August 29, 2008
၀ိညာဥ္ကူးတဲ့ ည
ပလတ္စတစ္ထိုင္ခံုေလးေပၚမွ ခႏၶာကုိယ္ကို ဟိုယိမ္းသည္ႏြဲ႕လုပ္လုိက္၊ ခါးမတ္လိုက္လုပ္လ်က္ မ်က္လံုးအစံုက ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ေပၚမွ မခြာသည့္ သမီးငယ္ကို ေဒၚယုယုႏြယ္ ျခင္္ေထာင္ထဲမွ ေငးေမာၾကည့္ေနမိသည္။ သားသမီးဆိုတာ မိဘရဲ႕ ေကာင္းေမြ ဆိုးေမြ အားလံုးကို ရၾကတာ ဓမၼတာမဟုတ္ပါလား။ ေပ ၂၀ ပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အေမတစ္ခု သမီးတစ္ခုဘ၀ကို စၾကၿပီဆုိကတည္းက ေဒၚယုယုႏြယ္ သမီးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကိုယဥ္ထြန္း ဆံုးၿပီးကတည္းက အေဖမဲ့သမီးေလးရဲ႕ဘ၀... ဆရာ၀န္အမွတ္မမီရင္ အင္ဂ်င္နီယာပဲတက္ေပါ့ သမီးရယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးေပမဲ့ ရိုးရိုးေမဂ်ာနဲ႔သာ ဘြဲ႕တစ္ခုရခဲ့တဲ့ သမီးေလးကို ေတြးမိတိုင္း ေဒၚယုယုႏြယ္ ရင္ထဲမေကာင္းျဖစ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ျငား သမီးကေတာ့ တစ္ခါမွ် မိခင္အေပၚ အျပစ္မတင္ခဲ့ဖူးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သမီးအတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ်ထက္ပို၍ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ခဲ့မိသည္။
တစ္ေန႔လံုး အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ေမေမ့ကို အရမ္းသတိရေနတာ။ အိမ္မွာ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း အရမ္းပ်င္းေနမွာဆိုၿပီး အေျပးလာခ်င္ခဲ့တာ... ေျပာရင္း ေ၀့တက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ဖံုး မ်က္လံုးအိမ္ႀကီးေတြနဲ႔အတူ မုန္႔ဘူးေလးကို လွမ္းေပးေတာ့ သမီးေလးကိုၾကည့္ကာ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ခဲ့ရဖူးသည္။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္မွာ အားငယ္မႈေတြ ျပည့္ေနတတ္ခဲ့ၿပီလားမသိ။ သမီး ခုလုပ္ေနတဲ့အလုပ္က မပင္ပန္းေပမဲ့ ၀ါသနာပါလွတယ္လည္း မဟုတ္ဘူး ေမေမရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ေမေမ့ကိုလည္း ကိုယ္ပိုင္ကားကုိ ကိုယ္တိုင္ေမာင္းႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သမီး စင္ကာပူမွာ အလုပ္သြးလုပ္မယ္ေလ။ ေလာေလာဆယ္ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးေတာ့ လိုတယ္ ေမေမရဲ႕။ သမီး ဆြဲႀကိဳးနဲ႔ လက္စြပ္ ေရာင္းလိုက္မယ္ေနာ္။ အဲဒါေတြ မ၀တ္ရလို႔ သမီး ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးရွာႏိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့။
ရည္မွန္းခ်က္ေတြျပည့္ေနတဲ့ သမီးေလးကို ေဒၚယုယုႏြယ္ ပိတ္ပင္စကား မေျပာခ်င္ပါ။ မိခင္တစ္ေယာက္ ပီသစြာ အရန္သင့္ လမ္းခင္းမေပးႏိုင္ေပမဲ့ လမ္းထြင္ေနတဲ့သမီးေလးကိုေတာ့ စိုးစဥ္းမွ် အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစလိုပါ။ သမီးေလးေျပာခဲ့သလို ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းႏိုင္တဲ့အခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္မေနရင္ေတာင္ သမီးေလးအတြက္ စိတ္ေအးခဲ့ရရင္ပဲ ေက်နပ္ႏိုင္ၿပီမဟုတ္လား။
