E m 0 t i o n

ေခတ္သစ္မံမီ (သို႔မဟုတ္) သိုုးမေလး
ဒါ သိုေလးတို႔ အဂၤလိပ္စာအဖြဲ႕ ေခ်ာင္းသာသြားတုန္းက အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပံုေလးေပ့ါ။ တစ္ေနကုန္ ကစားနည္းမ်ဳိးစံု ကစားၾကတာ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ အဖြဲ႕ႏွစ္ဖြဲ႕ခြဲၿပီးကစားၾကတာ။ မံမီလုပ္တာ ဘယ္သူအရင္ၿပီးၿပီးၿပိဳင္ေတာ့ သိုးေလးတို႔အဖြဲ႕မွာ အဲဒီတုန္းက သိုးေလးက အေကာင္အေသးဆံုးေလ။ အဲဒီေတာ့ သုိေလးက မံမီလုပ္ရတယ္။ က်န္တဲ့ စီနီယာေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက တစ္ရွဴးနဲ႔ ၀ိုင္းပတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သိုးေလးက ဘာေျပာလိုက္ေသးလဲ သိလား၊ အသက္ရွဴမက်ပ္ပါဘူးေနာ္လို႔... အကုန္လံုး သိုးေလးကို ၀ုိင္းရယ္ၾကတာေပါ့။ ႏွာေခါင္းကို မပိတ္ပါဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ တစ္ရွဴးနဲ႔ပတ္တာ ဘယ္လိုလုပ္ အသက္ရွဴက်ပ္မလဲတဲ့။ ဟုတ္သားပဲ။ ေနာက္တစ္ခါ သားေရပင္းကို ေခါင္းကေန စြပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေပၚ တင္ၿပီး လည္ပင္းထိေရာက္ေအာင္ ပါးစပ္ကိုလႈပ္လႈပ္ၿပီး ခ်တဲ့ကစားပြဲမွာလည္း သိုးေလးကို ၿပိဳင္ခိုင္းတယ္။ အေကာင္ေသးလို႔တဲ့။ ဘာမွလည္း ဆုိင္ဘူးေနာ္။ သိုးေလးက ပါးစပ္ကိုရြဲ႕ၿပီး သားေရပင္းကိုခ်တာ ေမးေစ့ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး၊ ဟိုဘက္က လည္ပင္းထိေရာက္သြားလို႔ သိုးေလးတို႔လည္း ရွံဳးသြားေရာ။ ေနာက္တစ္ခါ ပိုလီယိုလုပ္တာၿပိဳင္တယ္ေလ။ ပိုလီယိုျဖစ္တဲ့လူပံုစံနဲ႔ သူတုိ႔ စည္းသားထားတဲ့ေနရာထိေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ရတာေလ။ အဲဒါက်ေတာ့လည္း သိုးေလးၿပိဳင္တဲ့။ အရမ္းလည္း ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ကစားနည္းေတြမွ အစံုပဲ ကစားၾကတာ။ ညဘက္က်ေတာ့ မီးပံုပြဲလုပ္တယ္။ အဲဒီမီးပံုႀကီးမွာ ငါးေတြ ကင္ၿပီး စားၾကတယ္ေလ။ သိုးေလးက ငါး သိပ္မႀကိဳက္ေတာ့ နည္းနည္းေလးပဲ စားရတယ္။ ဂိမ္းကစားေတာ့လည္း သိုးေလးက ကံမေကာင္းဘူး။ မဲႏႈိက္တာ ဘာက်တယ္မွတ္လဲ၊ ေမ်ာက္လို ခုန္တက္ ကျပပါတဲ့။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အနားက သစ္ပင္ေပၚ ဖက္တက္၊ ကိြစိ ကြစိ လုပ္လုိက္တာေပါ့။ ေနာက္ေန႔ညက်ေတာ့ ဂဏန္းဖမ္းတာ ၿပိဳင္ၾကတယ္။ သုိးေလးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ခ်စ္သူေတြေကာ ဂဏန္းဖမ္းဖူးလား၊ ဖမ္းတတ္လား။ ဟားဟား သိုးေလးေတာင္ အဲဒီက်ေတာ့မွ ဂဏန္းကို ဖမ္းတတ္သြားတာ။ သိုးေလးေျပာျပမယ္၊ သိုးေလးတို႔ ၇ နာရီ ခြဲေလာက္က