E m 0 t i o n

ႏွစ္ေဟာင္းရဲ႕အဆံုးသတ္ ရက္စြဲတစ္ခုႏွင့္ ကြၽန္မ

ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုန္ဆံုးလို႔ ေန႔သစ္ေတြေမြးဖြားျခင္းရဲ႕အစ ေရာက္ရျပန္ေတာ့မယ္။ တကယ္ေတာ့ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ႏွွစ္သစ္ေတြ စတင္တိုင္း ငါဟာ စိတ္သစ္ လူသစ္နဲ႔ ႏွွစ္သစ္မွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ရပ္တည္ခ်င္တဲ့စိတ္ စတင္ျဖစ္ေပၚကတည္းကပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ခုဆို ၂၀၀၇ ကုန္ဆံုးၿပီ။ မနက္ျဖန္ဆို ၂၀၀၈ ျဖစ္ၿပီ။ ညီမေလး ၀ကၤပါ ေျပာသလိုပဲ ကိုယ္လုပ္ခဲ့သမွ် အရာအားလံုးကို လက္က ခ်မေရးရဲေသးဘူး။ စိတ္နဲ႔ အရင္ခန္႔မွန္းၾကည့္တယ္။ ေသခ်ာတာေတာ့ ေက်နပ္အားရမႈမရွိေသးတဲ့အတိုင္းအတာတစ္ခုပဲ။ ငါဟာ ႀကိဳးစားဆဲပါေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ ၃၁ မွာ အမွတ္တရရွိခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလား၊ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းလား... ေအးခ်မ္းေသာ သိုးမေလး လို႔ ခ်စ္ၾကသူေတြက ေခၚၾကတယ္။ ခ်စ္ရတဲ့ ေဖေဖကေတာ့ သမီးေလး ႏွင္း လို႔ ေခၚတယ္။ အမည္ပညတ္ခ်က္အတိုင္း နင့္ကို ေအးခ်မ္းေစခ်င္တယ္လို႔ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက ေျပာခဲ့တယ္။ ျဖဴစင္ေသာ သိုးမေလးရယ္လို႔ မရည္ရြယ္ပါဘဲ ဒီနာမည္ကို ရခဲ့တယ္။ ဘ၀မွာ ေပးဆပ္မႈသာ ရွိမယ္လို႔ မေမးရဘဲ ေဗဒင္ေဟာခံထားရတယ္။ ဒါေတြဟာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၃၁ မွာ ျဖစ္ခဲ့တာေတြပါ။ မယံု ပံုျပင္လို႔မွတ္။ မႏွစ္က ၃၁ မွာ ေပ်ာ္ရြၽင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း ဘာဆိုဘာမွ မရွိခဲ့ဘူး။ အေဖ့ကို သတိရတဲ့စိတ္က လြဲလုိ႔ေပါ့။ ဒီ ၃၁ မွာေတာ့ တကယ္ကို အငိုမ်က္လံုး အျပံဳးမ်က္ႏွာ ဆိုသလို အေဖ့အတြက္ လြမ္းတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ငိုခ်င္ေနတဲ့ႏွလံုးသားကို သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစ ဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းေလးေတြဖတ္ၿပီး ျပံဳးရယ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာက အရွက္ရေနတယ္။ မမေလး tag လို႔ ေရးလိုက္တာ။ လက္တန္း။ ဘာမွ ျပင္ဆင္ထားျခင္း မရွိ၊ ရည္ရြယ္ထားျခင္း မရွိပါဘဲ တဒဂၤျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္အတိုင္း ခ်ေရးလိုက္တာပါ။ ၃၁ ကို ၃၁ မွာပဲ ထားခဲ့ခ်င္တယ္ေလ။ အားလံုးပဲ ႏွစ္သစ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔အတူ ရႊင္လန္း လတ္ဆတ္စြာ စတင္ႏိုင္ပါေစ။

ေက်ပါေစေတာ့ ၀ဋ္ေၾကြးရယ္

မေမြးဖြားခင္ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ ကေလးငယ္လို
ရင္ထဲကဆႏ´ေတြဟာလည္း
မရွင္သန္ခင္ ပ်က္သုဥ္းခဲ့ရၿပီေလ
ဒါေပမဲ့ အစပ်ဳိးမိတဲ့အသည္း
တဆတ္ဆတ္နာေနဆဲပါပဲ။