သမီး စာလုပ္ေနတာလား၊ အလုပ္က ယူလာတဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနတာလား
အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့ ရီေ၀ေ၀မ်က္လံုးေတြနဲ႔အတူ ျခင္ေထာင္ထဲမွ ေဒၚယုယုႏြယ္ လွမ္းေမးလိုက္သည္။
အလုပ္ ေမေမရဲ႕၊ ကာဗာတစ္ခုကို ‘ဒီဇိုင္းလုပ္ေနတာ။ မ်က္စိေနာက္စရာ လႈပ္ခတ္ေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ရဘူး၊ ပံုေသပန္းခ်ီလိုလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူးဆိုလို႔ လုပ္ခ်င္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္ပစ္လိုက္ၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သံုးေသာင္းေတာ့ ရမွာေပါ့၊ ဟဲဟဲ။
သမီးေလးက ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာေနေပမဲ့ အလုပ္တစ္ခုလုပ္တိုင္း စိတ္တိုင္းမက်မခ်င္း လုပ္တတ္တဲ့ သမီးေလးရဲ႕အက်င့္ကို သိၿပီးသားမုိ႔ သိပ္လည္း ညဥ့္မနက္ေစနဲ႔ဦး သမီး၊ မနက္က်လည္း အလုပ္ ဆင္းရဦးမွာမဟုတ္လား ဟု ေျပာရင္း ကိုယ္ကို တစ္ဖက္သို႔ ေစာင္းလွည့္လိုက္သည္။ ခုတေလာ ရာသီဥတု မမွန္ျခင္းေၾကာင့္လားမသိ၊ ခႏၶာႀကီးက ေဖာက္ျပန္ခ်င္ေန၏၊ ဟိုက နာ၊ သည္က က်င္ႏွင့္။
လူေတြရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ အိပ္မက္ေတြက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မတူညီႏုိင္ဘူး သမီး၊ အနည္း အမ်ား အနိမ့္ အျမင့္ ထုပမာဏေတြ ကြာသြားေပမဲ့ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အိပ္မက္ကို ရယူႏုိင္ခဲ့ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာၾကရတာပဲ။ သမီးလည္း သမီး အတိုင္းအတာနဲ႔ သမီးျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျပည့္စံုၿပီဆုိတဲ့တစ္ေန႔ ေမေမ့ဆီ အျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္
ဘုရားရွိခုိးၿပီးတုိင္း ေမေမ့ရဲ႕လက္ေရးေလးေတြ စီထားတဲ့ သည္စာေလးေပၚကို ေႏြ အၾကည့္ေရာက္တတ္ျမဲ။
လူေတြဟာ ဘ၀အတြက္ ျပည့္စံုမႈေတြ ေတာင့္တၾကတယ္၊ ေတာင္းဆုိၾကတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြရၿပီး ျပည့္စံုမႈေတြရွိသြားရင္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအမ်ားစုဟာ ကိုယ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ၊ ဘာကို လိုခ်င္တာလဲဆိုတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ခံစားမႈအစစ္အမွန္ကို နားလည္ေအာင္ မႀကိဳးစားၾကဘဲ လမ္းလြဲလုိက္ရင္း သူတို႔ရဲ႕ တန္ဖိုးရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြကို အလဟႆ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ နားလည္ပါ သမီး၊ ႀကိဳးစားတဲ့သူတိုင္းအတြက္ ေနရာတစ္ေနရာ အျမဲရွိေနမွာပါ။ ေနတတ္ေအာင္ ေနဖို႔ လိုသလို ေနခ်င္တဲ့ေနရာ ျဖစ္ဖို႔လည္း လိုတယ္ေလ။
ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ေျပာခဲ့တဲ့ ေမေမ့ရဲ႕စကားေတြက ေႏြ႕နားထဲမွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ၾကားေနရဆဲ။ မ်က္လံုးအစံုမွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာခဲ့သည္။ လမ္းစေပ်ာက္ေနေသာ အိပ္တန္းပ်ံငွက္တစ္ေကာင္၏ ေၾကကြဲမႈကို မည္သူမွ်သိၾကလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။
