E m 0 t i o n

မေရရာတဲ့ေလာကႀကီးမွာ လူေတြဟာ မေသခ်ာတဲ့ေနရာတစ္ခုအတြက္ အေမာတေကာ ေျပးေနၾကရတာပဲ။ ေျပးေနရင္းနဲ႔ေတာ့ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာဟာ ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ေက်နပ္မႈ ရွိေနၿပီလား၊ ငါေကာ အေတာ္ ေမာပန္းေနၿပီလားလို႔ ျပန္ဆန္းစစ္ရမယ္ေလ။ ပံုျပင္ေလးတစ္ခုေျပာျပခ်င္တယ္။ တစ္ခါက ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးဟာ တုိင္းသူျပည္သား မရွိဆင္းရဲသားေတြအတြက္ ေျမေနရာ ေ၀ငွခ်င္တာနဲ႔ ဘယ္လိုေၾကညာခ်က္ထုတ္သလဲဆိုေတာ့ မနက္ စမိုးလင္းတာနဲ႔ မရပ္မနားေျပးရမယ္။ ညေနအထိ။ စေျပးတဲ့ေနရာကေန ညေနအခ်ိန္ ရပ္တဲ့ေနရာအထိကို မိမိပိုင္တဲ့ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ေၾကညာတယ္။ အဲဒီမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ဘ၀က ကၽြတ္ရခ်ည္ရဲ႕၊ ကိုယ္ပိုင္ေျမေလးနဲ႔ေတာ့ ေနရခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး မနက္လင္းတာနဲ႔ စေျပးတာ... ေျပးတာ... အလိုေလာဘကလည္းႀကီးေတာ့ မရပ္မနားဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပးတာ ညေနေစာင္းတဲ့အထိ ဆိုပါေတာ့။ အေတြးထဲမွာလည္း ငါ အေတာ္ေျပးခဲ့ပါလား။ ဒါေပမဲ့ သတ္မွတ္ခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ နည္းနည္းလိုေသးတာပဲ၊ ငါထပ္ေျပးလိုက္ရင္ ေျမပိုရတာပဲဆိုၿပီး မရပ္မနားဆက္ေျပးတာ ေျပးေနရင္းနဲ႔ အေမာဆို႔ၿပီး လဲက်ရာေနရာတင္ ေသဆံုးပါေရာတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ ဘုရင္ႀကီးက ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ အလိုေလာဘႀကီးတဲ့လူျဖစ္လို႔ သူ႔အတြက္ေျမဟာ ေျခာက္ေပသာ ျဖစ္တယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ အလိုေလာဘႀကီးတဲ့သူျဖစ္ေစ၊ အလိုေလာဘမႀကီးတဲ့သူျဖစ္ေစ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ေျမရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ ကုိယ္ ဘာမွ မပိုင္ပါဘူး။ ဒါ ကို္ယ္ပိုင္တယ္လို႔ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ ဒါ အတၱ ျဖစ္သြားၿပီေလ။ ဒါကို လူေတြမသိဘူးလားဆိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ၊ သိၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မေျပာဘူးလားဆိုေတာ့လည္း မၾကာခဏ ေျပာေနၾကတာပဲေလ။ သုိးေလးလည္း လြတ္လားဆို မလြတ္ပါဘူး။ တစ္ခါတေလ အေတြးေတြ အမ်ားႀကီးအမ်ားႀကီး ေတြးျဖစ္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ဘ၀နဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘ၀ အရမ္းကို ကြာဟပါတယ္။ မႀကိဳးစားခဲ့လို႔လားဆိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ အရမ္းကို အေမာတေကာ ေျပးၿပီးေတာ့ကို ႀကိဳးစားခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ေမာပန္းေနၿပီေလ။ နည္းနည္းေလးေတာ့ နားလိုက္ဦးမယ္။ ကိုယ္ပိုင္တဲ့အရာ ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေပမဲ့လည္း ကိုယ့္အတြက္ေျမ ေျခာက္ေပေတာ့ နည္းတယ္ထင္တာပဲ။ ဒီ့အတြက္ ေျပးလိုက္၊ နားလိုက္နဲ႔ မေရရာတဲ့ေလာကႀကီးမွာ မေသခ်ာတဲ့ ေနရာတစ္ခုအတြက္ ႀကိဳးစားပါရေစဦးေနာ္...