3 ရက္၊ 3 လ မဟုတ္ဘူး၊ 3 ႏွစ္ခြဲရမွာ
အစ္ကိုေျပာတာ နားေထာင္ပါဦး တဲ့
ခုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆိုတဲ့အရာကို
မုန္းတီးေနတတ္ခဲ့ၿပီ အစ္ကို။

စကားလံုးမဲ့ဘ၀ထဲကို တုိး၀င္လာခဲ့ၿပီးမွ
ေတးခ်င္း တူစံုညည္းခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့
စြမ္းႏုိင္ရည္မဲ့တဲ့ တိမ္ေတြနဲ႔
ေကာင္းကင္ျပာကို ထမ္းမထားလိုေတာ့ပါဘူး။

ဒီဇင္ဘာညရဲ႕ အေအးဒီဂရီဟာ
အႏုတ္လက©ဏာျပေနတယ္တဲ့
အသံတိတ္ႀကိတ္ငိုလို႔ ပူေလာင္ေနတဲ့ ရင္ခြင္မွာေတာ့
ေႏြေခါင္ေခါင္ပါပဲေလ။

အခ်ိန္ကာလလို႔ တြက္ခ်က္ေနၾကတဲ့
လည္ေနဆဲ နာရီေတြရယ္
တန္ဖိုးမဲ့ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ ေန႔ရက္ေတြရယ္
ကြၽန္မရဲ႕ အေဖာ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။

ဒီလိုသာလည္ပတ္ေနမယ္ဆို
ေနာင္သံသရာဆုိတာရွိခဲ့ရင္
လူျမင္လွမွာမဟုတ္ဘူးေလ
လြမ္းေနဆဲႏွလံုးသားကို
၀ဋ္ေၾကြးပါလားဆုိတဲ့ အသိတရားေအာက္မွာ
ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း
ကြၽန္မ ေၾကကြဲစြာ ေက်နပ္တတ္ခဲ့ပါၿပီ။

