August 29, 2008

၀ိညာဥ္ကူးတဲ့ ည

ပလတ္စတစ္ထိုင္ခံုေလးေပၚမွ ခႏၶာကုိယ္ကို ဟိုယိမ္းသည္ႏြဲ႕လုပ္လုိက္၊ ခါးမတ္လိုက္လုပ္လ်က္ မ်က္လံုးအစံုက ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ေပၚမွ မခြာသည့္ သမီးငယ္ကို ေဒၚယုယုႏြယ္ ျခင္္ေထာင္ထဲမွ ေငးေမာၾကည့္ေနမိသည္။ သားသမီးဆိုတာ မိဘရဲ႕ ေကာင္းေမြ ဆိုးေမြ အားလံုးကို ရၾကတာ ဓမၼတာမဟုတ္ပါလား။ ေပ ၂၀ ပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အေမတစ္ခု သမီးတစ္ခုဘ၀ကို စၾကၿပီဆုိကတည္းက ေဒၚယုယုႏြယ္ သမီးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကိုယဥ္ထြန္း ဆံုးၿပီးကတည္းက အေဖမဲ့သမီးေလးရဲ႕ဘ၀... ဆရာ၀န္အမွတ္မမီရင္ အင္ဂ်င္နီယာပဲတက္ေပါ့ သမီးရယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးေပမဲ့ ရိုးရိုးေမဂ်ာနဲ႔သာ ဘြဲ႕တစ္ခုရခဲ့တဲ့ သမီးေလးကို ေတြးမိတိုင္း ေဒၚယုယုႏြယ္ ရင္ထဲမေကာင္းျဖစ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ျငား သမီးကေတာ့ တစ္ခါမွ် မိခင္အေပၚ အျပစ္မတင္ခဲ့ဖူးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သမီးအတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ်ထက္ပို၍ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ခဲ့မိသည္။
တစ္ေန႔လံုး အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ေမေမ့ကို အရမ္းသတိရေနတာ။ အိမ္မွာ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း အရမ္းပ်င္းေနမွာဆိုၿပီး အေျပးလာခ်င္ခဲ့တာ... ေျပာရင္း ေ၀့တက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ဖံုး မ်က္လံုးအိမ္ႀကီးေတြနဲ႔အတူ မုန္႔ဘူးေလးကို လွမ္းေပးေတာ့ သမီးေလးကိုၾကည့္ကာ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ခဲ့ရဖူးသည္။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္မွာ အားငယ္မႈေတြ ျပည့္ေနတတ္ခဲ့ၿပီလားမသိ။ သမီး ခုလုပ္ေနတဲ့အလုပ္က မပင္ပန္းေပမဲ့ ၀ါသနာပါလွတယ္လည္း မဟုတ္ဘူး ေမေမရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ေမေမ့ကိုလည္း ကိုယ္ပိုင္ကားကုိ ကိုယ္တိုင္ေမာင္းႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သမီး စင္ကာပူမွာ အလုပ္သြးလုပ္မယ္ေလ။ ေလာေလာဆယ္ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးေတာ့ လိုတယ္ ေမေမရဲ႕။ သမီး ဆြဲႀကိဳးနဲ႔ လက္စြပ္ ေရာင္းလိုက္မယ္ေနာ္။ အဲဒါေတြ မ၀တ္ရလို႔ သမီး ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးရွာႏိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့။
ရည္မွန္းခ်က္ေတြျပည့္ေနတဲ့ သမီးေလးကို ေဒၚယုယုႏြယ္ ပိတ္ပင္စကား မေျပာခ်င္ပါ။ မိခင္တစ္ေယာက္ ပီသစြာ အရန္သင့္ လမ္းခင္းမေပးႏိုင္ေပမဲ့ လမ္းထြင္ေနတဲ့သမီးေလးကိုေတာ့ စိုးစဥ္းမွ် အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစလိုပါ။ သမီးေလးေျပာခဲ့သလို ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းႏိုင္တဲ့အခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္မေနရင္ေတာင္ သမီးေလးအတြက္ စိတ္ေအးခဲ့ရရင္ပဲ ေက်နပ္ႏိုင္ၿပီမဟုတ္လား။
သမီး စာလုပ္ေနတာလား၊ အလုပ္က ယူလာတဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနတာလား
အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့ ရီေ၀ေ၀မ်က္လံုးေတြနဲ႔အတူ ျခင္ေထာင္ထဲမွ ေဒၚယုယုႏြယ္ လွမ္းေမးလိုက္သည္။
အလုပ္ ေမေမရဲ႕၊ ကာဗာတစ္ခုကို ‘ဒီဇိုင္းလုပ္ေနတာ။ မ်က္စိေနာက္စရာ လႈပ္ခတ္ေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ရဘူး၊ ပံုေသပန္းခ်ီလိုလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူးဆိုလို႔ လုပ္ခ်င္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္ပစ္လိုက္ၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သံုးေသာင္းေတာ့ ရမွာေပါ့၊ ဟဲဟဲ။
သမီးေလးက ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာေနေပမဲ့ အလုပ္တစ္ခုလုပ္တိုင္း စိတ္တိုင္းမက်မခ်င္း လုပ္တတ္တဲ့ သမီးေလးရဲ႕အက်င့္ကို သိၿပီးသားမုိ႔ သိပ္လည္း ညဥ့္မနက္ေစနဲ႔ဦး သမီး၊ မနက္က်လည္း အလုပ္ ဆင္းရဦးမွာမဟုတ္လား ဟု ေျပာရင္း ကိုယ္ကို တစ္ဖက္သို႔ ေစာင္းလွည့္လိုက္သည္။ ခုတေလာ ရာသီဥတု မမွန္ျခင္းေၾကာင့္လားမသိ၊ ခႏၶာႀကီးက ေဖာက္ျပန္ခ်င္ေန၏၊ ဟိုက နာ၊ သည္က က်င္ႏွင့္။
*
လူေတြရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ အိပ္မက္ေတြက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မတူညီႏုိင္ဘူး သမီး၊ အနည္း အမ်ား အနိမ့္ အျမင့္ ထုပမာဏေတြ ကြာသြားေပမဲ့ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အိပ္မက္ကို ရယူႏုိင္ခဲ့ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာၾကရတာပဲ။ သမီးလည္း သမီး အတိုင္းအတာနဲ႔ သမီးျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျပည့္စံုၿပီဆုိတဲ့တစ္ေန႔ ေမေမ့ဆီ အျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္
ဘုရားရွိခုိးၿပီးတုိင္း ေမေမ့ရဲ႕လက္ေရးေလးေတြ စီထားတဲ့ သည္စာေလးေပၚကို ေႏြ အၾကည့္ေရာက္တတ္ျမဲ။
လူေတြဟာ ဘ၀အတြက္ ျပည့္စံုမႈေတြ ေတာင့္တၾကတယ္၊ ေတာင္းဆုိၾကတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြရၿပီး ျပည့္စံုမႈေတြရွိသြားရင္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအမ်ားစုဟာ ကိုယ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ၊ ဘာကို လိုခ်င္တာလဲဆိုတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ခံစားမႈအစစ္အမွန္ကို နားလည္ေအာင္ မႀကိဳးစားၾကဘဲ လမ္းလြဲလုိက္ရင္း သူတို႔ရဲ႕ တန္ဖိုးရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြကို အလဟႆ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ နားလည္ပါ သမီး၊ ႀကိဳးစားတဲ့သူတိုင္းအတြက္ ေနရာတစ္ေနရာ အျမဲရွိေနမွာပါ။ ေနတတ္ေအာင္ ေနဖို႔ လိုသလို ေနခ်င္တဲ့ေနရာ ျဖစ္ဖို႔လည္း လိုတယ္ေလ။
ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ေျပာခဲ့တဲ့ ေမေမ့ရဲ႕စကားေတြက ေႏြ႕နားထဲမွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ၾကားေနရဆဲ။ မ်က္လံုးအစံုမွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာခဲ့သည္။ လမ္းစေပ်ာက္ေနေသာ အိပ္တန္းပ်ံငွက္တစ္ေကာင္၏ ေၾကကြဲမႈကို မည္သူမွ်သိၾကလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။
ထိုတစ္ညကိုေတာ့ ေႏြ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနဆဲ။ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကို မ်က္စိမွိတ္ ရပ္နားပစ္လိုက္ရင္း ေညာင္းကိုက္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ေမေမ့ေဘးနား၀င္လွဲလိုက္ေတာ့ သမီး အိပ္ၿပီလား ဟု တစ္ခ်က္ညည္းရင္း ေမေမ ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ အေမွာင္ရိပ္က်ေန၍ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရေသာ္လည္း ေမေမ့ရဲ႕မ်က္ခြံေတြ အရင္လိုျပည့္ေဖာင္းမေနေတာ့တာ ေႏြ သတိထားမိလိုက္သည္။ ေလ်ာ့ရဲရဲပါးျပင္ေပၚမွာ ေစတနာ ေမတၱာေငြ႕မ်ား ယွက္၀န္းလႊမ္းဖြဲ႕ေနေသာ လိႈက္လဲသိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့သည့္ အျပံဳးေတြေၾကာင့္ ေမေမ့ရဲ႕ဇရာကို ေႏြ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့မိသည္လား။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အလိုဆႏၵေတြဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕႐ိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ထဲက ျဖစ္ေပၚလာရတာ။ အမ်ားစုက ကိုယ့္ရဲ႕ရင္ထဲက အစစ္အမွန္ လိုလားေတာင့္တမႈကိုေတာ့ ၾကည့္ျမင္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္လိုခ်င္တာေတြကိုရဖို႔အတြက္ သူတို႔ရဲ႕လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို စေတးပစ္ၾကရတယ္။ လိုခ်င္တာေတြ ရေတာ့ေကာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈရွိရဲ႕လား။ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ မ်ားလာရင္ ဆံုးရွံဳးရမွာကို ေၾကာက္ရြံ႕လာတယ္။ ပူပင္ေသာကေတြ ႀကီးမားလာတယ္။
ေမေမ ေျပာမထြက္ခဲ့တဲ့စကားေတြကို တစ္စတစ္စ ေႏြ သိျမင္လာခဲ့သည္။ ခဏေလးပဲ သည္းခံပါ ေမေမ။ ေႏြ ႀကိဳးစားပိုက္ဆံရွာၿပီး ေမေမ့ကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာထားမွာပါလို႔ ဦးေႏွာက္တစ္ေနရာက လံႈ႕ေဆာ္ေနေပမဲ့ ႏွလံုးသာမွာေတာ့ တဆစ္ဆစ္နာေနခဲ့သည္။
ခလုတ္ေတြကိုႏွိပ္ေနတဲ့ ေႏြ႕လက္ေတြ သိသိသာသာ တုန္ယင္ေနသည္။ ဖုန္းလာကိုင္ပါ ေမေမ၊ ဖုန္းလာကိုင္ပါ။ ရင္ထဲမွာ ဘယ္ႏွႀကိမ္ ဘယ္ႏွခါ ဆုေတာင္းေနမိသည္ မသိ။ သမီးေလး ဆုိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕အသံ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ေႏြ႕တစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာ့ေခြသြားခ်င္ခဲ့သည္။ ေနမေကာင္းလုိ႔လားလို႔ တအားစိတ္ပူသြားတယ္ သမီးရယ္။ ေနေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ တစ္ပတ္ တစ္ခါပဲ ဆက္ပါ သမီးရယ္၊ သမီး ပိုက္ဆံကုန္ပါတယ္....
ေမေမဆက္ေျပာတဲ့စကားေတြကို ေႏြမၾကားေတာ့ပါ။ ေႏြမ်က္ရည္က်တာကိုသာ သိရင္ ေမေမပါ ရွဳိက္ႀကီးတငင္ ငုိေနမယ္မွန္း ေႏြသိသည္။ ေမေမ့ကို ခ်စ္တယ္ေနာ္။ သမီးကို အရမ္းလြမ္းေနလား။ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း အရမ္းပ်င္းေနမွာပဲ။ သမီးျပန္လာရင္ လာႀကိဳေနာ္၊ ဒါပဲေနာ္ ေမေမ။
ပလံုးပေထြးစကားေတြကို ဆိုရင္း လည္ေခ်ာင္းမွာ ဆုိ႔ေနသည္။ သမီးအတြက္ ရွိေနေပးပါ ေမေမရယ္။
..... ..... .....
မ်က္လံုးအစံုကို ျဖည္းေလးစြာဖြင့္လိုက္ရင္း မ်က္ႏွာၾကက္ဆီသုိ႔ အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစိတ္သည္ ရင္ထဲသို႔ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာသည္။ ေႏြ ငိုခ်င္သြားသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ခင္ခင္မင္မင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာခ်င္သည္။ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ဟစ္ေအာ္ရယ္ေမာလိုသည္။ တကယ္ေတာ့ စကားေျပာေဖာ္ရဖို႔က ဘာမွ်မခဲယဥ္း။ ကမၻာရြာႀကီးရဲ႕ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ခုိနားရင္း မိတ္ေဆြရွာေဖြသူမ်ားႏွင့္ စကားေျပာႏိုင္သည္။ ၿငီးေငြ႕ေနသည့္ စိတ္အာရံုေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္လိုခံစားမႈမ်ဳိးကို ေႏြ မလိုခ်င္။ ေမေမ့ေပါင္ေပၚ ေခါင္းအံုး၍ ေမေမ ေခ်ာ့သိပ္သည့္ အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္၊ ေတးသီခ်င္းတို႔ကို နားဆင္ခြင့္မရရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ေမေမ့ကိုယ္ေငြ႕ေလးနဲ႔ ထိစပ္ခ်င္ေနမိသည္။
လွဲေနရာမွ ထလိုက္ရင္း ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ေန႔တစ္ေန႔ ကုန္ဆံုးေတာ့မည့္အခ်ိန္၊ အလင္းေရာင္သည္ မႈန္ပ်ပ်။ ေကာင္းကင္တြင္ အေမွာင္သည္ တိုး၀င္ျဖန္႔က်က္ ေနရာယူေနေလၿပီ။ သည္လိုအခ်ိန္ ေရာက္တိုင္း လူေတြအားလံုး အိပ္တန္းပ်ံငွက္ေတြလို ကိုယ့္ေနရာေလးဆီသို႔ ျပန္ၾကေရာ့မည္။ ဟိုမွသည္မွ သြားလာေနသူမ်ား... ႏြမ္းဖတ္ေနေသာ သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ဟူသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ျပည့္စံု၍ ျပံဳးရႊင္ၾကည္ႏူးေကာင္း ၾကည္ႏူးေနမည္။ ေနလံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္ အေမွာင္ရိပ္က ဖံုးလႊမ္းလာသည္။ အေမွာင္သည္ တိတ္ဆိတ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ။
ခပ္သြက္သြက္ေမာင္းႏွင္ေနေသာ ေမာ္ေတာ္ကားေလးေပၚမွ ေႏြေလပူ တံလွ်ပ္မ်ားထံသို႔ ခံစားမႈအာရံု ကင္းမဲ့သူလို ေႏြ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ အမည္ေဖာ္မရသည့္ ေၾကာင့္ၾကစိုးရိမ္မႈ... မည္သည့္အရာမွ် ခံႏိုင္စြမ္း ရွိေတာ့မည္မထင္ပါ။ သည္ေျမ၊ သည္ေနရာ၊ သည္အခန္းေလး... ေႏြ႕ရင္အံုသည္ တဒုန္းဒုန္းခုန္ေနသည္။ အခန္းေလးအတြင္းသို႔ ေႏြ ေျခလွမ္းလိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္အိုတစ္လံုး၊့ စာၾကည့္စားပြဲတစ္ခုႏွင့္ ပန္းကန္စင္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျမင့္ခဲ့ေသာ္လည္း မေျပာင္းလဲသည့္ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ေႏြ႕မ်က္လံုးေတြ ေ၀၀ါးလာသည္။ ရင္ထဲမွာ မီးညြန္႔မီးစေတြ ထိုးဆြေနသည့္အလား ပူေလာင္စူးရွသြားသည္။ ရွဳိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္ခ်င္ပါသည္။ ေလသည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္ခတ္ရင္း အခန္းအတြင္းသို႔ ေဆာင့္တိုး ၀င္လာခဲ့သည္။ အံတင္းတင္းႀကိတ္ထားေသာ္လည္း ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္ဆင္းက်လာခဲ့သည္။
အျမင့္ဆံုးေနရာက လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ အရာအားလံုးဟာ သူ႔ေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္ရွိေနၾကၿပီး တခ်ဳိ႕အရာေတြဟာ သူ႔အျမင္မွာ ေသးေကြးမႈန္၀ါးေနၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အျမင့္ဆံုးမွာရွိေနတဲ့သူနဲ႔ ေအာက္ေျခမွာ ရွိေနတဲ့သူတို႔ဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကြာျခားမႈမရွိပါဘူး။ အျမင့္ဆံုးေနရာမွာရွိတဲ့သူကိုလည္း ေအာက္ကေန ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္ သူဟာ ပံုသဏၭာန္အားျဖင့္ ေသးငယ္ၿပီး သဲမႈန္တစ္မႈန္ေလာက္ပဲ ရွိမွာပါ။ ေမေမက ေျပာလက္စ စကားကိုရပ္ကာ ေႏြ႕ကိုၾကည့္လိုက္ရင္း ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ျပံဳးလိုက္သည္။ ထာ၀ရတည္ျမဲေနသည့္ ေႏြးေထြးမႈအျပံဳး။ ေမေမ့မ်က္ႏွာတြင္ အလိုရမၼက္မ်ားကင္းေ၀း၍ အျမဲတမ္း သိမ္ေမြ႕ေအးခ်မ္းေနစျမဲျဖစ္သည္။ ေမေမႏွင့္အတူ အေမွာင္လႊမ္းေနေသာ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ကာ ေငးရီၾကည့္ေနမိသည္။ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးထဲမွ အလင္းစက္မ်ားသည္ ျမဴေငြ႕ေတြထဲမွာ မွိန္ေဖ်ာ့ေနၾကသည္။
သြားေတာ့ေလ သမီး တိုးတိုးေျပာသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေမေမ့မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးရိပ္ ေႏြ႕ထံ ကူးစက္သြားသည္လား၊ ေႏြ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပံဳးလုိက္မိသည္။ ၾကည္လင္ေသာ အျပံဳး၊ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ေသာ အျပံဳး။ ေႏြ ခုတင္ေလးေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္။ ေမေမ့လက္ေမာင္းအိုေလးက ခါတုိင္းထက္ က်စ္လ်စ္ေနသေယာင္။ ေၾကာင့္ၾကပူပန္မႈ၊ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈ၊ အထီးက်န္ဘ၀ျဖင့္ အလိုမက်မႈမ်ား၊ ေလာဘ၊ ေဒါသႏွင့္ မာနမီးလွ်ံမ်ား အားလံုးကင္းၿငိမ္းလို႔ ေႏြ ခဏေလးပဲ ေမွးစက္ပါရေစ ေမေမ။



