E m 0 t i o n

အမိုးမဲ့ အိမ္

ရင္ခြင္မဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို
ခံစားဖူးပါသလား
ရင္ခြင္မဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕
ဆႏၵေတြ၊ အာသီသေတြ
ဒါေတြကိုေကာ စာနာဖူးပါသလား ... ... ...

သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕အရိပ္ေအာက္မွာ
အဘိုးတစ္ေယာက္ဟာ
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကိုေျပာျပေနတယ္
ေကာင္းကင္ဟာ မိခင္ပဲ
သူမ်ားမိခင္ေတြ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေသဆံုးႏိုင္ေပမဲ့
ေကာင္းကင္မိခင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွမေသဆံုးဘူး
သားရဲ႕မိခင္ဟာ အေကာင္းဆံုးတဲ့။

ဒီအခ်ိန္မွာ
ကေလးငယ္ကလည္း ေတြးေနတယ္
ေကာင္းကင္မိခင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွမေသဆံုးေပမဲ့
သားနဲ႔ အရမ္း အလွမ္းေ၀းလြန္းေနတယ္
ေႏြးေထြးတဲ့အေမ့ရင္ခြင္မွာ ခိုနားႏိုင္မယ္ဆိုရင္
သား ခုပဲ ငွက္တစ္ေကာင္ျဖစ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕တဲ့။

တစ္ခ်ိန္ ပရဟိတလုပ္ငန္းလုပ္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ သိုးေလးက မိဘမဲ့ေဂဟာဖြင့္ၿပီး ကေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခ်င္တယ္။ မိဘမဲ့ေနတဲ့ကေလးေတြကို ေႏြးေထြးမႈေပးခ်င္တယ္။ အဲဒါ သိုးေလးရဲ႕ ရင္ထဲကဆႏၵပဲ။ ကေလးေလးေတြ လမ္းေဘးမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတာေတြ႕ရင္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး၊ အရမ္းသနားတယ္။ သူတို႔ကို ေရမိုးခ်ဳိး၊ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ေလးေတြလုပ္ေပး၊ ၿပီးရင္ ေက်ာင္းလႊတ္ အဲဒီလုိမ်ဳိးလုပ္ေပးခ်င္တာအရမ္းပဲ။ ငယ္ငယ္က မွတ္မွတ္ရရ သိုးေလးတို႔မိသားစု ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကတုန္းကေပါ့။ ညေန ေက်ာင္းကျပန္ခ်ိန္။ မိုးေတြက တအားရြာေနေတာ့ ေမေမက မသြားေတာ့ဘူးလုပ္တာ။ သိုးေလးတို႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြရဲ႕ ဂ်စ္က်တာကို မခံႏိုင္တဲ့အဆံုးမွ သြားၾကည့္ၾကတာ။ အိမ္နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္႐ံုနဲ႔က မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တယ္ေလ။ ကားလည္း ေထြေထြထူးထူး စီးမေနေတာ့ဘူးဆိုၿပီး သိုးေလးတို႔အကုန္ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ ႐ံုထဲေရာက္ၿပီး ႐ုပ္ရွင္ျပေနတုန္း ကေလးေလးေတြ (အဲ သိုးေလးဆိုလည္း အဲဒီတုန္းက တကယ့္ကေလးေလးေပါ့၊ ရွိလွ ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ထင္တယ္) ႐ံုထဲ၀င္လာတယ္။ စုစုေပါင္း ၄ ေယာက္။ မိုးေရေတြ စိုရႊဲေနတာပဲ။ သိုးေလးတို႔ေရွ႕မွာ လာထိုင္တယ္။ ေမေမကေတာ့ ေျပာတယ္။ ကေလးေလးေတြ မိဘေတြလည္း မပါဘဲ လာၾကည့္ၾကတာနဲ႔တူတယ္တဲ့။ ႐ုပ္ရွင္သာျပေနတယ္ သိုးေလးတို႔ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ မ်က္လံုးက အဲဒီကေလးေလးေတြဆီမွာပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ ရြယ္တူေလးေတြဆိုေတာ့ ပိုစိတ္၀င္စားမိတာလည္း ပါတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ႐ူုပ္ရွင္တစ္ကားကို ႏွစ္ပိုင္းၾကည့္ရတယ္။ တစ္ပိုင္းျပတယ္၊ ၿပီးရင္ မုန္႔စားခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ေပးတယ္။ ၿပီးမွ ေနာက္တစ္ပိုင္းဆက္ျပတယ္။ အဲဒါ မုန္႔စားခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္နားေတာ့ ကေလးေလးေတြက တအားကို ခ်မ္းေနၿပီ။ သိုးေလးတို႔လည္း ဘယ္လိုမွ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ေမေမ့ကို ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။ သိုးေလးတို႔ အ၀တ္ေတြ ခြၽတ္ေပးလိုက္မယ္လို႔။ သုိးေလးတို႔က အိမ္ကထြက္ကတည္းက မိုးရြာမွန္းသိေတာ့ ေမေမက ေဘာင္းဘီတိုတစ္ထပ္ ေဘာင္းဘီရွည္တစ္ထပ္၊ အေပၚက ဂါ၀န္တစ္ထပ္၊ အေႏြးထည္တစ္ထပ္နဲ႔ဆိုေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးေလ။ ေမေမက နင္တို႔သေဘာတူရင္ ၿပီးတာပဲတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေမေမက ကေလးေလးေတြကို ဟိုေမး သည္ေမးေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သိုးေလးတို႔အကုန္ အိမ္သာထဲသြားၾကတယ္။ သုိးေလးက ေဘာင္းဘီရွည္ ခြၽတ္၊ အေပၚက အေႏြးထည္ ခြၽတ္၊ သုိးေလးအထက္က မမကလည္း သုိးေလးလိုပဲ ခြၽတ္၊ ကိုကို႔ကိုလည္း ခြၽတ္ခိုင္း၊ ၿပီးေတာ့ ကေလး ေလးေယာက္ကို မွ်၀တ္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီကျပန္ေတာ့ ဘာမွလည္း မည္မည္ရရမဟုတ္ေပမဲ့ စိတ္ထဲ အရမ္းေပ်ာ္ေနတာ။ သိုးေလးသာ တစ္ခ်ိန္ လက္ထဲ ပိုက္ဆံထုပ္ပိုက္ႏုိင္ရင္ သီလရွင္၀တ္မွာလို႔ ေမေမ့ကိုေျပာခဲ့ဖူးေသးတယ္။ ေနာက္မွ ေမေမက နင္ကေတာ့ အျမဲ တလြဲေျပာတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သိုးေလးက သီလရွင္ေတြပဲ မိဘမဲ့ေဂဟာ ဖြင့္လို႔ရတယ္လို႔ ထင္တာကိုး။ သိုးေလးတစ္သက္ အျမဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ သိုးေလးမ်က္စိေရွ႕တင္ ေပ်ာက္သြားဖူးတယ္။ အဲဒီကေလးေလးက အိမ္ကေန ထြက္ေျပးလာတာေလ။ သူ႔အေမက ေမာ္လၿမိဳင္မွာမို႔ သူ႔အေမဆီလိုက္သြားမယ္ဆိုၿပီး အိမ္ကေန ထြက္ေျပးလာတာ။ သိုးေလးရဲ႕ေရွ႕မွာ အဲဒီကေလးေလးက သြားေနတာ။ သိုးေလးလည္း သြားေနတာပဲ။ ကေလးေလးကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ အဲဒီကေလးေလးကို သတိမထားမိေတာ့ဘူး။ ခဏေနေတာ့ ေနာက္က လူႀကီးေတြလုိက္လာၿပီး ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ေတြ႕မိလားလို႔ ေမးတယ္။ သိုးေလးက ေတြ႕မိတယ္ေပါ့။ လမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ခ်ဳိးသြားသလဲဆိုေတာ့ သိုးေလး ဘယ္လိုမွကို မ်က္လံုးထဲ ပံုေဖာ္လို႔ မရဘူး။ ေနာက္ေတာ့ လူႀကီးေတြက ရဲစခန္းတိုင္ၾကတာေပါ့။ သူ႔အေမဆီကိုလည္း မေရာက္လာဘူးတဲ့။ ေမာ္လၿမိဳင္ကို သူက ဘယ္လိုလုပ္သြားတတ္မလဲ။ အခုအခ်ိန္ထိ လံုး၀ကို သတင္းမရေတာ့ဘူး။ တကယ္ ေပ်ာက္သြားတာ။ သိုးေလး အဲဒီအေၾကာင္းစဥ္းစားမိတိုင္း ရင္ထဲ မေကာင္းဘူး။ သိုးေလးေၾကာင့္လို႔ပဲ ေတြးေတြးေနမိတယ္။ သိုးေလးသာ ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္မိရင္ ဒီလိုျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔။ ကေလးေလးေတြနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ သိုးေလးက ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနသလိုကို ခံစားမိတယ္။ သူတို႔ဘ၀ေတြ သာယာရင္ အလိုလိုေနရင္း ေပ်ာ္မိသလို၊ သူတို႔ဘ၀ေတြ မလွရင္ သုိးေလးလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ သိုးေလး အိတ္ထဲမွာ သၾကားလံုး အျမဲတမ္း ေဆာင္ထားတယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ တစ္ခါတေလ ကေလးေတြငိုရင္ သၾကားလံုးေလးေပးလိုက္ရင္ ဘာပဲေျပာေျပာ ခဏေတာ့ အငိုတိတ္သြားတာပဲေလ။ သိုးေလးကိုယ္တိုင္ကလည္း ႀကိဳက္တယ္။ အလကားေန အဲဒီသၾကားလံုးပဲ စားေနတာေလ။ ႐ိုး႐ိုးသၾကားလံုးေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒိုင္းနမိုက္လို ပူရွိန္းေခ်ာကလက္ သၾကားလံုးမ်ဳိးကိုႀကိဳက္တယ္။ သုိးေလးတို႔အိမ္မွာ တာခ်ီလိတ္ကေန ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ေမာင္၀မ္းကြဲေလးရွိတယ္။ သိုးေလးက ေျပာလို႔ဆိုလို႔မရလို႔ တအားစိတ္တိုလာရင္ နင့္ကို တာခ်ီလိတ္ျပန္ပို႔မယ္၊ အထုပ္ျပင္ထားဆိုၿပီး ခဏခဏေျပာလြန္းလို႔ ေမေမကဆုိ ဒါနဲ႔မ်ား သူက မိဘမဲ့ေဂဟာ ဖြင့္ဦးမတဲ့ လုိ႔ ေျပာတတ္တယ္။ သိုးေလး မိဘမဲ့ေဂဟာ ဖြင့္ျဖစ္ရင္ သိုးေလးကို ကူညီၾကဦးေနာ္။ ဟဲဟဲ...။