံ့အားတသင့္ အာေမဋိတ္သံက ဆီးႀကိဳလိုက္တဲ့အျပင္ ေဘးမွာရွိေနတဲ့ ေမေမရဲ႕ ကြက္ခနဲပ်က္သြားတဲ့ မ်က္ႏွာတို႔ကို ၾကည့္ရင္း ေႏြ ေၾကာင္သြားသည္။
“ကေလးကို လာတြဲၿပီး အိပ္ရာထဲကို ပို႔ေပးလိုက္ပါ”
ေမေမက ေဒၚေလးကို လွမ္းေျပာလိုက္ေသာ္ျငား ေႏြ လက္ခါျပလိုက္ရင္း ဗိုက္ကေလးကို ႏွိပ္ျပလိုက္သည္။
“ေၾသာ္ သမီး အေပါ့သြားခ်င္လို႔လား။ ေဒၚေလး ေခၚသြားလိမ့္မယ္ေလ။ ေမေမ အထုပ္ေလးေတြ ခ်လိုက္ဦးမယ္ေနာ္”
ေျပာရင္းဆိုရင္း ကားေနာက္ခန္းမွ ဓာတ္ဘူး၊ ေရခြက္ အစံုထည့္ထားသည့္ ျခင္းေတြ အိတ္ေတြကို ေမေမနဲ႔ မမတို႔က ခ်ေနသည္။
ေၾသာ္ အိမ္ကို ျပန္ရမွာမုိ႔ ေပ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္က ခုေတာ့လည္း တစ္မ်ဳိးပါလား။
ေႏြ ေတြေ၀ေနသည္။ စိတ္သြားတိုင္း မပါႏုိင္သည့္ ခႏ`ဓာကိုယ္ကို ေလးကန္စြာ သယ္ေဆာင္ရင္း ေဘးမွ တြဲထားသည့္ ေဒၚေလးကို အားနာစြာ ၾကည့္လိုက္သည္။
“သမီးေလး ေတာ္ေတာ္ေနေကာင္းသြားၿပီပဲ။ လာလာ၊ ၿပီးရင္ တံခါးေခါက္လိုက္ေနာ္။ ေဒၚေလး ဒီေရွ႕မွာပဲ ရွိေနမယ္”
ေႏြ အားယူကာ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ၀င္လိုက္သည္။ မွန္... မွန္ဘယ္မွာဘဲ။
“ေနမေကာင္းတဲ့လူက မွန္းမၾကည့္ရဘူး သမီးရဲ႕၊ မွန္ၾကည့္ရင္ ေရာဂါက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာက္တတ္ဘူးတဲ့”
ေဆးရံုမွာရွိေနစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေမေမတို႔က မွန္မျပခဲ့။ ခု ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွ မွန္ကေရာ။ ေႏြ မ်က္ေမွာင္ေလးတစ္ခ်က္ၾကဳတ္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ရင္ထဲမွ ပ်ဳိ႕အန္ခ်င္သလိုလို။ တံခါးကို အဆက္မျပတ္ ထုလိုက္သည္။
“သမီး ၿပီးၿပီလား”
အျပံဳးတစ္စႏွင့္ ေဒၚေလးက လွမ္းေမးလိုက္ေသာ္ ေႏြ ပါးစပ္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပလိုက္သည္။
“အန္ခ်င္လုိ႔လား၊ သမီး အန္ခ်င္လို႔လား။ မအန္ပါနဲ႔ သမီးရယ္၊ မအန္ပါနဲ႔။ ေမေမ့ကိုသနားရင္ မအန္ပါနဲ႔”
လက္ထဲမွ အထုပ္တစ္ထုပ္ကိုပစ္ခ်ရင္း ေမေမ ေျပးလာေလသည္။ ေႏြ ကိုယ္ေလးကို ေတာင့္လိုက္ကာ လက္ဖ၀ါးထဲကို စာေရးဟန္ျပလိုက္သည္။
“ကေလး notepad ေပး”
မမကို ေမေမ လွမ္းေအာ္သည္။
“သမီး မအန္ခ်င္ပါဘူး ေမေမရယ္၊ ဒါေပမဲ့ အလုိလို ပ်ဳိ႕ေနတယ္”
ေရးရင္း မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာသည္။
“သမီး လွဲခ်င္တယ္၊ အိပ္ရာထဲ ပို႔ေပးပါ”

သူနာျပဳဆရာမေလးႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ ေႏြ႕ကို လာေခၚသည္။ ေမေမက ေႏြ႕လက္ဖ၀ါးေလးကို ဆုပ္ထားသည္။
“အ၀တ္အစားေတြ ခၽြတ္လိုက္ပါေနာ္၊ ၿပီးရင္ ဒီဟာေလး ၀တ္ေပးပါ”
ေမေမက ေႏြ႕ထံလွမ္းေပးေသာ အစိမ္းေရာင္၀တ္ရံုရွည္ႀကီးကို လွမ္းယူကာ ေႏြ႕ကို ၀တ္ေပးသည္။
“အို အကုန္ခၽြတ္ရမွာရွင့္၊ ဒီ၀တ္ရံုတစ္ထည္ပဲ ၀တ္ေပးပါ”
သူနာျပဳဆရာမေလးစကားကိုၾကားေတာ့ ေႏြ တြန္႔သြားသည္။ ေမေမ့ကိုပင္ ရွက္ရြံ ႔ဟန္ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေမေမက စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈမ်ားၾကားက ျပံဳးျပလိုက္ေသးသည္။
“သမီး ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔ေနာ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက အရမ္းေတာ္တာ။ ခုတင္ေပၚေရာက္တာနဲ႔ သမ`ဗဳေဒ`ဓ ရြတ္ေနေနာ္သမီး”
“ရပါၿပီ၊ ကၽြန္မနဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ”
သူနာျပဳဆရာမေလးေခၚေဆာင္ရာေနာက္ လိုက္သြားေသာ ေႏြ႕ေျခလွမ္းမ်ား သာမာန္ထက္ ပိုမုိေတာင့္တင္းေနတာ ေမေမသိသြားမွာစိုးသျဖင့္ ေႏြ ခပ္သြက္သြက္လွမ္းလိုက္သည္။
“ေခါင္းအံုးကို ဖယ္လိုက္”
“ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူး အသင့္ျပင္”
“ေခါင္းစြပ္က မလံုဘူး၊ ဆံပင္ေတြ ထြက္ေနေသးတယ္ေလ။ အျမဲေျပာတယ္၊ ဆံပင္ကို စုခ်ည္ၿပီးမွ ေခါင္းစြပ္ စြပ္ပါလို႔”
မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္ကာ ဘုရားစာရြတ္ေနပါေသာ္လည္း ၾကားေနရေသာ အသံမ်ားကို ဥေပကၡာမျပဳႏုိင္။ ရုတ္တရက္ ရင္ဘတ္အစံုေအးစက္သြားေတာ့ မ်က္လံုးကို ကပ်ာကယာ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ရင္ဘတ္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ေအးစက္စက္ စတီးလ္ျပားႏွစ္ခုကို ကပ္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။ လက္ထဲကိုလည္း ေဆးထိုးအပ္ေတြ ႀကိဳးတန္းလန္းႏွင့္ ထိုးၾကသည္။ ရွဳပ္ယွက္ခတ္ေနေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ေႏြ အားေလ်ာ့သလို ခံစားလာရသျဖင့္ မ်က္စိအစံုကို ဇြတ္မွိတ္လိုက္ျပန္သည္။
“ဒါ ေမ့ေဆးမဟုတ္ေသးဘူးေနာ္ သမီး၊ သမီး အားရွိေအာင္ ဆရာမႀကီးက ထိုးေပးမွာ”
ဆရာ၀န္မႀကီးတစ္ေယာက္က ညာလက္ထဲသုိ႔ ေဆးထိုးရန္ျပင္ဆင္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ခုခ်ိန္ထိ ေႏြ႕ကို ခြဲစိတ္မည့္ ဆရာ၀န္ႀကီးကို မေတြ႕ရေသး။ လက္ဖ်ံမွ စူးခနဲ နာက်င္စြာ ခံစားလိုက္ရသည္။
“သမ`ဗဳေဒ`ဓ“
“အတၳ၀ီသင္စ”