(တန္ဖိုးထားသူကို ေလးစားျခင္းအျပင္ ရင္ထဲမွာသိမ္းထားတဲ့ အျမတ္တႏိုးစာမ်ားစြာထဲက ၀ိညာဥ္ကူးတဲ့ ည ဆိုတာေလး တစ္ခုကို လိုလားစြာ ဆြဲထုတ္လိုက္တာပါ။ အိပ္မက္ မက္သူလို ေယာင္ယမ္းႏိုးထလာတာလားလို႔ ထင္ေကာင္း ထင္ႏုိင္ၾကေပမဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာမရွိပါဘဲ ခရီးတစ္ေထာက္နားရဦးမွာမို႔ တစ္ဆင့္စကားနဲ႔ စာေတြလိုက္ဖတ္ရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္လို႔....)



AddThis Social Bookmark Button


ရွိေနဆဲပါ ၾကယ္...  

June 02, 2008

ရွိေနဆဲပါ ၾကယ္...

တနဂၤေႏြတစ္ေန႔မွာ ဆရာက topic တစ္ခု ခ်ေပးတယ္။
ီDescribe an important thing in your life တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး essay တစ္ပုဒ္လည္း လက္တန္းခ်ေရးဖို႔ ၄၅ မိနစ္ အခ်ိန္ေပးတယ္။ ကြၽန္မဘ၀မွာ အေရးအႀကီးဆံုးဆုိတဲ့အရာကို မ်ားမ်ားစဥ္းစားဖို႔ မလိုပါဘူး။ အခ်ိန္တိုင္း ကြၽန္မဦးေႏွာက္ထဲ၊ အ႐ိုးထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲထိ စြဲထင္ေနတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ေလးပဲေပါ့။ ၄၅ မိနစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတိုင္းအတာဟာ သာမန္လူေတြအတြက္ေတာ့ ပိုလြန္းေနမွာျဖစ္ေပမဲ့ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ အစပ်ဳိးေလာက္႐ံုပဲ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္ ကြၽန္မဘ၀တစ္ခုလံုးကို ေျပာျပရမွာေလ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္၊ ကြၽန္မအသက္ ၈ ႏွစ္ သမီးက ရခဲ့တဲ့ လမ္းျပၾကယ္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ စကၠန္႔တုိင္း၊ မိနစ္တိုင္းမွာ ကြၽန္မဘ၀ရဲ႕ အေရးႀကီး အစိတ္အပိုင္းေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနခဲ့ပါတယ္။


*


၄၅ မိနစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ခ်က္ကို Time's up ဆိုတ့ဲ ဆရာ့ရဲ႕အသံက အတည္ျပဳသတ္မွတ္လိုက္တဲ့အခါ ကြၽန္မတို႔အားလံုး ၿပီးဆံုးျခင္း အေနအထားကို ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။


"First Row, Joanne"

ဆရာ့ရဲ႕မူအရ essay တစ္ပုဒ္ ေရးၿပီးတိုင္း တစ္ေယာက္စီ အလွည့္က် အတန္းေရွ႕ထြက္ၿပီး ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့ essay ကို တစ္တန္းလံုး ၾကားေအာင္ ရြတ္ျပရပါတယ္။ ကိုယ့္အလွည့္မဟုတ္လို႔ အာရံုစိုက္ နားမေထာင္ခ်င္လို႔လည္း မရပါဘူး။ တစ္ေယာက္ဖတ္ၿပီးသြားတုိင္း က်န္တဲ့ အတန္းသားေတြကို ဆရာက စိတ္ႀကိဳက္ လက္ညႇဳိးထိုးၿပီး ရြတ္ျပသြားတဲ့ essayို ကိုယ္နားလည္သလို ျပန္ေျပာခုိင္းတတ္တာမို႔ တစ္တန္းလံုးရဲ႕ အာရံုဟာ essay ရဲ႕ အႏွစ္သာရအေပၚမွာပဲ က်ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။


လူေတြရဲ႕ဘ၀မွာ အေရးႀကီးဆံုးပစၥည္း ဆုိတာေတြဟာ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေစ်းႏႈန္းသတ္မွတ္ခ်က္အရ တန္ဖိုး ျမင့္ၾကတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕က လည္ဆြဲ တဲ့။ အခ်ိန္တိုင္းဆြဲထားတာ အိပ္ေနရင္ေတာင္ မခြၽတ္ဘူးလို႔ေျပာတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ အရုပ္၊ ေမြးပြရုပ္တဲ့။ တစ္ရုပ္ပ်က္သြားတဲ့အခါ ေနာက္တစ္ရုပ္ ခ်က္ခ်င္း၀ယ္တယ္။ အဲဒီအရုပ္မရွိရင္ မေနတတ္ေအာင္ ဘ၀မွာ အေရးပါသတဲ့။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း နားကပ္၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ကား တဲ့။ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ကိုယ္မို႔ အားလံုးရဲ႕စိတ္ကူးေတြဟာ ကြၽန္မရဲ႕နားထဲမွာ ဆန္းသစ္ေနပါတယ္။ ကြၽန္မဘ၀ရဲ႕ အေရးႀကီးဆံုးပစၥည္းေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕နားထဲမွာ ၿငီးေငြ႕စရာ ျဖစ္ေနမလားပဲ။


ေရွ႕ဆံုးတန္းရဲ႕ အစြန္ဆံုးခံုက ငါးေယာက္ေျမာက္လူျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မအလွည့္ ေရာက္လာပါၿပီ။
"Melinda"

ဆရာ့ရဲ႕ ေအာင္ျမင္ခန္႔ညားတဲ့အသံက တည္ၿငိမ္စြာ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။


