E m 0 t i o n

ႏွင္း ခ်စ္တဲ့ ေဖေဖ... သို႔...


ေဆာင္းပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္

အသက္၀င္လာျပန္ၿပီ အေဖ

ဟိုးတစ္ခ်ိန္ကေတာ့

ေနရာေလးတစ္ေနရာမွာ

အေဖရယ္ သမီးရယ္

ခ်စ္တဲ့ႏွင္းရည္ေတြလူးလို႔

ေဆာင္းဦးရဲ႕ ေအးျမတဲ့ရနံ႔ပါတဲ့

ေလျပည္ေလးေတြ ရွဴ႐ိႈက္ရင္း

ေဆာင္းကို ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကတယ္။



က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးမွာ

လွပစြာက်လာတဲ့ ႏွင္းေတြေအာက္

ေက်ာက္႐ုပ္လိုရပ္ရင္း

တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေထြးဖက္

အျပံဳးေတြယွက္လို႔

အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။


သမီးကို အသနားပိုတဲ့အေဖနဲ႔

အေဖ့ကို အခ်စ္ပိုခဲ့ရတဲ့ သမီးတို႔ရဲ႕ဘ၀

ႏွင္းေတြက စာနာေပးၾကတယ္ေလ

ကမၻာေလာကႀကီးမွာ တိတ္ဆိတ္စြာေမြးဖြားလာခဲ့တဲ့

သမီးရဲ႕ရင္တြင္းငို႐ိႈက္သံေတြကို

အေဖတြန္းအားေပးတဲ့အခါ

ႏွင္းေတြထဲမွာ သြန္ခ်တယ္

ႏွင္းဟာ သမီးအတြက္ေတာ့

အေဖေပးတဲ့ တီးတိုးေဖာ္ပါပဲ။


အေဖခ်စ္တဲ့ ႏွင္းေတြထဲမွာ

ထာ၀ရအိပ္စက္ရလိမ့္မယ္လို႔

အေဖလည္း ဘယ္တုန္းကမွ

မေတြးခဲ့ဖူးဘူး မဟုတ္လား

အဲဒီ့တုန္းက

အေဖ့ဆႏၵ ျပည့္၀ခဲ့တာလား

ႏွင္းေလးေတြကပဲ အေဖ့ကို

သမီးဆီကေန ထာ၀ရသိမ္းပိုက္သြားတာလား

ေသခ်ာတာေတာ့ ႏွင္းေတြနဲ႔အၿပိဳင္

သမီး မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ခဲ့ရတာပဲ

အေဖသိမယ္ထင္ပါတယ္

သမီးကို ကိုင္ထားတဲ့အေဖ့လက္

ႏွင္းေတြထက္ ပိုေအးစက္ေနတယ္ေလ။


အေဖ အျမတ္ႏိုးဆံုးေခၚေ၀ၚတတ္တဲ့

သမီးေလး ႏွင္း ဆိုတဲ့အသံ

ဘယ္ေနရာကမွ မၾကားရေတာ့သလို

သမီးကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔

ပကတိ တိတ္ဆိတ္ျခင္းထဲမွာပဲ

ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ရတယ္။


အေဖမရွိဘဲ တစ္ကိုယ္ေတာ္မိတ္ဖြဲ႕ခဲ့တာ

ခုဆို ကိုးႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီ အေဖ

ဒီေနရာမွာ အေဖခ်စ္တဲ့ ႏွင္းေတြ မက်တတ္ဘူးတဲ့

သမီးရဲ႕အလြမ္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ထင္ပါရဲ႕

ဒါေပမဲ့ သမီးကေတာ့ ႏွင္းေတြကို ရွာေဖြေနဆဲပဲ

အသည္းအသန္ပါပဲ အေဖ

ႏွင္းေတြနဲ႔အတူ အေဖမ်ား သမီးေရွ႕မွာ ေပၚလာမလားလို႔ေပါ့

အေဖရယ္... သမီးရယ္... ခ်စ္တဲ့ ႏွင္းေတြရယ္...

အဲဒီေနရာေလးမွာ ျပန္ဆံုပါရေစလား အေဖ... ... ...

