ကြၽန္မႏွင့္ ေကာင္မေလး
October 22, 2007
ကြၽန္မႏွင့္ ေကာင္မေလး
အသားျဖဴျဖဴ၊ လံုးလံုးေလးနဲ႔ ေကာ့နက္နက္မ်က္ေတာင္ပိုင္ရွင္ ေကာင္မေလးကို ျမင္ရသူတုိင္းဟာ ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္မေခ်ာေလးအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကမယ့္အျပင္ သူ႔ဘ၀ကိုလည္း ေခ်ာေမြ႕စြာျဖတ္သန္းခဲရလိမ့္မယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ ခ်ၾကမွာ မလြဲဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ေပးေနရတ့ဲ ေကာင္မေလးရဲ႕ဘ၀ကို ဘယ္သူမွသိၾကမယ္မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္မေလးဘ၀မွာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕မရွိခဲ့တဲ့အျပင္ ယုယေထြးပိုက္ေပးမယ့္ မိဘ ေတြလည္း မရွိၾကေတာ့ဘူးေလ။ အေၾကာင္းအရပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ တိုက္ဆုိင္စြာ ကြၽန္မနဲ႔ ဆံုေတြ႕လာခ့ဲရတဲ့ ေကာင္မေလးကို ကြၽန္မလည္း ညီမေလးတစ္ေယာက္လို ခ်စ္မိတယ္။ "မရယ္... မသာ မရွိရင္ သမီးလည္း ဒီမွာ မေနခ်င္ပါဘူး" တဲ့။ တစ္ခါတစ္ခါ ေပ်ာ္ေနတတ္သေလာက္ တစ္ခါတစ္ခါ မႈိင္ေတြေနတတ္တဲ့ေကာင္မေလးကို နိစၥဓူ၀ျမင္ေနရတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္ေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ ဆုိင္ထြက္၊ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္မွာလုပ္နဲ႔ အျမဲတေစ ေတြ႕မေနရေပမဲ့ တြယ္မိတြယ္ရာ တြယ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕သံေယာဇဥ္ကို ကြၽန္မ နားလည္ပါတယ္။ ေမာႀကီးပန္းႀကီးနဲ႔ အျပင္က ျပန္လာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ပါးကို ရႊတ္ခနဲ ေမႊးၿပီး အိမ္ထဲေျပး၀င္သြားတဲ့ ေကာင္မေလးကို ကြၽန္မ ျပံဳးျပံဳးေလးပဲ စိုက္ၾကည့္မိတယ္။ "ဟိတ္ ဘာလုပ္တာလ" ဆိုေတာ့ "မကို ခ်စ္လို႔တဲ့"။ တစ္ေနကုန္ေနလုိ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ စကားသံုးခြန္းျပည့္ေအာင္ မေျပာတတ္တဲ့ ကြၽန္မကို သံေယာဇဥ္တြယ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို ကြၽန္မကလည္း ညီမေလးလို ေႏွာင္တြယ္မိတယ္။ "မ၊ သမီး လကုန္ရင္ အိမ္ျပန္မလို႔။ ျပန္လာရမလား၊ မလာရဘူးလားဟင္။ ဒါေပမဲ့ မရယ္၊ မသာ သမီးနဲ႔ အတူရိွမေနဘူးဆိုရင္ေတာ့ သမီးလည္း ျပန္မလာခ်င္ေတာ့ဘူး။ မကို လြမ္းလို႔ ေသမွာပဲ။" ကြၽန္မရဲ႕ရင္ထဲမွာ ေကာင္မေလးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေျပာျပခ်င္တဲ့ စကားလံုးေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္။ ဒ'ါေပမဲ့ ကြၽန္မႏႈတ္ဖ်ားကေန ထြက္က်မလာခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္တစ္ေနရာ စာေတာင္ ပိုင္ႏုိင္မႈမရွိတဲ့ ကြၽန္မဘ၀၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အာမခံခ်က္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။ ျပန္လာပါလို႔ မဖိတ္ေခၚရဲသလို