ဆရာ့ကို ကြၽန္မ စာအုပ္ကေလးေပးလိုက္တဲ့အခါ ဆရာက ok ဟု ေျပာၿပီး စာအုပ္ကေလးကို ဖြင့္လွန္လိုက္ပါတယ္။

ကြၽန္မကိုယ္စား ဆရာက တစ္လံုးခ်င္း ေလးနက္စြာ ဖတ္ျပပါေတာ့တယ္။ ရင့္က်က္မႈ၊ တည္ၿငိမ္မႈ၊ စာနာမႈတို႔ ျပည့္ေနတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕အသံဟာ တစ္တန္းလံုးရဲ႕ အာရံုကို ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ့ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ကြၽန္မကေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ essay ထဲမွာ အသက္၀င္လႈပ္ရွားလို႔ ေနပါတယ္။


တကယ္ေတာ့ ခုလို ကြၽန္မရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ေလးကုိ အမ်ားသူငါေရွ႕မွာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပခြင့္ရဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ဖူးပါဘူး။

"My father gave me as my birthday present. He knew how the darkness and dreariness always got me down. What would have been more perfectly timed more attuned to my need"


ဆရာ့ရဲ႕အသံက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ကြၽန္မနားထဲကို ၀င္ေရာက္လာပါတယ္။ တကယ္ပါ၊ ကြၽန္မရဲ႕၀ိညာဥ္က ဆရာ့ကို ပူးကပ္သြားသလိုမ်ဳိး ကြၽန္မဟာ စိတ္ရွိလက္ရွိ တစ္ေၾကာင္းခ်င္း အားရစြာ ဖတ္ျပေနပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကား အေႏွးကြက္ျပသလို အာရံုမွာ ထင္ဟပ္လာခဲ့တယ္။


*


ေမွာင္လြန္းတဲ့ ညဟာ အဲဒီေန႔ကစလို႔ ကြၽန္မအတြက္ အျမဲ လျပည့္ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ အေဖဟာ ကြၽန္မရဲ႕ ၈ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔အတြက္ ကြၽန္မအိပ္ရာရဲ႕ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ တိမ္ဆိုင္ေတြ အျပည့္တပ္ဆင္လို႔ လျပည့္ည မီးသီး ၀ိုင္းစက္စက္ေလးနဲ႔အတူ အဏုျမဴၾကယ္ေလး တပ္ဆင္ေပးခဲ့တယ္။ ညစဥ္ညတိုင္း အေဖနဲ႔အတူတူ၊ တစ္ခါတစ္ရံ အေမနဲ႔အတူတူ ကြၽန္မေကာင္းကင္ကို ၾကည့္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ေကာင္းကင္ဟာ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ အျမဲ တစ္ရာသီပဲေပါ့။ ရက္ေပါင္း ၂၀ တိတိ ျပည့္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ အေဖက တျခားဘ၀တစ္ခုကို ကြၽန္မထက္အရင္ သြားႏွင့္တယ္။ အဲဒီညမွာ တစ္ရာသီေကာင္းကင္ကေတာင္ မိုးေတြရြာေနတာ ကြၽန္မမ်က္၀န္းထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ သည္းသည္းမည္းမည္းပါပဲ။


ေနာက္ပိုင္း အေမလာတဲ့ ညေတြမွာ အေမနဲ႔အတူတူ ကြၽန္မ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ၿပီး၊ တစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့အခါေတာ့ ကြၽန္မေကာင္းကင္ေပၚက အေဖနဲ႔အတူ စကားေတြေျပာတယ္။


"Hard times almost over. Hold on, keep going on, Light is coming soon"
အေဖဟာ ေကာင္းကင္ေပၚကေန ကြၽန္မကို ညတိုင္း အဲဒီလို အျမဲေျပာတတ္တယ္။
ဒုကၡေတြ ၿငိမ္းေအးၿပီး ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္စမ္း၊ ရပ္မေနနဲ႔။ ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္ေနာ္၊ အလင္းေရာင္ လာေတာ့မယ္တဲ့။

ဆြံ႕အျခင္း ဆုိတဲ့ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဆည္းလည္းသံဟာ တစ္ခါတစ္ရံ ကြၽန္မဘ၀ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းကိုေတာင္ ေမွးမွိန္ေစပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ နာၾကည္းမုန္းတီးစိတ္ေတြဟာ အေဖ့ရဲ႕ေကာင္းကင္ေအာက္မွာေတာ့ က်ရွဳံးသြားစျမဲပါ။ ကြၽန္မဘ၀ လမ္းမေပ်ာက္ေစခ်င္တဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ အေဖ့ရဲ႕လမ္းျပၾကယ္ဟာ ကြၽန္မရဲ႕ ၿငီးေငြ႕စရာ အထီးက်န္ဘ၀ကို ေရွ႕ေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ကိုျမင္ရတိုင္း ကြၽန္မအတြက္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ လံုျခံဳမႈေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။


အေဖေျပာျပတတ္တဲ့ ကမၻာေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ေတြထဲမွာ ကြၽန္မ ၀င္ေရာက္ခံစားႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူတို႔လိုမျဖစ္ရင္ေတာင္ ကြၽန္မဘ၀ အဓိပၸာယ္မဲ့ ေသဆံုးမသြားဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ေလးကို ကတိေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

*


ႈ I missed him terribly, though I know he would always be a part of me, together with the atomic star.

ဆရာ့ရဲ႕ ရြတ္ဆိုသံအဆံုးမွာ ဆရာဟာ ကြၽန္မကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေညပာသမန လို႔ ေမးလာပါတယ္။ ကြၽန္မ ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္တဲ့အခါ ဆရာက marker ကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ကြၽန္မကို ေပးတယ္။ ရင္ထဲမွာ က်န္ရွိေနတာေလးေတြကို whiteboard ေပၚ ကြၽန္မ ခ်ေရးလုိက္တယ္။


"How is he now? Where is he? I felt guilty for having doubts, but sometimes, I thought, faith is so hard. Atomic star built my faith for a life time"

AddThis Social Bookmark Button


သဘာ၀ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္မ်ား  

May 20, 2008

သဘာ၀ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္မ်ား

ညထဲမွာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားနဲ႔ ေမဇြန္ ႏိုးလာခဲ့တယ္။ အေမွာင္က ညဥ့္နက္နက္ကို သ႐ုပ္ျပေနသလိုပဲ။ ညေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ မနက္၊ သို႔မဟုတ္ မနက္ေယာင္ေဆာင္ထားတ့ဲ ည ျဖစ္မွာေပါ့။ နာက်င္ကိုက္ခဲေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ခ်က္လူးလြန္႔လိုက္ေတာ့ ေက်ာက္တံုးလို႔ထင္ရတဲ့ အရာတစ္ခု ေမဇြန္႔ကိုယ္ကို လာေရာက္ထိခတ္တယ္။ လက္ထဲမွာ မေတာ္တဆ ဖမ္းဆုပ္မိလိုက္တာက ၾကမ္းရွရွသဲေတြ။ ေမဇြန္ ဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲ။

ပိန္းပိတ္ေနတဲ့အေမွာင္ထဲၾကားမွာ ေခ်ာက္ခ်ားစြာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္စမ္းလိုက္ေတာ့ ေမဇြန္႔တစ္ကိုယ္လံုး စိုရႊဲလို႔ပါလား။ အထိအေတြ႕ ေအးစက္စက္ေၾကာင့္ ခုမွ ခ်မ္းရမွန္းသိလာတယ္။ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ျမန္ဆန္လွတဲ့ လံႈ႕ေဆာ္မႈက မေ၀းလွတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုကို အမွတ္ရေစလိုက္တယ္။ အေမ..... တုန္ယင္လိႈက္လွဲစြာနဲ႔ အာေခါင္ကို ျခစ္ၿပီး ေမဇြန္ အသံကုန္ေအာ္လိုက္တယ္။ မေန႔က ညေနခင္းရဲ႕ ေၾကာက္မယ္ဖြယ္ပုံရိပ္ေတြ ေမဇြန္႔အာ႐ံုမွာ ေပၚလာတယ္။ အေမ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ၊ ၿပီးေတာ့ မႀကီးတို႔ေရာ.....။ အေမ... အေမ သမီးေဘးမွာ ရွိေနလား။ သမီးကို တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ပါနဲ႔ အေမရယ္... သမီးေၾကာက္တယ္။ သမီး ခု ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ အေမ ဘယ္မွာလဲ။ တေပါက္ေပါက္က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔အၿပိဳင္ ေမဇြန္ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာေနမိတယ္။ အေမွာင္က ေမဇြန္႔ကို ျပက္ရယ္ျပဳေနသလားပဲ။ လိႈက္တက္လာတဲ့ ၀မ္းနည္းမႈကို ရင္တြင္းမွာသာ ထားၿပီး ဖင္တရြတ္ဆြဲရက္ ေရႊ႕သြားလိုက္တယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ေမဇြန္႔အတြက္ အေမနဲ႔ေတြ႕ရဖို႔ကလြဲၿပီး တျခား ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ မေတာင့္တပါဘူး။

၅ မိနစ္ေလာက္ သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမဇြန္႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက မလႈပ္ရွားခ်င္ေလာက္ေအာင္ နာက်င္ေနခဲ့ၿပီ။ ႐ုတ္တရက္ ခံစားလိုက္ရတဲ့ အသိစိတ္ေၾကာင့္ ေဘးကို လက္စမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ လူတစ္ေယာက္၊ ေသခ်ာတယ္ ဒါလူတစ္ေယာက္။ ဘယ္သူလဲ၊ အေမလား...။ အေမ... အေမ... အလ်င္လိုစိတ္နဲ႔အတူ အေမ့နာမည္ကို တြင္တြင္ေအာ္ၿပီး တစ္ေနရာၿပီး တစ္ေနရာ စမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ေအးစက္စက္ လက္တစ္စံု။ အေပၚကို တိုးၿပီး စမ္းလိုက္တယ္။ အေမ မဟုတ္ပါေစနဲ႔၊ အေမ မေသရဘူးဆိုတဲ့ စကားေတြက ရင္ထဲမွာ အထပ္ထပ္ ပဲ့တင္လ်က္။

ရႊဲရႊဲနစ္ေနတဲ့ ခါးထိေရာက္ ဆံပင္ေတြက အေမ့ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ရာပါပဲလား။ အေမ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ... သူလည္း လူတစ္ေယာက္ပဲ။ လႈပ္ရွားေနတဲ့ လက္အစံုက ဦးေႏွာက္သိနဲ႔ တျခားလက္တစ္ဖက္ကို စမ္းလိုက္တယ္။ ေသဆံုးေနတဲ့ မိန္းမရဲ႕လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့၊ ေျဖထုတ္လို႔မရတဲ့ တျခားလက္တစ္စံု။ ဒါ... ဒါ ဘယ္သူလဲ။ ျမန္ဆန္သြားတဲ့ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔အတူ ကိုယ္ကိုေရႊ႕လိုက္ၿပီး တျခားလက္တစ္စုံပိုင္ရွင္ကို သိဖို႔ ရွာေဖြလိုက္တယ္။ အေမေရ... ကေလးေလး..... ကေလးေလး ပါလား။ အေမ... ေမဇြန္ အ႐ူးတစ္ပိုင္းလို ထပ္မံေအာ္ဟစ္လိုက္ျပန္တယ္။ ေၾကာက္တယ္ အေမရယ္... သမီးေၾကာက္တယ္။ သာယာခဲ့တဲ့ ေမဇြန္တို႔ရြာေလး ခု ဘယ္လုိျဖစ္ေနၿပီလဲ။ ၿပီးေတာ့ အေမေရာ.....။

*

ေန႔ခင္းပိုင္းအခ်ိန္ႀကီးျဖစ္ၿပီး နီျမန္းလာတဲ့ ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ရင္း ပဲတိုက္ေနတဲ့ အစ္မေတြကို သိမ္းဖို႔ဆည္းဖို႔ အေမ ေျပာေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမဇြန္က အေမနဲ႔အတူ အ၀တ္ေလွ်ာ္လို႔ေပါ့။ ႐ုတ္တရက္ ရြာခ်လိုက္တဲ့ မိုးစက္မုိးေပါက္ေတြရဲ႕ေနာက္မွာ လူသားေတြကို၀ါးမ်ဳိမယ့္ မုန္တိုင္းဆိုတဲ့ အရိပ္ အေငြ႕အသက္ေတြကို ေမဇြန္တို႔ ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ၾကဘူး။ မိုးရြာရင္ ဒီည အိပ္ေကာင္းဦးမယ္ အေမ လို႔ေတာင္ ေမဇြန္ ေျပာေနခဲ့ေသးတာ။ တစ္စထက္တစ္စ ျပင္းထန္လာတဲ့ ေလျပင္းမုန္တိုင္းေတြက တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ ေမဇြန္႔ကို အရမ္းေခ်ာက္ခ်ားေနေစခဲ့တယ္။