“ရပါတယ္ သမီးရယ္၊ သမီးေလးက အန္လို႔မရဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ အနားမွာ မျပတ္ေစာင့္ေနရတာ”
“ေၾသာ္ ဟုတ္။ ေႏြ႕ကို ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္တဲ့ေန႔က သမီးတို႔အရမ္းစိတ္ပူေနတာ။ သမီးတုို႔က မဟာၿမိဳင္ေဆးခန္းမွာ ေန႔လယ္ ႏွစ္နာရီမထိုးခင္ အမီ သြားေစာင့္ေနတာေလ။ ေအာ္ပေရးရွင္းခန္းထဲကေန 2 နာရီေလာက္ထြက္ၿပီး မဟာၿမိဳင္ကို ေရာက္မယ္ေျပာတာကိုး။ ေနာက္ ေရာက္မလာလို႔ ေဆးခန္းမွာ ၀င္ေမးေတာ့ ခုထိ သတိမရေသးလို႔ မလာေသးတာလို႔ေျပာေတာ့ တအားစိတ္ပူသြားတာ။ ဒီၾကားထဲ သူ႔ဖုန္း တတီတီကိုလည္း ျပန္ေျဖရေသးတယ္”
“ဟုတ္တယ္ သမီးရယ္၊ ဆရာ၀န္ႀကီးက 11 နာရီ 45 စၿပီး 2 နာရီေလာက္ဆို ၿပီးၿပီလို႔ ေျပာသြားတာ။ 3 နာရီလည္း ထြက္မလာ၊ 4 နာရီလည္း ထြက္မလာ။ အန္တီ့မွာ ရြတ္ရဖတ္ရတာလည္း စံုလို႔။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးက ထြက္လာၿပီး မိန္းကေလးက အားနည္းတာေရာ၊ အားငယ္တာေရာ ေပါင္းၿပီး ခုထိ သတိမရေသးဘူး။ စိုးရိမ္စရာေတာ့ မရွိဘူး၊ အေမ ၀င္ၾကည့္လို႔ရတယ္ ေျပာလို႔ အန္တီ၀င္သြားေတာ့ သမီးက ခုတင္ေပၚမွာ လံုး၀သတိမရေသးဘူး။ 4 နာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့မွ နည္းနည္းလႈပ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္စိက ေကာင္းေကာင္းမဖြင့္ေသးဘူး။ သမီး သတိရလား။ ေမေမ့ကို မွတ္မိလား၊ ျမင္လား ေမးေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္အိပ္သြားတယ္။ သူနာျပဳဆရာမကေတာ့ ေမ့ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းမႏိုးေသးတာလို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီေန႔က သား မပါဘူးေနာ္”
“ဟုတ္တယ္ အန္တီ၊ တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ အဲဒီေန႔က ရံုးမွာ project အသစ္ စလုပ္ရတဲ့ေန႔။ အဲဒီမတိုင္ခင္ကတည္းက ႀကိဳသိေနရတာ။ project လုပ္ဖို႔ကေတာ့ ရက္ေျပာင္းလို႔မရဘူးေလ။ တျခား အဖြဲ႕၀င္ေတြလည္း ရွိေသးေတာ့။ မျဖစ္မေန ကၽြန္ေတာ္ ပ်က္လိုက္ရင္ ရေပမဲ့ ေႏြကလည္း နင္ မလာပါနဲ႔။ project ၿပီးရင္သာ ငါ့ကို ျပန္ရွင္းျပဆုိလုိ႔ မလာေတာ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ရံုးကေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ဆီ ဖုန္းဆက္ဆက္ၿပီး ေမးေနတာ။ ခုေရာ သူ ဘာစားလို႔ရလဲ။ ေဆးခန္းကေရာ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ျပရမွာလဲ အန္တီ”
“အင္း တစ္လခြဲေလာက္ထိကို ထမင္းမေျပာနဲ႔၊ အဖတ္ ဘာအဖတ္မွ စားလုိ႔မရဘူး။ ၾကက္သားကို ေပါင္းၿပီး အရည္ကိုေတာင္ ေရစစ္နဲ႔စစ္ၿပီးမွ တုိက္ရတယ္။ အနည္က ပါတဲ့ အဖတ္ေလးေတာင္ စားလုိ႔မရဘူး။ အရည္ၾကည္ၾကည္ပဲ တိုက္ရတယ္။ ရင္ထဲမွာ အစာမရွိေတာ့ ပူတာေပါ့သမီးရယ္၊ ေနကလည္း တအားပူ၊ မီးကလည္း မမွန္ေတာ့ ေန႔ခင္းဘက္ဆို အိပ္ရာထဲမွာ မေနႏုိင္ဘူးဆိုၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ပိုက္ဖ်ာေလးခင္းၿပီး ၀င္ေနတယ္။ အန္တီ့မွာ အေအးပတ္မွာစိုးလို႔ ေျပာေနရေပမဲ့ သူ ဘယ္လုိမွမေနႏိုင္ေတာ့လည္း ေစာင္ေတြထပ္ခင္းၿပီး အဲဒီေပၚမွာ လွဲခိုင္းရတာပဲ။ ေဘးက ေၾကြျပားေတြကို လက္နဲ႔ပြတ္လိုက္၊ ေအာက္က ေစာင္လြတ္တဲ့ေနရာေလးကို လက္နဲ႔ပြတ္လိုက္နဲ႔”
“ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပံုမွန္လူေတြေတာင္ ေန႔ခင္းဆို အျပင္မထြက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပူတာ။ ဆရာ၀န္ႀကီးက မဟာၿမိဳင္မွာတုန္းက ဘာေျပာေသးလဲ အန္တီ၊ အကုန္ အုိေကတယ္တဲ့လား”
“အင္း သူက အားရတယ္လို႔ေျပာတယ္။ သမီးငယ္ ပထမဆံုး ေဆးခန္းသြားတဲ့အခ်ိန္ကို အန္တီ့ကို ျပန္ေျပာျပေသးတယ္။ အေမ ပါမလာဘူးလားေမးေတာ့ ေမေမ စိတ္မေကာင္းမွာစိုးလို႔ လုိ႔ေျပာတယ္တဲ့။ အဲဒါ ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္ရင္ ျဖစ္ႏိုင္မလား၊ ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲ အစံုေပါ့။ ဆရာ၀န္ႀကီးက သမီးက အရမ္းလိမၼာတဲ့ ကေလးပဲ၊ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရမွာေပါ့။ သမီးက အရမ္းေနာက္က်ေနၿပီ။ တျခားသူဆို မလုပ္ေပးေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သမီးကိုေတာ့ လုပ္ေပးမယ္ဆုိၿပီး ဘာေတြ လုပ္ရမယ္ဆိုတာ ေျပာျပလိုက္တယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ခါလာရင္ေတာ့ ေမေမ့ကို ေခၚလာခဲ့ဆုိၿပီး မွာလိုက္ရတယ္တဲ့”
“အင္း ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီတုန္းက သူ႔မ်က္ႏွာမေကာင္းလို႔ေမးေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ နင့္မွာ စုထားတဲ့ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ေလာက္ရွိလဲတဲ့။ သမီးစိတ္ထင္ အန္တီ့ကို မေျပာဘဲ သူ႔ဘာသူ လုပ္လို႔ရရင္ လုပ္လိုက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ရွိတယ္။ သူ႔ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာကို အန္တီသိသြားလုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ တအားေၾကာက္တယ္ထင္တယ္”
“ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္လည္း အန္တီ ပိုၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္တာ။ သူက အေမကို အရမ္းခ်စ္တာေလ။ အဲဒီတုန္းက အန္တီက ဘုရားဖူး သြားဖို႔ ပိုက္ဆံေတြဘာေတြ သြင္းၿပီးၿပီ။ အဲဒီကိစၥ သိလုိက္ရေတာ့ မသြားေတာ့တာေတာင္မွ ေမေမ သြားပါ၊ ျပန္လာမွ လုပ္မယ္ ေျပာေသးတယ္။ ဆရာ၀န္က အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျမန္ေလ ေကာင္းေလပဲလို႔ ေျပာတာေတာင္မွ။ ဒါနဲ႔ သားတို႔ သမီးတို႔လည္း ေဆးရံုတက္တုန္းကလည္း လာရ၊ အိမ္ကိုလည္း ခဏခဏလာရနဲ႔”
“ရတယ္ အန္တီ၊ ေႏြ႕ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းတာပဲ။ သူျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းရတယ္”
“ဟုတ္တယ္၊ အန္တီလည္း သူ႔အတြက္ အခ်ိန္ရတိုင္း ရြတ္ဖတ္ေပးေနရတာပဲ။ အဓိ႒ာန္ေတြလည္း ၀င္တယ္။ သနားတယ္သမီးရယ္၊ ဘာမွလည္း မစားရ၊ စကားလည္း မေျပာရဆိုေတာ့။ သမီးတို႔ ခဏထိုင္ဦးေနာ္၊ အန္တီ ေအာက္မွာ သမီးႀကီးကို ေျပာစရာရွိလို႔”
“ရတယ္ ရတယ္ အန္တီ၊ စိတ္ခ်လက္ခ်သြားပါ”