အတိတ္ဘ၀

စက္ဘီးကုိယ္စီယွဥ္ၿပိဳင္နင္းလို႔
တူညီရာ ျဖဴ စိမ္း ၀တ္စံုေလးေတြနဲ႔
ဆရာ၀န္မႀကီးလုပ္မယ္
အင္ဂ်င္နီယာႀကီးလုပ္မယ္ဆိုတဲ့
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာသံေတြၾကား
အနာဂတ္ဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့
အဲဒီခဏေတာ့ တကယ့္ကို ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရတယ္။

ေျပာင္းသြားတဲ့ရာစုႏွစ္ေတြၾကား
မအားမလပ္သူေတြနဲ႔
ထားခဲ့ရက္သူေတြနဲ႔
အသက္တမွ်ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာင္
မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြပြားလို႔
ငါတို႔ တကယ္ကို ေ၀းသြားခဲ့ၾကပါလား။

ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးၾကတဲ့ ေျခာက္ေသြ႕တဲ့လမ္းမထက္
ခုခ်ိန္ဆို ေျမသင္းနံ႔ ဆြတ္ပ်ံ႕ေနမလား
ေကာက္ခဲ့ဖူးၾကတဲ့ ခေရပြင့္ကေလးေတြမ်ား
ခုခ်ိန္ဆို သူတစ္ပါး ခူးေျခြေနမလား
အခါခါေတြးရင္းနဲ႔ သတိရမိတယ္
ငါတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးကိုေရာေပါ့။

တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း
ေပတံေစာင္းနဲ႔လက္ဆစ္ေခါက္လို႔
နာက်င္ခဲ့ဖူးတဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကို
ေယာင္ယမ္းၿပီး ပြတ္မိသလို
အလွအပဆိုတာမရွိ
စကတ္ဇစ္ျပဳတ္တာေတာင္ မသိဘဲနဲ႔
ခပ္တည္တည္ ဆုတက္ယူခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ရွက္ျပံဳး ျပန္ျပံဳးမိတယ္။

တစ္ခါတေလ
အေတြးေတြ ေခ်ာင္ပိတ္မိတဲ့အခါ
အင္အားကုန္သံုးလို႔ မိုးလံုးျပည့္ ေအာ္ဟစ္ခ်င္မိတဲ့အခါ
မရႏုိင္မွန္းသိေပမဲ့ တပ္မက္မိတဲ့အခါ
အာ႐ံုစြဲပံုရိပ္တစ္ခုနဲ႔ ရင္ကိုေအးျမေစခဲ့ရတယ္
ျဖဴ စိမ္း ၀တ္စံုေလးကိုယ္စီနဲ႔ တို႔တစ္ေတြေလ...

ဘ၀ရဲ႕ေရွ႕ေျပးသင္ခန္းစာေတြမွာ
ေလ့လာမႈအား နည္း မ်ား ေပၚ မူတည္လို႔
ငါတို႔ဘ၀ေတြ မတူညီၾကေပမဲ့
ျပန္လည္မက္ခြင့္ရွိမယ္ဆိုရင္
အားလံုးမက္ခ်င္ၾကတဲ့ အိပ္မက္ကေတာ့
ထပ္တူက်မယ္လို႔ ယူဆမိတယ္
ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ၊ ရင္ခုန္စရာေတြ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ
အႏူးညံ့ဆံုးႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားခဲ့ၾကတဲ့
ေက်ာင္းသားဘ၀ေလး...

လြမ္းတယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္...