အိမ္ကေလးေပၚမွာ အေမရယ္၊ ေမဇြန္တို႔ ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္ရယ္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ေစာင္ေတြအထပ္ထပ္ျခံဳလုိ႔ ဘုရားစာေတြ တစ္သီႀကီးရြတ္ေနခဲ့ၾကတာ။ ၀ုန္း ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ေမဇြန္တို႔အိမ္ကေလး သိမ့္သိမ့္တုန္ခါသြားျပန္တယ္။

အေမ... သမီးတို႔ အျပင္ထြက္ကိုထြက္ၿပီး မိုးေလလံုမယ့္ တစ္ေနရာရာကို ေျပးမွ ျဖစ္မယ္နဲ႔တူတယ္။ ေလက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ၿပီးဦးမယ္မထင္ဘူး။ ေရေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္တက္ေနၿပီ အေမ

အစ္မႀကီးက စိုးရိမ္တႀကီး အေမ့ကို စကားေျပာရင္းက တစ္ခ်က္ ၀င္ေဆာင့္လိုက္တဲ့ လိႈင္းရဲ႕ ႐ုိက္ခ်ေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လြင့္က်သြားတယ္။ မႀကီး.... ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြရဲ႕ ၀ိုင္းေအာ္သံနဲ႔အတူ သမီးႀကီး ဆိုတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ၀မ္းေခါင္းသံႀကီးက ေခ်ာက္ခ်ားစြာ ထြက္ေပၚလာတယ္။

အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚမွာ ေက်ာက္သားေတြလို ၾကမ္းရွတဲ့ မိုးေပါက္ေတြၾကား၊ လူသားေတြကို ၀ါးမ်ဳိမယ့္ လိႈင္းလံုးေတြရဲ႕ၾကား ကေလးေတြ၊ မိန္းမေတြ၊ သားနဲ႔ သမီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ၿပီး အသက္လုေျပးလႊားေနတဲ့ ေယာက္်ားေတြ၊ အေမ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တယ္။ အေမ ေသရင္ ငါလည္း ေသမယ္။ ငါ့ကို ထားခဲ့ပါ ဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံနဲ႔အတူ သမီးေရ... သားေရ... ဆိုတဲ့ ငိုေၾြကးသံေတြ။ တကယ့္ကို ကမၻာပ်က္ေနတာပါပဲ။ ႐ုတ္တရက္ ဟီး... ဟီး... ဆုိ ငိုခ်လုိက္တဲ့ အစ္မလတ္ရဲ႕ အသံနဲ႔အတူ ေမဇြန္တို႔အိမ္ကေလး လြင့္ထြက္သြားတယ္။ ဒါ မုန္တုိင္း တဲ့။ လူတစ္ရပ္ အျမင့္ထက္ ေက်ာ္ေအာင္ တက္လာတဲ့ လိႈင္းလံုးႀကီးေတြက ကမ္းစပ္က သဲေတြကို ဆြဲယူသလို လူေတြကုိ ေခၚေဆာင္သြားျပန္တယ္။ အေမရယ္ ေမဇြန္တို႔ ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္ရယ္ လြင့္စဥ္သြားတဲ့ေနရာကေန ေအာ္ဟစ္တႀကီးနဲ႔ ျပန္စုစည္းၾကျပန္တယ္။ အေမ့လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ထား၊ သမီးႀကီးက ညီမေလးေတြကို တင္းတင္းကုိင္ထား၊ အားလံုး တစုတစည္းတည္း သြားၾကမယ္။ အံကိုႀကိတ္ၿပီး အေမေျပာေတာ့ မိုးေရေတြနဲ႔ ေရာေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြၾကားက ညီအစ္မေတြအကုန္လံုး ေခါင္းညိတ္လိုက္ၾကတယ္။

ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္လွတဲ့ ေလျပင္းက ခႏၶာကိုယ္က အ၀တ္ကိုေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးခ်င္ဘူး။ ေရွ႕မွာ လဲက်လိုက္ ျပန္ထေျပးလိုက္နဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ကြၽန္မတို႔ဘက္ကို ေျပးလာေနတယ္။ ဒီဘက္ကို မလာနဲ႔။ ေရေတြ တအားတက္ေနၿပီ။ ဟိုဘက္ကို ျပန္ေျပး၊ ျပန္ေျပး အေမက ကုန္းေအာ္တယ္။

ဘြားဘြားေရ၊ ဘြားဘြား၊ ဟီး... ဟီး... ဆုိတဲ့ အသံကို ၾကားေတာ့ ေမဇြန္တို႔ အကုန္ အံ့ၾသမင္သက္သြားတယ္။ ဒါ ေမဇြန္႔တူေလးရဲ႕ အသံ။ သားေလး သားေလး လာ လာ၊ သား ေၾကာက္ေနၿပီလား။ ဘြားဘြားဆီလာ မ်က္ရည္ေတြမထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ငိုရင္းက အေမ ေအာ္ေျပာျပန္တယ္။

သမီးတို႔ဆီမွာ အိမ္ေတြ တစ္အိမ္မွ မရွိေတာ့ဘူးအေမ။ ၿပီးေတာ့ အစ္ကို... အစ္ကိုလည္း...

ဟီး... ဟီး...အစ္မက ေျပာရင္းနဲ႔ ငိုျပန္တယ္။

လာ... လာ... ေ၀းႏုိင္သေလာက္ ေ၀းေ၀းေရာက္ေအာင္ ေျပးရမွာပဲ။ ဘုရားကိုသာ အာ႐ံုျပဳထား၊ ကေလးကို အလယ္မွာ ထားလိုက္။ လက္ကို ျမဲျမဲခ်ိတ္ထား အကုန္လံုး....

အေမ့ရင္ထဲ ဗေလာင္ဆူေအာင္ ျဖစ္ေနမွာေသခ်ာေပမဲ့ သားသမီးေတြ၊ ေျမးေတြရဲ႕ၾကားမွာ အေမက သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို အံတင္တင္းႀကိတ္ရင္း ေျပာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေမဇြန္တို႔ တစ္သီတစ္တန္းႀကီး ေျပးလိုက္၊ လဲက်လိုက္။ မိုးဒဏ္ ေလဒဏ္ေအာက္မွာ ေမဇြန္တို႔လို ဘ၀တူ ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာအသံေတြနဲ႔အတူ ေျပးလႊားေနတဲ့ လူမမည္ကေလးေလးေတြ။

အေမ.... ကြၽန္မတို႔ အကုန္ ၀ုိင္းေအာ္လိုက္ၾကတယ္။ သြားၿပီ၊ ေမဇြန္တို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြ။ အေမ၊ ေမဇြန္တို႔ေမာင္ႏွ ငါးေယာက္၊ ၿပီးေတာ့ အစ္မနဲ႔ တူေလး။ အရွိန္နဲ႔ ေဆာင့္ခ်ၿပီး ျပန္လည္ ဆြဲယူသြားတဲ့ ေသမင္းရဲ႕ လက္ေတြကို ေမဇြန္တို႔အားလံုး မတြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။

*

အေမ... အေမ... သမီးကို လာၾကည့္လွည့္ပါဦး အေမရယ္။ သမီးကို ဒီလိုမ်ဳိးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ပါနဲ႔... ဟီး ဟီး။ မႀကီး... မႀကီးေရ... ဟီး ဟီး..... ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ညကို ေမဇြန္႔ရဲ႕ ငိုသံက ဖံုးလႊမ္းသြားျပန္တယ္။ ဖင္တရြက္ဆြဲရက္ သြားေနရင္းက ထိတိုက္မိတဲ့ အေလာင္းေကာင္ေတြ။ အား... ဟား... ေယာက္်ားလား၊ မိန္းမလား၊ ကေလးလား၊ ဘယ္လိုအရြယ္ေတြလဲ၊ ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုတာ စမ္းသပ္ရင္းနဲ႔ ေမဇြန္ အ႐ူးတစ္ပိုင္းလို ေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္။ မနက္ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ့ လို႔ ထပ္မံေအာ္လိုက္ျပန္တယ္။ ဒါမွ ဒီ လူေသပင္လယ္ႀကီးထဲက ေမဇြန္ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မွာေလ။ ၿပီးေတာ့ အေမ့ကို ရွာရမယ္။ မႀကီးတို႔ေရာ၊ တူေလး... တူေလးကိုေရာ။
ေမဇြန္႔ဆုေတာင္း မျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ ေနမင္း ေပၚလာၿပီး အ႐ုဏ္ဦး ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေပမဲ့ ေမဇြန္႔အတြက္ေတာ့ တစ္ေလာကလံုး အေမွာင္တိပါပဲ။ ေမဇြန္႔တစ္ဘ၀လံုး၊ ၿပီးေတာ့ ေမဇြန္တို႔ တစ္ရြာလံုးအတြက္ေတာ့ ျပန္မပြင့္ေတာ့မယ့္ ပန္းေတြလို ေၾြကသြားခဲ့ပါၿပီ။

မိဘမဲ့ တဲ့။ ေမဇြန္က ခုေတာ့ မိဘမဲ့ ျဖစ္ရၿပီေပါ့။ ေမဇြန္ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ အေမ ရွိေနေသးတယ္။ အေမ ေသရင္ အေလာင္းေတာ့ ရွိရမွာေပါ့။ ခုေတာ့ ဘာမွ မျပႏုိင္ဘဲနဲ႔ ေမဇြန္႔ကို သနားတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ မၾကည့္ၾကပါနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အႏိုင္က်င့္ဖို႔ မႀကိဳးစားၾကပါနဲ႔။ အေမနဲ႔ အစ္မေတြကို တိုင္ေျပာမွာေနာ္။ အိမ္အမိုးေတြကို နင္းၿပီး ေမဇြန္ ေလွ်ာက္တယ္။ တစ္ရြာလုံးအႏွံ႔ေပါ့။ ေလမုန္တိုင္းႀကီး ၿပီးသြားတာကို အေမ မသိလို႔ ပုန္းေနတာ ေနမွာ။ အစ္မတို႔က တူေလးကို ေခ်ာ့ေနရတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

အေမ... အေမ... ထြက္ခဲ့ေတာ့၊ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ အေမ ခ်မ္းေနၿပီလား။ သမီး အဲဒီကို လာခဲ့ခ်င္တယ္ အေမ။ သမီးလည္း အရမ္းလည္း ခ်မ္းတယ္။ အေမ.....

(If u know some places which are not getting any help yet, email me immediately.
Tell me where it is!
Now we are going to work as volunteer and channel for some NGO.)