စၿပိဳင္ၾကတယ္။ တစ္နာရီတိတိျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ အခန္းေရွ႕မွာ ျပန္ဆံုၾကမယ္ေပါ့။ အဖြဲ႕ႏွစ္ဖြဲ႕ခြဲၿပီး ၿပိဳင္ၾကတာေလ။ ဂဏန္းမ်ားမ်ားဖမ္းႏုိင္တဲ့ ႏုိင္တဲ့အဖြဲ႕က ရတဲ့ဂဏန္းေတြအကုန္ ယူေၾကးေပါ့။ တစ္ေယာက္ကို တုတ္တစ္ေခ်ာင္း၊ ဓာတ္မီးတစ္လံုး နဲ႔ သိုးေလးက ပံုးေလးလည္း ကိုင္လို႔ေပါ့... ပင္လယ္ကမ္းေျခႀကီးမွာ ေမွာင္မည္းေနတာ။ ဓာတ္မီးေရာင္သာမရွိရင္ ဘာမွျမင္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေရသံေတြေတာ့ ၾကားေနရတယ္။ မႈန္မႈန္ေလးပဲ ျမင္ရတယ္။ ကမ္းေျခအက်ယ္ႀကီးမွာ တစ္ဖြဲ႕က ဟိုဘက္၊ တစ္ဖြဲ႕က ဒီဘက္ေပါ့။ ဂဏန္းတြင္းေတြ႕ေတာ့ သိုးေလးက သိဘူးေလ တြင္းထဲကို တုတ္နဲ႔ထိုးတာေပါ့။ အဲဒီက်ေတာ့မွ စီနီယာေတြက အဲလိုထိုးရဘူးတဲ့။ ဂဏန္းဖမ္းတယ္ဆိုတာ တြင္းရဲ႕ ေဘးကေန တုတ္နဲ႔ ထိုးရတာတဲ့။ အဲဒီက်ေတာ့မွ ဂဏန္းက တြင္းေပၚကို ေျပးတက္တာေလ၊ ဂဏန္းေျပးတက္ေတာ့မွ သိုးေလးတုိ႔က ဖိနပ္ေတြနဲ႔ဖိ၊ တုတ္ေတြနဲ႔ဖိ၊ ၿပီးရင္ ပံုးထဲထည့္၊ အဲလိုဖမ္းရတာ။ ေနာက္ေတာ့ သိုးေလးလည္း ဆရာျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဂဏန္းကို ကုိယ့္ဘာကိုယ္ဖမ္းတာေပါ့။ မရပါဘူး။ တုတ္နဲ႔ ဓာတ္မီးနဲ႔ ပံုးနဲ႔ ဖိနပ္ကိုင္ရတာနဲ႔ လူက ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မွ အနည္းဆံုးရွိမွ အဆင္ေျပတာ။ တစ္ခါတေလ ႏွစ္ဖြဲ႕ဆံုမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂဏန္းက လုရေသးတယ္။ အဲဒီညေမွာင္ေမွာင္ႀကီးမွာပဲ တအားကို ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာ။ ျပန္ဆံုတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူႏုိင္လဲေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ၆ ႏွစ္ေတာင္ ရွိၿပီကိုး။ ဒါေပမဲ့ ဂဏန္းေတြေတာ့ ဘယ္သူမွ မရဘူး။ ဆရာက မစားရဘူးတဲ့။ ျပန္လႊတ္ေပးရမယ္ဆိုလို႔ေလ။ ဒါေတာင္မွ ကိုသားႀကီးတို႔အဖြဲ႕က ဆရာမသိေအာင္ ဟိုတယ္က လူကို ျပဳတ္ခိုင္းတယ္ ဆုိလားပဲ။ ၾကားလိုက္မိေသး။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ သိုးေလး အေျပာခံရေတာ့မယ္။ ဟဲဟဲ... သိုးေလးက အဲဒီေလာက္ႏွစ္ေတြၾကာတာေတာင္ မေမ့တာ ဘာလို႔ဆို သုိးေလးတစ္သက္မွာ အိမ္ကလူေတြမပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္း အဖြဲ႕နဲ႔သြားရတာ အဲဒီတစ္ခါပဲရွိတာကိုး... သတိရတုိင္း ပံုေလးေတြ ထုတ္ထုတ္ၾကည့္ရတာ အေမာေပါ့။ ဘေလာ့ဂ္မိတ္ေဆြေတြလည္း ေခ်ာင္းသာသြားျဖစ္ရင္ သိုးေလးတုိ႔လို ေဆာ့ၾကေနာ္။ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမွာ ေသခ်ာတယ္။