သုိးေလးကလည္း ေခါင္းမာတယ္။ တစ္ခုကို လုပ္ၿပီဆို ရရမွ။ အခုေတာ့ ရၿပီထင္တာပဲ။ ဥံဳဖြ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ တံေတြးစင္တယ္။ ဟုတ္။

သုိးေလးက ပညာသင္ယူတဲ့ေနရာမွာ စံေပါ့။ သင္ေပးတဲ့လူ စိတ္ညစ္ေလာက္ေအာင္ကို တံုးလို႔။ ဒါ တတိယေျမာက္။ မေန႔ကပို႔ေတာ့ draft ထဲ ၀င္တယ္။  ဒုတိယတစ္ေခါက္ ပို႔ေတာ့ ေမးလ္ထဲပဲ ျပန္ေရာက္တယ္။ အခု သံုးႀကိမ္ေျမာက္။ ဥံဳဖြ... တိုက္ရိုက္ေရာက္ပါေစ... ကိုစိုးထက္ကိုလည္း ေက်းဇူး

ကိုစိုးထက္ သင္ေပးလုိ႔ စမ္းၾကည့္တာပါရွင္။

ငါဟာ စြန္တစ္ေကာင္လား ...

ေလထဲမွာ ငါလြင့္ေနတယ္
ဆံုးစမရွိ
ငါ့ကိုလႊတ္တင္ေနတဲ့လူ
မ်က္စိက်ိန္းခ်င္က်ိန္းေနမယ္
လက္ေညာင္းခ်င္ေညာင္းေနမယ္
ဒါေပမဲ့ ငါ ငံု႔မၾကည့္ျဖစ္ဘူး
ေျမႀကီးကို ငါမုန္းတယ္
ေကာင္းကင္ဟာ ငါ့ဘ၀
ေလဟာနယ္ဟာ ငါ့က်က္စားရာ
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ငါ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ႀကိဳးေတာင္
ျဖတ္ေတာက္လိုက္ခ်င္ရဲ႕
ေလဟုန္မွာ စုန္ဆန္ေနတဲ့ အျခားစြန္ေတြနဲ႔
မိတ္ဖြဲ႕လိုက္ခ်င္ရဲ႕
ဟိုးေ၀းေ၀းမွာ စြန္တစ္ေကာင္
အေတာင္မခတ္ဘဲ ငါ့ဆီလာေနတယ္
တီးတိုးသံလို ရယ္သံလို
ငါကိုယ္တိုင္လည္း သစ္ပင္ဆီ ပ်ံသန္းသြားသလိုလို
ေျမလႊာေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တယ္
လူးလားတံု႔ေခါက္နဲ႔ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတယ္
သစ္ပင္ကိုင္းဖ်ား ခိုနားေနတဲ့ငါ့ကို
ကမၻာေျမကုန္ေအာင္ ေျခဆံ့ရွာလည္း
ေတြ႕မယ္မထင္ေတာ့ဘူး။

တကယ္လို႔
ငါဟာ စြန္တစ္ေကာင္ဆုိရင္ ...

ေဟာ... ဟိုမွာ ျမင္ေနရတာ
အေလာင္းစင္ႀကီးတစ္ခု ထမ္းလာသလိုပါပဲလား
ငါ အခု ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ
ငါ ျမင္ေနရတဲ့အေလာင္းကေကာ ဘယ္သူ႔အေလာင္းလဲ
ေရွ႕ေတြ ေနာက္ေတြ လူေတြလူေတြ အံုလို႔
တစ္ေယာက္ကလည္း ဓာတ္ပံုႀကီးကိုင္လို႔
ဒီေလာက္မ်ားတဲ့လူေတြနဲ႔ အသုဘခ်ျမင္ကြင္း
ေဘးလူတစ္ေယာက္ေျပာသံၾကားတယ္
မငိုနဲ႔
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ငိုတဲ့ေယာက္်ားကို အလိုမရွိဘူးတဲ့။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္...
ဒါဟာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အသုဘခ်ျမင္ကြင္းလား
မျဖစ္ႏုိင္ဘူး
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတယ္
သတင္းမွားေတြ ငါ့ဆီသယ္ေဆာင္မလာနဲ႔
ငါ သိပ္မုန္းတယ္။
ေၾကာက္လန္႔ျခင္းကင္းတဲ့ ေျခေထာက္ေတြက အေလာင္းစင္နား ေခၚေဆာင္သြားတယ္
ဒါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အစစ္ပါလား
မယံုဘူး
ဒီေနရာမွာ ငါနဲ႔သိတဲ့လူေတြမရွိဘူး
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလြဲလို႔ ျမင္ျမင္သမွ်မ်က္ႏွာတုိင္းကို ငါမသိဘူး
မဟုတ္ဘူး
မဟုတ္ဘူး
ဒါဟာ အိပ္မက္တစ္ခု
ေသခ်ာတယ္ ဒါဟာ အိပ္မက္တစ္ခု
လူတန္းရွည္ႀကီးမဆံုးေသးဘူး
ငါဘာလုပ္ရမွာလဲ
ဒီလူတန္းနဲ႔အတူ လိုက္သြားရမွာလား
အိပ္မက္က ႏုိးထရမွာလား ...

