သဘာ၀ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္မ်ား
May 20, 2008
သဘာ၀ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္မ်ား
ညထဲမွာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားနဲ႔ ေမဇြန္ ႏိုးလာခဲ့တယ္။ အေမွာင္က ညဥ့္နက္နက္ကို သ႐ုပ္ျပေနသလိုပဲ။ ညေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ မနက္၊ သို႔မဟုတ္ မနက္ေယာင္ေဆာင္ထားတ့ဲ ည ျဖစ္မွာေပါ့။ နာက်င္ကိုက္ခဲေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ခ်က္လူးလြန္႔လိုက္ေတာ့ ေက်ာက္တံုးလို႔ထင္ရတဲ့ အရာတစ္ခု ေမဇြန္႔ကိုယ္ကို လာေရာက္ထိခတ္တယ္။ လက္ထဲမွာ မေတာ္တဆ ဖမ္းဆုပ္မိလိုက္တာက ၾကမ္းရွရွသဲေတြ။ ေမဇြန္ ဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲ။
ပိန္းပိတ္ေနတဲ့အေမွာင္ထဲၾကားမွာ ေခ်ာက္ခ်ားစြာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္စမ္းလိုက္ေတာ့ ေမဇြန္႔တစ္ကိုယ္လံုး စိုရႊဲလို႔ပါလား။ အထိအေတြ႕ ေအးစက္စက္ေၾကာင့္ ခုမွ ခ်မ္းရမွန္းသိလာတယ္။ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ျမန္ဆန္လွတဲ့ လံႈ႕ေဆာ္မႈက မေ၀းလွတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုကို အမွတ္ရေစလိုက္တယ္။ အေမ..... တုန္ယင္လိႈက္လွဲစြာနဲ႔ အာေခါင္ကို ျခစ္ၿပီး ေမဇြန္ အသံကုန္ေအာ္လိုက္တယ္။ မေန႔က ညေနခင္းရဲ႕ ေၾကာက္မယ္ဖြယ္ပုံရိပ္ေတြ ေမဇြန္႔အာ႐ံုမွာ ေပၚလာတယ္။ အေမ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ၊ ၿပီးေတာ့ မႀကီးတို႔ေရာ.....။ အေမ... အေမ သမီးေဘးမွာ ရွိေနလား။ သမီးကို တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ပါနဲ႔ အေမရယ္... သမီးေၾကာက္တယ္။ သမီး ခု ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ အေမ ဘယ္မွာလဲ။ တေပါက္ေပါက္က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔အၿပိဳင္ ေမဇြန္ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာေနမိတယ္။ အေမွာင္က ေမဇြန္႔ကို ျပက္ရယ္ျပဳေနသလားပဲ။ လိႈက္တက္လာတဲ့ ၀မ္းနည္းမႈကို ရင္တြင္းမွာသာ ထားၿပီး ဖင္တရြတ္ဆြဲရက္ ေရႊ႕သြားလိုက္တယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ေမဇြန္႔အတြက္ အေမနဲ႔ေတြ႕ရဖို႔ကလြဲၿပီး တျခား ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ မေတာင့္တပါဘူး။
၅ မိနစ္ေလာက္ သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမဇြန္႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက မလႈပ္ရွားခ်င္ေလာက္ေအာင္ နာက်င္ေနခဲ့ၿပီ။ ႐ုတ္တရက္ ခံစားလိုက္ရတဲ့ အသိစိတ္ေၾကာင့္ ေဘးကို လက္စမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ လူတစ္ေယာက္၊ ေသခ်ာတယ္ ဒါလူတစ္ေယာက္။ ဘယ္သူလဲ၊ အေမလား...။ အေမ... အေမ... အလ်င္လိုစိတ္နဲ႔အတူ အေမ့နာမည္ကို တြင္တြင္ေအာ္ၿပီး တစ္ေနရာၿပီး တစ္ေနရာ စမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ေအးစက္စက္ လက္တစ္စံု။ အေပၚကို တိုးၿပီး စမ္းလိုက္တယ္။ အေမ မဟုတ္ပါေစနဲ႔၊ အေမ မေသရဘူးဆိုတဲ့ စကားေတြက ရင္ထဲမွာ အထပ္ထပ္ ပဲ့တင္လ်က္။
