ရင္တြင္းျဖစ္
November 13, 2007
ရင္တြင္းျဖစ္
၂၁ ရာစုရဲ႕သမီးပ်ဳိ
ရန္ကုန္ကို စစ္ေျမျပင္လို သေဘာထားတဲ့ ငါ
အဲဒီလမ္း ပင္ပန္းမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး
ၾကမ္းတမ္းမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး
ငါေၾကာက္တာ မေလွ်ာက္လွမ္းရမွာပဲ။
ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ စြမ္းေဆာင္ရည္ကို
မိဘအလိုက် အိမ္မွာအလွျပထားမွ
အဲဒါ သမီးလိမၼာတဲ့လား...
"မေျပာခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီ" လို႔ အေျပာခံရေလာက္ေအာင္
ငါ အေတာ့္ကို ဆိုးရြားေနၿပီလား...
"တဇြတ္ထိုး တေဇာက္ကန္း" ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕က
ငါ့အတြက္ ျမင့္မ်ား ျမင့္ေနသလား...
က်ယ္ေပမဲ့ က်ဥ္းလြန္းတဲ့ ၿမိဳ႕ျပဟာ
ပါးစပ္တစ္ေပါက္နဲ႔ အသက္ရွဴတဲ့လူလို
ငါ့အတြက္ေတာ့ ရွဴ၍မ၀ႏိုင္ေသာ ေလပဲ။
ေနေရာင္ေပ်ာက္ရင္ မ်က္စိေအာက္ေရာက္ေနမွ
ေစရာသြား ခိုင္းရာလုပ္
အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုျဖစ္ေနတဲ့ငါ့အတြက္
တနဂၤေႏြေတြ ေသဆံုးခဲ့တာ ၾကာၿပီ။
Helen Keller နဲ႔အတူ ဘ၀တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့
Anne Sullivan လို
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အေမ့ကို အားကိုးခ်င္တယ္။
ေကာင္းကင္ဘံုမွာ ေနသားက်ေနမယ့္
အေဖ့ရဲ႕ရင္ခြင္က်ယ္မွာ
တစ္ခါတစ္ခါ ခိုနားခ်င္တယ္။
မလိုအပ္ဘဲ စြမ္းအင္ေတြ မကုန္ခမ္းေစဖို႔
မ်က္ရည္မက်တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့
ငါ့ဘ၀ႀကီးကို ငါေလးစားတယ္
အေမွာင္တြင္းက အလင္းရေစဖို႔
ငါ့ညကို ငါထြန္းပမယ္
ဒါေပမဲ့
အဲဒီညအတြက္ အသက္ဆက္ဖို႔
အေမ့ရဲ႕အျပံဳးတစ္ခ်က္ေတာ့
အမွန္လိုအပ္တယ္။
Posts
November 13, 2007 at 1:53 PM
nice poem sis... i am a new user to blog... just looking around....
November 14, 2007 at 10:32 AM
ညတိုင္းေန့တိုင္းမွာ အေမ့ရဲ့ အျပံုးေတြလိုတယ္ ...
November 14, 2007 at 4:41 PM
ရန္ကုန္ကို စစ္ေျမျပင္..ဟုတ္လား....။ရွဴး....ဘာေတြ ေရးလိုက္တာလဲ...။ တိုး..တိုး...လုပ္ပါကြယ္....။ တနဂၤေႏြေတြ ေသဆံုးဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ ရက္ေတြ အသက္ရွင္က်န္ေနေသးတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့...။ ေအးခ်မ္းပါေစ... သိုးေလးေရ....။
November 16, 2007 at 4:27 AM
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
November 17, 2007 at 3:39 AM
အေရာက္လာပါတယ္။ :) ေအာက္ခံ ကာလာေျပာင္းသြားတာ လွတယ္ ။ ဘန္နာလည္း အဆင္ေျပသြားျပီဟုတ္။ ကာလာအစပ္အဟပ္မိုက္တယ္။ အရင္လိုလည္း ဘန္နာ အၾကီးၾကီးမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ သိုးေလး။ အဆင္ေျပသြားျပီ။
ေဆာရီး ။ ဒီမွာပဲ ကြန္မန္႔ေရးလိုက္တာ။