“ေႏြ၊ ဒါ နင့္အတြက္ ဆုေတာင္းၿပီး လုပ္ထားတာ။ အားလံုးကို ငါကိုယ္တိုင္လုပ္ထားတာေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါက notepad။ နင္ ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္ၿပီးရင္ စကားမေျပာရဘူးဆိုေတာ့ ဒါက လိုအပ္မွာပဲ”
ေခါင္းရင္းဘက္ ရွိဳးေက့စ္ထဲမွ သူငယ္ခ်င္းေပးထားေသာ ၾကယ္ဘူးေလးကို ထုတ္ကာ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားကို အိပ္ရာေပၚ သြန္ခ်လိုက္သည္။ ေဖာင္းေဖာင္းအိအိ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားက အေရာင္အေသြးစံုျဖင့္ ခ်စ္စဖြယ္ ေတာက္ပလ်က္။ ရုတ္တရက္ သတိရလိုက္မိသျဖင့္ notepad ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။
“ေႏြ၊ နင့္အတြက္ ငါ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စပ္ထားတယ္။ ဒီ notepad ထဲမွာ။ ဖတ္ၿပီး နင္ က်ိတ္ရယ္မေနနဲ႔ေနာ္”

အျမဲလုိလို
ၾကည္လင္တဲ့ အျပံဳး
တိတ္ဆိတ္စိတ္ၿငိမ္မႈနဲ႔
စိုးထိတ္တဲ့နင့္အၾကည့္ေတြက
ငါ့ခင္မင္မႈကို ဖဲ့ခ်ခဲ့တယ္။

တစ္ခါတစ္ရံ
အျပံဳးေတြဆိတ္သုဥ္း
တက္ၾကြလႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔
ထီမထင္တဲ့ နင့္အၾကည့္ေတြက
ငါ့စိတ္ေတြကို ညွိဳ႕ယူခဲ့တယ္။

ႏႈတ္ခမ္းနီ မဆိုးနဲ႔ေနာ္ဆိုတဲ့ ခ်စ္သူ
ႏႈတ္ခမ္းနီမေလးေနာက္ ပါသြားတဲ့ ပံုျပင္ေတြ
ဆံပင္ရွည္ထားပါလားဆိုတဲ့ ခ်စ္သူ
ဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႔ တုပ္ေႏွာင္မထားႏို္င္ခဲ့တာလည္းရွိသလို
အသံေတြရဲ႕ကေ၀ “စပီးယား” လည္း
သူ႔ခ်စ္သူ Dancer ေလးကို
အသံေတြနဲ႔ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

အရာရာဟာ ေနသားတက်ၿပီးဆံုးသြားမွာပါလို႔ေတြးတဲ့ေန႔
အဲဒီေန႔မွာ
မ်က္စိတ္ကို မွိတ္ စိတ္ကို ေသြးလုိ႔
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုၾကည့္
အရာရာဟာ ေနသားတက် ၿပီးဆံုးသြားပါလိမ့္မယ္။

သူငယ္ခ်င္းေလး
ငါ နင့္အနားမွာ အျမဲရွိခ်င္တယ္
နင္ရယ္ရင္ လိုက္ရယ္ဖို႔
နင္ငိုရင္ ေခ်ာ့ျမွဴဖို႔
နင္စိတ္ဓာတ္က်တဲ့အခါ အားေပးေျဖသိမ့္ဖို႔။

ေႏြ သည္ကဗ်ာေလးကို အႀကိမ္ေပါင္းမည္မွ် ဖတ္ၿပီးသည္ မသိ။
ေက်းဇူးပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္ဟု စိတ္ထဲက ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္လိုက္မိသည္။ တစ္ေန႔က်ရင္ေတာ့... ေႏြ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ အဲဒီတစ္ေန႔ဆိုတာ ရွိခဲ့ရင္ေပါ့... သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ယွဥ္တြဲလမ္းေလွ်ာက္ရင္း သီခ်င္းေတြ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ဆိုလိုက္ခ်င္သည္။ အရင္တုန္းက မလုပ္ခဲ့ဖူးေသာ အျပဳအမူမ်ဳိး ေႏြ ျပဳဖူးခ်င္သည္။ အရာရာကို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ခံစားၾကည့္ခ်င္သည္။