Movie Maker ေက်းဇူး

ၿပီးခဲ့တဲ့ေသာၾကာေန႔က အလုပ္ကလည္း အား၊ ပိုက္ဆံကလည္း ျပတ္နဲ႔ သုိးေလး ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ေနတာ။ အင္တာနက္သံုးခ်င္တာလည္း ပိုက္ဆံမရွိလို႔ မသံုးရဘူး။ ေတာ္ေတာ္သနားဖို႔ေကာင္းတယ္ ဟီးဟီး။ အဲဒါနဲ႔ မထူးဘူးဆိုၿပီး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ဟုိလုပ္ဒီလုပ္နဲ႔ ေလွ်ာက္လုပ္ေနရင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာျပဖူးတဲ့ Movie Maker ကို သြားသတိရေရာ။ ပံုထည့္တာ၊ သီခ်င္းထည့္တာေတာ့ သိတယ္။ effect ေတြ ထည့္ၿပီး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆံုးတဲ့ထိ တစ္ခါမွမလုပ္ဖူးဘူး။ ဒါနဲ႔ သိုးေလးအစ္မ က်ဳိက္ထီး႐ိုးသြားတုန္းက ႐ိုက္ထားတဲ့ပံုေတြကို ကင္မရာထဲကေန စက္ထဲထည့္၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ပံုနဲ႔တစ္ပံု ေျပာင္းတဲ့ Video Making ေတြ ထည့္၊ ၿပီးေတာ့ audio သီခ်င္းသြင္း၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆံုးသြားေရာ ပံုက အမ်ားႀကီးက်န္ေနေသးတယ္။ ဘယ္ရမလဲ ေနာက္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထပ္သြင္း၊ အဲ... သီခ်င္း ႏွစ္ပုဒ္ဆံုးေတာ့ ပံုနဲ႔ ကြက္တိ။ ဒါနဲ႔ တစ္ခုခု လိုေနေသးသလိုပဲလုိ႔ စဥ္းစားေတာ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ အပိတ္။ ဒါေပမဲ့ မထည့္တတ္ဘူး။ ကလိတဲ့ေနရာမွာ သိုးေလးေလ ဘယ္ရမလဲ...Making title ဆုိတာေတြ႕တာနဲ႔ ဟုတ္ၿပီ ဆိုၿပီး ႏွိပ္လိုက္တာ။ အဲဒီလိုနဲ႔ အဖြင့္စာသားနဲ႔ အပိတ္စာသား ရသြားေရာ။ အပိတ္မွာလည္း Designed by Ayechanthu ဆိုၿပီး အလကားရတဲ့ effct အကုန္ထည့္ပစ္လုိက္တာေပါ့။ ဘယ္ရမလဲ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေန႔၀က္ေလာက္ကုန္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ မမရဲ႕ က်ဳိက္ထီး႐ိုးသြား ခရီးစဥ္ ႐ုပ္ေသပံုေလးေတြဟာ သိုးေလးရဲ႕အစြမ္းနဲ႔ Movie Maker နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ မသပ္မရပ္ မလွမပ (ကိုယ့္ဘာကိုယ္ေတာ့ ပီတိျဖစ္ေနတာေပါ့ ဟဲဟဲ) အေခြေလးတစ္ေခြ ျဖစ္သြားေရာ။ ၿပီးေတာ့ အၾကံရသြားတယ္။ ငါ့မွာ သူ႔ပုံေတြကို ေန႔၀က္ႀကီးမ်ားေတာင္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီးလုပ္လုိက္ရတာ။ အက်ဳိးေဆာင္ခေတာ့ ရသင့္တယ္လို႔။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္။ ဒါနဲ႔ မမကို 'မမက်ဳိက္ထီး႐ိုးသြားတဲ့ပံုေတြကို သမီး အေခြလုပ္ေပးထားတယ္။ ေနာက္ခံသီခ်င္းေလးနဲ႔။ အရမ္းမိုက္တယ္ သိလား။ အဲဒါ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာပဲေပး။ သူမ်ားဆုိ မရဘူး။ ပံုေတြကို Scan ဖတ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီေစ်းနဲ႔ မရဘူး။ မမမို႔ ေလွ်ာ့ေပးတာ' ဆိုေတာ့ သူကလည္း သေဘာေတြက်၊ သူ႔အေခြေလးကို ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာ ထုတ္ေပးတယ္။ သူလည္း ေက်နပ္၊ ကိုယ္လည္း ပိုက္ဆံရေပါ့။
     ညေနက်ေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လုိၾကားလာတယ္မသိဘူး၊ ေနာက္တစ္ခါ ညီမေလးသေဘာနဲ႔ ညီမေလးလုပ္ရင္ ပိုက္ဆံမေပးဘူးေနာ္ တဲ့။ အဲ... ဘယ္လိုျဖစ္ရျပန္တာလဲ ဆိုေတာ့ တျခားကေျပာလိုက္တယ္၊ ဆိုင္မွာ ပံု ၇၀ ေက်ာ္ကို အဲဒီလုိလုပ္တာ ၁၅၀၀ ပဲ ေပးရတယ္တဲ့။ ငါသာ အ လို႔ ခံလုိက္ရတာ။ နင့္ဆီ ဘယ္သူမွလည္း အလုပ္အပ္မွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ရွက္လည္းမရွက္ဘူး၊ ေနာက္ဆံုးမွာ သူ႔နာမည္က ပါေသး ဆုိၿပီး အေျပာခံလိုက္ရတယ္။ သိုးေလးကေတာ့ မထင္ပါဘူး။ ပံု ၇၀ ေက်ာ္ကို Scan ဖတ္ၿပီး အဲဒီလိုအေခြလုပ္တာ ၁၅၀၀ ပဲ ရမယ္ဆိုရင္ သိုးေလးေတာ့ လုပ္မစားေတာ့ဘူး။ ဟီးဟီး... ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ ၂၅၀၀ ရသြားၿပီေလ။ အဲဒီပိုက္ဆံေလးကို စုထားရတယ္။ မမကို အေခြေပးကတည္းက ေျပာထားတာေလ၊ ေမေမ့ကို ပိုက္ဆံေပးရတယ္လုိ႔ မေျပာရဘူးလို႔။ ႏွစ္ဦးသေဘာတူမွ အေခြထုတ္ေပးထားတာဆုိေတာ့ သူလည္း မေျပာရဲဘူး။ လူတကာလုပ္တတ္ေနၾကတဲ့ Movie Maker ကို သိုးေလးက အခုမွလုပ္တတ္တာ ရွက္ေတာ့ ရွက္ပါဘူး။ ဘာလို႔ဆို သိုးေလးက အဲဒါမ်ဳိးေတြ သိပ္၀ါသနာမပါလို႔။ ကိုယ္မလုပ္တတ္တာဆိုရင္ေတာ့ လုပ္တတ္ခ်င္တယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမးခ်င္တာရွိရင္ ေမးတယ္၊ မေျဖရင္ေတာ့လည္း စိတ္မဆိုးပါဘူး၊ သူတုိ႔မအားလို႔ပဲေနမွာေပါ့လို႔ ေတြးၿပီး ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ေျဖပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ ကုိယ္ပဲ စိတ္ညစ္ရမွာေပါ့။ ဟုတ္ဘူးလား။
     မွတ္မွတ္ရရ အဲဒါလုပ္ၿပီး ညဘက္က်ေတာ့ မီးက အျပတ္၊ UPS ကလည္း မခံႏုိင္တာနဲ႔ တိုက္ရိုက္ပိတ္သြားတာ။ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ Window မတက္ေတာ့ဘူး။ Window လာတင္ေပးတဲ့ servician ကို Movie Maker ပါ ထည့္ေပးေနာ္ ဆုိေတာ့ ရယ္တယ္။ ရယ္ ရယ္... ကိုယ္မွ နားမလည္လို႔ ေျပာတာပဲ။ အဲဒါေလးကို အမွတ္တရအျဖစ္ မမက သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို ေမးလ္ကေနတစ္ဆင့္ ပို႔ေပးပါလားတဲ့။ သိုးေလးလည္း နားမလည္ပါးမလည္နဲ႔ ယူလာတာေပါ့။ USB Flash Drive နဲ႔ ကူးလာၿပီး ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ ထည့္ေပးပါလို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ခဏေန ဆုိင္က အစ္မက ဟာ... ဟာ... နင့္ဟာႀကီးက ဗိုင္းရပ္ေတြပါလာတယ္။ ငါ့ server ေတာ့ ၾကြေတာ့မွာပဲတဲ့။ အဲလိုေျပာရင္ သိုးေလးက စိတ္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီ ်အငခု ကို ၀ယ္ၿပီးကတည္းက format ခ်ရတာလည္း အခါေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုတပ္တိုင္းလည္း Virus Scan လုပ္တယ္။ သတ္တယ္။ အဲဒါေတာင္မွ ဗိုင္းရပ္ ပါလာတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြက ဟိုးေအာက္ဆံုးထိ က်၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီေန႔ သိုးေလးစိတ္ႀကိဳက္ ဘေလာ့ေတြ ဖတ္ႏုိင္တာ Movie Maker ေက်းဇူးနဲ႔ ရလာတဲ့ ပိုက္ဆံေလးေၾကာင့္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ မိတ္ေဆြတို႔လည္း အိမ္မွာပ်င္းရင္ Movie Maker ေလးနဲ႔ လုပ္ၿပီး သိုးေလးလို ညာစားၾကည့္ပါလားလို႔။ သူငယ္ခ်င္းတို႔က လုပ္တတ္ၿပီးသားလူေတြဆိုေတာ့ သုိးေလးလိုေတာင္ အခ်ိန္ကုန္မယ္မဟုတ္ဘူး။