ထိုတစ္ညကိုေတာ့ ေႏြ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနဆဲ။ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကို မ်က္စိမွိတ္ ရပ္နားပစ္လိုက္ရင္း ေညာင္းကိုက္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ေမေမ့ေဘးနား၀င္လွဲလိုက္ေတာ့ သမီး အိပ္ၿပီလား ဟု တစ္ခ်က္ညည္းရင္း ေမေမ ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ အေမွာင္ရိပ္က်ေန၍ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရေသာ္လည္း ေမေမ့ရဲ႕မ်က္ခြံေတြ အရင္လိုျပည့္ေဖာင္းမေနေတာ့တာ ေႏြ သတိထားမိလိုက္သည္။ ေလ်ာ့ရဲရဲပါးျပင္ေပၚမွာ ေစတနာ ေမတၱာေငြ႕မ်ား ယွက္၀န္းလႊမ္းဖြဲ႕ေနေသာ လိႈက္လဲသိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့သည့္ အျပံဳးေတြေၾကာင့္ ေမေမ့ရဲ႕ဇရာကို ေႏြ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့မိသည္လား။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အလိုဆႏၵေတြဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕႐ိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ထဲက ျဖစ္ေပၚလာရတာ။ အမ်ားစုက ကိုယ့္ရဲ႕ရင္ထဲက အစစ္အမွန္ လိုလားေတာင့္တမႈကိုေတာ့ ၾကည့္ျမင္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္လိုခ်င္တာေတြကိုရဖို႔အတြက္ သူတို႔ရဲ႕လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို စေတးပစ္ၾကရတယ္။ လိုခ်င္တာေတြ ရေတာ့ေကာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈရွိရဲ႕လား။ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ မ်ားလာရင္ ဆံုးရွံဳးရမွာကို ေၾကာက္ရြံ႕လာတယ္။ ပူပင္ေသာကေတြ ႀကီးမားလာတယ္။
ေမေမ ေျပာမထြက္ခဲ့တဲ့စကားေတြကို တစ္စတစ္စ ေႏြ သိျမင္လာခဲ့သည္။ ခဏေလးပဲ သည္းခံပါ ေမေမ။ ေႏြ ႀကိဳးစားပိုက္ဆံရွာၿပီး ေမေမ့ကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာထားမွာပါလို႔ ဦးေႏွာက္တစ္ေနရာက လံႈ႕ေဆာ္ေနေပမဲ့ ႏွလံုးသာမွာေတာ့ တဆစ္ဆစ္နာေနခဲ့သည္။
ခလုတ္ေတြကိုႏွိပ္ေနတဲ့ ေႏြ႕လက္ေတြ သိသိသာသာ တုန္ယင္ေနသည္။ ဖုန္းလာကိုင္ပါ ေမေမ၊ ဖုန္းလာကိုင္ပါ။ ရင္ထဲမွာ ဘယ္ႏွႀကိမ္ ဘယ္ႏွခါ ဆုေတာင္းေနမိသည္ မသိ။ သမီးေလး ဆုိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕အသံ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ေႏြ႕တစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာ့ေခြသြားခ်င္ခဲ့သည္။ ေနမေကာင္းလုိ႔လားလို႔ တအားစိတ္ပူသြားတယ္ သမီးရယ္။ ေနေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ တစ္ပတ္ တစ္ခါပဲ ဆက္ပါ သမီးရယ္၊ သမီး ပိုက္ဆံကုန္ပါတယ္....
ေမေမဆက္ေျပာတဲ့စကားေတြကို ေႏြမၾကားေတာ့ပါ။ ေႏြမ်က္ရည္က်တာကိုသာ သိရင္ ေမေမပါ ရွဳိက္ႀကီးတငင္ ငုိေနမယ္မွန္း ေႏြသိသည္။ ေမေမ့ကို ခ်စ္တယ္ေနာ္။ သမီးကို အရမ္းလြမ္းေနလား။ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း အရမ္းပ်င္းေနမွာပဲ။ သမီးျပန္လာရင္ လာႀကိဳေနာ္၊ ဒါပဲေနာ္ ေမေမ။
ပလံုးပေထြးစကားေတြကို ဆိုရင္း လည္ေခ်ာင္းမွာ ဆုိ႔ေနသည္။ သမီးအတြက္ ရွိေနေပးပါ ေမေမရယ္။
..... ..... .....