“သမီးေဆးရံုတက္ေနတုန္းက မဂ`ဂဇင္းတိုက္က ဖုန္းဆက္တယ္။ ဆရာ “ေလး” တဲ့။ သမီးရံုးကိုဆက္ေတာ့ ေနမေကာင္းလို႔ ခြင့္ယူထားတယ္ဆိုလို႔ အိမ္ကိုဆက္လိုက္တာတဲ့။ ေဒၚေလးလည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႔ သမီးေနေကာင္းတဲ့အခါ ဖုန္းျပန္ဆက္ခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္လို႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္”
ေဆးပုလင္းကုိ လႈပ္ခါရင္းက ေဒၚေလး ေျပာသည္။ ၿပီးေနာက္ ခြက္ေလးထဲသုိ႔ ေဆးထည့္ကာ မီလီ အခ်ိန္အဆကို တိုက္ၾကည့္ေနျပန္သည္။
“15 မီလီေသာက္ရတဲ့ေဆးက ပူရွိန္းရွိန္းနဲ႔လို႔ သမီးေျပာတယ္ေနာ္။ အဲဒါေကာင္းတာေပါ့ သမီးရဲ႕၊ ေဒၚေလးဆို ပူရွိန္းရွိန္း သိပ္ႀကိဳက္၊ ေနဦး သမီးအေမကို ေခၚလုိက္ဦးမယ္ ေဆးတိုက္ခိုင္းဖုိ႔”
ေျပာရင္း ေဒၚေလး ေအာက္ဆင္းသြားေတာ့ ေႏြ မဂ`ဂဇင္းတိုက္ကို သတိရသြားသည္။ ကဗ်ာ ပါလာလို႔မ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ ၀တၳဳလား။
ေမေမ့ကိုဖုန္းဆက္ခုိင္းရမည္။ ေႏြ စာမူေလးကို ျမင္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာသည္။ သရုပ္ေဖာ္ပံုက ဘယ္လိုဆြဲထားမည္လဲ၊ ထိုအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိေတာ့ ရင္ခုန္သံေတြေတာင္ ျမန္သြားသလိုလို။ ပြင့္အံက်မလာေသာ ကဗ်ာတစ္စကို ညည္းလိုက္စဥ္ ေ၀ဒနာကို ေႏြ လံုးလံုးေမ့ေလ်ာ့သြားေလသည္။
ရင္ထဲက အႏုပညာကုိ
ႏွလံုးသားနဲ႔ စာစီၿပီး
တိတ္ဆိတ္မႈ သံစဥ္ေပၚမွာ
စိတ္တြင္းက ခပ္ပါးပါးရြတ္ဆိုတယ္
ကဗ်ာက ရင္ဘတ္ထဲမွ အျပည့္အ၀ထြက္က်မလာခဲ့။ တခ်ဳိ႕ကဗ်ာေတြ ေႏြ အကုန္မမွတ္မိေတာ့။ ေမ့ေဆးအရွိန္မေျပေသးရ်္မ်ားလားဟု သံသယ၀င္မိသည္။ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေႏြေရးခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာေတြ၊ ၀တၳဳေတြ အားလံုးကို ေႏြ႔ႏွလံုးသားထဲမွာ အကန္႔လိုက္ အကန္႔လိုက္ သိမ္းဆည္းထားသည္ပဲ။ အခ်ိန္မေရြး လိုအပ္သလို ထုတ္ယူစားသံုးသည္။ အရည္ၾကည္ၾကည္သာ ေသာက္ရၿပီး အဖတ္လံုး၀မစားရပါဘဲလ်က္ ေႏြ ေကာင္းမြန္စြာ အသက္ရွင္သန္ေနတာပဲမဟုတ္လား။ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေတြကို ေႏြ ယံုၾကည္ကိုးစားသည္။ အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးသည္။ ေနာက္ဆံုးဆိုတဲ့အခ်ိန္ထိ ေႏြ လုပ္ႏိုင္သမွ်ေတြ လုပ္သြားခ်င္သည္။

အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့ ညမ်ားစြာထဲက တစ္ညမွာ ေႏြ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးလိုက္ေသးသည္။
ထိုညက...
ေ၀ဒနာကို အျပင္းအထန္ခံစားရသျဖင့္ ေႏြ အိပ္မရ။ အခ်ိန္က ညဥ့္ႏွစ္ခ်က္ထိုးခါနီး။ ပင္ပန္းလြန္းသျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေမေမ့ကို ၾကည့္ကာ ေႏြ သနားေနမိသည္။
“ေမ ေမ”
ေႏြ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္သည္။ ရိွဳက္ႀကီးတငင္ငိုရင္းက အက်ယ္ႀကီးေအာ္လိုက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စိုးစဥ္းမွ်ထြက္မလာေသာ အသံက အိပ္ေပ်ာ္ေနသူတစ္ေယာက္ကို ႏုိးထေစမည္တဲ့လား။ ေမေမ့ကို ႏႈိးလိုေသာ ဆႏၵလည္း ေႏြ႕ထံတြင္ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ အလိုလိုေနရင္း လိႈက္တက္လာသည့္ ရင္ထဲက ၀မ္းနည္းမႈကိုမူ မေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္။ ဘာအတြက္လဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ေႏြ႕မွာ အေျဖမရွိ။ စိတ္ေသာကဆိုတာ မိမိ မယူရဘဲ တင္ေနတဲ့ အေၾကြးအတြက္ အတိုးေပး စုရျခင္းျဖစ္တယ္။
၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေတြနဲ႔ ေလးလံၿပီးသား ဘ၀တစ္ခုကို အပို၀န္ေဆာင္မႈ မျဖစ္ေစနဲ႔ဟု စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ေႏြ ဖတ္ဖူးသည္။ Do not take life too seriously. You will never get out of it alive (ဘ၀ကို သိပ္ၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေလးေလးနက္နက္ မခံယူပါနဲ႔။ အဲဒီအထဲက သင္ အသက္ရွင္ၿပီး ထြက္လာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး) တဲ့။ ဟုတ္သည္။ ေ၀ဒနာကို ေႏြ တြန္းလွန္ရမည္။ သူ႔ကို ခံစားေနလွ်င္ သူက ေႏြ႕ကို အႏိုင္ယူသြားမည္ေလ။ ေႏြ တျခားတစ္ခုခုကို စဥ္းစားဖို႔ျပင္သည္။ ဘာျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ ေႏြ ဘာကိုစဥ္းစားရမလဲ။ ေႏြ ေဖေဖ့ကို သတိရလိုက္သည္။ ဟိုးငယ္ငယ္က ေဖေဖနဲ႔အတူ ေလဆိပ္တာ၀ါေပၚမွာ တက္ထိုင္ၾကတာ အမွတ္ရသည္။ ခုေန အဲဒီေနရာေလးမွာသာ ထိုင္လ်က္ ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔နဲ႔ တူတူေနေနရရင္ ေႏြ ေ၀ဒနာကို ေမ့ေလ်ာ့ေနႏိုင္ေကာင္းသည္။ မဟုတ္ေသးဘူးေလ၊ တျခားတစ္ခုကို စဥ္းစား၊ သို႔ေသာ္ ေႏြ ေဖေဖ့ကိုပင္ ထပ္မံသတိရမိသည္။ အဲဒီတုန္းက ေဖေဖ့ရံုးခန္းျခံ၀င္းထဲက ဆီးခ်ဳိသီးေတြ ခူးစားၾကသည္။ ေဖေဖက ေရေဆးေပးသည္။ ဘာမွမဆုိင္ပါဘဲ ဆီးခ်ဳိသီးစားလိုက္ ေရခဲေရေသာက္လိုက္ႏွင့္ ျပံဳးေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကသည္။ ရုတ္တရက္ ထိုင္းပန္းရနံ႔ သင္းသင္းေလးကို ရွဴရွိဳက္မိသလိုလို။ ေဖေဖက အျမဲေရစိမ္ေပးထားတတ္သည္ပဲ။ “သမီးေလးက ေလယာဥ္မယ္ေလးနဲ႔တူတယ္” သမီးေတြကိုခ်စ္လြန္းသျဖင့္ တစ္ခါဖူးမွ် မရိုက္ရက္ခ့ဲေသာ ေဖေဖ။ ရင္ထဲက တလွပ္လွပ္ လိႈက္တက္လာျပန္သည္။ မ်က္ရည္ေတြက ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္။ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ေႏြ ဘာကိုမွ်မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။ အသံတိတ္ ေႏြ႕ရိႈက္သံေတြက ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ notepad ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထားရင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။
2 နာရီ 45 မိနစ္၊ 3 နာရီ... လက္တံေတြ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေရြ႕လ်ားေနသည့္အလိုက္ ေႏြ႕လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြလည္း တစ္ခ်က္ခ်င္း လႈပ္ရွားေနသည္။ ေနာက္ဆံုး ေရးၿပီးသြားခ်ိန္မွာ ​ကဗ်ာေလးကို စ ဆံုး တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္လိုက္သည္။ အနည္းဆံုး အခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ ေႏြ သက္သာရာရသြားသည္ပဲ။ ဒါ အႏုပညာရဲ႕စြမ္းအားပဲမဟုတ္လား။ ေခါင္းစဥ္ကို ေႏြ စဥ္းစားသည္။ စဥ္းစား မရ။ ေနာက္မ်ားမွေပါ့။ ခုေတာ့ မနက္ျဖန္ဆိုတာ မပီျပင္ေသးခင္ ညတစ္ညကို ေကာင္းစြာပုံေဖာ္ရဦးမည္။ ခႏ`ဓာရွိရင္ ေ၀ဒနာရွိမယ္ ဟူရ်္ ေႏြ ၾကားနာဖူးသည္။ ယခုလည္း ခႏ`ဓာတည္သေရြ႕ မျမဲျခင္းတရားထဲမွာ ေႏြ လည္ပတ္ရဦးမည္ေလ။

မနက္က်လွ်င္ မဂ`ဂဇင္းတိုက္သို႔ သြားရမည္။ စာမူခ ႏွင့္ မဂ`ဂဇင္း သြားယူရန္ျဖစ္သည္။ notepad ေလးကို အိပ္ရာေဘးတြင္ ေထာင္လုိက္သည္။ ဟုိးတစ္ညက ေႏြေရးခဲ့ေသာ ကဗ်ာေလး ျဖစ္သည္။ ထိုကဗ်ာေလးကို မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ရင္း မ်က္လံုးေတြ အေညာင္းကို ေႏြ ေစာင့္သည္။ ေႏြ အိပ္ခ်င္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အိပ္စက္ျခင္း မဲ့၊ လႈပ္ရွားျခင္းမဲ့စြာျဖင့္ ေႏြ ၿငိမ္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ နံေဘးမွာ အိပ္ေမာက်ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေမေမ့ထံမွ အသံထြက္လာသည္။ “သမီး အိပ္ေပ်ာ္ရဲ႕လား” တဲ့။ ေႏြက “ဟုတ္” ဟု ျပန္လည္ေျဖလိုက္ျငား ေမေမ့ထံမွ အသံမထြက္လာေတာ့။ ေမေမ ျပန္လည္အိပ္ေမာက်ေနေလၿပီ။ ေၾသာ္ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ေႏြ႕ကို ေမေမ စိတ္မခ်ႏုိင္ပါလား။ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါဘဲ ကဗ်ာတစ္စကို ေႏြ ညည္းလိုက္သည္။ စကားလံုးေတြက တုိးလ်လ်။ ႏြမ္းပါးေသာ အသံေတာ့မဟုတ္။ ေလးနက္မႈအျပည့္ပါေသာ၊ သို႔ေသာ္ ေႏွးေကြးလွေသာ ကဗ်ာရြတ္သံ။

