E m 0 t i o n

ရွိေနဆဲပါ ၾကယ္...

တနဂၤေႏြတစ္ေန႔မွာ ဆရာက topic တစ္ခု ခ်ေပးတယ္။
ီDescribe an important thing in your life တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး essay တစ္ပုဒ္လည္း လက္တန္းခ်ေရးဖို႔ ၄၅ မိနစ္ အခ်ိန္ေပးတယ္။ ကြၽန္မဘ၀မွာ အေရးအႀကီးဆံုးဆုိတဲ့အရာကို မ်ားမ်ားစဥ္းစားဖို႔ မလိုပါဘူး။ အခ်ိန္တိုင္း ကြၽန္မဦးေႏွာက္ထဲ၊ အ႐ိုးထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲထိ စြဲထင္ေနတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ေလးပဲေပါ့။ ၄၅ မိနစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတိုင္းအတာဟာ သာမန္လူေတြအတြက္ေတာ့ ပိုလြန္းေနမွာျဖစ္ေပမဲ့ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ အစပ်ဳိးေလာက္႐ံုပဲ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္ ကြၽန္မဘ၀တစ္ခုလံုးကို ေျပာျပရမွာေလ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္၊ ကြၽန္မအသက္ ၈ ႏွစ္ သမီးက ရခဲ့တဲ့ လမ္းျပၾကယ္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ စကၠန္႔တုိင္း၊ မိနစ္တိုင္းမွာ ကြၽန္မဘ၀ရဲ႕ အေရးႀကီး အစိတ္အပိုင္းေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနခဲ့ပါတယ္။

*

၄၅ မိနစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ခ်က္ကို Time's up ဆိုတ့ဲ ဆရာ့ရဲ႕အသံက အတည္ျပဳသတ္မွတ္လိုက္တဲ့အခါ ကြၽန္မတို႔အားလံုး ၿပီးဆံုးျခင္း အေနအထားကို ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။

"First Row, Joanne"

ဆရာ့ရဲ႕မူအရ essay တစ္ပုဒ္ ေရးၿပီးတိုင္း တစ္ေယာက္စီ အလွည့္က် အတန္းေရွ႕ထြက္ၿပီး ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့ essay ကို တစ္တန္းလံုး ၾကားေအာင္ ရြတ္ျပရပါတယ္။ ကိုယ့္အလွည့္မဟုတ္လို႔ အာရံုစိုက္ နားမေထာင္ခ်င္လို႔လည္း မရပါဘူး။ တစ္ေယာက္ဖတ္ၿပီးသြားတုိင္း က်န္တဲ့ အတန္းသားေတြကို ဆရာက စိတ္ႀကိဳက္ လက္ညႇဳိးထိုးၿပီး ရြတ္ျပသြားတဲ့ essayို ကိုယ္နားလည္သလို ျပန္ေျပာခုိင္းတတ္တာမို႔ တစ္တန္းလံုးရဲ႕ အာရံုဟာ essay ရဲ႕ အႏွစ္သာရအေပၚမွာပဲ က်ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။

လူေတြရဲ႕ဘ၀မွာ အေရးႀကီးဆံုးပစၥည္း ဆုိတာေတြဟာ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေစ်းႏႈန္းသတ္မွတ္ခ်က္အရ တန္ဖိုး ျမင့္ၾကတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕က လည္ဆြဲ တဲ့။ အခ်ိန္တိုင္းဆြဲထားတာ အိပ္ေနရင္ေတာင္ မခြၽတ္ဘူးလို႔ေျပာတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ အရုပ္၊ ေမြးပြရုပ္တဲ့။ တစ္ရုပ္ပ်က္သြားတဲ့အခါ ေနာက္တစ္ရုပ္ ခ်က္ခ်င္း၀ယ္တယ္။ အဲဒီအရုပ္မရွိရင္ မေနတတ္ေအာင္ ဘ၀မွာ အေရးပါသတဲ့။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း နားကပ္၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ကား တဲ့။ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ကိုယ္မို႔ အားလံုးရဲ႕စိတ္ကူးေတြဟာ ကြၽန္မရဲ႕နားထဲမွာ ဆန္းသစ္ေနပါတယ္။ ကြၽန္မဘ၀ရဲ႕ အေရးႀကီးဆံုးပစၥည္းေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕နားထဲမွာ ၿငီးေငြ႕စရာ ျဖစ္ေနမလားပဲ။

ေရွ႕ဆံုးတန္းရဲ႕ အစြန္ဆံုးခံုက ငါးေယာက္ေျမာက္လူျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မအလွည့္ ေရာက္လာပါၿပီ။
"Melinda"

ဆရာ့ရဲ႕ ေအာင္ျမင္ခန္႔ညားတဲ့အသံက တည္ၿငိမ္စြာ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။

ဆရာ့ကို ကြၽန္မ စာအုပ္ကေလးေပးလိုက္တဲ့အခါ ဆရာက ok ဟု ေျပာၿပီး စာအုပ္ကေလးကို ဖြင့္လွန္လိုက္ပါတယ္။