AddThis Social Bookmark Button


က်ိန္စာ  

May 13, 2008

က်ိန္စာ

ရာစုေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳခ်င္တဲ့ လူတစ္ေယာက္
နာရီေတြနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္
ဦးတည္ရာမဲ့ လမ္းေပၚမွာ
သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္က လက္တံတေရြ႕ေရြ႕
ကိုယ္ထူကိုယ္ထလမ္းေတြရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့
အ၀ါေရာင္ဖဲႀကိဳးမ်ား
ႏႈတ္ခမ္းထက္မွာ ေတးသြားတစ္ပုဒ္ ညည္းအန္
သံစဥ္မရွိေပမဲ့ အေကြးအေကာက္ေတြ လွပေနခဲ့
အိမ္ေျခမဲ့ဟင္းလင္းျပင္နား လတ္ဆတ္တဲ့ေလ ရွဴသြင္းေတာ့
ခပ္ေ၀းေ၀းက ေဖ်ာ့ေတာ့မီခိုးေငြ႕ ခဏေမ့သြားတယ္
အေတြးထဲက မေရရာျခင္လမ္းညီညီကို
ေသခ်ာျခင္းအထီးက်န္ေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း
သကၠရာဇ္ေဟာင္းေတြကို ရူးသြပ္စြာ ဖမ္းဆုပ္ေနဆဲ
ရင္ဘတ္ထဲက ထြက္က်လာတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
လူမျမင္ေအာင္ ဖြက္ထားလိုက္တယ္
တနလၤာေတြမွာ အျပစ္မရွိဘူးတဲ့ေလ။

AddThis Social Bookmark Button


ေက်းဇူးတင္လ်က္  

May 10, 2008

ေက်းဇူးတင္လ်က္

အားလံုးပို႔သတတဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ သိုးေလး ဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ကိုေဇာ္မ်ဳိးယူခိုင္တဲ့ ကုဒ္ဒင္းကို ယူခ်င္ေပမဲ့ သိုးေလး ဘေလာ့ေမးလ္ကို password ေမ့သြားလို႔ ၀င္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ရိုးရိုးပို႔စ္မ်ဳိး၊ စာရိုက္တင္ခ်င္တာမ်ဳိးဆို တျခားေမးလ္ကေန ဘေလာ့ေမးလ္ကို လွမ္းပို႔လိုက္လို႔ရေပမဲ့ ကုဒ္ဒင္းေတြနဲ႔ ျပင္ရ ထည့္ရမွာမ်ဳိး မရေတာ့လို႔ပါ။
 အျမဲပဲ စာေတြလိုက္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္ေန ဘ၀တူ ျပည္သူအတြက္ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့အျဖစ္အတြက္ ထပ္တူထပ္မွ် ေၾကကြဲရပါတယ္။ အားလံုးအတြက္ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းေပးပါတယ္။

AddThis Social Bookmark Button


ရင္ထဲမွ သူငယ္ခ်င္း ျဖဴ... သို႔...  

April 19, 2008

ရင္ထဲမွ သူငယ္ခ်င္း ျဖဴ... သို႔...

ဘ၀ကို စိတ္ႀကိဳက္နာၾကည္းခြင့္ရွိတယ္
ဒါေပမဲ့ ဘ၀ကို စိတ္ႀကိဳက္မဖ်က္ဆီးသင့္ဘူးတဲ့
မလိုခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းတီးေပမဲ့
ငါ ဘာလို႔ တန္ဆာဆင္ေနမိပါလိမ့္ ျဖဴ
အေမွာင္ကို ျမတ္ႏိုးသူရဲ႕ ေခ်ာက္ခ်ားညေတြကို
နင္ ရင္ဆိုင္ဖူးလား
ငါေတာ့ လျပည့္ည ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ
ငါ့ဘ၀ကို ဖံုးကြယ္ဖို႔
မလံုျခံဳတဲ့အမိုးတစ္ခုေအာက္မွာ ထိုင္ရင္း
အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငိုေၾကြးခဲ့ဖူးတယ္ ျဖဴ
လူ လူခ်င္းတဲ့
ငယ္ငယ္က အေဖ အျမဲေျပာခဲ့ဖူးတယ္
ေလာကႀကီးထဲ ရဲ၀ံ့စြာထြက္ဖို႔
ငါ စြမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္
နင္နဲ႔အတူရွိခဲ့တဲ့ အဲဒီ 2001 အထိေပါ့
က်ေရာက္သမွ် မုိးသက္မုန္တိုင္းက
ငါ့ကိုခ်ည္း ထိမွန္တယ္ထင္တယ္ ျဖဴ
အေဖ... ၿပီးေတာ့ နင္...
လြင့္စဥ္သြားတဲ့မုန္တိုင္းေနာက္ကို
အရူးတစ္ေယာက္လို လုိက္ရင္း
ငါ ရွာေဖြခဲ့မိတယ္
အေတာ္ၾကာၾကာကေလးပါပဲ
အေမ ငါ့ကိုေျပာခဲ့တဲ့ ေလလြင့္ေနခ်ိန္ေတြေပါ့
စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို သည္းခံမႈအျပည့္နဲ႔
ဘ၀ခရီးကိုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တာ
ခုဆို 4 ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖဴ
ပစ္စလက္ခတ္ထားတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားကို
အခ်ိန္မွန္ကုစားေပးသူကေတာ့ အေမေပါ့
ေနာက္ထပ္ရလာမယ့္ ဘယ္လိုဒဏ္ရာမ်ဳိးကိုမွ
အေမ့ကို မျမင္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး ျဖဴ
ခရီးဆံုးကို အေမ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔
ဘ၀ကို ဘယ္လိုပဲနာၾကည္းေပမဲ့
ငါ့ႏွလံုးသား အစိမ္းေသ ေသဆံုးသြားရင္ေတာင္
အေမ့ကို ေပ်ာ္ေစမွာပါ ျဖဴ
နင္ ဆုေတာင္းေနေပးပါ။

AddThis Social Bookmark Button


နားလည္ေပးပါေနာ္  

April 08, 2008

နားလည္ေပးပါေနာ္

တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမွ ကၽြန္မ ခ်စ္ခြင့္မရွိပါတဲ့
ေနပါေစေလ ကိုယ္ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕အရိပ္ပဲ
အဲဒီအတြက္ ႏွလံုးသားေတြ နာက်င္ရ နာက်င္ရ
ကၽြန္မ ခံစားေနမွာပါ
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ.....

ပိုက္ဆံထည့္မွ ေတးသံျမည္တတ္တဲ့ ကိရိယာလို
လူေတြကို ကၽြန္မ မုန္းတီးမိတဲ့အခါ
ကိုယ္ျပန္ၾကားရတဲ့ ေတးသံရဲ႕ ခ်ဳိၿမိန္မႈကိုသာ
နားလည္ေနတတ္ဖို႔
အတိုင္းအဆမရွိတဲ့ ၀မ္းနည္းမႈေတြကို
ႀကိုးစားအားထုတ္မႈေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔
တကယ္ပါ သူဟာ ကၽြန္မရဲ႕ မီးျပတိုက္ပါပဲ.....

ေအာင္ျမင္မႈ ရွံဳးနိမ့္မႈဆိုတာထက္
မွန္ကန္တဲ့ ရွင္သန္ျခင္းမ်ဳိးျဖစ္ဖို႔
မသိခဲ့တဲ့ဘ၀တစ္ခုရဲ႕ ျပဳမိအမွားေတြကို
အံႀကိတ္မ်ဳိသိပ္ခံရင္း
ကၽြန္မ ႀကိဳးစားစြာရွင္သန္ေနပါတယ္
သူလည္း ေပ်ာ္ႏိုင္မယ္မဟုတ္လား.....

သူ မထုဆစ္ေပမဲ့ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဘ၀ပံုစံအတြက္
ကိုယ္တိုင္ခ်ဳံခုတ္ လမ္းလုပ္ခဲ့ရေပမဲ့
ဆူးေတြထိ စူးၿငိခဲ့ရေပမဲ့
မ်က္ရည္စက္လက္ၾကားက ကၽြန္မ ျပံဳးျပေနမွာပါ
အဓိပ္ပယ္ရွိေသာရွင္သန္ျခင္းအတြက္
သူက အသက္သြင္းေပးသူေလ.....

ကၽြန္မဦးေႏွာက္က တားျမစ္ထားတဲ့
ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ရဲတဲ့စကားတစ္ခြန္းအတြက္
သူ႔ရင္ထဲမွာ အၿပီးအပိုင္ျမဳပ္ႏွံထားတယ္တဲ့
ကၽြန္မ ေကာင္းစြာနားလည္ေနပါတယ္
ၿငိမ္သက္တဲ့အေျခအေနတစ္ခုမွာ
ကၽြန္မအနား တိုးတိတ္စြာေနတတ္ၿပီး
ေပ်ာက္ကြယ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းနည္းေနခ်ိန္မွာ
သူ႔ရင္ထဲ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ေနတာေတြအတြက္
ကၽြန္မ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး အတၱမႀကီးသင့္ဘူးေလ.....

ကၽြန္မက အဆိပ္ပန္းတစ္ပြင့္နဲ႔ တူေနမလားပဲ
အျမင္တင့္တယ္ေနဦးေတာ့
သူတစ္ပါးခူးဆြတ္ေစခ်င္ဦးေတာ့
အဆိပ္ပန္းလို႔သိ္လိုက္တာနဲ႔
သူတို႔ရဲ႕ထိခိုက္မႈတစ္စံုတစ္ရာအတြက္
ေရွာင္လႊဲသြားခံရမယ့္ ပန္းေလ
အဲဒီအဆိပ္ပန္းကိုမွ တန္ဖိုးထားခ်င္သူက
ကိုယ္တိုင္ အဆိပ္ခတ္ ခံႏုိင္ေပမဲ့
သူ႔၀န္းက်င္ကိုေတာ့ မပ်ံ႕ႏွံ႔ေစခ်င္ဘူးထင္ပါရဲ႕
ဒါေပမဲ့ သူ အစြမ္းကုန္ေစာင့္ေရွာက္ေနပါတယ္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္စံုတစ္ရာမပါဘဲ ေပးဆပ္မႈသက္သက္နဲ႔ေပါ့.....

ကၽြန္မလည္း ဆုေတာင္းေနဆဲပါ
ကၽြန္မဘ၀ အဓိပ္ပယ္ရွိစြာရွင္သန္ရင္းနဲ႔
ခြဲခြာခဲ့တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အေဖနဲ႔
မသိႏုိင္တဲ့ဘ၀တစ္ခုမွာ အျမန္ဆံုးအတူေနႏုိင္ဖို႔
ၿပီးေတာ့ အေမႏွင့္ သူ ေအးခ်မ္းစြာ က်န္ေနရစ္ဖို႔.....

AddThis Social Bookmark Button


မက္ခဲ့ဖူးေသာ အိပ္မက္တစ္ခု  

March 22, 2008

မက္ခဲ့ဖူးေသာ အိပ္မက္တစ္ခု

ည..... လေပ်ာက္ေနတဲ့ အေမွာင္ကမၻာထဲမွာ ကြၽန္မ စမ္းတ၀ါး၀ါး သြားေနမိတယ္။ အခုတေလာ ရင္ထဲ ျပည့္က်ပ္ေနသလိုပဲေလ။ ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ မ်က္စိထဲမွာ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုကို ျမင္လုိက္တယ္။ အလင္းေလာ... လွ်ပ္ေလာ... မသဲမကြဲ ေနရာေလးတစ္ခုလည္း ျမင္လိုက္ရတယ္။ အလိုက္သင့္ ေျခေထာက္ ေလးက အဲဒီေနရာဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္။ ဟင္းလင္းျပင္တစ္ခုပါပဲ။ ပိုးစုန္းၾကဴးအလင္းေတာင္ မျမင္ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ကို ေအးခ်မ္း ေနပါတယ္။ ကြၽန္မ ရပ္တည္ေနတဲ့ေနရာဟာ သဲကႏၲာရလို ေနရာမ်ဳိးလား၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါး အစြန္းမွာလား၊ ကမ္းေျခမ်ားလား ဘာတစ္ခုမွ မေရရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ ရပ္ေနမိတယ္။ ေအးခ်မ္းတယ္ေလ။ မုိးေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပကတိအေမွာင္။ ၾကယ္ေရာင္ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္လည္း မရွိဘူး။ ဆန္ဖြပ္ေနတဲ့ အဘုိးအိုလည္း မျမင္ရဘူး။ အမွတ္မထင္ဘဲ ကြၽန္မ အေ၀းကို ေငးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သဏၭာန္တူ လူရိပ္တစ္ခုကို ျမင္ရတယ္။ အလင္းပါးပါးေလး က်ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ျခံဳၾကည့္လိုက္႐ံုနဲ႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္း ကြၽန္မ သိလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ဘယ္လိုပံုစံလဲ၊ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔လဲ မသဲကြဲပါဘူး။ သူလည္း ကြၽန္မကို ျမင္သြားတယ္ထင္ရဲ႕၊ ႐ုတ္တရက္ ေစာင္းငဲ့လာတဲ့ သူ႔ဦးေခါင္းအရိပ္ကို ျမင္လုိက္တာနဲ႔ ကြၽန္မ အၾကည့္လႊဲလိုက္တယ္။ သူ ဘယ္မွာရပ္ေနတာလဲ၊ ကြၽန္မနဲ႔ တစ္ေနရာတည္းမွာလား၊ ေျမျခားေနလား၊ သူနဲ႔ ကြၽန္မၾကားမွာ သမုဒၵရာမ်ား ခံေနမလား... အေတြးေတြ အစံုပါပဲ။