နားခိုခြင့္

အဲဒီေန႔က အိမ္ေလးတစ္လံုးထဲ ေရာက္ခဲ့တယ္
ငါတို႔ရဲ႕ ကမၻာငယ္ေလးပါပဲ
အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္တာနဲ႔အမွ်
သံေယာဇဥ္ေတြဟာ တုိးလို႔လာခဲ့တယ္
ေက်းဇူးပါ အိမ္ေလးေရ လို႔
ရင္ထဲက အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္
အိမ္ေလးေရ...
ငါဟာ ျပင္ပကမၻာမွာ
သီးျခားစိတ္နဲ႔ ရွင္သန္ခဲ့ေပမဲ့
အိမ္ေလးထဲမွာေတာ့
လူသားဆန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တယ္
အိမ္ေလးထဲမွာ
အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတယ္
တန္ဖိုးထားရတဲ့ မိတ္ေဆြေတြရွိတယ္
ေႏြးေထြးစြာလက္ကမ္းေနတဲ့ အိမ္သူအိမ္သားေတြရွိတယ္
အိမ္ေလးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့
ခ်ဳိၿမိန္တဲ့အိပ္မက္ေတြကိုလည္း မက္ခြင့္ရခဲ့တယ္
အိမ္ေလးေရ...
ခရီးတစ္ခု အတို အရွည္ သြားလို႔
အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ ႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ေပမဲ့
ေသဆံုးၿပီးေနာက္မွာေရာ ႏႈတ္ဆက္ႏုိင္ပါဦးမလား
အိမ္ေလးထဲက ခ်စ္ေသာသူတို႔ေရ...
အကယ္၍မ်ား ငါ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ
ေခ်ာက္ခ်ားတယ္လို႔ေတာ့ မဆိုၾကပါနဲ႔
ေသဆံုးျခင္းရဲ႕ ေနာက္
အသစ္ျဖစ္တည္ျခင္းရဲ႕ အစ ၾကားကာလမွာ
ငါ့၀ိညာဥ္ကို ဒီအိမ္ေလးနားမွာပဲ နားခိုခြင့္ေပးပါ
စာနာလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ညႇာတာလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္... ... ...