ကြၽန္မကိုယ္စား ဆရာက တစ္လံုးခ်င္း ေလးနက္စြာ ဖတ္ျပပါေတာ့တယ္။ ရင့္က်က္မႈ၊ တည္ၿငိမ္မႈ၊ စာနာမႈတို႔ ျပည့္ေနတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕အသံဟာ တစ္တန္းလံုးရဲ႕ အာရံုကို ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ့ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ကြၽန္မကေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ essay ထဲမွာ အသက္၀င္လႈပ္ရွားလို႔ ေနပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ခုလို ကြၽန္မရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ေလးကုိ အမ်ားသူငါေရွ႕မွာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပခြင့္ရဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ဖူးပါဘူး။

"My father gave me as my birthday present. He knew how the darkness and dreariness always got me down. What would have been more perfectly timed more attuned to my need"

ဆရာ့ရဲ႕အသံက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ကြၽန္မနားထဲကို ၀င္ေရာက္လာပါတယ္။ တကယ္ပါ၊ ကြၽန္မရဲ႕၀ိညာဥ္က ဆရာ့ကို ပူးကပ္သြားသလိုမ်ဳိး ကြၽန္မဟာ စိတ္ရွိလက္ရွိ တစ္ေၾကာင္းခ်င္း အားရစြာ ဖတ္ျပေနပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကား အေႏွးကြက္ျပသလို အာရံုမွာ ထင္ဟပ္လာခဲ့တယ္။

*

ေမွာင္လြန္းတဲ့ ညဟာ အဲဒီေန႔ကစလို႔ ကြၽန္မအတြက္ အျမဲ လျပည့္ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ အေဖဟာ ကြၽန္မရဲ႕ ၈ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔အတြက္ ကြၽန္မအိပ္ရာရဲ႕ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ တိမ္ဆိုင္ေတြ အျပည့္တပ္ဆင္လို႔ လျပည့္ည မီးသီး ၀ိုင္းစက္စက္ေလးနဲ႔အတူ အဏုျမဴၾကယ္ေလး တပ္ဆင္ေပးခဲ့တယ္။ ညစဥ္ညတိုင္း အေဖနဲ႔အတူတူ၊ တစ္ခါတစ္ရံ အေမနဲ႔အတူတူ ကြၽန္မေကာင္းကင္ကို ၾကည့္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ေကာင္းကင္ဟာ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ အျမဲ တစ္ရာသီပဲေပါ့။ ရက္ေပါင္း ၂၀ တိတိ ျပည့္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ အေဖက တျခားဘ၀တစ္ခုကို ကြၽန္မထက္အရင္ သြားႏွင့္တယ္။ အဲဒီညမွာ တစ္ရာသီေကာင္းကင္ကေတာင္ မိုးေတြရြာေနတာ ကြၽန္မမ်က္၀န္းထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ သည္းသည္းမည္းမည္းပါပဲ။

ေနာက္ပိုင္း အေမလာတဲ့ ညေတြမွာ အေမနဲ႔အတူတူ ကြၽန္မ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ၿပီး၊ တစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့အခါေတာ့ ကြၽန္မေကာင္းကင္ေပၚက အေဖနဲ႔အတူ စကားေတြေျပာတယ္။

"Hard times almost over. Hold on, keep going on, Light is coming soon"
အေဖဟာ ေကာင္းကင္ေပၚကေန ကြၽန္မကို ညတိုင္း အဲဒီလို အျမဲေျပာတတ္တယ္။
ဒုကၡေတြ ၿငိမ္းေအးၿပီး ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္စမ္း၊ ရပ္မေနနဲ႔။ ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္ေနာ္၊ အလင္းေရာင္ လာေတာ့မယ္တဲ့။

ဆြံ႕အျခင္း ဆုိတဲ့ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဆည္းလည္းသံဟာ တစ္ခါတစ္ရံ ကြၽန္မဘ၀ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းကိုေတာင္ ေမွးမွိန္ေစပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ နာၾကည္းမုန္းတီးစိတ္ေတြဟာ အေဖ့ရဲ႕ေကာင္းကင္ေအာက္မွာေတာ့ က်ရွဳံးသြားစျမဲပါ။ ကြၽန္မဘ၀ လမ္းမေပ်ာက္ေစခ်င္တဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ အေဖ့ရဲ႕လမ္းျပၾကယ္ဟာ ကြၽန္မရဲ႕ ၿငီးေငြ႕စရာ အထီးက်န္ဘ၀ကို ေရွ႕ေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ကိုျမင္ရတိုင္း ကြၽန္မအတြက္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ လံုျခံဳမႈေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။

အေဖေျပာျပတတ္တဲ့ ကမၻာေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ေတြထဲမွာ ကြၽန္မ ၀င္ေရာက္ခံစားႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူတို႔လိုမျဖစ္ရင္ေတာင္ ကြၽန္မဘ၀ အဓိပၸာယ္မဲ့ ေသဆံုးမသြားဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ေလးကို ကတိေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

*

ႈ I missed him terribly, though I know he would always be a part of me, together with the atomic star.

ဆရာ့ရဲ႕ ရြတ္ဆိုသံအဆံုးမွာ ဆရာဟာ ကြၽန္မကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေညပာသမန လို႔ ေမးလာပါတယ္။ ကြၽန္မ ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္တဲ့အခါ ဆရာက marker ကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ကြၽန္မကို ေပးတယ္။ ရင္ထဲမွာ က်န္ရွိေနတာေလးေတြကို whiteboard ေပၚ ကြၽန္မ ခ်ေရးလုိက္တယ္။

"How is he now? Where is he? I felt guilty for having doubts, but sometimes, I thought, faith is so hard. Atomic star built my faith for a life time"