E m 0 t i o n

မေရရာတဲ့ေလာကႀကီးမွာ လူေတြဟာ မေသခ်ာတဲ့ေနရာတစ္ခုအတြက္ အေမာတေကာ ေျပးေနၾကရတာပဲ။ ေျပးေနရင္းနဲ႔ေတာ့ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာဟာ ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ေက်နပ္မႈ ရွိေနၿပီလား၊ ငါေကာ အေတာ္ ေမာပန္းေနၿပီလားလို႔ ျပန္ဆန္းစစ္ရမယ္ေလ။ ပံုျပင္ေလးတစ္ခုေျပာျပခ်င္တယ္။ တစ္ခါက ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးဟာ တုိင္းသူျပည္သား မရွိဆင္းရဲသားေတြအတြက္ ေျမေနရာ ေ၀ငွခ်င္တာနဲ႔ ဘယ္လိုေၾကညာခ်က္ထုတ္သလဲဆိုေတာ့ မနက္ စမိုးလင္းတာနဲ႔ မရပ္မနားေျပးရမယ္။ ညေနအထိ။ စေျပးတဲ့ေနရာကေန ညေနအခ်ိန္ ရပ္တဲ့ေနရာအထိကို မိမိပိုင္တဲ့ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ေၾကညာတယ္။ အဲဒီမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ဘ၀က ကၽြတ္ရခ်ည္ရဲ႕၊ ကိုယ္ပိုင္ေျမေလးနဲ႔ေတာ့ ေနရခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး မနက္လင္းတာနဲ႔ စေျပးတာ... ေျပးတာ... အလိုေလာဘကလည္းႀကီးေတာ့ မရပ္မနားဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပးတာ ညေနေစာင္းတဲ့အထိ ဆိုပါေတာ့။ အေတြးထဲမွာလည္း ငါ အေတာ္ေျပးခဲ့ပါလား။ ဒါေပမဲ့ သတ္မွတ္ခ်ိန္ေရာက္ဖို႔ နည္းနည္းလိုေသးတာပဲ၊ ငါထပ္ေျပးလိုက္ရင္ ေျမပိုရတာပဲဆိုၿပီး မရပ္မနားဆက္ေျပးတာ ေျပးေနရင္းနဲ႔ အေမာဆို႔ၿပီး လဲက်ရာေနရာတင္ ေသဆံုးပါေရာတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ ဘုရင္ႀကီးက ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ အလိုေလာဘႀကီးတဲ့လူျဖစ္လို႔ သူ႔အတြက္ေျမဟာ ေျခာက္ေပသာ ျဖစ္တယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ အလိုေလာဘႀကီးတဲ့သူျဖစ္ေစ၊ အလိုေလာဘမႀကီးတဲ့သူျဖစ္ေစ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ေျမရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ ကုိယ္ ဘာမွ မပိုင္ပါဘူး။ ဒါ ကို္ယ္ပိုင္တယ္လို႔ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ ဒါ အတၱ ျဖစ္သြားၿပီေလ။ ဒါကို လူေတြမသိဘူးလားဆိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ၊ သိၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မေျပာဘူးလားဆိုေတာ့လည္း မၾကာခဏ ေျပာေနၾကတာပဲေလ။ သုိးေလးလည္း လြတ္လားဆို မလြတ္ပါဘူး။ တစ္ခါတေလ အေတြးေတြ အမ်ားႀကီးအမ်ားႀကီး ေတြးျဖစ္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ဘ၀နဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘ၀ အရမ္းကို ကြာဟပါတယ္။ မႀကိဳးစားခဲ့လို႔လားဆိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ အရမ္းကို အေမာတေကာ ေျပးၿပီးေတာ့ကို ႀကိဳးစားခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ေမာပန္းေနၿပီေလ။ နည္းနည္းေလးေတာ့ နားလိုက္ဦးမယ္။ ကိုယ္ပိုင္တဲ့အရာ ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေပမဲ့လည္း ကိုယ့္အတြက္ေျမ ေျခာက္ေပေတာ့ နည္းတယ္ထင္တာပဲ။ ဒီ့အတြက္ ေျပးလိုက္၊ နားလိုက္နဲ႔ မေရရာတဲ့ေလာကႀကီးမွာ မေသခ်ာတဲ့ ေနရာတစ္ခုအတြက္ ႀကိဳးစားပါရေစဦးေနာ္...