ျပန္မလာနဲ႔လို႔လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာျဖစ္မွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာေနတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္မေလး စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္။ "ျပန္လာခဲ့ေပါ့ ညီမေလးရယ္၊ မတို႔ ႐ံုး မေရႊ႕သေရြ႕ေတာ့ ညီမေလးနဲ႔ ေတြ႕ရမွာေပါ့။ မဟုတ္ရင္လည္း ညီမေလးဆီ မ လာလည္မွာေပါ့" ဒီအခါ ေကာင္မေလးရဲ႕ ေကာ့နက္နက္မ်က္ေတာင္ေလးေတြ ေအာက္ကိုထိုးဆင္းသြားတာ ကြၽန္မ မျမင္ရက္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္လို သိမ္ငယ္ေနတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးကို ကြၽန္မႏႈတ္က ရွားရွားပါးပါး စကားတစ္ခြန္းေျပာျဖစ္တယ္။ ဒါကို ေကာင္မေလးက သူ႔ပိုက္ဆံညႇပ္တဲ့ စာအုပ္ေလးထဲမွာ မပီမသတဲ့ ၀ိုးတ၀ါးလက္ေရးေလးေတြနဲ႔ ေရးထားတာ ကြၽန္မ မသိခဲ့ဘူး။ "သမီးျပန္ရင္ မက ဘာလက္ေဆာင္ေပးမွာလဲ" တဲ့။ တကယ္က ကြၽန္မ ရည္ရြယ္ခဲ့ၿပီးသားပါ။ အမွတ္တရျဖစ္ေစမယ့္ တစ္ခုခုေပါ့။ ေကာင္မေလး ျပန္လာမယ္မဟုတ္မွန္း ကြၽန္မစိတ္က အလိုလိုႀကိဳသိေနၿပီးသားပါ။ ဘယ္အရာမဆုိ သံေယာဇဥ္ ႀကီးတတ္တဲ့ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ အားမလိုအားမရျဖစ္မိတယ္။ ေကာင္မေလးကို မေတြ႕ရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အသိက ကြၽန္မကို စိုးမိုးထားတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ ေကာင္မေလးကို ေတြ႕လည္း ကြၽန္မ မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ေနတယ္။ ေကာင္မေလးျပန္ရမယ့္ရက္ နီးကပ္လာေလ ကြၽန္မရဲ႕စိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေလပဲ။ ဒီအခ်ိန္ ကြၽန္မသာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ တာ၀န္ယူႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ေကာင္မေလးကို ကြၽန္မ ေခၚထားမိမွာအမွန္ပဲ။ ေကာင္မေလးအတြက္ လက္ေဆာင္ကို စဥ္းစားေနရင္းနဲ႔ မထင္မွတ္တဲ့ေန႔မွာ ေကာင္မေလး ျပန္သြားတယ္။ မနက္ခင္း လင္းအ႐ုဏ္ဟာ အဲဒီေန႔အဖို႔ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြ အံု႔ဆုိင္းေနတဲ့ ေနမသာေသာေန႔ပဲ။ ေကာင္မေလးအတြက္ လက္ေဆာင္မေပးလိုက္ရလို႔ စိတ္မေကာင္းတဲ့အျပင္ ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကို တစ္၀ႀကီးမၾကည့္လိုက္ရတဲ့ ကြၽန္မ၊ ညီမေလးတစ္ေယာက္ ဆံုး႐ံႈးလိုက္သလိုပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ မေကာင္းမကန္းကဗ်ာေလးေတြကို ဖတ္၊ "အရမ္းေကာင္းတာပဲ မရယ္" ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕အသံေလးေတြ၊ ကြၽန္မရဲ႕ပါးျပင္ကို တ႐ိႈက္မက္မက္ နမ္း႐ိႈက္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ေကာင္မေလးကို ခုေတာ့ ကြၽန္မ လြမ္းဆြတ္ေနရၿပီ။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ယာယီအုပ္ထိန္းသူျဖစ္ခဲ့ဖူးသူက