မ်က္လံုးအစံုကို ျဖည္းေလးစြာဖြင့္လိုက္ရင္း မ်က္ႏွာၾကက္ဆီသုိ႔ အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစိတ္သည္ ရင္ထဲသို႔ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာသည္။ ေႏြ ငိုခ်င္သြားသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ခင္ခင္မင္မင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာခ်င္သည္။ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ဟစ္ေအာ္ရယ္ေမာလိုသည္။ တကယ္ေတာ့ စကားေျပာေဖာ္ရဖို႔က ဘာမွ်မခဲယဥ္း။ ကမၻာရြာႀကီးရဲ႕ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ခုိနားရင္း မိတ္ေဆြရွာေဖြသူမ်ားႏွင့္ စကားေျပာႏိုင္သည္။ ၿငီးေငြ႕ေနသည့္ စိတ္အာရံုေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္လိုခံစားမႈမ်ဳိးကို ေႏြ မလိုခ်င္။ ေမေမ့ေပါင္ေပၚ ေခါင္းအံုး၍ ေမေမ ေခ်ာ့သိပ္သည့္ အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္၊ ေတးသီခ်င္းတို႔ကို နားဆင္ခြင့္မရရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ေမေမ့ကိုယ္ေငြ႕ေလးနဲ႔ ထိစပ္ခ်င္ေနမိသည္။
လွဲေနရာမွ ထလိုက္ရင္း ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ေန႔တစ္ေန႔ ကုန္ဆံုးေတာ့မည့္အခ်ိန္၊ အလင္းေရာင္သည္ မႈန္ပ်ပ်။ ေကာင္းကင္တြင္ အေမွာင္သည္ တိုး၀င္ျဖန္႔က်က္ ေနရာယူေနေလၿပီ။ သည္လိုအခ်ိန္ ေရာက္တိုင္း လူေတြအားလံုး အိပ္တန္းပ်ံငွက္ေတြလို ကိုယ့္ေနရာေလးဆီသို႔ ျပန္ၾကေရာ့မည္။ ဟိုမွသည္မွ သြားလာေနသူမ်ား... ႏြမ္းဖတ္ေနေသာ သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ဟူသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ျပည့္စံု၍ ျပံဳးရႊင္ၾကည္ႏူးေကာင္း ၾကည္ႏူးေနမည္။ ေနလံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္ အေမွာင္ရိပ္က ဖံုးလႊမ္းလာသည္။ အေမွာင္သည္ တိတ္ဆိတ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ။
ခပ္သြက္သြက္ေမာင္းႏွင္ေနေသာ ေမာ္ေတာ္ကားေလးေပၚမွ ေႏြေလပူ တံလွ်ပ္မ်ားထံသို႔ ခံစားမႈအာရံု ကင္းမဲ့သူလို ေႏြ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ အမည္ေဖာ္မရသည့္ ေၾကာင့္ၾကစိုးရိမ္မႈ... မည္သည့္အရာမွ် ခံႏိုင္စြမ္း ရွိေတာ့မည္မထင္ပါ။ သည္ေျမ၊ သည္ေနရာ၊ သည္အခန္းေလး... ေႏြ႕ရင္အံုသည္ တဒုန္းဒုန္းခုန္ေနသည္။ အခန္းေလးအတြင္းသို႔ ေႏြ ေျခလွမ္းလိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္အိုတစ္လံုး၊့ စာၾကည့္စားပြဲတစ္ခုႏွင့္ ပန္းကန္စင္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျမင့္ခဲ့ေသာ္လည္း မေျပာင္းလဲသည့္ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ေႏြ႕မ်က္လံုးေတြ ေ၀၀ါးလာသည္။ ရင္ထဲမွာ မီးညြန္႔မီးစေတြ ထိုးဆြေနသည့္အလား ပူေလာင္စူးရွသြားသည္။ ရွဳိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္ခ်င္ပါသည္။ ေလသည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္ခတ္ရင္း အခန္းအတြင္းသို႔ ေဆာင့္တိုး ၀င္လာခဲ့သည္။ အံတင္းတင္းႀကိတ္ထားေသာ္လည္း ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္ဆင္းက်လာခဲ့သည္။