အသံအျဖစ္ ထြက္က်မလာတဲ့ စကားလံုးသက္သက္နဲ႔ ကြၽန္မႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ လႈပ္ရွားသြားတယ္။
"ရွင္ ဘယ္သူလဲ"

ကြၽန္မ သိေနတယ္။ သူ ဘယ္လုိမွ မၾကားႏုိင္မွန္းကို။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ ျမင္လိုက္ရတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံ ခပ္ဟဟ လႈပ္ခတ္သြားတာကို။ ပကတိ အၾကားမဲ့ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သိေနတယ္။


"ခင္ဗ်ားေရာ ဘယ္သူလဲ"

ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ မသိေသာ အရပ္ႏွစ္ခုကေန ၾကားႏုိင္မဲ့ အသံေတြနဲ႔ အ႐ိုးသားဆံုး စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ နားေထာင္ၾကည့္မလား။



"ခင္ဗ်ား အခု ဘယ္မွာရပ္ေနတာလဲ"
"ကြၽန္မအထင္ အာရွတိုက္ တစ္ေနရာရာမွာပဲ"
"ရွင္ေရာ"
"ကြၽန္ေတာ္က ကမၻာေျမ တစ္ေနရာရာမွာေပါ့"
"ကတ္သီးကတ္သတ္ပဲ"
"ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ား ဘာလို႔ ဒီကိုလာတာလဲ"
"ကြၽန္မ ၀န္းက်င္တစ္ခုကို လြမ္းေနတယ္။ ခြဲရတာ အသားမက်ေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့..."
"ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ"
"ဒီလိုပါပဲ၊ အရာအားလံုးကိုေတြးၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္၊ စိတ္တိုင္းမက်လိုက္နဲ႔မို႔ ခဏေလာက္မ်ား ေအးခ်မ္းရမလားလို႔"
"ခင္ဗ်ားက ၀န္းက်င္တစ္ခုကို လြမ္းေနတယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီ၀န္းက်င္မွာ ခင္ဗ်ား အသားတက် အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္ခဲ့လို႔လား"

"ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိတယ္ဆုိတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္မွတ္လို႔ ရသတဲ့လား။ ဒါ ေဘးလူ အလုပ္ေလ။ ကြၽန္မ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္တယ္။ ကြၽန္မ အျမဲသတိရျဖစ္တဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ အဲဒီ၀န္းက်င္မွာ ကြၽန္မကလည္း ခ်စ္တဲ့... ကြၽန္မကိုလည္း ခ်စ္တဲ့ လူေတြ၊ ကြၽန္မက ခ်စ္ရေပမဲ့ ကြၽန္မကို အမွတ္မရတဲ့ လူေတြ၊ ကြၽန္မက အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ေပမဲ့ ကြၽန္မကို သတိတရ ရွိေနတဲ့ လူေတြ... အစံုပဲရွိမွာေပါ့။ ဒါျဖင့္ ရွင္ကေရာ ဘာလို႔ လာတာလဲ"


"ကြၽန္ေတာ္ လူေတြနဲ႔ စကားမ်ားမ်ားမေျပာခ်င္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ မလုိအပ္ဘဲ အပိုေျပာတတ္တဲ့လူမ်ဳိးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီည လသာတယ္ေလ။ လကိုၾကည့္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္"


"ရွင္ မွားေနၿပီထင္တယ္ေနာ္။ ဒီမွာ လ လံုး၀မရွိဘူး။ ပကတိအေမွာင္ပဲ။ ကြၽန္မလာတာ အဲဒီ ပုန္းေနတဲ့ လကို ဖမ္းခ်င္တာလည္း ပါတယ္"


"ဟားဟား... ခင္ဗ်ား ေမ့ေနၿပီထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရပ္ေနတာ တစ္ဖက္ျခားစီမွာေနာ္။ ၿပီးေတာ့ လက ဘယ္ေတာ့မွ ေရွာင္မပုန္းပါဘူး။ ကမၻာႀကီးကသာ သူ႔ကို လည္ပတ္ေနတာ။ သူကေတာ့ ဘယ္ကိုမွ ထြက္မေျပးပါဘူး။ အဲဒါလည္း စိတ္၀င္စားစရာတစ္ခုပဲ။ အမွားအားႀကီးသြားရင္ အမွန္လို ျဖစ္သြားတတ္တယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ဒီမွာရပ္ေနရတာ အရမ္း စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ခင္ဗ်ားေရာ"


"မေျပာတတ္ေသးဘူး။ ကြၽန္မက ခုမွေရာက္တာေလ။ ဒါနဲ႔ ရွင္ ဘာလူမ်ဳိးလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ ဘာလူမ်ဳိးဆုိတာထက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူသား အခ်င္းခ်င္းပါပဲဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားေရာ"

"ရွင္က ျပန္ေမးတာေတာ့ တကယ္ေတာ္တယ္။ ဒီတစ္ခါ ကြၽန္မ ထပ္ေမးမယ္။ ရွင္ ဘာဘာသာ ကိုးကြယ္လဲ။ ကြၽန္မ အရင္ ေျဖထားမယ္။ ကြၽန္မက ဗုဒၶဘာသာ"


"ကြၽန္ေတာ္လား၊ ခင္ဗ်ားတို႔အယူနဲ႔ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာသာေရးအလုပ္က အကုသိုလ္အလုပ္ ျဖစ္ေနမွာေပါ့"
"ရွင္ မြတ္ဆလင္မ္ လား"
"ေသခ်ာတာေပါ့"

"မထင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကို ယံုၾကည္ျမတ္ႏိုးတာ ေကာင္းျခင္းတစ္မ်ဳိးပါပဲ။ ဘယ္ဘာသာပဲကိုးကြယ္ကိုးကြယ္ နံပါတ္ တစ္ အေနနဲ႔ စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔က အဓိကပဲ။ ၿပီးမွ ေနာက္ဆက္တြဲေတြ လာမွာေလ"


"ေသခ်ာတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ ေျခေလးေခ်ာင္းသား မစားဘူး။ အတတ္ႏုိင္ဆံုး အသား ငါးေတြ မစားျဖစ္ေအာင္ ေနတယ္။ မိ႐ိုးဖလာ ဘာသာဆုိေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွန္းကို မသိပါဘူး"


"အဲဒါေတြ မေျပာတာပဲေကာင္းပါတယ္ရွင္။ ေဟာ... ေကာင္းကင္မွာ အနီေလး မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ျမင္တယ္။ ၾကယ္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ေလယာဥ္လား မသိဘူးေနာ္"


"ခင္ဗ်ား ေလယာဥ္စီးဖူးလား"
"ရွင္ေရာ"
"ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ေမးေနတာပဲ။ ဒါဆို ေလယာဥ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ေကာ အမွတ္ရစရာေတြ ဘာေတြ ရွိလား"
"ဟာ... ရွိတာေပါ့"
"ေျပာပါဦး၊ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားၿပီ"

"ကြၽန္မ ငယ္ငယ္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေဖေဖ့႐ံုးကို ညအိပ္ လုိက္သြားတုန္းကေပါ့။ ေဖေဖ့႐ံုးခန္းရဲ႕ အျပင္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ကြင္းျပင္ႀကီးရွိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ႀကီးလဲဆို အဆံုးကို မျမင္ရဘူး။ ကြၽန္မက ကေလးဆုိေတာ့ စပ္စုတယ္ေလ။ ကြင္းအစပ္နားသြားၾကည့္တာေပါ့။ သံဆူးႀကိဳးေတြနဲ႔ ခတ္ထားတာ ဆုိေတာ့ အတြင္းဘက္ကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ကြင္းရဲ႕ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေလယာဥ္ေတြ တန္းစီထားတာျမင္ေတာ့ ကြၽန္မ အရမ္းအံ့အားသင့္သြားတာ။ ၿပီးေတာ့လည္း စီးခ်င္တာ တအားပဲ။ ဒါနဲ႔ ေဖေဖ့ကို ပူဆာတာေပါ့။ ေဖေဖ ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခ်ာ့ မရဘူး။ ေဖေဖက အတြဲေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ကား စီးမလားဆုိလည္း ကြၽန္မကေတာ့ စိတ္ေကာက္ေနတာပဲ။ မရဘူးေပါ့။ အဲဒီမွာ ေဖေဖက အဂၤလိပ္ သတင္းစာႀကီးတစ္ေစာင္ ယူလာတယ္။ ဘာသတင္းစာလဲေတာ့ ကြၽန္မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မကို လက္ညႇဳိးနဲ႔ ေထာက္ျပတယ္။ ေျမပံုတစ္ခုေပၚမွာ ႀတိဂံပံုသဏၭာန္ ဆြဲျပထားတဲ့ ေနရာကိုေလ။ ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္။ ဒါ လွ်ဳိ႕၀ွက္ ဆန္းၾကယ္တဲ့ ႀတိဂံေဒသလို႔ ေခၚတယ္။ ဟိုေန႔က ေဖေဖတို႔ဆီကေန တက္သြားတဲ့ ေလယာဥ္ ၅ စင္း၊ အထဲမွာ စစ္ျပန္ ေလသူရဲ ၁၄ ဦးပါတယ္။ အဲဒါ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံသန္းရင္းနဲ႔ အခု ေဖေဖျပတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ လံုး၀ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္ၿပီး ေပ်ာက္သြားတာ ဒီေန႔ထိပဲ။ ဘာအစအနမွလည္း မရဘူး။ ေဖေဖနဲ႔ သမီး ေကာင္းကင္ေပၚမွာ အဲဒီလိုေပ်ာက္သြားရင္ သမီးေမေမ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့မွာေပါ့တဲ့။ အဲဒီတုန္းက ေဖေဖ ေျပာတာကို အကုန္နားမလည္ေပမဲ့ အဲဒီလို ေပ်ာက္သြားမွာ၊ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့မွာမ်ဳိးကို စဥ္းစားၿပီး ကြၽန္မ အငိုတိတ္သြားတယ္။ အဲဒီကတည္းက ေနာင္ ေဖေဖ့႐ံုးကို လုိက္သြားျဖစ္လည္း ေလယာဥ္စီးဖို႔ မပူဆာေတာ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ေဖေဖ ကြၽန္မကို ညႇက္ခ်ခဲ့မွန္း ကြၽန္မ နည္းနည္းႀကီးမွ သိရတာ။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္က ျဖစ္တာေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ဖေလာ္ရီဒါျပည္နယ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို မေန႔ တစ္ေန႔ကမွ ဒီမွာျဖစ္သလိုမ်ဳိး ေျပာခဲ့တာေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ အရမ္းကို အမွတ္တရပါပဲ။ ရွင့္မွာေရာ ရွိလား"


"ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က အဲဒါမ်ဳိးေတြကို ေန႔တိုင္း ျဖဳတ္၊ ထုတ္၊ တပ္ဆင္ လုပ္ေနရေတာ့ အမွတ္ရစရာေတြလည္း မရွိခ်င္ေတာ့ပါဘူး"


"ဒါဆုိ ရွင္က အင္ဂ်င္နီယာေပါ့"
"ခင္ဗ်ားပတ္၀န္းက်င္မွာေရာ ခင္ဗ်ား ဒီလိုပဲ ေမးလိုက္ ေျပာလိုက္ပဲလား"

"ရွင္... ရွင္ပဲ ကြၽန္မကို ေမးခြန္းေတြ ေမးေနတာပါေနာ္။ ကြၽန္မပတ္၀န္းက်င္က လူေတြက ကြၽန္မ ဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ တစ္ခုကိုေတာင္ ေမ့ခ်င္ ေမ့ေနမွာပါ။ ကြၽန္မက စိတ္၀င္စားစရာ အလ်ဥ္းမရွိတဲ့သူပဲေလ"


"ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ အဲဒီလိုမထင္ပါဘူး။ လူတိုင္းမွာ ထူးျခားခ်က္ကိုယ္စီရွိၾကတာပဲေလ။ ခင္ဗ်ား မျပန္ေသးဘူးလား။ ခင္ဗ်ားေရာက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ဒီမွာ ခဏလွဲလိုက္ဦးမယ္။ ေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမႀကီး တစ္သားတည္း က်ေအာင္ ခံစားလိုက္ဦးမယ္"


"အခု ျပန္မွာပါ။ လူေတြဟာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ဘယ္ကိုပဲ ေရာက္ေန ေရာက္ေန ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ ျပန္ၾကရမွာပဲ မဟုတ္လား"


"အဲဒါ အမွန္ဆံုးစကားပဲေပါ့ဗ်ာ။ မပူပါနဲ႔၊ ေနာက္ေန႔ဆုိ ခင္ဗ်ားေမွ်ာ္ေနတဲ့ လ ခင္ဗ်ားဆီ ေရာက္လာမွာပါ။ ေလာကႀကီးက တရားပါတယ္ဗ်။ မတရားခ်င္ေနတာ လူေတြပါ။ ေနာက္ေန႔ေတြေရာ ခင္ဗ်ား လာဦးမွလား။ ခင္ဗ်ား....."


