ပံုရိပ္
August 04, 2007
ပံုရိပ္
လူသားအျဖစ္ႏွင့္ ကြၽန္မ စတင္အသက္ရွဴခ်ိန္မွာ
အေမက အေဖ့၀ိညာဥ္နဲ႔အတူ ကြၽန္မေဘးမွာ ရပ္လို႔
ပီဘိကေလးငယ္ ကြၽန္မ
ဘာမွမေျပာႏုိင္ခဲ့ဘူး။
စကားေျပာတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း
ဆြံ႕အေနတဲ့ ကြၽန္မ
အိပ္မက္ထဲမွာ အေဖနဲ႔ေတြ႕ေတာင္
ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရတယ္။
ေက်ာင္းေနရမယ့္အရြယ္ေရာက္ေတာ့
အေမ့ရဲ႕စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးတဲ့မ်က္ႏွာ
ငယ္ရြယ္ေပမဲ့ ကြၽန္မ ခံစားေနတတ္ခဲ့ၿပီ။
ေမရီခ်က္ပ္မင္းေက်ာင္းကို ပို႔ဖို႔ေျပာတဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြဟာ
ကြၽန္မအေမရဲ႕ ရန္သူေတြပဲ
အမ်ားနည္းတူ သေကၤတေတေတြသံုးလို႔
ကြၽန္မရဲ႕ ေသာတအာ႐ံု ပ်က္စီးမွာ
အေမ အရမ္းေၾကာက္ေနခဲ့တယ္။
ပင္ပန္းႀကီးစြာနဲ႔ တစ္ေက်ာင္း၀င္တစ္ေက်ာင္းထြက္
အမ်ားနည္းတူ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရဖို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့တဲ့
အေမ့ရဲ႕ေမတၱာေၾကာင့္ ကြၽန္မ
အမ်ားနည္းတူ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ကေန ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္အထိ
ေက်ာင္းေပါက္၀မွာ ထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕အေမကို
ဘယ္ဆရာ ဆရာမမွ နားခ်လို႔မရခဲ့ဘူး
သမီးေလး အားငယ္ေနမွာစုိးတယ္တဲ့။
ကြၽန္မရင္ထဲဘယ္လိုရွိရွိ
အေမသိေအာင္ ထုတ္မေျပာခ်င္ဘူး
အေမမ်က္ရည္၀ဲမွာ ကြၽန္မလိုလားဘူး။
ပတ္၀န္းက်င္က ထင္ၾကမယ္
ကြၽန္မႏွလံုးသား ေက်ာက္သားလိုမာေၾကာတယ္လို႔
တကယ္ေတာ့ အခိုးေငြ႕ေလးလို
ထိကိုင္လိုက္တာနဲ႔ ေပ်ာက္ျပက္သြားေလာက္ေအာင္
ကြၽန္မႏွလံုးသား ခံစားလြယ္မွန္း
အေမတစ္ေယာက္ပဲသိတယ္။
အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ႔အမွ်
ကြၽန္မ အေမ့ကို တုိးလို႔သာ သနားခဲ့တယ္
တကယ္ေတာ့ အေမနဲ႔ ကြၽန္မ အျပန္အလွန္ အသနားပိုေနခဲ့ၾကတာပဲေလ။
အေမေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ဆရာ၀န္မႀကီး မျဖစ္ခ်င္ေပမဲ့
အေမေက်နပ္ေအာင္ ကြၽန္မ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္
ဒါကို အေမလည္း သိမယ္ထင္ပါတယ္
တကယ္က ကြၽန္မ ဆရာ၀န္မႀကီး မလုပ္ရဲတာပါ။
ဆရာလည္း တစ္ေယာက္ခ်င္း စာလုိက္မေမး
ေက်ာင္းသားလည္း မေျဖခ်င္ ထ မေျဖလို႔ရတဲ့
အေ၀းသင္တကၠသုိလ္သာ ကြၽန္မအတြက္ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးေပါ့
အခုေတာ့ ကြၽန္မက အဂၤလိပ္စာေမဂ်ာနဲ႔ ဘြဲ႕ရခဲ့ၿပီေပါ့။
ေခတ္နဲ႔အညီ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိတဲ့ အေမဟာ
ကြၽန္မဘ၀အတြက္ ခြန္အားေတြေပးတဲ့သူပါ
ကမၻာဟာ ရြာဆုိရင္
ကြၽန္မဟာ ႏွီးတစ္ေခ်ာင္းေလာက္ေတာ့
အသံုး၀င္ရမယ္တဲ့။
ကြၽန္မဘ၀အတြက္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအျဖစ္
ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔
ကြၽန္မ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္