အျမင့္ဆံုးေနရာက လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ အရာအားလံုးဟာ သူ႔ေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္ရွိေနၾကၿပီး တခ်ဳိ႕အရာေတြဟာ သူ႔အျမင္မွာ ေသးေကြးမႈန္၀ါးေနၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အျမင့္ဆံုးမွာရွိေနတဲ့သူနဲ႔ ေအာက္ေျခမွာ ရွိေနတဲ့သူတို႔ဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကြာျခားမႈမရွိပါဘူး။ အျမင့္ဆံုးေနရာမွာရွိတဲ့သူကိုလည္း ေအာက္ကေန ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္ သူဟာ ပံုသဏၭာန္အားျဖင့္ ေသးငယ္ၿပီး သဲမႈန္တစ္မႈန္ေလာက္ပဲ ရွိမွာပါ။ ေမေမက ေျပာလက္စ စကားကိုရပ္ကာ ေႏြ႕ကိုၾကည့္လိုက္ရင္း ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ျပံဳးလိုက္သည္။ ထာ၀ရတည္ျမဲေနသည့္ ေႏြးေထြးမႈအျပံဳး။ ေမေမ့မ်က္ႏွာတြင္ အလိုရမၼက္မ်ားကင္းေ၀း၍ အျမဲတမ္း သိမ္ေမြ႕ေအးခ်မ္းေနစျမဲျဖစ္သည္။ ေမေမႏွင့္အတူ အေမွာင္လႊမ္းေနေသာ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ကာ ေငးရီၾကည့္ေနမိသည္။ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးထဲမွ အလင္းစက္မ်ားသည္ ျမဴေငြ႕ေတြထဲမွာ မွိန္ေဖ်ာ့ေနၾကသည္။
သြားေတာ့ေလ သမီး တိုးတိုးေျပာသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေမေမ့မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးရိပ္ ေႏြ႕ထံ ကူးစက္သြားသည္လား၊ ေႏြ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပံဳးလုိက္မိသည္။ ၾကည္လင္ေသာ အျပံဳး၊ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ေသာ အျပံဳး။ ေႏြ ခုတင္ေလးေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္။ ေမေမ့လက္ေမာင္းအိုေလးက ခါတုိင္းထက္ က်စ္လ်စ္ေနသေယာင္။ ေၾကာင့္ၾကပူပန္မႈ၊ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈ၊ အထီးက်န္ဘ၀ျဖင့္ အလိုမက်မႈမ်ား၊ ေလာဘ၊ ေဒါသႏွင့္ မာနမီးလွ်ံမ်ား အားလံုးကင္းၿငိမ္းလို႔ ေႏြ ခဏေလးပဲ ေမွးစက္ပါရေစ ေမေမ။
(တန္ဖိုးထားသူကို ေလးစားျခင္းအျပင္ ရင္ထဲမွာသိမ္းထားတဲ့ အျမတ္တႏိုးစာမ်ားစြာထဲက ၀ိညာဥ္ကူးတဲ့ ည ဆိုတာေလး တစ္ခုကို လိုလားစြာ ဆြဲထုတ္လိုက္တာပါ။ အိပ္မက္ မက္သူလို ေယာင္ယမ္းႏိုးထလာတာလားလို႔ ထင္ေကာင္း ထင္ႏုိင္ၾကေပမဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာမရွိပါဘဲ ခရီးတစ္ေထာက္နားရဦးမွာမို႔ တစ္ဆင့္စကားနဲ႔ စာေတြလိုက္ဖတ္ရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္လို႔....)
