E m 0 t i o n

ကဗ်ာအေပၚ သူတို႔ရဲ႕အျမင္

တူတူပုန္းတမ္းကစားေနတုန္း၊ ပံုေျပာေနတုန္းမွာ ကေလးဟာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားတယ္။
ႏြားေက်ာင္းသားက သူ႔ခ်စ္သူအတြက္ ခေရပန္းကံုးကေလးေတြ ကံုးေပးေနတုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားရတယ္။
လယ္သမားဟာ လယ္ထြန္ရာက ရပ္ၿပီး သက္တံ့ႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနတုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားရတယ္။
အလုပ္သင္စာေရးဟာ ပန္းအလွျပပြဲကို ၾကည့္ေနတုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားတယ္။
ကပ္ေစးႏွဲတဲ့သူေဌးဟာ သူ႔ေရႊစကို ပြတ္သပ္ေနတုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားတယ္။
နန္းတြင္းသားဟာ သူ႔အထက္က မွဴးမတ္ႀကီးရဲ႕ အျပံဳးေပၚမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္ေနတုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားတယ္။
ေတာတြင္းသား လူ႐ိုင္းဟာ သူကိုးကြယ္ေနတဲ့ နတ္႐ုပ္ကို ေသြးနဲ႔ အေရာင္ျခယ္ေနတုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားတယ္။
မင္းဆိုးဟာ သူ႔ကိုယ္သူ နတ္ဘုရားလို႔ ထင္ေနတုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားတယ္။
ဒါဟာ ဟက္ဇလစ္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြပါ။

ဆရာျမသန္းတင့္ကေတာ့ ''လူတုိင္းမွာ ခံစားခ်က္ေတြ၊ စိတ္ကူးေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အားငယ္ခ်က္ေတြ ရွိၾကတယ္။ ဒီခံစားခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပတာတိုင္းဟာ ကဗ်ာလို႔ ေျပာပါတယ္။ တစ္လံုးတည္းနဲ႔ ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ရင္ခုန္သံကို ေဖာ္ျပတိုင္းဟာ ကဗ်ာပဲေပါ့။ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ျမင္တယ္၊ ၾကားတယ္။ ဒီအခါမွာ ခံစားမႈကို ေပးတယ္။ ခံစားမႈေ၀ဒနာကေန စိတ္ကူးကို ႏႈိးေပးတယ္။ အဲဒီအခါမွာ နရီတို႔၊ အသံတို႔နဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္းကို ဖြဲ႕တယ္။ ဒီမွာ ကဗ်ာ ျဖစ္လာတယ္'' တဲ့။