... ... ...
ဇူလိုင္ ၁၉ စဥ္မညႇိဳးဖို႔ ႀကိဳစားၾကစို႔ ျမန္မာျပည္သားတုိ႔ ဆုိတဲ့ စာသားေလးနဲ႔ ပို႔စ္တစ္ခု တင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အဲဒီထဲမွာ သုိးေလးငယ္ငယ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အိပ္မက္မက္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို အခု သိုးေလးေရးခ်င္တဲ့ ပံုစံေလးနဲ႔ ေရးထားတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအိပ္မက္ မက္တဲ့အခ်ိန္က သုိးေလးက တကယ့္ကေလးေလး အရြယ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို စာအုပ္ထဲမွာပဲ ျမင္ဖူးခဲ့တာေလ။ အေခြေတြဘာေတြလည္း ၾကည့္ခဲ့ရတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေဖေဖက ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း အျမဲေျပာျပတတ္ေတာ့ အဲဒါက ရင္ဘတ္ထဲထိ စြဲေနတာ။ အိပ္မက္မက္တဲ့အထိေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အရမ္းေလးစားအားက်လြန္းေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ဖြားဇာတာ တူတာကိုပဲ မဆီမဆိုင္ သေဘာေတြက်လြန္းလို႔...
မနက္ျဖန္ဟာ သုိးေလးတို႔ တစ္မ်ဳိးသားလံုးရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအ၀င္ အာဇာနည္ကိုးဦး ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ေန႔... အဲဒီေန႔အတြက္ သိုးေလးရဲ႕ရင္ထဲကစကားေလးကေတာ့

ငါ၏ခႏၶာ ႐ုပ္၊ နာမ္ တည္သေရြ႕
အာဇာနည္ေန႔ စဥ္မေမ့။ ။

ကေလးအရြယ္လူမမယ္ကေပါ့
ညအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္
အေမ့လက္ေႏြးေႏြးနဲ႔ ေထြးဖက္တဲ့အခါ
ရင္တစ္ခုလုံး အေပ်ာ္ေတြစီးဆင္း
အေမရယ္ တင္းတင္းကေလးဖက္ထားပါတဲ့။

အရြယ္ေရာက္လူလားေျမာက္ေတာ့
ညအိပ္ရာ၀င္ခိ်န္
အေမ့လက္ေႏြးေႏြးနဲ႔ ေထြးဖက္တဲ့အခါ
ရင္တစ္ခုလံုး မြန္းလ်က္
အေမရယ္ အသက္ရွဴက်ပ္ပါတယ္တဲ့။

ငယ္ငယ္က အေမ ေမးခဲ့ဖူးတယ္
သမီးႀကီးလာရင္ဘာလုပ္မလဲ
မပီကလာပီကလာေျဖခဲ့ဖူးတယ္
အင္ဂ်င္နီယာႀကီးလုပ္မယ္တဲ့။

ရႊန္းလဲ့မ်က္၀န္း
ေတာက္ပအျပံဳးနဲ႔
ျဖစ္ေအာင္သာႀကိဳးစား
က်န္တာ အေမ့တာ၀န္ထားတဲ့။

ကံၾကမၼာလိႈင္းေလ ၀ုန္းခနဲေမႊတယ္
အေဖေသတယ္
ဘာမွမလုပ္တတ္တဲ့အေမ ငုတ္တုတ္သာ ထိုင္ငိုေနတယ္္
မ်က္ရည္ၾကားက တစ္ခြန္းေတာ့ေျပာရဲ႕ အေမစက္ခ်ဳပ္မယ္တဲ့။