သိုးေလးႏွင့္ အဂၤလိပ္စာေျခလွမ္းသစ္

template ကို ျပဳျပင္တဲ့အခါ အမ်ားႀကီး မျမင္ဖူးတာေတြ ျမင္ရ၊ မသိတာေတြ သိရတယ္။ ငါ အဲေလာက္ တံုးပါလားလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ ကိုယ္ျပင္ခ်င္တာက background ဆို အဲဒါကို templage ထဲမွာ ရွာရတာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္ဘူး။ စာလံုးေသးေသးေလးေတြကို အေပၚ ေအာက္ မူးေနေအာင္ ရွာရတာ။ အဲဒါနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ပံုမွန္ find ဆို F3 ႏွိပ္တာ ဒီမွာေရာ ရလားမသိဘူးဆုိၿပီး ႏွိပ္ၾကည့္လိုက္မွ ရွာလို႔ရမွန္းသိတယ္။ find နဲ႔ရွာတာ ကိုယ့္အတြက္ ထိေရာက္တယ္၊ ျမန္တယ္။ html အေၾကာင္း ေလ့လာၿပီဆို w3schools နဲ႔ လြတ္တဲ့လူ ရွားတယ္လို႔ဆိုရေလာက္ေအာင္ သူ႔ရဲ႕ စြမ္းအင္က ထိေရာက္တယ္။ ေလ့လာသူေပၚမူတည္ၿပီး အေျခခံကေန professional တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ထိ သင္ေပးႏုိင္တယ္လို႔ ဆရာက ေျပာလို႔ ဖြင့္ၾကည့္ဖူးတယ္။ တစ္ခါႀကီးမ်ားေတာင္ပဲ။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ print ထုတ္ၿပီး အိမ္မွာ ေလ့လာမယ္ေပါ့။ ဆရာေျပာခဲ့သလိုပဲ ေလ့လာသူေပၚ မူတည္ပါတယ္။ ဘယ္အရာမဆို စိတ္ ရွိရံုနဲ႔ မၿပီးဘူးေလ။ လက္ေတြ႕ ကလည္း အေရးႀကီးတယ္မဟုတ္လား။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြမ်ားၿပီး ဘာတစ္ခုမွ ဟုတ္တိပတ္တိ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ မေဖာ္တာဟာ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာေတြနဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္နဲ႔ပဲ ဆုိင္ေတာ့တာေလ။ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔မို႔ပါလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျဖသိမ့္ေပမဲ့လည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ သက္သက္ပါ ဆိုတာ သိေနေတာ့ ခက္သား။ ခုေတာ့ အဂၤလိပ္စာေလ့လာဖို႔ အခ်ိန္တစ္ခုက လိုလာျပန္ၿပီ။ တကယ္က ကိုယ့္အသက္အရြယ္ဆုိတာ ငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအရြယ္မွာ ငါဟာ ဘာလဲဆိုတာ ေျပာလို႔ရသင့္တဲ့အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီလို႔ သိုးေလးေတာ့ ထင္တယ္။ အဂၤလိပ္စာကို တကယ္ေလ့လာၿပီဆို ဆရာသင္တာလည္း သင္တာေပါ့။ ကိုယ္တုိင္ self study ကလည္း အေရးႀကီးတယ္ေလ။ ကိုရဲႏုိင္စိုးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရတယ္။ သူ႔ဘေလာ့က download လုပ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေလး၊ A4 နဲ႔တြက္ရင္ 269 မ်က္ႏွာ ရွိတယ္။ ပထမဦးဆံုး ေလ့လာဖို႔ ကိုယ့္အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးလို႔ထင္တာပဲ။ ေ၀းကြာေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္လို႔ ကေလးေတြလို ျပန္လုပ္ရမွာေလ။ 4 skills မွာ အညံ့ဆံုးက listeing လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သံုးသပ္မိတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ listening အတြက္ ဘယ္ကစၿပီး ဘယ္လိုျပင္ဆင္ရမွန္းကိုမသိဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ နားေထာင္ရတဲ့ CD ေတြက်ေတာ့လည္း မီးပ်က္တာနဲ႔သိပ္မကိုက္ဘူး။ mp3 ေတြဆို ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပမယ္ထင္တာပဲ။ ကုိရဲႏိုင္စိုးကေတာ့ သူ႔ဘေလာ့မွာ တင္ေပးမယ္ ေျပာတယ္။ ေဘာ္ေဘာ္တို႔လည္း လမ္းသိရင္ ညႊန္ေပးပါဦးေနာ္။ speaking က်ေတာ့ အညံ့ဆံုးဆိုတာနဲ႔ level တူနီးပါး... ဟဲဟဲ... မရဘူးဆုိပါေတာ့။ စိတ္ဓာတ္မက်ပါ... ႀကိဳးစားပါမည္ေပါ့။ reading နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဖတ္သင့္တယ္ထင္တဲ့ စာအုပ္ေလးေတြရွိရင္လည္း ေျပာျပပါဦး။ ခုမွ ေက်ာင္းတုန္းက စာအုပ္ေတြ ျပန္လွန္ဖတ္ေတာ့ အိမ္က မာမီမားသားက ဆူေတာ္မူသကြဲ႕။ ေတာ္ေတာ္စာေက်ခဲ့တာပဲတဲ့။ ေက် မေက် မသိဘူး ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေၾက ေနၿပီ (စာအုပ္)။ အေမကေတာ့ ၀မ္းသာေနရွာတယ္။ အိမ္ျပန္တာ သိပ္ေနာက္က်မွာ မဟုတ္ေတာ့လို႔ေလ။ နင္လည္း သြားခ်င္ရာ သြားေနတာ။ ငါ့ကိုေတာ့ စိတ္မပူနဲ႔လို႔ လာမေျပာနဲ႔တဲ့။ ဟုတ္ေပသား။ မိဘကိုး။ စကားမစပ္ ကိုစိုးထက္ကေတာ့ အားေပးတယ္။ ႀကိဳးစား sis တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုစိုးထက္ကို ဘယ္အရြယ္မွာ အဂၤလိပ္စာ အရမ္းကြၽမ္းသြားတာလဲဟင္လို႔ အင္တာဗ်ဴးေတာ့ 7 တန္း ကတည္းက တစ္ေန႔ကို essay တစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ရတာတဲ့။ မတူလိုက္ပံုမ်ား... သိုးေလး 10 တန္းေျဖတုန္းကဆို essay ကို လက္တန္းေရးတာမွန္ေပမဲ့ အသက္ရွဴမွားမတတ္ ေရးခဲ့ရတာေလ။ ကိုစိုးထက္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ထမင္းစား ေရေသာက္သလို ေျဖခဲ့ရမွာပဲလို႔ေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ လက္ေတြ႕ဘ၀ႀကီးနဲ႔ ရင္ဆုိင္တ့ဲအခါမွာ ကိုယ္စိတ္ကူးယဥ္တာေတြခ်ည္း ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆို ဘေလာ့ကို အရင္လို ႏွစ္ရက္ျခားတစ္ခါေတာင္ လုပ္ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ တစ္ပတ္ကို တစ္ခါေတာ့ ပံုမွန္လုပ္ျဖစ္မွာပါ။ ဘေလာ့နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရခဲ့တဲ့ ဗဟုသုတေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြကို တန္ဖိုးထားတယ္။ အသိတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ အလကားရတဲ့ free website ကို ယူၿပီးေတာ့မ်ား ျမန္မာဘေလာ့ဂီ တို႔ခ်စ္သည္ လုပ္ေနေသးတယ္ တဲ့။ အဲဒီလိုေျပာခ်င္လည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အသိပညာေတြ ဖလွယ္၊ အေတြးအျမင္ေတြ လြတ္လပ္စြာ ေရးသား၊ စိတ္ကူးေတြ ပံုေဖာ္လို႔ ဘေလာ့ႀကီးကေတာ့ ေရရွည္တည္ျမဲေနမွာပါပဲ။

