E m 0 t i o n

ရက္စြဲတစ္ခု

တနဂၤေႏြ...
အိုက္စပ္ပူေလာင္လြန္းလွသည့္အျပင္ ေလသည္ပင္ ကမၻာေလာကႏွင့္ ေ၀းရာအရပ္သို႔ ခရီးလြန္ေနပံုမ်ဳိး။ သည္တနဂၤေႏြမွာေတာ့ ကြၽန္မစိတ္ကူးတခ်ဳိ႕ကို ခဏတစ္ျဖဳတ္ ေျမျမႇဳပ္ထားရဦးမည္။ တနဂၤေႏြေန႔မွာ အလုပ္မရွိလွ်င္ အိမ္ျပင္ထြက္တာ မႀကိဳက္တဲ့ အေမ့ရဲ႕အလိုကို တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္ခ်င္ရဲ႕ ဆိုၿပီး အျပင္မထြက္ခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြ။ ကေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ေနၾကမွာပဲ။ ကြၽန္မတို႔လည္း ငယ္ငယ္က ဒီလိုပါပဲေလ။ တနဂၤေႏြေတြ ေမွ်ာ္ရလြန္းလို႔ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ထပ္ေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေသးတာပဲ။ အျပင္မထြက္လွ်င္ၿပီးေရာ အိမ္ထဲမွာ ႀကိဳက္သေလာက္ ေမႊေႏွာက္ စား၊ လွိမ့္ပိမ့္ အိပ္ခ်င္ အိပ္ စိတ္ရွိသလိုေန၊ သားသမီး စံုစံုလင္လင္ျမင္ခ်င္တဲ့ အေမ့အေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္း ကြၽန္မတို႔ငယ္ငယ္က အေမ့ပံုရိပ္ေတြကို မ်က္လံုးထဲ ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။
              အေမက အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တဲ့အျပင္ အေဖနဲ႔ အသက္အမ်ားႀကီးကြာေတာ့ အေဖ့အေပၚ ႏုိင္တယ္။ ႏုိင္တဲ့အျပင္ အလုပ္လည္း ဘာမွ မည္မည္ရရမလုပ္တတ္ဘူး။ မိဘလက္ထက္က သက္ေသာင့္သက္သာ ေနခဲ့ရတာလည္း ပါမွာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ခါ အေဖက အေပါင္းအသင္းေတြႏွင့္ အရက္ေသာက္လာတတ္တဲ့ေန႔မ်ဳိးဆို အေမ မသိေအာင္ လမ္းထိပ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနၿပီး အေမအိပ္ေပ်ာ္ေလာက္တဲ့အခ်ိန္က်မွ အိမ္ေပၚတက္တယ္။ ၿပီးမွ ထမင္း စားေသာက္ၿပီး အိပ္တယ္။ အဲ... အေမ မႏိုးရင္ေတာ့ ကံေကာင္းတာေပါ့။ အေမ တစ္ေရးႏိုးတဲ့အခ်ိန္ အေဖ့ကိုေတြ႕တာနဲ႔ အတင္းႏႈိးၿပီး ရစ္ေတာ့တာပဲ။ "ရွင္ ဘယ္အခ်ိန္က ျပန္ေရာက္တာလဲ။ ဘာလို႔ ကြၽန္မကို မႏႈိးတာလဲ။ ရွင္ ဒီအရည္ေသာက္လာရင္ အိမ္ေပၚတက္မလာနဲ႔လို႔ ကြၽန္မ ေျပာထားတယ္ေနာ္" ဆိုတာ မၿပီးေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခါမ်ဳိးဆို အေဖက "ညီမရယ္... အစ္ကို တစ္လမွ တစ္ခါေလာက္ေသာက္တာပါ။ နည္းနည္းေလး ေသာက္ထားတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ညီမအိပ္တဲ့အခ်ိန္မွ အိမ္ေပၚတက္တာ။ အစ္ကို မမူးပါဘူး" ဆိုၿပီး ေလျပည္ေလးနဲ႔ ေခ်ာ့တယ္။ အေဖ ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခ်ာ့ အေမကေတာ့ မိုးအလင္းပဲ။
             ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္စလံုးက အေမ့ဆို မ်က္လံုးေလးနဲ႔ေတာင္ လွန္မၾကည့္ရဲေပမဲ့ အေဖ့ကိုေတာ့ အ႐ုပ္ပဲ။ အေဖကလည္း သားသမီးေတြ ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာ ရွာမွရွားလို႔ ဆိုရေလာက္တယ္။ ကြၽန္မတို႔အျပစ္တစ္ခုခုလုပ္လို႔ အေမက ႐ိုက္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္ဆို အေဖက "ကေလးေတြကို အစ္ကိုဆံုးမပါမယ္ ညီမရယ္၊ ညီမ ေမာပါတယ္။ သိပ္ၿပီး စိတ္အပင္ပန္း မခံပါနဲ႔" ဆိုၿပီး ေျပာတတ္တယ္။ အေမကလည္း မရဘူး "ရွင္ဆံုးမမွာကို ကြၽန္မသိေနတယ္။ ရွင္ ေနာက္ေဖး ဘူးပင္က ဘူး႐ိုးကို သြားခ်ဳိးမယ္။ ၿပီးရင္ ကြၽန္မ မျမင္ကြယ္ရာကို ေခၚသြားမယ္၊ ကြၽန္မၾကားေအာင္ ပါးစပ္နဲ႔ ႐ုိက္မယ္။ ဟြန္႔... ရွင္ က်ပ္က်ပ္ အလိုလိုက္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ရွင့္ကို ဘယ္ကေလးမွ မေၾကာက္တာ" လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘ၀ေလးကို ကြၽန္မ အရမ္းတသမိတယ္။ ကြၽန္မတို႔ျခံႀကီးက အက်ယ္ႀကီးပဲ။ အေဖက စိုက္တာပ်ဳိးတာ ၀ါသနာပါေတာ့ သရက္၊ ၾသဇာ၊ မာလကာ၊ နာနတ္ အမ်ဳိးစံုပဲ။ ဘုရားပန္းဆိုလည္း အိမ္နားက လူေတြ မ၀ယ္ရဘူး။ ညဘက္ဆုိ ကြၽန္မတို႔တစ္မိသားစုလံုး အိမ္ေပၚမွာ မေနၾကဘူး။ ျခံထဲမွာ ဖ်ာၾကမ္းႀကီး ခင္းၿပီး အဲဒီအေပၚမွာ အိပ္ၾကတာ။ ညဥ့္ေတာ္ေတာ္နက္လို႔ ေအးလာမွ အိမ္ထဲ၀င္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို အေမက သူငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာျပတတ္သလို အေဖကလည္း သီခ်င္းေတြဆိုျပတယ္။ အေဖ့သီခ်င္းသံ မၾကားရရင္ မအိပ္တတ္ေအာင္ကို ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အေဖ့ပခံုးေပၚကေန ေက်ာ္ၿပီး အေဖ့ေပါင္ေပၚကို လွဲလွဲခ်ရတာ ကြၽန္မ အေပ်ာ္ဆံုးပဲ။ အေမက ဇက္က်ဳိးမယ္လို႔ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ အေဖ့ကို မ်က္စိမွိတ္ျပလိုက္တာနဲ႔ အေဖက လုပ္ေပးတာပဲ။ ကြၽန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြစီးဖို႔ဆိုၿပီး အေဖက သရက္ပင္ႀကီး ႏွစ္ပင္ကို ႀကိဳးနဲ႔ သြယ္ၿပီး ဒန္းလုပ္ေပးတယ္။ သရက္ပင္က ႀကီးလည္း ႀကီးၿပီး နည္းနည္းလည္း ေ၀းေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ဒန္းကလည္း ႀကိဳး အရွည္ႀကီးနဲ႔ အႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒန္းေပၚမွာ တစ္ခါစီးရင္ ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမငါးေယာက္လံုး ထိုင္လို႔ရတယ္။
              ကြၽန္မတို႔မိသားစုအေၾကာင္းေရးရင္ ၀တၳဳရွည္တစ္အုပ္ေတာင္ မကဘူးထင္တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ အေမက မပူမပင္ မေၾကာင့္မၾက ေနရတယ္ဆိုေပမဲ့ အေဖဆံုးခါစ တုန္းက အေမ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့တာကလား။ ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြက ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္ေတြ။ အေမကလည္း မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္နဲ႔ ကြၽန္မတို႔ျခံႀကီးကို ေရာင္းပစ္လိုက္ရတာေလ။ အေမက သတိရတိုင္း ျခံေလးကို ႏွေျမာလုိက္တာလို႔ ေျပာတတ္တယ္။ အရင္က ကုိကိုနဲ႔ မမတို႔ကို စိတ္ဆုိးတဲ့အခါတုိင္း အေမက "နင္တို႔လုပ္စာ ငါစားေနတာမဟုတ္ဘူး။ အသက္ႀကီးလာလုိ႔ မလုပ္ႏိုင္မကိုင္ႏုိင္ျဖစ္လည္း နင္တို႔ကိုေတာ့ အားမကိုးဘူး" လို႔ ေျပာတတ္ေပမဲ့ ခုေတာ့ "တနဂၤေႏြတစ္ရက္ေတာ့ ဘယ္မွမသြားပါနဲ႔ သမီးရယ္၊ နင့္အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြလည္း လာမွာ။ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ေလး မိသားစု ဆံုရတာ။ အေမ ေစ်းသြားမယ္။ သမီး စားခ်င္တာေျပာ" ဆိုၿပီး သားသမီးေတြစံုစံုလင္လင္နဲ႔ ေနခ်င္တဲ့ အေမ့ကို ကြၽန္မ သနားမိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ "ငါက ကားကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး ခရီးသြားခ်င္တာ" လို႔ အေမက ေျပာတတ္ေသးတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး အသီးသီးဘြဲ႕ရခဲ့ၾကေပမဲ့ အေမက "ငါ့သမီး အငယ္ဆံုးေလးကိုပဲ အားကိုးရမွာ။ သူ ႏုိင္ငံျခားသြားလည္း ငါလိုက္မွာပဲ။ သူ႔ကိုပဲ ငါ စိတ္မခ်တာ။ သူမ်ားနဲ႔တူတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဇြတ္တရြတ္ရယ္။ သူလုပ္ခ်င္တာ လုပ္တာ။ အခုလည္း ညဘက္ညဘက္ ျပန္တာ မိုးခ်ဳပ္လို႔ ေစာေစာျပန္လာပါ မွာရတာ ေမာလြန္းလို႔ ၾကာေတာ့ မမွာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သူကလည္း ျပန္လာရင္ ငါဆူမွာစိုးလို႔ သူတို႔ဘေလာ့ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္တာ ဘယ္ညာျဖစ္တာနဲ႔ ေျပာတာ စံုေနတာပဲ။ ငါကေတာ့ ဘာမွစိတ္မ၀င္စားဘူး။ ေအး နင့္ဘာနင္ ဘေလာ့ျဖစ္ျဖစ္ ဘလက္ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ေန႔ မိုးခ်ဳပ္ရင္ ေသမယ္ ဆိုၿပီး ေျပာရတာလည္း ရက္ျခားပဲ"။ အေမက အဲဒီလုိ ခဏခဏေျပာတတ္လြန္းလို႔ ကြၽန္မအိမ္နားက လူေတြကေတာင္ ကြၽန္မကိုျမင္ရင္ "ဟဲ့ နင္ ဒီေန႔ ေစာတယ္ေနာ္၊ ဘေလာ့မလုပ္ဘူးလား" ဆုိၿပီး ေမးတတ္ေနၿပီ။ ကြၽန္မကေတာ့ သူတို႔ဘာေျပာေျပာ အျပံဳးနဲ႔ပဲ တံု႔ျပန္တယ္။ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ရွင္းျပခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ နဂိုဗီဇကိုက လူအမ်ားနဲ႔ ေရာေရာေထြးေထြး မေနတတ္တာေၾကာင့္ေရာေပါ့။
               ၀ွဴး... ပူအိုက္လြန္းလွတဲ့ တနဂၤေႏြပါလား။ မိုးကိုခ်စ္တဲ့ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ဒီတနဂၤေႏြဟာ ကႏၲာရထဲေရာက္ေနသလို ခံစားရတယ္။ မိသားစုရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈသာမရွိရင္ ဒီလိုတနဂၤေႏြမ်ဳိးကို အိမ္ထဲမွာထိုင္ၿပီး ကြၽန္မအခ်ိန္မျဖဳန္းခ်င္ဘူး။ ေနာက္အပတ္ေတာ့ ကြၽန္မ ဆိုက္ဘာသြားရင္ သြား၊ မသြားရင္ စာၾကည့္တိုက္မွာပဲ စာသြားဖတ္ေတာ့မယ္။ ျပန္လာရင္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အေမ့ကို ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္ေျပာရင္းနဲ႔ ေခ်ာ့ရမွာေပါ့။