ည

ညဟာ ေအးသထက္ ေအးလာတယ္
ဒီလိုညေတြဟာ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းပါရက္နဲ႔
ကြၽန္မ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေတာင့္တခဲ့ပါလိမ့္
အ႐ိုးသားဆံုးအေနနဲ႔
အေဖ့ကို အမွတ္ရေစမယ့္ သတိၾကယ္ပြင့္
ကြၽန္မေကာင္းကင္မွာ ေတြ႕ခြင့္ရမယ္ေလ
ၿပီးေတာ့ သူ.....

ေအးစက္မႈဟာ မဖိတ္ေခၚပါဘဲ
ေစာင္ထူထူၾကားက ထိုးေဖာက္လာတယ္
ပစ္စလက္ခတ္ေအးစမ္းပါေစေတာ့
အေဖဟာ ေကာင္းကင္ႀကီးေပၚကေန
ကြၽန္မကို ေႏြးေထြးမႈေတြ ေပးေနတယ္ေလ
ညဟာ တစ္ဖန္ တိတ္ဆိတ္သြားျပန္တယ္.....

တစ္ေလာကလံုး ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်လို႔
၀င္ေလထြက္ေလကို အတုိင္းသား ၾကားေနရတယ္
မိွတ္ထားတဲ့မ်က္၀န္းေတြရဲ႕တစ္ဖက္
အိပ္မက္မဟုတ္တဲ့ အနက္ေရာင္လြင္ျပင္မွာ
သူ႔ပံုရိပ္ေတြက ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး
သည္လိုနဲ႔ ညစ္တစ္ည ၿပီးဆုံးေတာ့မွာပါလား.....

ေလာကႀကီးကေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္းပဲ
မနက္ျဖန္ေတြ ေမြးဖြားလိုက္
ညေတြ ေသဆံုးလိုက္နဲ႔
ကြၽန္မလည္း အရင္လိုပဲ
ခိုရာမဲ့ စိတ္ကို
ေခ်ာ့သိပ္ရဦးမယ္။