ဘုရားရွိခုိးၿပီးတုိင္း ေမေမ့ရဲ႕လက္ေရးေလးေတြ စီထားတဲ့ သည္စာေလးေပၚကို ေႏြ အၾကည့္ေရာက္တတ္ျမဲ။
လူေတြဟာ ဘ၀အတြက္ ျပည့္စံုမႈေတြ ေတာင့္တၾကတယ္၊ ေတာင္းဆုိၾကတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြရၿပီး ျပည့္စံုမႈေတြရွိသြားရင္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအမ်ားစုဟာ ကိုယ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ၊ ဘာကို လိုခ်င္တာလဲဆိုတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ခံစားမႈအစစ္အမွန္ကို နားလည္ေအာင္ မႀကိဳးစားၾကဘဲ လမ္းလြဲလုိက္ရင္း သူတို႔ရဲ႕ တန္ဖိုးရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြကို အလဟႆ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ နားလည္ပါ သမီး၊ ႀကိဳးစားတဲ့သူတိုင္းအတြက္ ေနရာတစ္ေနရာ အျမဲရွိေနမွာပါ။ ေနတတ္ေအာင္ ေနဖို႔ လိုသလို ေနခ်င္တဲ့ေနရာ ျဖစ္ဖို႔လည္း လိုတယ္ေလ။
ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ေျပာခဲ့တဲ့ ေမေမ့ရဲ႕စကားေတြက ေႏြ႕နားထဲမွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ၾကားေနရဆဲ။ မ်က္လံုးအစံုမွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာခဲ့သည္။ လမ္းစေပ်ာက္ေနေသာ အိပ္တန္းပ်ံငွက္တစ္ေကာင္၏ ေၾကကြဲမႈကို မည္သူမွ်သိၾကလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။
ထိုတစ္ညကိုေတာ့ ေႏြ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနဆဲ။ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကို မ်က္စိမွိတ္ ရပ္နားပစ္လိုက္ရင္း ေညာင္းကိုက္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ေမေမ့ေဘးနား၀င္လွဲလိုက္ေတာ့ သမီး အိပ္ၿပီလား ဟု တစ္ခ်က္ညည္းရင္း ေမေမ ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ အေမွာင္ရိပ္က်ေန၍ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရေသာ္လည္း ေမေမ့ရဲ႕မ်က္ခြံေတြ အရင္လိုျပည့္ေဖာင္းမေနေတာ့တာ ေႏြ သတိထားမိလိုက္သည္။ ေလ်ာ့ရဲရဲပါးျပင္ေပၚမွာ ေစတနာ ေမတၱာေငြ႕မ်ား ယွက္၀န္းလႊမ္းဖြဲ႕ေနေသာ လိႈက္လဲသိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့သည့္ အျပံဳးေတြေၾကာင့္ ေမေမ့ရဲ႕ဇရာကို ေႏြ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့မိသည္လား။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အလိုဆႏၵေတြဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕႐ိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ထဲက ျဖစ္ေပၚလာရတာ။ အမ်ားစုက ကိုယ့္ရဲ႕ရင္ထဲက အစစ္အမွန္ လိုလားေတာင့္တမႈကိုေတာ့ ၾကည့္ျမင္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္လိုခ်င္တာေတြကိုရဖို႔အတြက္ သူတို႔ရဲ႕လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို စေတးပစ္ၾကရတယ္။ လိုခ်င္တာေတြ ရေတာ့ေကာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈရွိရဲ႕လား။ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ မ်ားလာရင္ ဆံုးရွံဳးရမွာကို ေၾကာက္ရြံ႕လာတယ္။ ပူပင္ေသာကေတြ ႀကီးမားလာတယ္။
ေမေမ ေျပာမထြက္ခဲ့တဲ့စကားေတြကို တစ္စတစ္စ ေႏြ သိျမင္လာခဲ့သည္။ ခဏေလးပဲ သည္းခံပါ ေမေမ။ ေႏြ ႀကိဳးစားပိုက္ဆံရွာၿပီး ေမေမ့ကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာထားမွာပါလို႔ ဦးေႏွာက္တစ္ေနရာက လံႈ႕ေဆာ္ေနေပမဲ့ ႏွလံုးသာမွာေတာ့ တဆစ္ဆစ္နာေနခဲ့သည္။
ခလုတ္ေတြကိုႏွိပ္ေနတဲ့ ေႏြ႕လက္ေတြ သိသိသာသာ တုန္ယင္ေနသည္။ ဖုန္းလာကိုင္ပါ ေမေမ၊ ဖုန္းလာကိုင္ပါ။ ရင္ထဲမွာ ဘယ္ႏွႀကိမ္ ဘယ္ႏွခါ ဆုေတာင္းေနမိသည္ မသိ။ သမီးေလး ဆုိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕အသံ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ေႏြ႕တစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာ့ေခြသြားခ်င္ခဲ့သည္။ ေနမေကာင္းလုိ႔လားလို႔ တအားစိတ္ပူသြားတယ္ သမီးရယ္။ ေနေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ တစ္ပတ္ တစ္ခါပဲ ဆက္ပါ သမီးရယ္၊ သမီး ပိုက္ဆံကုန္ပါတယ္....