မနက္ျဖန္ဆိုတာ ရွိခဲ့ရင္...

အနားသတ္မညီညာတဲ့ ေကာင္းကင္

အလင္းညွိမထားတဲ့ ၾကယ္ေတြနဲ႔

မျပည့္၀တဲ့ လ

အဲဒီညရဲ႕

သာမန္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးထဲက

အေရာင္လြင့္ တိမ္ေဖ်ာ့ ကြၽန္ေတာ္

သီခ်စ္းတစ္ပုဒ္အတြက္ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့

ႀကိဳးညွိၿပီးသား ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔

သီခ်င္းေရးစပ္ဖို႔ အျဖဴေရာင္စာရြက္တစ္ရြက္

ဒါ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲလား...


ၿပီးဆံုးျခင္းျပည္ဖံုးကားေနာက္မွာ

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဘ၀ေတြ ေရးဆြဲခဲ့ၾကတယ္

အေရာင္အေသြးေတြလည္း စံုလင္တယ္

...........................

...........................

...........................


ခြင့္လႊတ္ပါ

မနက္ျဖန္ဆိုတာရွိခဲ့ရင္

မနက္ျဖန္မွ ဆက္ၾကတာေပါ့။

သုိးေလး အ႐ႈပ္ကေလးေတြ လုပ္ေနလို႔... ဘေလာ့ကိုေလ ေအာက္ခံ ေျပာင္းဖို႔၊ ဘန္နာတင္ခ်င္လို႔... အဟဲ... တစ္ခုမွေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး... ႀကိဳးစားဆဲ။

ရင္တြင္းျဖစ္

၂၁ ရာစုရဲ႕သမီးပ်ဳိ
ရန္ကုန္ကို စစ္ေျမျပင္လို သေဘာထားတဲ့ ငါ
အဲဒီလမ္း ပင္ပန္းမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး
ၾကမ္းတမ္းမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး
ငါေၾကာက္တာ မေလွ်ာက္လွမ္းရမွာပဲ။

ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ စြမ္းေဆာင္ရည္ကို
မိဘအလိုက် အိမ္မွာအလွျပထားမွ
အဲဒါ သမီးလိမၼာတဲ့လား...
"မေျပာခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီ" လို႔ အေျပာခံရေလာက္ေအာင္
ငါ အေတာ့္ကို ဆိုးရြားေနၿပီလား...
"တဇြတ္ထိုး တေဇာက္ကန္း" ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕က
ငါ့အတြက္ ျမင့္မ်ား ျမင့္ေနသလား...