အားေပးသူဟာ အေမပဲေပါ့။
စာၾကည့္စားပြဲရဲ႕ စားပြဲခင္းေအာက္မွာ
ေငြအေၾကြေလးေတြ မျပတ္ အေမထည့္ေပးခဲ့တယ္
လိုင္းကားစီးတဲ့အခါ ဘယ္သြားမလဲလို႔ အေမးမခံရေအာင္
အပိုအလိုမရွိ ကြက္တိေပါ့တဲ့။
တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႔
အေမ့ကို ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားရတဲ့အခါ
ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ဖုန္းခြက္ကို တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ေနတဲ့ ကြၽန္မကို
အံ့အားတသင့္မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ေနမယ့္
ဖုန္းဆုိင္က လူေတြရဲ႕ အၾကည့္ဒဏ္ကိုလည္း
ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ကြၽန္မ ေလ့က်င့္ထားရတယ္။
ႏွစ္ခ်က္ေခါက္ရင္ အေမ
သံုးခ်က္ေခါက္ရင္ ေနာက္က်မယ္
စသျဖင့္
အေမနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္အခ်က္ေပးစနစ္ေတြ
သူတို႔ေတြ ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ။
အမ်ားသူငါေတြ အလိုမက်ရင္
သူငယ္ခ်င္းကို ရင္ဖြင့္ၾကတယ္
ကြၽန္မေရာ...
ကြၽန္မအလိုမက်သမွ် အေမ့ကိုဖြင့္ေျပာရရင္
အေမ ဘယ္စိတ္ေကာင္းႏိုင္ပါ့မလဲ
ဒီအခါ ကြၽန္မရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြဟာ
စာသားေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ စိတ္ကူးယဥ္မဆန္ပါဘူး။
'လႈပ္ရွားေနတဲ့ ငါ့့လက္ေတြဟာ
ဘ၀အတြက္ ေလွခါးထစ္ေတြ
အေမ့အတြက္ ငါဟာ ထီးတစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္ရမယ္'
ကြၽန္မလက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ဒီစာသံုးေၾကာင္းပါ၀င္တဲ့ စာအုပ္ေလးကို
ည အိပ္ခါနီးတိုင္း အေမ ယူဖတ္တယ္
ဒီအခ်ိန္မွာ အေမ့ဘက္ကို လွည့္မၾကည့္လည္း
အေမ မ်က္ရည္၀ဲေနမယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ သိတယ္။
ကြၽန္မဘ၀မွာ အမ်ားႀကီး မေမွ်ာ္လင့္လိုပါဘူး
မနက္ အိပ္ရာကႏိုးခ်ိန္ ေဘးနားမွာ အေမရွိေနရင္ပဲ
ကြၽန္မ ေက်နပ္ပါၿပီ အေမရယ္။
Posts
August 4, 2007 at 8:01 AM
သိုးေလးေရ…ေရးထားတာေလးက အရမ္း ….ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိဘူး…. ခံစားရတယ္…ခံစားခ်က္ေတြကူးစက္သြားတယ္…..
August 4, 2007 at 11:49 AM
ေမေမ
August 5, 2007 at 9:18 AM
ေဒါက္ ေဒါက္
August 6, 2007 at 12:51 AM
သိုးလိမၼာမေလးေရ ခ်စ္တဲ႕ အေမ႕အတြက္ ထီးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ပါေစ
မနက္ အိပ္ရာကႏိုးခ်ိန္ ေဘးနားမွာ အေမရွိေနေစခ်င္တဲ႕ ဆႏၵေလး တာရွည္စါာျပည္႕၀ပါေစ
August 8, 2007 at 1:00 AM
ေလးစားပါတယ္ သိုးမေလးေရ..
ရင္နင့္ၿပီးလဲ ျပန္သြားပါျပီ..
August 8, 2007 at 4:42 AM
သိုးေလး တကယ္၀မ္းသာပါတယ္။ ဒါဟာ ေကာ္ပီမဟုတ္တဲ့ သိုးေလးရဲ႕ ပံုရိပ္စစ္ပါ။ ပုံရိပ္စစ္ကို ခံစားေပးၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမေတြ အကုန္လံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။