သားအဖဂစ္တာ

အေဖလည္း ငယ္ငယ္က ဂစ္တာကို လြယ္ခဲ့ဖူးမွာပဲ
ကြၽန္ေတာ့္ဂစ္တာကို အတင္းျဖဳတ္ယူ
ဥပါဒ္ေတးေတြ ပါ မပါ စစ္ေဆးရတယ္လို႔
အေဖ့အတြက္ေတာ့
ဂစ္တာဟာ
ေက်းလက္ဆီအလည္သြားဖို႔ အုန္းခြံေရာင္ျမင္း
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့
သတၱဳၿမိဳ႕ပ်က္မွာ ဒုန္းစိုင္းမယ့္ ဆုိင္ကယ္
အေဖက
ဂစ္တာကို အိမ္ဦးခန္းမွာ ေရွးေဟာင္းဓားလိုထားတယ္
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဂစ္တာဟာ ေမာင္းခ်ဓားတစ္မ်ဳိးပဲ
အေဖထင္သလိုေတာ့
အေရာင္ေၾကာင္က်ားနဲ႔ ေလဆာဓာတ္ျပားေတြ မဟုတ္ဘူးေပါ့
ဓာတ္ေျပာင္းႀကီး ဖြင့္ခ်လိုက္ရင္
ကြန္ဆာေဗးတစ္သီခ်င္းေတြပဲ ထြက္က်လာမွာ သိတယ္
လိုအပ္ရင္ ခုနစ္ႀကိဳးတပ္ၿပီး
မလိုအပ္ရင္ ႐ိုက္ခ်ဳိးခ်င္ ႐ိုက္ခ်ဳိးလိုက္မယ္
ဒါ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ေခတ္ရဲ႕ ေလာကဓံကို
စည္းလိုက္ေနတာပဲ အေဖ
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့
အႏုပညာေလွဆိပ္မွာ ဂစ္တာေတြဆံုရင္
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႀကိဳးညႇိ
ၾကယ္ေတြဆီ ရြက္လႊင့္ၾကည့္ၾကမယ္ေပါ့
အဲဒါကို အေဖက
ေမွာင္ရိပ္ခိုကြၽန္းမွာ ပင္လယ္ဓားျပေတြဆံုရင္
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၀ိုင္ခြက္ခ်င္းတိုက္
ပင္လယ္နက္ထဲ ခုန္ခ်ၾကေတာ့မယ္တဲ့
ကြၽန္ေတာ္ထြက္ခဲ့တယ္
လက္နက္အျပည့္နဲ႔ အိတ္ကို လြယ္လို႔
(ဒစ္စပရာဒိုမင္းသားလို)
ထရပ္ကားသံတညံညံနဲ႔
ေကာင္းဘြိဳင္မုဆိုးေတြမ်ားတဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးကို။
အေဖက
ေဒါက္တာဇီဗားဂိုးရဲ႕ ဇာတ္၀င္ေတးကို ေလခြၽန္လို႔
ေဆာင္းရာသီ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြၾကား က်န္ခဲ့။
အခုဆို ကြၽန္ေတာ္ဟာ
ကံၾကမၼာရဲ႕ လက္ကြက္အေရႊ႕အေျပာင္းမွာ
ကီးအျမင့္ဆံုးအသံထြက္ေနရတဲ့ ဂစ္တာေလးတစ္လက္ေပါ့
အေဖ့ရဲ႕ ဂစ္တာသံေတြဟာ
ကြၽန္ေတာ္အခုလိုအပ္ေနတဲ့ က႐ုဏာေတးသက္သက္ပဲဆိုတာ
ကြၽန္ေတာ္ သိေနၿပီေလ။

ေမာင္ယုပိုင္
ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္း

ၾကယ္

လံုေလာက္တဲ့ ေႏြးေထြးျခင္းလည္း မရ
ျပည့္၀တဲ့ အလင္းေရာင္လည္း
ေပးစြမ္းႏုိင္ျခင္းမရွိပါဘဲ
သူ႔ကို လူေတြ တပ္မက္ၾကတယ္
အလြမ္းေတြ တိုင္တည္ရင္း
စာေတြ သီဖြဲ႕ၾကတယ္
သူရွိေနတဲ့ညဟာ
အရာအားလံုး ၿပီးျပည့္စံုေနသလိုလို
သူေသဆံုးတဲ့အခါမွာေတာ့
ကေသာကေမ်ာ ဆုေတြေတာင္းလို႔.....