သူ ဘာေတြဆက္ေျပာေနလဲ ကြၽန္မ မသိေတာ့ပါဘူး။ ေနာင္တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္မ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ လ ကြၽန္မတို႔ဆီ ေရာက္လာမယ္ဆိုေပမဲ့ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ ေမွာင္ေနဆဲပဲေလ။ သူနဲ႔သာ ဆက္ေျပာေနရင္ ကြၽန္မ အိမ္ျပန္ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။ ခံစားခ်က္အစံုနဲ႔ ရင္ခုန္သံေတြကိုေတာ့ ရင္ဘတ္ႀကီးထဲမွာပဲ မ်ဳိခ်ထားလုိက္တယ္။ ကြၽန္မကိုေမွ်ာ္ေနမယ့္... အျပံဳးနဲ႔ဆီးႀကိဳေနမယ့္ အေမ့ကို ကြၽန္မ ျပန္ျပံဳးျပရဦးမယ္ မဟုတ္လား။ တရားေသာ ေလာကႀကီးမွာ တရားေသာ လူေတြရဲ႕ၾကား အျပံဳံးမ်ားနဲ႔ တံု႔ျပန္ႏုိင္ၾကပါေစလို႔ပဲ တိတ္တဆိတ္ ဆုေတာင္းလိုက္ေတာ့တယ္။

AddThis Social Bookmark Button


ကေယာင္ကတမ္းေရရြတ္မိေသာ ညမ်ား  

February 21, 2008

ကေယာင္ကတမ္းေရရြတ္မိေသာ ညမ်ား

ညမုဆိုးထံကို တစ္စတစ္စ တိုး၀င္လာတဲ့အေမွာင္ဟာ
သားေကာင္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ေပါ့
ေၾသာ္... အရုဏ္ေရာက္ေတာ့မွာပ
ကုန္လြယ္လွခ်ည့္ ညေရ
သံသရာဆိုတာ ရွိေနသေရြ႕
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ
စိုက္ပ်ဳိးလိုက္ ရိတ္သိမ္းလိုက္
ျပန္တူးဆြလိုက္ ေျမျမွဳပ္ပစ္လိုက္နဲ႔
ရင္ခုန္သံေတြ ရွင္သန္ဖို႔ ရင္ခုန္သံေတြ စားသံုးရင္းနဲ႔။

ကေယာင္ကတမ္းပဲ ဟင္းလင္းရင္ခြင္ကို စမ္းမိတယ္
ရည္ညႊန္းရာအတည္တက်မရွိပါဘဲ နာက်င္ေနလိုက္တာ
ေအးခ်မ္းတယ္ အျပစ္ကင္းတယ္ ဆိုတဲ့ အရိပ္လက္ခဏာ
သမီးမ်က္ႏွာမွာ ရွာေတြ႕ေသးရဲ႕လား အေဖ
ဟုတ္ပါရဲ႕... သမီး မျပံဳးျဖစ္တာ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ
စကားခြန္းဆို မရွိပါဘဲနဲ႔ေတာင္
အျပစ္ရွာခ်င္ၾကတဲ့ လူေတြၾကားမွာ
သမီး ႏႈတ္ဆိတ္ေနတာ မွားလား။

အားေပးေခြၽးသိပ္လွည့္ပါဦး အေဖ
လြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးထားပါရက္နဲ႔
မစြန္႔ခြာခဲ့တဲ့ အဲဒီလက္အစံုရယ္
အေဖေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ပံုရိပ္တစ္ခုကို အသက္သြင္းရင္း
ေအးစက္သထက္ ေအးစက္သြားတဲ့
သမီးရဲ႕ ႏွလံုးသားတစ္ခုရယ္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖလာရင္ေတာ့ သမီးျပံဳးႏုိင္မယ္ထင္ရဲ႕
ဒီည အိပ္မက္ထဲမွာ အေဖရွိေနေပးပါေနာ္။

AddThis Social Bookmark Button


ဘ၀ ညီမွ်ျခင္း  

February 13, 2008

ဘ၀ ညီမွ်ျခင္း

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ႔ အသက္ရွင္ေနရင္း
ရွင္သန္ျခင္းကို ေမ့ေလ်ာ့မိတဲ့အခါ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာဟာ ...
... ... ...
... ... ...
ေ၀းေနရတဲ့ ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းလည္း
လြမ္းတယ္။

ဘ၀ရယ္...
ငါ အိပ္မက္ မက္ေကာင္းတုန္းမွာ
နင္က ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းထိ ခရီးဆက္ေနခဲ့ၿပီပဲ
ပိုးမႊားေတြကို ေသေစသတဲ့
အာရံုေတြကို လန္းဆန္းေစသတဲ့
အဲဒီေနျခည္ရဲ႕ဒဏ္ကို
ငါ ဘာေၾကာင့္ မခံႏိုင္ခဲ့တာလဲ...

ငါ စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာခဲ့ရဲ႕နဲ႔
သူတို႔ေတြ မၾကားခဲ့ဘူးတဲ့
ဖမ္းယူဆုပ္ကိုင္ႏုိင္စြမ္းမရွိေအာင္ကို
ငါ့လက္ေခ်ာင္းေတြ ေမာပန္းေနခဲ့ပါၿပီ
အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ သီဆိုသူမျဖစ္ခဲ့ဖူးေပမဲ့
ငါ့သံစဥ္ေတြရဲ႕ အတက္ အသက္
စည္းခ်က္က်က် လွပေနမွာကိုေတာ့ ယံုၾကည္ေပးပါ
ဘ၀နဲ႔ရင္းခဲ့တဲ့ ကာရန္ေတြၾကားမွာေလ...

ေကာင္းကင္ဟာ အေျပာက်ယ္တယ္
ပင္လယ္ နက္ရွဳိင္းတယ္
ငါတို႔ ဒီလို အဓိပ္ပယ္ဖြင့္ခဲ့ၾကတယ္ေနာ္
ဒါေပမဲ့ ဘ၀ကိုေတာ့ ဒီအတုိင္းပဲထားလိုက္ပါ
ငါတို႔ေရးျခယ္သမွ် ဒုက္ခဆုိလည္း ဒုက္ခ
အလွဆိုလည္း အလွေပါ့... ... ...

AddThis Social Bookmark Button


ပင္ပန္းတဲ့အခါမ်ဳိးမွာေတာ့ ရင္ဖြင့္ခြင့္ေပးပါေနာ္...  

February 08, 2008

ပင္ပန္းတဲ့အခါမ်ဳိးမွာေတာ့ ရင္ဖြင့္ခြင့္ေပးပါေနာ္...



ဒီကေန႔ဆိုရင္ ဘေလာ့ႀကီးနဲ႔ခြဲခြာခဲ့တာ တစ္လတိတိ ရွိပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့
ဒီစာကို ေရးဖို႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ့ပါဘူး။ အတၱပဲဆိုပါေတာ့။
ကိုယ္မလုပ္ႏုိင္ေပမဲ့ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ လာလည္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကိုျမင္ရတဲ့
ၾကည္ႏူးတဲ့စိတ္ အတြက္ သိုးေလးရဲ႕ အတၱႀကီးမႈသက္သက္ေၾကာင့္ေပါ့။
ေနာက္ဆိုရင္ သုိးေလး ဘေလာ့မွာ ေရးျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ဘေလာ့ကသူေတြအားလံုးကို သုိးေလး အရမ္းပဲသံေယာဇဥ္ရွိပါတယ္။ ၀ါသနာပါရာ၊
စိတ္ထက္သန္ရာအလိုက္ ေရးၾကလို႔ ရသစံုခံစားႏိုင္တယ္၊ ေႏြးေထြးတယ္၊
ေဖာ္ေရြတယ္၊ သိသမွ် မညည္းမညဴေျပာျပ တတ္တယ္။ ခုေလာလာဆယ္ မေရးႏုိင္ေပမဲ့
လံုး၀အဆက္ျပတ္သြားမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သိုးေလး အခ်ိန္ရတာနဲ႔
လက္လွမ္းမီသေလာက္ ဖတ္ျဖစ္မွာပါ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးႏုိင္တဲ့တစ္ေန႔
သုိးေလး ျပန္ေရးျဖစ္မွာပါ။



သိုးေလးမွာ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြဆိုတာ လက္ခ်ဳိးေရရင္ ငါးေခ်ာင္းေတာင္
မျပည့္ပါဘူး။ သိုးေလးက လူအမ်ားနဲ႔ ေရာေထြးေနရတာကို မႏွစ္သက္ဘူး၊
၀မ္းနည္းတဲ့အခါဆို ဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲ ငိုခ်င္ခ်င္ တစ္ေယာက္တည္း
အိပ္ရာထဲေရာက္မွ ႀကိတ္ငိုတိတ္တယ္။ စိတ္တူ ကိုယ္တူကိုပဲ ေပါင္းသင္းတတ္လို႔
သိုးေလးမွာ သူငယ္ခ်င္း မ်ားမ်ားမရွိပါဘူး။ ေအးစက္ေနတဲ့ သိုးေလးကို
ေႏြးေထြးမႈေပးခဲ့တာ ဘေလာ့က လူေတြပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးကိုပဲ သိုးေလး
တန္ဖိုးထားတယ္။ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ သိုးေလး ေရွာင္ပုန္းခဲ့ၿပီးပါၿပီ...
ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး၊ လူေတြအားလံုး၊ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ဒီအိမ္မွာ ဒီေကာင္မေလး
ရိွမွန္းေတာင္ မသိဘူး ဆုိတဲ့အသံမ်ဳိး ၾကားရတ့ဲအထိေပါ့။ သိုးေလးကိုယ္ထဲမွာ
လည္ပတ္ေနတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ေသြးေတြ၊ အေမ့ကိုခ်စ္တဲ့ စိတ္ေတြကို အားျပဳၿပီး
သိုးေလး ေလာကႀကီးထဲ ၀င္ေတာ့မယ္။ လူေတြရဲ႕ အၾကည့္ေတြ၊ အသံေတြ၊ ျဖစ္လာမယ့္
အေျခအေနေတြအားလံုးကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ရင္ဆုိင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
အားလံုးနဲ႔ ထုသားေပသား တစ္သားတည္း က်ဖို႔ဆုိတာ အခ်ိန္လိုပါတယ္။ ၆ လ၊ ၁
ႏွစ္၊ ၂ ႏွစ္ ေျပာမတတ္ပါဘူး။ ေစတနာေကာင္းလွ်င္ ကံေကာင္းမည္ ဆုိတဲ့
ေဆာင္ပုဒ္ကေလးကို က်င့္သံုးၿပီး သိုးေလး ေရွ႕ဆက္ပါမယ္။



ေနာက္တစ္ခုက ကိုေနဘုန္းလတ္အတြက္ပါ။ ဒီေန႔မွ ေမးလ္ စစ္ျဖစ္ေတာ့
ကိုေနဘုန္းလတ္အတြက္ တင္ေပးဖုိ႔စာကိုလည္း ဒီေန႔မွ ေတြ႕ရပါတယ္။ သိုးေလးက
အားလံုးနဲ႔ အလွမ္းေ၀းေနလို႔ အေျခအေနေတြလည္း မသိရပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္
သိုးေလး အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၀င္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ကိုေနဘုန္းလတ္
လႊတ္ခ်ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ေအးခ်မ္းစြာနဲ႔ အျမန္ဆံုး
ျပန္လည္ေရးသားႏုိင္ပါေစလို႔ ရင္ထဲကေန လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
သိုးေလး မကြၽမ္းက်င္တဲ့အပိုင္းမို႔ သိုးေလး ေ၀ဖန္ေရးေတြ မေပးခ်င္ပါဘူး။
ကိုေနဘုန္းလတ္အတြက္ ရင္ထဲမွာပူေလာင္ေနမယ့္ မိသားစုကို ျမင္ေယာင္ၿပီး
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ အျမန္ဆံုးပဲ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕အရသာကို
ခံစားႏိုင္ပါေစ ဆိုတာကိုပဲ ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္။