ကြၽန္မလက္ထဲကို စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ လာထည့္ေပးတယ္။ ေကာင္မေလး ေပးသြားတာတဲ့။ ကြၽန္မ မဖြင့္ရဲခဲ့ဘူး။ ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ စြတ္စိုေနမယ့္ ဒီစာေလး ကြၽန္မဖြင့္လိုက္လို႔ ေျခာက္ေသြ႕သြားမွာ ကြၽန္မ မလုိလားဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မကို ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ဆႏၵကို ကြၽန္မ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ခဲ့မိတယ္။ "မ... သမီး မနက္ျဖန္ျပန္ရေတာ့မယ္။ ေစာသြားတယ္ မရယ္။ သမီးေတာ့ အရမ္းလြမ္းေနရေတာ့မယ္။ မနဲ႔ေနတဲ့ တစ္ခ်ိန္လံုး မက ဘာမွမေျပာလည္း မ သမီးကို ခ်စ္တာ သမီး သိပါတယ္။ အားလံုးထဲကမွ မ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးကို သမီး အရမ္းတန္ဖိုးထားတယ္။ မ အတြက္ အမွတ္တရ မ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေလးကို သမီးလက္ေရးနဲ႔ ေရးေပးထားခဲ့တယ္။ မ သိမ္းထားေနာ္။"
လူ အထက္မွာ လူ မရွိသလို လူ ေအာက္မွာလည္း လူ မရွိဘူး။
ခ်စ္တဲ့ ညီမေလး
Posts
October 22, 2007 at 5:58 AM
လူ့ေအာက္မွာ ေျမၾကီးရိွျပီး...လူ ့အထက္မွာ ေကာင္းကင္ရိွတယ္..ညီမေလး..။
October 22, 2007 at 6:11 AM
ပို႔စ္ေလးဖတ္ျပီးဘာေရးရမွန္းမသိဘူး။
ခံစားရျပီး ခုေတာ့မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနတာပါဘဲ
October 22, 2007 at 9:37 AM
ဒီစာကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ သုိးမေလးရဲ႕ ၀ဲေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ဒီလုိစ႐ိုက္ေၾကာင့္ သိုးမေလးလို႔ နာမည္ေပးထားတာထင္တယ္။ ဘိုဘို သီခ်င္းၾကားဖူးမွာပါ။ `သိုးေလး သိုးေလးလို ႏူးည့ံလြန္းတယ္လို႔ .....´
October 22, 2007 at 10:42 AM
ရင္ထဲမွာတမ်ိဳးႀကီးက်န္ခဲ ့တယ္။လြမ္းသလိုလို ၊ငိုခ်င္သလိုလိုနဲ ့
October 23, 2007 at 9:17 AM
စိတ္မေကာင္းဘူးဖတ္ရတာ။
အဲဒီေကာင္မေလးကလည္း မ ကိုအျမဲသတိရေနမွာပါ။
October 25, 2007 at 4:28 AM
rrav;r... vlu tv,fuayghaemf/
rcspfolrdk;... tJ rrdk;cspfolaum rsuf&nfawG okwfNyD;NyDvm;vdkY...
udkyDauu ruyfbl;vdkYMum;w,faemf? odk;av;El;nHhwm uDkayuD ajymrSSodw,f... [J[J...
vif;... ratmifheJY zGifhcsvdkuf zGifhcsvdkuf
nDrav; taygufr&Sd... tJ txGufcuf... tJ 0uFyga&... rQa0cHpm;ay;wm aus;usL;
October 25, 2007 at 4:39 AM
ႈမမေလးမ... လူက အလယ္ကေပါ့ေနာ္။
မခ်စ္သူမိုး... အဲ မမိုးခ်စ္သူေကာ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ၿပီးၿပီလားလို႔...
ကိုပီေကက မကပ္ဘူးလို႔ၾကားတယ္ေနာ္၊ သိုးေလးႏူးညံ့တာ ကီုေပကီ ေျပာမွွသိတယ္... ဟဲဟဲ...
လင္း... မေအာင့္နဲ႔ ဖြင့္ခ်လိုက္ ဖြင့္ခ်လိုက္
ညီမေလး အေပါက္မရွိ... အဲ အထြက္ခက္... အဲ ၀ကၤပါေရ... မွ်ေ၀ခံစားေပးတာ ေက်းက်ဴး... စိတ္ဆိုးနဲ႔ေနာ္ ေနာက္တာ...