အမွတ္စာရင္းကိုင္ထားတဲ့အေမ့လက္
တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္
သမီးရယ္
အေမ ရင္ေတြ အရမ္းခုန္ေနတယ္တဲ့။

ကံၾကမၼာကိုအေၾကာင္းျပ
မေထာင္းသာတဲ့ဘ၀မို႔
အေ၀းသင္တက္ဖို႔ေျပာတဲ့အေမ
တာ၀န္မေက်ဘူးတဲ့။

ကြယ္ရာမွာ မ်က္ရည္သုတ္
အပူ႐ုပ္ကို ဟန္လုပ္လို႔
အေမ အေမြရခဲ့တယ္
သမီးကို ေက်ာင္းအပ္မယ္တဲ့။

အေမ့ရင္တြင္းခံစားခ်က္ အေလးအနက္မထားခဲ့တဲ့သမီး
အေမ့ေက်ာေပၚနင္းလို႔ အျမင့္ကိုလည္း လွမ္းမတက္ခ်င္ပါဘူး
အခုေတာ့
အေမ့လက္ေႏြးေႏြးတစ္စံုနဲ႔
သမီးဘ၀တစ္သက္ လံုျခံဳပါၿပီတဲ့။ ။

(သိုးေလးမ်က္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ေခါင္းထဲေပၚလာတာနဲ႔ ဒီစာသားေလးေတြ ေရးျဖစ္သြားတာပါ)

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဖတ္ၿပီးတိုင္း
ခႏၶာကိုယ္ အားသစ္ေလာင္းလိုက္သလို
အားအင္ေတြျပည့္လို႔
ဒါေပမဲ့ အထင္မႀကီးနဲ႔မိတ္ေဆြ
အဲဒါ ငါ့ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး။

၀တၳဳတစ္ပုဒ္ စာစီၿပီးတုိင္း
အေကာင္းဆံုး႐ုပ္ရွင္တစ္ကား ၾကည့္လိုက္ရသလို
ခံစားခ်က္ေတြျပည့္လို႔
ဒါေပမဲ့ အထင္မႀကီးနဲ႔မိတ္ေဆြ
အဲဒါ ငါ့၀တၳဳမဟုတ္ဘူး။

ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ အဖံုးလုပ္ၿပီးတုိင္း
သပ္ရပ္ခံ့ညားတဲ့စာတစ္အုပ္ ျမင္လိုက္ရသလို
ပီတိေတြျဖစ္လို႔
ဒါေပမဲ့ အထင္မႀကီးနဲ႔မိတ္ေဆြ
အဲဒါ ငါ့ပန္းခ်ီမဟုတ္ဘူး။

စိတ္ႀကိဳက္အလွျပင္ဆင္ၿပီးတိုင္း
ေနာက္ထပ္အလွဆံုးတစ္ေယာက္မရွိႏိုင္ေတာ့သလို
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေက်နပ္လို႔
ဒါေပမဲ့ အထင္မႀကီးနဲ႔မိတ္ေဆြ
အဲဒါ ငါ့ပိုင္မဟုတ္ဘူး။

ငါပိုင္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးတယ္
ေခတ္ေပၚကဗ်ာကို ႏွစ္သက္ေပမဲ့
ရတု ပုိဒ္စံုလည္း ငါဖတ္တယ္
ေဒြးခ်ဳိး ေလးခ်ဳိးလည္း ငါဖတ္တယ္
ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာ့စည္းမ်ဥ္းေတြ ငါမသိဘူး
ကဗ်ာေရးဖို႔ သတၱိမရွိဘူး။

ငါပိုင္၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးတယ္
ရသ၀တၳဳကို ငါႏွစ္သက္ေပမဲ့
သုတလည္း ငါဖတ္တယ္
ဇာတ္ေတာ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕လည္း ငါဖတ္တယ္
ဒါေပမဲ့ ၀တၳဳေရးတဲ့အတတ္ပညာ ငါ့မွာမရွိဘူး
၀တၳဳေရးဖို႔ သတၱိမရွိဘူး။

ငါပိုင္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဆြဲမယ္လို႔ စိတ္ကူးတယ္
ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီကို ႏွစ္သက္ေပမဲ့
ဦးဘဂ်မ္းပန္းခ်ီလည္း ငါႀကိဳက္တယ္
ဦးစံတိုးပန္းခ်ီလည္း ငါႀကိဳက္တယ္
ဒါေပမဲ့ ပန္းခ်ီသေဘာ ငါနားမလည္ဘူး
ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ သတၱိမရွိဘူး။