ေမေမဆက္ေျပာတဲ့စကားေတြကို ေႏြမၾကားေတာ့ပါ။ ေႏြမ်က္ရည္က်တာကိုသာ သိရင္ ေမေမပါ ရွဳိက္ႀကီးတငင္ ငုိေနမယ္မွန္း ေႏြသိသည္။ ေမေမ့ကို ခ်စ္တယ္ေနာ္။ သမီးကို အရမ္းလြမ္းေနလား။ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း အရမ္းပ်င္းေနမွာပဲ။ သမီးျပန္လာရင္ လာႀကိဳေနာ္၊ ဒါပဲေနာ္ ေမေမ။
ပလံုးပေထြးစကားေတြကို ဆိုရင္း လည္ေခ်ာင္းမွာ ဆုိ႔ေနသည္။ သမီးအတြက္ ရွိေနေပးပါ ေမေမရယ္။
..... ..... .....
မ်က္လံုးအစံုကို ျဖည္းေလးစြာဖြင့္လိုက္ရင္း မ်က္ႏွာၾကက္ဆီသုိ႔ အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစိတ္သည္ ရင္ထဲသို႔ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာသည္။ ေႏြ ငိုခ်င္သြားသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ခင္ခင္မင္မင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာခ်င္သည္။ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ဟစ္ေအာ္ရယ္ေမာလိုသည္။ တကယ္ေတာ့ စကားေျပာေဖာ္ရဖို႔က ဘာမွ်မခဲယဥ္း။ ကမၻာရြာႀကီးရဲ႕ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ခုိနားရင္း မိတ္ေဆြရွာေဖြသူမ်ားႏွင့္ စကားေျပာႏိုင္သည္။ ၿငီးေငြ႕ေနသည့္ စိတ္အာရံုေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္လိုခံစားမႈမ်ဳိးကို ေႏြ မလိုခ်င္။ ေမေမ့ေပါင္ေပၚ ေခါင္းအံုး၍ ေမေမ ေခ်ာ့သိပ္သည့္ အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္၊ ေတးသီခ်င္းတို႔ကို နားဆင္ခြင့္မရရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ေမေမ့ကိုယ္ေငြ႕ေလးနဲ႔ ထိစပ္ခ်င္ေနမိသည္။
လွဲေနရာမွ ထလိုက္ရင္း ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ေန႔တစ္ေန႔ ကုန္ဆံုးေတာ့မည့္အခ်ိန္၊ အလင္းေရာင္သည္ မႈန္ပ်ပ်။ ေကာင္းကင္တြင္ အေမွာင္သည္ တိုး၀င္ျဖန္႔က်က္ ေနရာယူေနေလၿပီ။ သည္လိုအခ်ိန္ ေရာက္တိုင္း လူေတြအားလံုး အိပ္တန္းပ်ံငွက္ေတြလို ကိုယ့္ေနရာေလးဆီသို႔ ျပန္ၾကေရာ့မည္။ ဟိုမွသည္မွ သြားလာေနသူမ်ား... ႏြမ္းဖတ္ေနေသာ သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ဟူသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ျပည့္စံု၍ ျပံဳးရႊင္ၾကည္ႏူးေကာင္း ၾကည္ႏူးေနမည္။ ေနလံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္ အေမွာင္ရိပ္က ဖံုးလႊမ္းလာသည္။ အေမွာင္သည္ တိတ္ဆိတ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ။
ခပ္သြက္သြက္ေမာင္းႏွင္ေနေသာ ေမာ္ေတာ္ကားေလးေပၚမွ ေႏြေလပူ တံလွ်ပ္မ်ားထံသို႔ ခံစားမႈအာရံု ကင္းမဲ့သူလို ေႏြ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ အမည္ေဖာ္မရသည့္ ေၾကာင့္ၾကစိုးရိမ္မႈ... မည္သည့္အရာမွ် ခံႏိုင္စြမ္း ရွိေတာ့မည္မထင္ပါ။ သည္ေျမ၊ သည္ေနရာ၊ သည္အခန္းေလး... ေႏြ႕ရင္အံုသည္ တဒုန္းဒုန္းခုန္ေနသည္။ အခန္းေလးအတြင္းသို႔ ေႏြ ေျခလွမ္းလိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္အိုတစ္လံုး၊့ စာၾကည့္စားပြဲတစ္ခုႏွင့္ ပန္းကန္စင္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျမင့္ခဲ့ေသာ္လည္း