ရႊဲရႊဲနစ္ေနတဲ့ ခါးထိေရာက္ ဆံပင္ေတြက အေမ့ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ရာပါပဲလား။ အေမ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ... သူလည္း လူတစ္ေယာက္ပဲ။ လႈပ္ရွားေနတဲ့ လက္အစံုက ဦးေႏွာက္သိနဲ႔ တျခားလက္တစ္ဖက္ကို စမ္းလိုက္တယ္။ ေသဆံုးေနတဲ့ မိန္းမရဲ႕လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့၊ ေျဖထုတ္လို႔မရတဲ့ တျခားလက္တစ္စံု။ ဒါ... ဒါ ဘယ္သူလဲ။ ျမန္ဆန္သြားတဲ့ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔အတူ ကိုယ္ကိုေရႊ႕လိုက္ၿပီး တျခားလက္တစ္စုံပိုင္ရွင္ကို သိဖို႔ ရွာေဖြလိုက္တယ္။ အေမေရ... ကေလးေလး..... ကေလးေလး ပါလား။ အေမ... ေမဇြန္ အ႐ူးတစ္ပိုင္းလို ထပ္မံေအာ္ဟစ္လိုက္ျပန္တယ္။ ေၾကာက္တယ္ အေမရယ္... သမီးေၾကာက္တယ္။ သာယာခဲ့တဲ့ ေမဇြန္တို႔ရြာေလး ခု ဘယ္လုိျဖစ္ေနၿပီလဲ။ ၿပီးေတာ့ အေမေရာ.....။
ေန႔ခင္းပိုင္းအခ်ိန္ႀကီးျဖစ္ၿပီး နီျမန္းလာတဲ့ ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ရင္း ပဲတိုက္ေနတဲ့ အစ္မေတြကို သိမ္းဖို႔ဆည္းဖို႔ အေမ ေျပာေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမဇြန္က အေမနဲ႔အတူ အ၀တ္ေလွ်ာ္လို႔ေပါ့။ ႐ုတ္တရက္ ရြာခ်လိုက္တဲ့ မိုးစက္မုိးေပါက္ေတြရဲ႕ေနာက္မွာ လူသားေတြကို၀ါးမ်ဳိမယ့္ မုန္တိုင္းဆိုတဲ့ အရိပ္ အေငြ႕အသက္ေတြကို ေမဇြန္တို႔ ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ၾကဘူး။ မိုးရြာရင္ ဒီည အိပ္ေကာင္းဦးမယ္ အေမ လို႔ေတာင္ ေမဇြန္ ေျပာေနခဲ့ေသးတာ။ တစ္စထက္တစ္စ ျပင္းထန္လာတဲ့ ေလျပင္းမုန္တိုင္းေတြက တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ ေမဇြန္႔ကို အရမ္းေခ်ာက္ခ်ားေနေစခဲ့တယ္။
အိမ္ကေလးေပၚမွာ အေမရယ္၊ ေမဇြန္တို႔ ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္ရယ္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ေစာင္ေတြအထပ္ထပ္ျခံဳလုိ႔ ဘုရားစာေတြ တစ္သီႀကီးရြတ္ေနခဲ့ၾကတာ။ ၀ုန္း ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ေမဇြန္တို႔အိမ္ကေလး သိမ့္သိမ့္တုန္ခါသြားျပန္တယ္။
အေမ... သမီးတို႔ အျပင္ထြက္ကိုထြက္ၿပီး မိုးေလလံုမယ့္ တစ္ေနရာရာကို ေျပးမွ ျဖစ္မယ္နဲ႔တူတယ္။ ေလက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ၿပီးဦးမယ္မထင္ဘူး။ ေရေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္တက္ေနၿပီ အေမ