ငါမပိုင္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ကိုယ္
အလွဆံုး ေဆးေရာင္ျခယ္
အသစ္လြင္ဆံုး ဖံုးအုပ္
ရနံ႔ထံုေအာင္ လုပ္ထားလည္း
ငါမစပ္တဲ့ ကဗ်ာ
ငါမေရးတဲ့ ၀တၳဳ
ငါမဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီေတြေလာက္ မတပ္မက္ဘူး။

(p.sဒါ သိုးေလး ေရးတာမဟုတ္ပါလို႔ ရိုးသားစြာ ၀န္ခံပါတယ္။ သိုးေလးက ႏွစ္သက္လို႔ တင္ထားတာပါ။)

၀န္ႏွင့္ အား

တေလာက အသိဘုန္းႀကီးတစ္ပါး အိမ္ကို<ကေတာ့ သတၱ၀ါထဲမွာ ဘယ္သတၱ၀ါ အင္အားအႀကီးဆံုးလဲတဲ့ ဘုန္းဘုန္းက ေမးတယ္။ ဒီေတာ့ သိုးေလးအပါအ၀င္ အိမ္ရွိလူကုန္ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးေျဖၾကတာေပါ့။ ဆင္တို႔၊ ျခေသၤ့တို႔၊ က်ားတုိ႔ အစံုပဲ၊ ေ>မေဟာက္ေတာင္ ပါလိုက္ေသး။ ၿပီးမွ ဘုန္းဘုန္းက ေက်နပ္ၿပီဆုိရင္ အေျဖေျပာမယ္ဆုိၿပီး အေျဖေျပာျပေတာ့ အကုန္လံုး အံ့အားသင့္သြားရတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္ တဲ့။ ဒီေတာ့မွ တစ္ေယာက္က ထေျပာတယ္။ ထင္ေတာ့ထင္သား၊ ပုရြက္ဆိတ္လို႔ေျပာမလို႔ပဲ။ သူကိုက္ရင္ နာတယ္ေလ။ ဆင္လည္း ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္ရင္ ေၾကာက္တာပဲတဲ့။ အဲဒီအခါ ဘုန္းဘုန္းက ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္လို႔ နာလို႔ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒီေမးခြန္းက ေပါက္တတ္ကရေမးခြန္း၊ အေျပာင္အျပက္ေမးခြန္းလည္း မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဘုန္းဘုန္းတို႔ငယ္ငယ္က ၄ တန္း၊ ၈ တန္း၊ ၁၀ တန္း အဲဒါေတြက အစိုးရစစ္ေတြလို႔ေျပာတယ္။ စေကာလားရွစ္လည္း ေပးတယ္တဲ့။ အဲဒါ အဲဒီစေကာလားရွစ္စာေမးပြဲမွာ ထည့္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းတဲ့။ ရမ္းသမ္းတုတ္လို႔ ပုရြက္ဆိတ္လို႔မွန္သြားရင္ေတာင္ အေျဖက မျပည့္စံုေသးဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ မွန္ေအာင္ ေျဖရတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့မွ အကုန္လံုးက ဘာေၾကာင့္ပါလဲဘုရားေပါ့။ ဘုန္းဘုန္းေျပာျပတာကေတာ့ ဆင္တစ္ေကာင္ သစ္လံုးတစ္လံုးကို ဆြဲၿပီဆုိပါေတာ့၊ အဲဒီ ဆင္ဆြဲလာတဲ့ သစ္လံုးရဲ႕ အေလးခ်ိန္နဲ႔ ဆင္ရဲ႕ အေလးခ်ိန္ တစ္နည္းအားျဖင့္ ၀န္ႏွင့္ အားကို ၾကည့္ရင္ သင့္ေတာ္တယ္။ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ အစာခ်ီလာလို႔ အဲဒီအစာရဲ႕ အေလးခ်ိန္နဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ရဲ႕အေလးခ်ိန္ ယွဥ္ၾကည့္ရင္ ေရွ႕ကေျပာခဲ့သလို ၀န္ႏွင့္ အားကို ယွဥ္ၾကည့္ရင္ ဘယ္လုိမွ မမွ်ဘူးတဲ့။ ပုရြက္ဆိတ္ခ်ီလာတဲ့အစာဟာ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္လံုးရဲ႕အေလးခ်ိန္ထက္ ပိုေလးတယ္တဲ့။ ထမင္းလံုးတစ္လံုး ခ်ီလာရင္ေတာင္ အဲဒီထမင္းလံုးနဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္၊ ထမင္းလံုးက ပိုေလးသတဲ့။ အဲဒီေမးခြန္းကို စေကာလားရွစ္ေမးခြန္းမွာ ထည့္ေမးတဲ့အခါ သိရသေလာက္ေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္လို႔ မွန္တဲ့သူေတြ ရွိေပမဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ မွန္ကန္ေအာင္ေပးႏုိင္တဲ့သူ အေတာ္နည္း ဆိုပဲ။