မေျပာင္းလဲသည့္ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ေႏြ႕မ်က္လံုးေတြ ေ၀၀ါးလာသည္။ ရင္ထဲမွာ မီးညြန္႔မီးစေတြ ထိုးဆြေနသည့္အလား ပူေလာင္စူးရွသြားသည္။ ရွဳိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္ခ်င္ပါသည္။ ေလသည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္ခတ္ရင္း အခန္းအတြင္းသို႔ ေဆာင့္တိုး ၀င္လာခဲ့သည္။ အံတင္းတင္းႀကိတ္ထားေသာ္လည္း ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္ဆင္းက်လာခဲ့သည္။
အျမင့္ဆံုးေနရာက လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ အရာအားလံုးဟာ သူ႔ေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္ရွိေနၾကၿပီး တခ်ဳိ႕အရာေတြဟာ သူ႔အျမင္မွာ ေသးေကြးမႈန္၀ါးေနၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အျမင့္ဆံုးမွာရွိေနတဲ့သူနဲ႔ ေအာက္ေျခမွာ ရွိေနတဲ့သူတို႔ဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကြာျခားမႈမရွိပါဘူး။ အျမင့္ဆံုးေနရာမွာရွိတဲ့သူကိုလည္း ေအာက္ကေန ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္ သူဟာ ပံုသဏၭာန္အားျဖင့္ ေသးငယ္ၿပီး သဲမႈန္တစ္မႈန္ေလာက္ပဲ ရွိမွာပါ။ ေမေမက ေျပာလက္စ စကားကိုရပ္ကာ ေႏြ႕ကိုၾကည့္လိုက္ရင္း ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ျပံဳးလိုက္သည္။ ထာ၀ရတည္ျမဲေနသည့္ ေႏြးေထြးမႈအျပံဳး။ ေမေမ့မ်က္ႏွာတြင္ အလိုရမၼက္မ်ားကင္းေ၀း၍ အျမဲတမ္း သိမ္ေမြ႕ေအးခ်မ္းေနစျမဲျဖစ္သည္။ ေမေမႏွင့္အတူ အေမွာင္လႊမ္းေနေသာ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ကာ ေငးရီၾကည့္ေနမိသည္။ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးထဲမွ အလင္းစက္မ်ားသည္ ျမဴေငြ႕ေတြထဲမွာ မွိန္ေဖ်ာ့ေနၾကသည္။
သြားေတာ့ေလ သမီး တိုးတိုးေျပာသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေမေမ့မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးရိပ္ ေႏြ႕ထံ ကူးစက္သြားသည္လား၊ ေႏြ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပံဳးလုိက္မိသည္။ ၾကည္လင္ေသာ အျပံဳး၊ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ေသာ အျပံဳး။ ေႏြ ခုတင္ေလးေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္။ ေမေမ့လက္ေမာင္းအိုေလးက ခါတုိင္းထက္ က်စ္လ်စ္ေနသေယာင္။ ေၾကာင့္ၾကပူပန္မႈ၊ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈ၊ အထီးက်န္ဘ၀ျဖင့္ အလိုမက်မႈမ်ား၊ ေလာဘ၊ ေဒါသႏွင့္ မာနမီးလွ်ံမ်ား အားလံုးကင္းၿငိမ္းလို႔ ေႏြ ခဏေလးပဲ ေမွးစက္ပါရေစ ေမေမ။
(တန္ဖိုးထားသူကို ေလးစားျခင္းအျပင္ ရင္ထဲမွာသိမ္းထားတဲ့ အျမတ္တႏိုးစာမ်ားစြာထဲက ၀ိညာဥ္ကူးတဲ့ ည ဆိုတာေလး တစ္ခုကို လိုလားစြာ ဆြဲထုတ္လိုက္တာပါ။ အိပ္မက္ မက္သူလို ေယာင္ယမ္းႏိုးထလာတာလားလို႔ ထင္ေကာင္း ထင္ႏုိင္ၾကေပမဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာမရွိပါဘဲ ခရီးတစ္ေထာက္နားရဦးမွာမို႔ တစ္ဆင့္စကားနဲ႔ စာေတြလိုက္ဖတ္ရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္လို႔....)
Posts