က်ယ္ေပမဲ့ က်ဥ္းလြန္းတဲ့ ၿမိဳ႕ျပဟာ
ပါးစပ္တစ္ေပါက္နဲ႔ အသက္ရွဴတဲ့လူလို
ငါ့အတြက္ေတာ့ ရွဴ၍မ၀ႏိုင္ေသာ ေလပဲ။

ေနေရာင္ေပ်ာက္ရင္ မ်က္စိေအာက္ေရာက္ေနမွ
ေစရာသြား ခိုင္းရာလုပ္
အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုျဖစ္ေနတဲ့ငါ့အတြက္
တနဂၤေႏြေတြ ေသဆံုးခဲ့တာ ၾကာၿပီ။

Helen Keller နဲ႔အတူ ဘ၀တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့
Anne Sullivan လို
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အေမ့ကို အားကိုးခ်င္တယ္။

ေကာင္းကင္ဘံုမွာ ေနသားက်ေနမယ့္
အေဖ့ရဲ႕ရင္ခြင္က်ယ္မွာ
တစ္ခါတစ္ခါ ခိုနားခ်င္တယ္။

မလိုအပ္ဘဲ စြမ္းအင္ေတြ မကုန္ခမ္းေစဖို႔
မ်က္ရည္မက်တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့
ငါ့ဘ၀ႀကီးကို ငါေလးစားတယ္
အေမွာင္တြင္းက အလင္းရေစဖို႔
ငါ့ညကို ငါထြန္းပမယ္
ဒါေပမဲ့
အဲဒီညအတြက္ အသက္ဆက္ဖို႔
အေမ့ရဲ႕အျပံဳးတစ္ခ်က္ေတာ့
အမွန္လိုအပ္တယ္။

၀ိညာဥ္ရွိ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္မ်ား

ဘ၀ပံုစံကို ေျပာင္းပစ္ရမယ္တဲ့။
သူတို႔က ဘ၀အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္သိလို႔လဲ။
ဘ၀ရဲ႕အသက္ရွဴသံကို သူတုိ႔ ၾကားဖူးလို႔လား။
ဘ၀ရဲ႕ႏွလံုးခုန္သံကို သူတို႔ နားေထာင္ဖူးလို႔လား။
သူတို႔ ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ျမင္ဖူးလို႔လဲ။
သူတုိ႔က ဘ၀ဆိုတာ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းတစ္ခုလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။
သူတို႔ျပဳျပင္လိုက္ရင္ ကုန္ေခ်ာျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ ထင္ေနၾကတယ္။
သူတို႔ ဂုဏ္တင္လုိက္ရင္ ဘ၀တစ္ခု ျမင့္တက္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘ၀ဆိုတာ ပစၥည္းတစ္ခု မဟုတ္ဘူး။
ဘ၀ဆုိတာ ဘယ္သူကမွ ေျပာင္းေပးစရာမလိုဘူး။
သူ႔ဘာသာသူ အျမဲေျပာင္းေနတာ။ ေရြ႕လ်ားေနတာ။
ငါတို႔သိထားတဲ့ ေျပာင္းလဲျခင္း သီ၀ရီေတြထက္ အဆမတန္ က်ဥ္းတဲ့
ေထာင့္ခ်ဳိးမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေကြ႕၀ိုက္ေျပာင္းလဲေနတာ...