အစ္မႀကီးက စိုးရိမ္တႀကီး အေမ့ကို စကားေျပာရင္းက တစ္ခ်က္ ၀င္ေဆာင့္လိုက္တဲ့ လိႈင္းရဲ႕ ႐ုိက္ခ်ေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လြင့္က်သြားတယ္။ မႀကီး.... ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြရဲ႕ ၀ိုင္းေအာ္သံနဲ႔အတူ သမီးႀကီး ဆိုတဲ့ အေမ့ရဲ႕ ၀မ္းေခါင္းသံႀကီးက ေခ်ာက္ခ်ားစြာ ထြက္ေပၚလာတယ္။
အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚမွာ ေက်ာက္သားေတြလို ၾကမ္းရွတဲ့ မိုးေပါက္ေတြၾကား၊ လူသားေတြကို ၀ါးမ်ဳိမယ့္ လိႈင္းလံုးေတြရဲ႕ၾကား ကေလးေတြ၊ မိန္းမေတြ၊ သားနဲ႔ သမီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ၿပီး အသက္လုေျပးလႊားေနတဲ့ ေယာက္်ားေတြ၊ အေမ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တယ္။ အေမ ေသရင္ ငါလည္း ေသမယ္။ ငါ့ကို ထားခဲ့ပါ ဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံနဲ႔အတူ သမီးေရ... သားေရ... ဆိုတဲ့ ငိုေၾြကးသံေတြ။ တကယ့္ကို ကမၻာပ်က္ေနတာပါပဲ။ ႐ုတ္တရက္ ဟီး... ဟီး... ဆုိ ငိုခ်လုိက္တဲ့ အစ္မလတ္ရဲ႕ အသံနဲ႔အတူ ေမဇြန္တို႔အိမ္ကေလး လြင့္ထြက္သြားတယ္။ ဒါ မုန္တုိင္း တဲ့။ လူတစ္ရပ္ အျမင့္ထက္ ေက်ာ္ေအာင္ တက္လာတဲ့ လိႈင္းလံုးႀကီးေတြက ကမ္းစပ္က သဲေတြကို ဆြဲယူသလို လူေတြကုိ ေခၚေဆာင္သြားျပန္တယ္။ အေမရယ္ ေမဇြန္တို႔ ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္ရယ္ လြင့္စဥ္သြားတဲ့ေနရာကေန ေအာ္ဟစ္တႀကီးနဲ႔ ျပန္စုစည္းၾကျပန္တယ္။ အေမ့လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ထား၊ သမီးႀကီးက ညီမေလးေတြကို တင္းတင္းကုိင္ထား၊ အားလံုး တစုတစည္းတည္း သြားၾကမယ္။ အံကိုႀကိတ္ၿပီး အေမေျပာေတာ့ မိုးေရေတြနဲ႔ ေရာေနတဲ့ မ်က္ရည္ေတြၾကားက ညီအစ္မေတြအကုန္လံုး ေခါင္းညိတ္လိုက္ၾကတယ္။
ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္လွတဲ့ ေလျပင္းက ခႏၶာကိုယ္က အ၀တ္ကိုေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးခ်င္ဘူး။ ေရွ႕မွာ လဲက်လိုက္ ျပန္ထေျပးလိုက္နဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ကြၽန္မတို႔ဘက္ကို ေျပးလာေနတယ္။ ဒီဘက္ကို မလာနဲ႔။ ေရေတြ တအားတက္ေနၿပီ။ ဟိုဘက္ကို ျပန္ေျပး၊ ျပန္ေျပး အေမက ကုန္းေအာ္တယ္။
ဘြားဘြားေရ၊ ဘြားဘြား၊ ဟီး... ဟီး... ဆုိတဲ့ အသံကို ၾကားေတာ့ ေမဇြန္တို႔ အကုန္ အံ့ၾသမင္သက္သြားတယ္။ ဒါ ေမဇြန္႔တူေလးရဲ႕ အသံ။ သားေလး သားေလး လာ လာ၊ သား ေၾကာက္ေနၿပီလား။ ဘြားဘြားဆီလာ မ်က္ရည္ေတြမထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ငိုရင္းက အေမ ေအာ္ေျပာျပန္တယ္။
သမီးတို႔ဆီမွာ အိမ္ေတြ တစ္အိမ္မွ မရွိေတာ့ဘူးအေမ။ ၿပီးေတာ့ အစ္ကို... အစ္ကိုလည္း...
ဟီး... ဟီး...အစ္မက ေျပာရင္းနဲ႔ ငိုျပန္တယ္။
လာ... လာ... ေ၀းႏုိင္သေလာက္ ေ၀းေ၀းေရာက္ေအာင္ ေျပးရမွာပဲ။ ဘုရားကိုသာ အာ႐ံုျပဳထား၊ ကေလးကို အလယ္မွာ ထားလိုက္။ လက္ကို ျမဲျမဲခ်ိတ္ထား အကုန္လံုး....
