E m 0 t i o n

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဖတ္ၿပီးတိုင္း
ခႏၶာကိုယ္ အားသစ္ေလာင္းလိုက္သလို
အားအင္ေတြျပည့္လို႔
ဒါေပမဲ့ အထင္မႀကီးနဲ႔မိတ္ေဆြ
အဲဒါ ငါ့ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး။

၀တၳဳတစ္ပုဒ္ စာစီၿပီးတုိင္း
အေကာင္းဆံုး႐ုပ္ရွင္တစ္ကား ၾကည့္လိုက္ရသလို
ခံစားခ်က္ေတြျပည့္လို႔
ဒါေပမဲ့ အထင္မႀကီးနဲ႔မိတ္ေဆြ
အဲဒါ ငါ့၀တၳဳမဟုတ္ဘူး။

ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ အဖံုးလုပ္ၿပီးတုိင္း
သပ္ရပ္ခံ့ညားတဲ့စာတစ္အုပ္ ျမင္လိုက္ရသလို
ပီတိေတြျဖစ္လို႔
ဒါေပမဲ့ အထင္မႀကီးနဲ႔မိတ္ေဆြ
အဲဒါ ငါ့ပန္းခ်ီမဟုတ္ဘူး။

စိတ္ႀကိဳက္အလွျပင္ဆင္ၿပီးတိုင္း
ေနာက္ထပ္အလွဆံုးတစ္ေယာက္မရွိႏိုင္ေတာ့သလို
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေက်နပ္လို႔
ဒါေပမဲ့ အထင္မႀကီးနဲ႔မိတ္ေဆြ
အဲဒါ ငါ့ပိုင္မဟုတ္ဘူး။

ငါပိုင္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးတယ္
ေခတ္ေပၚကဗ်ာကို ႏွစ္သက္ေပမဲ့
ရတု ပုိဒ္စံုလည္း ငါဖတ္တယ္
ေဒြးခ်ဳိး ေလးခ်ဳိးလည္း ငါဖတ္တယ္
ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာ့စည္းမ်ဥ္းေတြ ငါမသိဘူး
ကဗ်ာေရးဖို႔ သတၱိမရွိဘူး။

ငါပိုင္၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးတယ္
ရသ၀တၳဳကို ငါႏွစ္သက္ေပမဲ့
သုတလည္း ငါဖတ္တယ္
ဇာတ္ေတာ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕လည္း ငါဖတ္တယ္
ဒါေပမဲ့ ၀တၳဳေရးတဲ့အတတ္ပညာ ငါ့မွာမရွိဘူး
၀တၳဳေရးဖို႔ သတၱိမရွိဘူး။

ငါပိုင္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဆြဲမယ္လို႔ စိတ္ကူးတယ္
ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီကို ႏွစ္သက္ေပမဲ့
ဦးဘဂ်မ္းပန္းခ်ီလည္း ငါႀကိဳက္တယ္
ဦးစံတိုးပန္းခ်ီလည္း ငါႀကိဳက္တယ္
ဒါေပမဲ့ ပန္းခ်ီသေဘာ ငါနားမလည္ဘူး
ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ သတၱိမရွိဘူး။

ငါမပိုင္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ကိုယ္
အလွဆံုး ေဆးေရာင္ျခယ္
အသစ္လြင္ဆံုး ဖံုးအုပ္
ရနံ႔ထံုေအာင္ လုပ္ထားလည္း
ငါမစပ္တဲ့ ကဗ်ာ
ငါမေရးတဲ့ ၀တၳဳ
ငါမဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီေတြေလာက္ မတပ္မက္ဘူး။