E m 0 t i o n

ျပင္ဆင္ခြင့္

ဒီမနက္႐ံုးသြားတာ ခါတိုင္းထက္ေစာေနမွန္း ၾသဒိႆေ၀ဟင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပံုမွန္ေျခလွမ္းထက္ ေႏွးေကြးစြာပဲ ေလွ်ာက္မိတယ္။ ကားဂိတ္ေရာက္လို႔ ကားရပ္ေစာင့္ေနတုန္းမွာပဲ အမွတ္မထင္ အနားက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို အၾကည့္ေရာက္မိေတာ့ အိမ္နားက ဦးေလးသာရင္ကိုေတြ႕တာနဲ႔ ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း ကားလာရာဘက္ကိုပဲ မ်က္ႏွာလႊဲထားတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေစာေစာက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲက လြင့္ပ်ံလာတဲ့ ဦးေလးသာရင္ရဲ႕ စကားသံေတြက နားထဲကို ၀င္ေရာက္လာတယ္။
ဒဒအဲဒါ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္နားက ေကာင္ေလးေလ။ အရမ္းလိမၼာတယ္။ မနက္ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားထရွိခိုးတဲ့အခ်ိန္ဆို သူလည္း ႏိုးေနၿပီ။ သူ႔အေမက မုဆိုးမေပမဲ့ သားသမီးကို သြန္သင္တာ ေတာ္တယ္ေျပာရမယ္။ မနက္ သူထတဲ့အခ်ိန္ဆို ၾသဒိႆေလးလည္း ထတယ္။ ၿပီးရင္ သူနဲ႔အတူ ဘုရားရွိခိုးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ သူ႔အေမက စံျပမိခင္ပဲ။ သားသမီးငါးေယာက္ေမြးထားတဲ့ မုဆိုးမေပမဲ့ အကုန္လံုးကို လိမၼာယဥ္ေက်းေအာင္၊ ပညာတတ္ေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးႏုိင္တယ္ေလဒဒ
ကိုယ့္ကို ခ်ီးက်ဴးေနတဲ့စကားကို ၾကားရေပမဲ့ ၾသဒိႆေ၀ဟင္ ပီတိမျဖစ္မိဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရွက္ရြံ႕သလုိေတာင္ ျဖစ္မိေသးတယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္ေလ။ မ်က္လံုးထဲမွာလည္း ကိုယ့္ရဲ႕အ႐ုဏ္ဦးအခ်ိန္ေလးက ႐ုပ္ရွင္ အေႏွးျပကြက္ေတြလို တစ္ကြက္ခ်င္းေပၚလာတယ္။
မနက္ ငါးနာရီဆိုတာ အိပ္စက္ျခင္းအတြက္ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ပဲေလ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အိပ္ခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ၈ ေပ ၁၂ ေပ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ မိသားစုေျခာက္ေယာက္ေနရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ရွိသလိုလည္း အိပ္လို႔မရပါဘူး။ ဒီလိုေျပာရင္ ယံုၾကမယ္မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ပါဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္နဲ႔ အေမ အေဖဆံုးၿပီးကတည္းက ကြၽန္ေတာ့္ဇာတိက အိမ္ကေလးကို ေရာင္းၿပီး အေမ့ဇာတိ၊ အေမ့အမ်ဳိးေတြရွိတဲ့ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းလာၾကတာ။ ရန္ကုန္မွာက သိတဲ့အတိုင္း အိမ္ေစ်းေတြက ေခါင္ခိုက္ေနေတာ့ အေမ့အေမြဆုိင္အိမ္ကေလးမွာပဲ ကုတ္ကပ္ၿပီး ရတဲ့အခန္းကေလးမွာ ျဖစ္သလို ေနၾကရတာ။ အိမ္လခနဲ႔ မီတာခ သက္သာတယ္ဆိုရင္ပဲ အိမ္တစ္အိမ္လံုးစရိတ္ရဲ႕ တစ္၀က္တိတိ သက္သာတာပဲေလ။ ဒီေတာ့လည္း အေမ မုဆိုးမကို ငဲ့ညႇာေသာအားျဖင့္ အျပင္မွာ အိမ္ငွားမေနေတာ့ဘဲ အဲဒီ ၈ ေပ ၁၂ ေပ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာပဲ ျဖစ္ေအာင္ ေနၾကရတယ္။
မနက္ ငါးနာရီဆို အေမက ဘုရားရွိခိုးဖို႔ ထၿပီ။ ခဏေနတာနဲ႔ အိပ္မက္ထဲ နစ္ေျမာေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚကို ဘုရားစင္ေပၚက အေမႊးတုိင္ ျပာေတြ၊ တုတ္ေတြ က်လာၿပီ။ မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရခြက္ လဲက်သံႏွင့္အတူ ေအးျမတဲ့ ေရေတြ မ်က္ႏွာေပၚကို က်လာၿပီ။ မ်က္ႏွာေပၚအုပ္ေနတဲ့ ျခင္ေထာင္ေၾကာင့္သာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခံသာတာ။ ဒါက နိစၥဓူ၀ ျဖစ္ေနၾက။ ဒီလုိဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘယ္လိုမွ အိပ္လို႔မရေတာ့တဲ့အတူတူ အေမလုပ္ေနတဲ့ ဘုရားစင္သန္႔ရွင္းေရးကို လုပ္၊ မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရခြက္၊ ေသာက္ေတာ္ေရခြက္ေတြ ေဆး၊ ေရထည့္၊ ဘုရားစင္ေပၚတင္ေပးၿပီး အေမဘုရားရွိခိုးဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ တစ္လက္စတည္း ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရးပါလုပ္ၿပီး ေပါင္းအိုးနဲ႔ ထမင္းတစ္အိုး တည္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အေမ့ေဘး ၀င္၊ အစ္မေတြ အစ္ကိုေတြကို တစ္ဖက္စီ တစ္ဖက္စီ တြန္းၿပီး အလယ္နားေလးမွာ သတိစြဲအေနအထားနဲ႔ ဘုရားရွိခိုးရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဘုရားရွိခိုးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုရားကိုပဲ အာ႐ံုျပဳတယ္... အဲလိုလည္း မဟုတ္ဘူး။ အေမ့ရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမမႈေၾကာင့္ ဂါထာေတြလည္း အေတာ္အတန္ရပါရဲ႕။ ပ႒ာန္းအက်ဳိးေတာ္ကို အေမေျပာျပလို႔ မနက္တိုင္းလည္း ရြတ္ပါရဲ႕။ ျမတ္စြာဘုရားကိုလည္း ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားရွိခိုးစာေတြကို ရြတ္ဆိုေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြက အလုပ္ထဲကိုလည္း ေရာက္ခ်င္ ေရာက္သြားတတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကိုလည္း ေရာက္ခ်င္ ေရာက္သြားတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း scholarship ကိစၥဆီ ေရာက္သြားတတ္သလို တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့လည္း ေဘးမွာ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလး ထိုင္ ဘုရားရွိခိုးေနတဲ့ အေမ့ကို ၾကည့္ၿပီး သနားစိတ္ေတြ ၀င္မိတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ မနက္တိုင္း ဘုရားထရွိခိုးတယ္ဆိုေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ အထင္လည္း မႀကီးမိသလို ေဘးလူေတြ အထင္ႀကီးေနမယ္လို႔လည္း ကြၽန္ေတာ္ မထင္မိဘူး။ အခု ဦးေလးသာရင္ေျပာတဲ့စကားကို ၾကားမွပဲ နိစၥဓူ၀ တာ၀န္တစ္ခုလို သေဘာထားၿပီး လုပ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရွက္ရြံ႕သလုိလိုေတာင္ ျဖစ္မိေသးေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အေတြးတစ္ခု လင္းလက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျပင္မယ္။ အဲဒါေတြအားလံုး ကြၽန္ေတာ္ ျပင္မယ္။ သာသနာေရးကိစၥမွာတင္မကဘူး ဘယ္အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ပါလက္ပါ ေစတနာပါပါ လုပ္တာဟာ ကိုယ့္ ယခုဘ၀အတြက္ေရာ သံသရာအတြက္ပါ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အသိ၀င္သြားတယ္။
အနားကေန ၀ူး ခနဲ အရွိန္နဲ႔ေမာင္းထြက္သြားတဲ့ ကားသံၾကားမွ ကြၽန္ေတာ္ အေတြးလြန္သြားၿပီမွန္း သိလိုက္တယ္။ လက္က နာရီကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၉ နာရီ ၁၅ မိနစ္။ ဒီပုံအတိုင္းဆို ၁၀ နာရီထုိးခါနီးမွ ႐ုံးေရာက္ေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။ ၁ လမွာ ၂၅ ရက္ေလာက္ ေနာက္က်တဲ့ ၾသဒိႆ ဒီတစ္ေန႔ေတာ့ ေစာလွခ်ည္ရဲ႕လို႔ စိတ္ထဲကေန ၾကံဳး၀ါးမိခါမွ ဒံုရင္းက ဒံုရင္းပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ အင္း ဒါလည္း ျပင္ရဦးမွာပါလား။

(ဒါ တစ္မ်က္ႏွာစာ ၀တၳဳတိုမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ညတာ အေတြး ၀တၳဳတို ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေလးနဲ႔ ဆက္စပ္လို႔ ၀တၳဳတိုေလးလို ေရးပါလားလို႔ အၾကံေပးတဲ့ မမခ်ဳိမီကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စာေရးဆရာမ မဟုတ္ေပမဲ့ စာေတြအဖတ္မ်ားလို႔လား၊ စာေတြနဲ႔ပဲ ထိေတြ႕ေနရလို႔လားေတာ့ မသိဘူး ၀ါသနာပါတယ္။ ေရးခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ နည္းမွန္လမ္းမွန္လည္း မေရးတတ္ေတာ့ ေရးတတ္သလိုေလးပဲ ေရးထားတာပါ။ ဖတ္ရတာ အရသာ မရွိရင္လည္း သည္းခံေပးပါလို႔...)