ဘေလာ့မေရးျဖစ္ေတာ့ဘူးဆုိေပမဲ့ ရင္ထဲမွာ လက္စသတ္ခ်င္တာေလးတစ္ခု
က်န္ေနေသးတယ္ေလ။ အရင္တုန္းက ဘေလာ့မွာ သိုးေလးေရးခဲ့တ့ဲ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို
ေခါင္းစဥ္မတပ္ခဲ့မိဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာတပ္ျဖစ္ေပမဲ့ ေရွ႕ပိုင္း
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပဲ က်န္ေနတယ္ေလ။ အားလံုး တစ္စုတစ္စည္းတည္း သိုးေလး
ျပန္ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ တပ္ခ်င္ေပမဲ့ အင္တာနက္ဆုိင္မွာ
ထုိင္လုပ္မွရမယ့္ကိစၥမို႔ သိုးေလးမွာ စိတ္ညစ္ေနရတယ္။ အထူးသျဖင့္
ကဗ်ာေတြကိုေပါ့။ သိုးေလးေရးတဲ့ကဗ်ာေတြ အပုဒ္ေပါင္း
ေတာ္ေတာ္မနည္းေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒါေလးေတြကို စိတ္ကူးေပါက္တိုင္း သိုးေလးက
ျပန္ဖတ္ခ်င္တာဆုိေတာ့ စုစုစည္းစည္းေလး ရွိေနေစခ်င္တာပါပဲ။ အဲဒီအတြက္
အလုပ္အပ္မလားလို႔ စိတ္ကူးေနတာ။ ဘယ္သူကမွလည္း ေယာင္လို႔ေတာင္ စကားမဟၾကေတာ့
သိုးေလးလည္း လက္ေလွ်ာ့ထားရတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ေနာက္ပိုင္း သိုးေလး
သိခ်င္တာေတြရွိလို႔ ေမးတဲ့အခါ ဘေလာ့က ေမာင္ႏွမေတြကိုပဲ ေမးရမွာမို႔
သိုးေလးကို မညဴစူၾကပါနဲ႔လို႔ ႀကိဳၿပီး ခြင့္ပန္ခ်င္ပါတယ္။



သိုးေလးကို သတိရတဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သိုးေလးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေ၀ဖန္
အၾကံျပဳခ်င္တယ္ဆိုရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ thoemalay@gmail.com ကို
ေမးလ္ပို႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ရံ g-talk ဖြင့္တဲ့အခါ ကိုယ္မသိတဲ့
နာမည္မ်ဳိး invite လုပ္ထားရင္ လက္ခံျဖစ္မွာမဟုတ္လို႔ ေမးလ္ကုိ
ႀကိဳပုိ႔ေစခ်င္ပါတယ္။ အားလံုးပဲ သိုးေလးနဲ႔အတူ ဘ၀ကို အားနဲ႔ မာန္နဲ႔
ကိုယ္ႏုိင္တဲ့ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကေန ခ်ီတက္ၾကပါစို႔။



မေလး တို႔ မမေလးမ တို႔ ေမးခဲ့ဖူးတဲ့ သိုးေလးေမြးေန႔ ဘယ္ေတာ့လဲဆိုတာ...
လာမယ့္ ၃ လပိုင္း ၉ ရက္ေန႔ဟာ သိုးေလးေမြးေန႔ပါပဲ။ အရမ္းအ့ံၾသသြားလားဟင္၊
ဒီေလာက္ပူျပင္းတဲ့ရာသီမွာ ေမြးလာၿပီး နာမည္က်ေတာ့ ေအးခဲမတတ္ပဲ
ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။ အဲဒီလိုပါပဲ သိုးေလးက ေမြးကတည္းက ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြနဲ႔
ရွင္သန္ခဲ့လို႔ပဲထင္ပါရဲ႕... profile မွာ သိုးေလး ေရးထားသလုိမ်ဳိးပဲ
သည္ေလာကႀကီးမွာ ရွင္သန္ခဲ့စဥ္အတြင္း အားလံုးမဟုတ္ရင္ေတာင္
တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီမွာ ေအးခ်မ္းသူ ဆုိတာ ရွိခဲ့ဖူးပါလားဆိုတဲ့ တစ္ခါတစ္ရံ
သတိရျခင္းမ်ဳိးေလး ျဖစ္ခဲ့ရင္ပဲ သိုးေလး ေက်နပ္ေနမွာပါ။



ေနာင္ဆိုရင္ အေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ျဖစ္ေနမယ့္ သိုးေလးရဲ႕ဘေလာ့မွာ
သိုးေလးကေတာ့ အျမဲ အိပ္ဖန္ေစာင့္ လုပ္ေနမွာပါ။ ျဖတ္ေလွ်ာက္သူေတြ၊
မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္သူေတြ၊ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြ အားလံုးကို
မ်က္စိမေညာင္းသေရြ႕ လိုက္ၾကည့္ေနရင္း .....

AddThis Social Bookmark Button


ဘ၀ႀကီးမွာ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးက အေမ့ရဲ႕ သမီးေလး ျဖစ္ခြင့္ရတာပါပဲ အေမ  

January 07, 2008

ဘ၀ႀကီးမွာ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးက အေမ့ရဲ႕ သမီးေလး ျဖစ္ခြင့္ရတာပါပဲ အေမ

ငယ္ငယ္တုန္းေတာ့ ႀကိဳက္တတ္ခဲ့တဲ့သီခ်င္းက တစ္ကိုယ္ေရညမ်ား
အတန္းေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ခံစားတတ္ခဲ့တာ အထီးက်န္
ခုေတာ့ သံစဥ္မဲ့ တစ္ကိုယ္ေရခန္းမွာ
ဘာသီခ်င္းမွ မဆိုညည္းျဖစ္ေတာ့ပါဘူး
အရင္လုိမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕စကားအတြက္လည္း
၀ါက်ေတြမတည္ေဆာက္ခ်င္ေတာ့ဘူးေလ
ေရးခဲ့တဲ့စာမ်က္ႏွာက ၂၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီမဟုတ္လား
ဇာတ္ေကာင္ေတြအမ်ားႀကီးအတြက္ ခံစားခဲ့ရမွေတာ့
လုိက္ဖက္မယ့္ အေရာင္ကို ေရြးခ်ယ္ေနတတ္ခဲ့ပါၿပီ
အျပံဳးတစ္၀က္ မ်က္ရည္တစ္စက္နဲ႔ မင္းသမီးေလးလိုေလ
အေမ ေက်နပ္မွာပါ.....

အေမေခ်ာ့သိပ္ခဲ့တဲ့ အိပ္ရာ၀င္ေတးေတြနဲ႔
ခုခ်ိန္ထိ မကြယ္ေပ်ာက္ေသးတဲ့ အေဖ့ပံုရိပ္ေတြဟာ
နာနာက်င္က်င္ခံစားတတ္လြန္းသူအတြက္
အားတစ္ရပ္ပါပဲ
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေမ
မျပည့္စံုေပမဲ့ လူျဖစ္လာရတဲ့အတြက္
ရတနာသံုးပါးဂုဏ္ေက်းဇူးကို အထူးသိႏုိင္ခဲ့တဲ့အတြက္
ၿပီးေတာ့
အနားမွာရွိေနေပးတဲ့အတြက္.....

ညေတြေရာက္တိုင္း အေမ့နဖူးကို နမ္းမယ္
အေမ အိပ္မက္လွလွမက္ပါေစရယ္ေပါ့
နာက်င္လြန္းလို႔ က်ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့
အေမျခံဳေပးတဲ့ ေစာင္လွလွေလးေအာက္မွာပဲ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေစခ်င္ပါတယ္
အေမ့အတြက္ အလတ္ဆတ္ဆံုး ျပံဳးျပႏုိင္ေအာင္ေလ.....

သမီးေမြးေန႔ေရာက္ေတာ့မယ္ေနာ္ အေမ
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ေမြးေန႔ဆုေတာင္းဆုိတာ မရွိခဲ့ဖူးလို႔
အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုလည္း မေမွ်ာ္ေတာ့ပါဘူး
ခါတုိင္းလိုပဲ အေမရယ္ သမီးရယ္ အျပစ္မဲ့ကေလးေတြဆီ သြားၾကမယ္
တကယ္ေတာ့ သတၱ၀ါဆိုတာ အဓိပၸာယ္ထပ္တူပဲမဟုတ္လား.....

ေပ်ာ္ရႊင္ပါ အေမ
စကၠန္႔တိုင္း မိနစ္တိုင္း
ေရာင္နီေပၚတုိင္း ဆည္းဆာေရာက္တိုင္းေပါ့
အလိုအပ္ဆံုး ဆုတစ္ခုသာ ေတာင္းခြင့္ရခဲ့ရင္
အေမ့ထက္အရင္ အေၾကြေစာခ်င္ခဲ့သူပါ အေမ....။

AddThis Social Bookmark Button


ငါေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္း  

January 02, 2008

ငါေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္း

ေရာင္စံုေတြၾကား ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႔
အျဖဴတခ်ဳိ႕ အခု မည္းသြားသလို
အရင္ကအမည္းေတြလည္း အခု ျဖဴသြားတာေတြရွိတယ္
ေသခ်ာတာကေတာ့ အေရာင္တိုင္းမွာ အဓိပၸာယ္ကိုယ္စီရွိၾကတယ္
အေၾကာင္းမဲ့ အက်ဳိးမျဖစ္ဘူး ဆိုတာလည္း
သူ႔အဓိပၸာယ္နဲ႔ သူပဲ
ကိုယ္ သတိနဲ႔မေနထိုင္တိုင္း ေလာကႀကီးက အနာရင္းတယ္ဆို
အားလံုးမွာ ဒဏ္ရာေတြအျပည့္ေပါ့
ေမွးငိုက္ေနတဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ အရိပ္သဏၭာန္ေတြကို လုိက္ၾကည့္ရင္း
မိတ္ေဆြလား ရန္သူလား ခြဲျခားေနဆဲလား
ေလာကအတြက္ လိုအပ္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္
ႏွစ္ရွည္ပင္ စိုက္ပ်ဳိးၿပီးရဲ႕လား
James Allen ကေတာ့ ေျပာဖူးတယ္
အိပ္မက္အႀကီးႀကီးမက္ပါတဲ့
အဲဒီအိပ္မက္အ၀င္လမ္းမွာပဲ
ငါဟာ ေမာဟိုက္ေနခဲ့တယ္
ငါဟာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ခရီးသြား
သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြၾကားက
မက်လာမယ့္မိုးကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ဖူးတယ္
ျပန္မရႏုိင္မွန္းသိရက္နဲ႔
ငယ္ဘ၀ကိုလည္း တမ္းတဖူးတယ္
အမ်ားနဲ႔မတူတဲ့ လူတစ္ေယာက္မို႔
ငါေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္းဟာလည္း သီးျခားဆန္တယ္
တစ္လမ္းဆံုးရင္ တစ္လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရျမဲေလ
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ငါေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းရဲ႕
ထူထပ္တဲ့ ျမက္ေတြအေၾကာင္း
အစာအတြက္ အသက္လုေနရတဲ့
ငါ မနင္းေခ်ခဲ့တဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေတြအေၾကာင္း
ငါ့ညကို ထြန္းပဖို႔ မ်က္လံုးအစံုက်ိန္းစပ္ေနမယ့္
ငါမျမင္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း
ေရာက္တတ္ရာရာေလးေတြျပန္ေျပာဖို႔
ငါ့ဘာသာစကားကို နားလည္တဲ့ အေမအို
အိပ္မက္အျပန္လမ္းမွာ ေစာင့္ႀကိဳေနရင္ပဲ
ငါ ဇရာကို လက္ကမ္းႏုိင္ပါၿပီ
႐ုတ္တရက္ တစ္စံုတစ္ခုဆိုတဲ့ ကံၾကမၼာသာ
ငါ့မွာ မရွိခဲ့ရင္ေပါ့။

AddThis Social Bookmark Button


 

© 2007 - Aye Chan Thu | Design by Amanda @ Blogger Buster