ဒီေမးခြန္းကိုၾကည့္ၿပီး ဘ၀နဲ႔ယွဥ္တဲ့အသိေလးကို ရလိုက္တယ္။ ေလာကႀကီးမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ပင္ကိုအားနည္းခ်က္ကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ရတဲ့ ႀကိဳးစားမႈ၊ ၀ီရိယ၊ လံု႔လ အားနည္းမႈေတြကို ဖံုးကြယ္ပစ္တတ္ၾကတယ္။ ငါ့မွာသာ သူ႔လိုခ်မ္းသာတဲ့မိဘေတြရွိၾကည့္ပါလား ငါလည္း သူ႔လိုျဖစ္မွာေပါ့၊ ငါ့မွာသာ သူ႔လိုအခြင့္အေရးမ်ဳိး ရၾကည့္ပါလား ငါလည္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္မွာေပါ့ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြးတတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္၊ ဗုဒၡဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးနဲ႔ ေတြးမယ္ဆိုရင္ ေရွးဘ၀က ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ကုသုိလ္ကံအက်ဳိးေပးနဲ႔ ယခုဘ၀မွာ လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာတာေတာင္ သူ႔အက်ဳိးေပးနဲ႔သူ မတူဘူး။ တကယ္လက္ေတြ႕ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဘ၀ႀကီးကိုပဲ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ရင္ဆိုင္ရမယ္။ ကိုယ္ဟာ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေနလို႔ ဆင္ခ်ီလာတဲ့ သစ္လံုးမ်ဳိး ငါ မခ်ီႏုိင္ပါလားလို႔ ေတြးၿပီး စိတ္ဆင္းရဲေနရင္ တစ္သက္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွရႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့အင္အားနဲ႔ အေကာင္းဆံုးေသာအလုပ္ေတြကို အျဖဴစင္ဆံုးစိတ္ထားၿပီး လုပ္တာသာ အမွန္ကန္ဆံုး ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။

လူတစ္ေယာက္အတြက္ အပင္ပန္းဆံုးအလုပ္က ဘာလဲ

သိုးေလးအထင္ေျပာရရင္ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အပင္ပန္းဆံုးအလုပ္ဟာ ေအာင့္အီးထားရျခင္းပါပဲ။ ေခ်ာင္းဆိုးခ်င္တာကို လူၾကားထဲမွာမုိ႔ မဆိုးမိေအာင္ ေအာင့္ထားရတာလည္း ပင္ပန္းတာပဲ။ စားခ်င္တာေလးေတြ႕ရင္ ငါနဲ႔မတည့္လို႔ဆိုၿပီး ေအာင့္ထားရတာလည္း ပင္ပန္းတာပဲ။ အိပ္ခ်င္လြန္းတဲ့အခ်ိန္မွာ မအိပ္ခ်င္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရတာလည္း ပင္ပန္းတာပဲ။ မ႐ိုေသ့စကား ေလလည္ခ်င္တာေတာင္ ရွက္လြန္းလို႔ဆုိၿပီး ေအာင့္ထားရတာလည္း ပင္ပန္းတာပဲ။ အဲ... အရြယ္ေရာက္တဲ့လူေတြထံုးစံ ခ်စ္ခ်င္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂုဏ္ေတြျဒပ္ေတြနဲ႔တိုင္းလုိ႔ မခ်စ္ရဲတာ၊ တိတ္တခိုးတစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္ရတာ၊ ကိုယ္ေျပာလိုက္မွ အေ၀းဆံုးကို ေရွာင္ထြက္သြားမလားဆိုၿပီး ခ်စ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကို ေအာင့္အီးထားရတာ၊ အဲဒါလည္း ပင္ပန္းတာပဲ။ ဒါ သိုးေလး လတ္တေလာ စဥ္းစားမိတာေလးကို ေရးလိုက္တာပါ။ အေျဖကိုေတာ့ မရွာလိုက္မိပါဘူး။ ဒီေတာ့ အဲဒီပင္ပန္းမႈကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္မလဲ