ကုိယ့္ကို လူေတြက ေအးတယ္တဲ့
တကယ္ေတာ့ ေအးတာဟာ ၿငိမ္ဆိတ္ျခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း
တစ္နည္း
ဘ၀အေပၚ အသံတိုးျပျခင္းပါ
တိတ္တိတ္ေနျခင္းဟာလည္း
ဘ၀ရဲ႕အသံကို ပိတ္လိုက္ျခင္း မည္တယ္
ကိုယ္ ေအးေအးေလးေနခ်င္ခဲ့တယ္
အစြန္းအစကေလးေတာင္မထြက္ဘဲ
အနားသတ္ညီညာတဲ့မ်ဥ္းထဲ ကိုယ္ေနထိုင္ခ်င္ခဲ့တယ္
ဒါေပမဲ့
အျမဲညံဆူေနတဲ့ကမၻာႀကီးထဲ
ဘ၀ရဲ႕အသံေတြကို ပိတ္ၿပီး
က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလး ကိုယ္ေနထိုင္တယ္
ကိုယ္ တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ေနပါတယ္။

စကတည္းက ရယူလိုစိတ္မရွိတဲ့
ကိုယ့္အခ်စ္ရဲ႕ ရင္နင့္ေအာင္ရိုးသားခဲ့ျခင္းအေပၚလည္း
ဦးေႏွာက္အသိညာဏ္က နာက်င္စြာ လက္ခံခဲ့တယ္
ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တာ ဘာလဲ
တရားသေဘာအရ ရွိျခင္းဟာ ပ်က္ျခင္း
ဒီလိုနဲ႔
ကိုယ္ ဘ၀ရဲ႕အသံေတြကိုပိတ္
တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ေနပါတယ္။

ကိုယ္ေနထိုင္တဲ့အခန္းရဲ႕နံရံေတြဟာ
အေႏြးဓာတ္ကိုေပးပါတယ္
မျမင္ႏိုင္တဲ့ လက္တစ္စံုကလည္း
ကိုယ့္ကို ကာဆီးေပးပါတယ္
ဒါေပမဲ့
ကိုယ့္ႏွလံုးသားေအးစက္မႈကိုေတာ့ မလံုျခံဳေစခဲ့တာ အမွန္ပဲ
ဒီအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမဲ့မဟုတ္တဲ့ ေရာင့္ရဲျခင္းမ်ဳိးနဲ႔
ကိုယ္ ဘ၀ရဲ႕အသံေတြကိုပိတ္
တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ေနပါတယ္။

ကိုယ့္ႏွလံုးသားေစခိုင္းသလို ရင္ဖြင့္ခြင့္ရွိတဲ့
တစ္ခုတည္းေသာအရာအျဖစ္နဲ႔ ကဗ်ာေတြေရးခဲ့တဲ့ ကိုယ္ဟာ
တစ္ခါတစ္ခါလည္း အရမ္းလူသားဆန္ေနတတ္ျပန္တယ္
ပိုင္းျခားတတ္တဲ့ အသိညာဏ္၊ ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသား
မေသခ်ာမႈမ်ားနဲ႔
ၾကာေတာ့
ကိုယ္ ကဗ်ာေရးရမွာေၾကာက္လာတယ္
ရင္ထဲကလာတဲ့ စကားလံုးေတြ ရင္ထဲမွာ မ်ဳိခ်
ေျမႀကီးကလာတဲ့ လူေတြ ေျမႀကီးထဲ ျပန္သြားရ ဆိုတဲ့စကား ၾကားေယာင္ရင္း
ကိုယ္ ဘ၀ရဲ႕အသံေတြကိုပိတ္
တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ေနပါတယ္။

ကဗ်ာရြတ္သံက ေႏွးသထက္ ေႏွးလာသည္။ ေနာက္ဆံုး တိမ္ ၀င္ ေပ်ာက္ ကြယ္။
ေႏြ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလၿပီလား၊ သို႔မဟုတ္ တိတ္တိတ္ကေလး ၿငိမ္ေနသလား ေႏြကိုယ္တိုင္ မေရရာေတာ့ပါ။