သူတို႔က သူတို႔နဲ႔အတူ သီခ်င္းေတြ သံၿပိဳင္လုိက္ဆုိေနမွ...
သူတို႔ေတြးသလို ေတြး...
သူတို႔ျမင္သလို ျမင္မွ...
အဲဒီအေတြးအျမင္ေတြက လူေတြရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ၊ လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ ျပည့္က်ပ္
ျပြတ္သိပ္ေနၿပီ။
သူတို႔ပါးစပ္က စကားလံုးႀကီးေတြနဲ႔ အျမႇဳပ္ထြက္ေအာင္ ပစ္ေပါက္ေနၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ အေရးႀကီးဆံုး အခ်က္ကို သူတို႔ ေမ့ေနၾကတယ္။
အဲဒါ အင္အားသံုးၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ အခ်စ္ခိုင္းလို႔
မရဘူး ဆိုတာပဲ။

(မွီျငမ္း --> Pasternak ၏ Dr. Zhivago ႏွင့္ ဆရာ
တင္ေမာင္ျမင့္၏ ကမၻာေက်ာ္တို႔၏ ပံုရိပ္မ်ား)

ငါႏွင့္ ငါမဟုတ္တဲ့ ငါ

ငါ့ခႏၶာထဲမွာ
ငါႏွင့္အတူ
ငါဆိုတဲ့
မေကာင္းဆိုး၀ါးကိုယ္ပြားရွိေနတယ္
ခုမွေတာ့မဟုတ္ဘူး
ၾကာခဲ့ၿပီ
ေမြးကတည္းကဆိုပါေတာ့
ငါ့ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း
ငါ့ရဲ႕စိတ္ကူး
ငါ့ရဲ႕အိပ္မက္
ငါ့ရဲ႕ရပ္တည္ခ်က္
အားလံုးကို ေခ်ဖ်က္တယ္
အဆံုး
ငါ့ေမြးရာပါ ဦးေႏွာက္ညာဏ္ေတာင္
ညံ့ဖ်င္းေအာင္လုပ္တယ္
ငါ့ဖန္တီးမႈ
ငါ့ၿပီးျပည့္စံုမႈ
ငါ့လြတ္လပ္မႈ
ဘာတစ္ခုမွမခ်န္တဲ့အျပင္
ငါ့ဒုကၡေတြကိုေ၀မွ်ဖို႔
ေျပာဆိုခြင့္ေတာင္မေပးဘူး
ငါ့ကိုယ္ထဲက ငါ့ကို
အၿပီးအပိုင္ထုတ္ပစ္လိုက္ဖို႔လည္း
ငါမတတ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး
ငါဟာ ငါႏွင့္အတူ
အျမဲရွိေနတယ္
ေသဆံုးခ်ိန္တိုင္ေအာင္ပဲ။

Who Am I ရဲ႕ The concept of "I" and "Me" နဲ႔ တျခားစာသားေလးကို ဖတ္မိၿပီး အေတြး၀င္သြားလို႔ ေရးျဖစ္တာပါ။

ရပ္တည္ခ်က္

မညီမွ်ျခင္းရလာဒ္ကို မေက်နပ္တိုင္း

အိုင္းစတိုင္းကို ေစာ္ကားတာမဟုတ္သလို

အျပံဳးတစ္ခုကို မခ်င့္မရဲျဖစ္တာလည္း

မိုနာလီဇာကို သေရာ္တာမဟုတ္ဘူး

ကဗ်ာေရးတဲ့လက္ ထမင္းမငတ္သလို

အိပ္မက္ေတြမက္တိုင္းလည္း ေသဆံုးမသြားတတ္ဘူး။

လြတ္လပ္ေကာင္းကင္

ငါဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကား
စုတ္ခ်က္ေတြ မ်ားတယ္
ေဆးေရာင္ေတြ ေၾကာင္တယ္
အေရာင္ေတြ ေမွာင္တယ္ လင္းတယ္

ငါေရးတဲ့ကဗ်ာ
ကာရန္မညီညာဘူး
သဘာ၀နဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်မျဖစ္ဘူး
အမ်ဳိးမ်ဳိး ေ၀ဖန္ခြင့္ရွိတယ္မိတ္ေဆြ

၀င္႐ိုးစြန္းခ်င္းတူရင္
တြန္းကန္တတ္ေပမဲ့
ငါကေတာ့
ေခါင္းေလး ငဲ့
ခါးေလး လွည့္လုိ႔
တူညီရာ၀င္႐ိုးစြန္းမွာပဲ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလြင့္ေမ်ာခ်င္တယ္
ဒါက
လြတ္လပ္ေကာင္းကင္ေလ။

I cannot read any blog and make any post for my blog these days as I
have exam next week. And then Internet connection is so bad. So I
cannot check only mail. I really apologize to all bloggers. Thanks so
much for being visit to my blog.
May you all' be always happy.
With Best Wishes