ဇူလိုင္ ၁၉ စဥ္မညွဳိးဖို႔
ႀကိဳးစားၾကစို႔ ျမန္မာျပည္သားတုိ႔

အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း (သက္ရွိ) ကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ျမင္ဖူးတာ အေခြထဲမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အိပ္မက္ထဲမွာပါ။သိုးေလးငယ္ငယ္ကတည္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း အျမဲေျပာျပတတ္တဲ့ သိုးေလးရဲ႕ ေဖေဖေၾကာင့္ သိုးေလးရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲထိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စြဲထင္ေနပါတယ္။ ငယ္ငယ္က သိုးေလးတို႔ေနခဲ့တဲ့ အိမ္နားမွာ ပရိုဂ်က္ကြင္းလို႔ အမ်ားေခၚၾကတဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီး အႀကီးႀကီးရွိတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းက ဂ်ပန္ေတြ ဗံုးၾကဲခဲ့လို႔ ကြင္းႀကီးျဖစ္ေနတာလို႔ ေဖေဖကေျပာျပတယ္။ ေတာင္ကုန္းေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ေန႔ (လြတ္လပ္ေရးေန႔)၊ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႔ (အာဇာနည္ေန႔) ေတြေရာက္တိုင္း က်ဳိက္ကဆံကြင္းမွာ သူ႔အခ်ိန္ကိုက္ မီးရွဴးမီးပန္းေတြလႊတ္တင္ၿပီး စစ္တပ္က ႀကိဳဆုိၾကတယ္။ အဲဒီေန႔ေတြ ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ သိုးေလးတို႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘူး။ ဘာလို႔ဆို သိုးေလးတုိ႔အိမ္နားက ပရိုဂ်က္ကြင္းႀကီးထဲမွာရွိတဲ့ ေတာင္ကုန္းခပ္ျမင့္ျမင့္ေပၚက တက္ၿပီးၾကည့္ရင္ အဲဒီမီးရွဴးမီးပန္ေတြ လႊတ္တင္တာကို အကုန္ျမင္ရတယ္ေလ။ တစ္ရပ္ကြက္လံုးက အဘိုးအဘြား၊ ကေလးေလးေတြပါမက်န္ ဂုဏ္ျပဳဖို႔ မနက္ဆို ေတာင္ကုန္းေလးေတြအေပၚ အလုအယက္ တက္ၾကတာေလ။ ဒါေၾကာင့္ မနက္ေရာက္တာနဲ႔ ေတာင္ကုန္းလုရတာက အလုပ္တစ္ခုေပါ့။ က်ဳိက္ကဆံကြင္းဘက္ကေန စစ္တပ္ရဲ႕ ခရာမႈတ္သံကို နားစြင့္ၿပီး ၿငိမ္ လို႔ ေဖေဖကေျပာတာနဲ႔ သိုးေလးတို႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြအပါအ၀င္ ပရိုဂ်က္ကြင္းထဲက လူေတြအကုန္လံုး မတ္မတ္ရပ္၊ ဦးညႊတ္ၿပီး ခဏ ၿငိမ္တိတ္သြားတာပဲ။ ရွမ္းျပည္နယ္ကိုယ္စားျပဳ ေဘာလံုးနည္းျပ တစ္ျဖစ္လဲ ဆာဂ်င္အျဖစ္နဲ႔ စစ္တပ္မွာ အမႈထမ္းခဲ့တဲ့ ေဖေဖက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အရမ္းေလးစားတာကလား။ ဗိုလ္ခ်ုပ္ရဲ႕ တာ၀န္ေလးစားပံု၊ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းပံုေတြကို ေျပာျပလြန္းလို႔ ေမေမဆို နင့္အေဖက သူနဲ႔ တြဲၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့တာက်ေနတာပဲ ဆုိၿပီး ရယ္ေျပာေလး ေျပာတတ္တယ္။ သိုးေလး သိတတ္စအရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ အဲဒီ မီးရွဴးမီးပန္းေတြလႊတ္တင္တာၾကည့္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳခဲ့ရေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ခရာမႈတ္သံလည္း မၾကားရေတာ့ဘူး။ မီးရွဴးမီးပန္းေတြ လႊတ္တင္တာလည္း မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုပဲ အသံေတြမၾကားရ၊ မီးရွဴးမီးပန္းေတြ လႊတ္တင္တာ မျမင္ရေပမဲ့ အဲဒီေန႔ အဲဒီရက္ေရာက္တိုင္း သုိးေလးတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲကေန အမွတ္ထင္ထင္ ဂုဏ္ျပဳခဲ့ျမဲပါပဲ။ အခုေနာက္ပိုင္းကေလးေတြဆို လြတ္လပ္ေရးေန႔လည္းမသိ၊ အာဇာနည္ေန႔လည္းမသိ၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔လည္းမသိ၊ အမ်ဳိးသားေန႔လည္းမသိ၊ ေတာင္သူလယ္သမားေန႔လည္း မသိ၊ ဘာဆိုဘာမွကို မသိၾကတာ မ်ားတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုၿပီးေတာ့သာ ေပ်ာ္ေနၾကတာ။ ဘာမွန္းညာမွန္းသိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုပဲ ေမ့ေအာင္ လုပ္ထားလုပ္ထား တုိင္းျပည္အတြက္ အသက္စြန္႔သြားရတဲ့၊ ေသြးစြန္းေနတဲ့ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ုပ္တို႔ကို မေမ့ဖို႔၊ ဂုဏ္ျပဳဖို႔
ဇူလုိင္ ၁၉ စဥ္မညွဳိးဖို႔
ႀကိဳးစားၾကစို႔ ျမန္မာျပည္သားတုိ႔
ဆိုတဲ့ စာသားေလးနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကိုခ်စ္တဲ့၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူတဲ့စိတ္နဲ႔ သိုးေလးက အခု က်ေရာက္လာမယ့္ အာဇာနည္ေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳရင္း တစ္တပ္တစ္အား ပါ၀င္ပါတယ္လို႔...