အေမ့ရင္ထဲ ဗေလာင္ဆူေအာင္ ျဖစ္ေနမွာေသခ်ာေပမဲ့ သားသမီးေတြ၊ ေျမးေတြရဲ႕ၾကားမွာ အေမက သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို အံတင္တင္းႀကိတ္ရင္း ေျပာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေမဇြန္တို႔ တစ္သီတစ္တန္းႀကီး ေျပးလိုက္၊ လဲက်လိုက္။ မိုးဒဏ္ ေလဒဏ္ေအာက္မွာ ေမဇြန္တို႔လို ဘ၀တူ ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာအသံေတြနဲ႔အတူ ေျပးလႊားေနတဲ့ လူမမည္ကေလးေလးေတြ။
အေမ.... ကြၽန္မတို႔ အကုန္ ၀ုိင္းေအာ္လိုက္ၾကတယ္။ သြားၿပီ၊ ေမဇြန္တို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြ။ အေမ၊ ေမဇြန္တို႔ေမာင္ႏွ ငါးေယာက္၊ ၿပီးေတာ့ အစ္မနဲ႔ တူေလး။ အရွိန္နဲ႔ ေဆာင့္ခ်ၿပီး ျပန္လည္ ဆြဲယူသြားတဲ့ ေသမင္းရဲ႕ လက္ေတြကို ေမဇြန္တို႔အားလံုး မတြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။
အေမ... အေမ... သမီးကို လာၾကည့္လွည့္ပါဦး အေမရယ္။ သမီးကို ဒီလိုမ်ဳိးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ပါနဲ႔... ဟီး ဟီး။ မႀကီး... မႀကီးေရ... ဟီး ဟီး..... ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ညကို ေမဇြန္႔ရဲ႕ ငိုသံက ဖံုးလႊမ္းသြားျပန္တယ္။ ဖင္တရြက္ဆြဲရက္ သြားေနရင္းက ထိတိုက္မိတဲ့ အေလာင္းေကာင္ေတြ။ အား... ဟား... ေယာက္်ားလား၊ မိန္းမလား၊ ကေလးလား၊ ဘယ္လိုအရြယ္ေတြလဲ၊ ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုတာ စမ္းသပ္ရင္းနဲ႔ ေမဇြန္ အ႐ူးတစ္ပိုင္းလို ေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္။ မနက္ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ့ လို႔ ထပ္မံေအာ္လိုက္ျပန္တယ္။ ဒါမွ ဒီ လူေသပင္လယ္ႀကီးထဲက ေမဇြန္ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္မွာေလ။ ၿပီးေတာ့ အေမ့ကို ရွာရမယ္။ မႀကီးတို႔ေရာ၊ တူေလး... တူေလးကိုေရာ။
ေမဇြန္႔ဆုေတာင္း မျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ ေနမင္း ေပၚလာၿပီး အ႐ုဏ္ဦး ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေပမဲ့ ေမဇြန္႔အတြက္ေတာ့ တစ္ေလာကလံုး အေမွာင္တိပါပဲ။ ေမဇြန္႔တစ္ဘ၀လံုး၊ ၿပီးေတာ့ ေမဇြန္တို႔ တစ္ရြာလံုးအတြက္ေတာ့ ျပန္မပြင့္ေတာ့မယ့္ ပန္းေတြလို ေၾြကသြားခဲ့ပါၿပီ။
မိဘမဲ့ တဲ့။ ေမဇြန္က ခုေတာ့ မိဘမဲ့ ျဖစ္ရၿပီေပါ့။ ေမဇြန္ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ အေမ ရွိေနေသးတယ္။ အေမ ေသရင္ အေလာင္းေတာ့ ရွိရမွာေပါ့။ ခုေတာ့ ဘာမွ မျပႏုိင္ဘဲနဲ႔ ေမဇြန္႔ကို သနားတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ မၾကည့္ၾကပါနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အႏိုင္က်င့္ဖို႔ မႀကိဳးစားၾကပါနဲ႔။ အေမနဲ႔ အစ္မေတြကို တိုင္ေျပာမွာေနာ္။ အိမ္အမိုးေတြကို နင္းၿပီး ေမဇြန္ ေလွ်ာက္တယ္။ တစ္ရြာလုံးအႏွံ႔ေပါ့။ ေလမုန္တိုင္းႀကီး ၿပီးသြားတာကို အေမ မသိလို႔ ပုန္းေနတာ ေနမွာ။ အစ္မတို႔က တူေလးကို ေခ်ာ့ေနရတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
အေမ... အေမ... ထြက္ခဲ့ေတာ့၊ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ အေမ ခ်မ္းေနၿပီလား။ သမီး အဲဒီကို လာခဲ့ခ်င္တယ္ အေမ။ သမီးလည္း အရမ္းလည္း ခ်မ္းတယ္။ အေမ.....
(If u know some places which are not getting any help yet, email me immediately.Tell me where it is!
Now we are going to work as volunteer and channel for some NGO.)
Posts
May 20, 2008 at 5:19 AM
ဒီပို႔စ္ ဖတ္ၿပီး အေတာ့္ကို နာက်င္ ထိခိုက္မိပါတယ္ ညီမေရ။ အဲဒီလို မ်ိဳး ေမဇြန္ ေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ားရွိမလဲ မသိဘူး။
သူတို႔အားလံုး အတြက္ အေကာင္းဆံုး မျဖစ္ရင္ေတာင္မွ အေၾကာက္တရား ကင္းကင္း နဲ႔ လံုၿခံဳေႏြးေထြးတဲ့ အားေပး ကူညီမႈေတြ အျမန္ဆံုး ရပါေစလို႔ အေလးအနက္ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္..
May 22, 2008 at 4:30 AM
ဖတ္ရင္း ဆို့လာတယ္...
သိုးေလး..
ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး...
ဒါေပမယ့္ ေၾကကြဲ ေနရံုနဲ ့ မျပီးေသးဘူး...
ေအာက္က message ေလးေတြ ့ေတာ့ ေလးစားတယ္ ညီမရယ္..။
May 24, 2008 at 4:31 AM
Avery Painful Post !
Sad to read !
sh