ဘ၀ႏွင့္ လူ

ဘကုံးႏွင့္၀ ေပါင္းတဲ့ခဏ
ၾကံဳရဆံုၾက လူ႔ေလာကမွာ
မာနစိုက္ထူ အသင္လူသည္
ပူမီးေသာက ဗ်ာပါဒႏွင့္
ဒုကၡမျမင္ သုခထင္၍
ဆင္ျခင္ဥာဏ္ကင္း အမုိက္တြင္းသို႔
ဆင္းသက္၀င္ေရာက္ လူလုံးေပ်ာက္ကာ
ေနာက္ဆုံးေန၀င္ ေနာင္တထင္မွ
ျပင္ဖို႔ခက္လွ သင့္ဘ၀အား
သိထားရွုျမင္ လူသား အသင္...။

အရွဳပ္ေနာက္တစ္ခု

ထပ္တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ဆီဗံုးေပါ့။ date ေတြ မွားေနတယ္။ အဲဒါ ဘာကို ဘယ္လိုျပင္ရမွန္းမသိဘူး။ ဆီဗံုးမွာ သြားၿပီး ဘုမသိဘမသိနဲ႔ update ဆိုတာ သြားႏွိပ္လုိက္တာ ေဒၚလာေတြနဲ႔ တက္လာလို႔ ဘုရားတၿပီး ပိတ္လိုက္ရတယ္။ ကံႀကီးေပလို႔သာေပါ့...

ထူးထူးဆန္းဆန္း ဓာတ္ပံုေပ်ာက္ဆံုးျခင္း

အျမဲတမ္း အရွဳပ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ သိုးေလး၊ အခုလည္း မၾကံဳစဖူး၊ ထူးတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ ေတြ႕ေနလို႔။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပို႔စ္တင္လို႔ ပံုနဲ႔တြဲတင္ရင္ တင္တင္ခ်င္း အကုန္ျမင္ရတယ္။ ok တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေန႔ျပန္ဖြင့္။ ပံုမျမင္ရေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုပဲ new post နဲ႔ ျပန္တင္ျပန္တင္ မရဘူး။ အဲဒါဘာေၾကငာ့္ပါလဲလို႔ အေသအလဲ စဥ္းစားလို႔ ဦးေႏွာက္ေပါက္ေတာ့မယ္။ တံုးလြန္းတဲ့ သိုးေလးမို႔သာ အေျဖမသိတာပါ။ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ဆရာေလး၊ ဆရာမေလးေတြ အၾကံညာဏ္ေလးမ်ား ေပးၾကပါဦးလို႔...