ကြၽန္မႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း

ဟိုးတစ္ခ်ိန္က ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္းေတြကို ေ၀မွ်ခံစားေပးခဲ့တဲ့ သူ႔ကို ကြၽန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္း (အရင္းႏွီးဆံုး) အျဖစ္ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ေက်ာင္းသူျဖစ္စအခ်ိန္ကေန ယခုထက္တိုင္ ကြၽန္မရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သူငယ္ခ်င္းဟာ သူပဲ။ အေပါင္းအသင္းဆိုရင္ စိတ္တူကိုယ္တူ ေရြးေပါင္းတတ္တဲ့ ကြၽန္မ သူႏွင့္သာ အတြဲမ်ားခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေျပာင္းလဲဆန္းသစ္ေနတဲ့ေလာကႀကီးမွာ ကြၽန္မအတြက္ သူဟာ အားေဆးတစ္ခြက္ပါ။ စာသင္ခန္းပရိ၀ုဏ္မွာသာမက ျပင္ပမွာပါ ကြၽန္မနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ သူဟာ က်ားပဲ။ အရာရာကို စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ကြၽန္မအတြက္ ဆံုးျဖတ္ရခက္တာမွန္သမွ် ရွင္းျပတတ္တဲ့ သူက ကြၽန္မထက္ ၉ လပဲႀကီးတဲ့ အတန္းတူသူငယ္ခ်င္းေပါ့။ စာသင္ခန္းမွာ စာေမးတဲ့အခါတိုင္း ကြၽန္မရဲ႕သေဘာထားကို သူေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕စိတ္ကို သူ အျပည့္အ၀ နားလည္တယ္ေလ။ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြသာမက တန္းလံုးကြၽတ္လိုလိုကပါ သူ႔ကို ေခၚတတ္တယ္။ အန္းဆူလီဗန္ တဲ့။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ ကြၽန္မ သူ႔ကို အရမ္းအားနာရေပမဲ့ သူကေတာ့ နင့္အတြက္ ငါ အန္းဆူလီဗန္ ျဖစ္ခြင့္ရတာကိုပဲ ေက်နပ္တယ္လို႔ အျမဲေျပာတယ္။ ကြၽန္မ မသိတတ္ခဲ့တဲ့ အေသးအမႊားကအစ သူက ဂ႐ုတစိုက္ရွိတယ္။ ၄၅ မိနစ္ လမ္းေလွ်ာက္မွ ေရာက္ရတဲ့ ေက်ာင္းမို႔ အိမ္က စက္ဘီးနဲ႔လႊတ္တတ္ေပမဲ့ သူ႔အမိန္႔အရ သူ မပါတဲ့ေန႔ဆို လမ္းပဲေလွ်ာက္ရတယ္။ ကြၽန္မၾကံဳေတြ႕လာမယ့္ အခက္အခဲေတြကို သူက ႀကိဳေတြးၿပီး အျမဲပူပန္ေနတတ္တယ္။ မနက္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ အိမ္ကို သူ လာေခၚတိုင္း ေမေမက ေျပာတတ္တယ္။ ႀကီးလာလို႔ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္ ေလွ်ာက္ၾကရၿပီဆိုရင္ သမီးေလးမပါဘဲနဲ႔ ဘ၀ႀကီးကို မျဖတ္သန္းရဲတဲ့သူ ျဖစ္ေနဦးမယ္ သမီးရယ္ တဲ့။ အဲဒီတုန္းက စိတ္ထဲမွာ အလိုမက်ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ တကယ္ကိုက ကြၽန္မ အဲဒီလိုျဖစ္ခဲ့တာေလ။ ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီး ဂ်ီတီစီ တက္ဖို႔လုပ္ေတာ့ သူမပါဘဲ ကြၽန္မေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ခရီးကို ေတြးရင္းနဲ႔တင္ ရင္ေမာရတယ္။ ကြၽန္မအေပၚ နားလည္မႈေပးခဲ့တဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ေက်းဇူးနဲ႔ သူနဲ႔ ကြၽန္မ ေမဂ်ာတူ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူေတြခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ ဆိုသလို ကြၽန္မတို႔မိသားစု အိမ္ေျပာင္းေတာ့လည္း သူ အိမ္ကိုလိုက္လာၿပီး အိပ္တတ္တယ္။ ကြၽန္မ တကယ္ကို႐ူးသြပ္ခဲ့တာပါ။ ေသဆံုးခ်ိန္ထိ ခြဲျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ခံယူထားခဲ့တာ။ ေလာကႀကီးရဲ႕ မျမဲျခင္းေတြ ခဏေမ့သြားတယ္။ နာမည္ဆိုတာ ပညတ္ခ်က္တစ္ခုပဲ။ ဒါေပမဲ့ နင့္အတြက္ေတာ့ အဲဒီပညတ္ခ်က္လိုပဲ နင့္ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ေအးခ်မ္းေစခ်င္တယ္ တဲ့။ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ သူဟာ အျဖဴသက္သက္ သူငယ္ခ်င္း၊ နားလည္မႈအေပးႏုိင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း လို႔ပဲ ႏွလံုးသားထဲ စြဲေနပါတယ္။ ခုေတာ့ ကြၽန္မတို႔ တကယ့္ကို ေ၀းသြားခဲ့ၾကပါၿပီ။

ဆႏၵ

လိုခ်င္တာရဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတဲ့ကမၻာႀကီးမွာ
ေခါင္းစဥ္တပ္ၾကည့္တဲ့ကိစၥေတြဟာ
အေရးမႀကီးပါဘူး
ရင္ခုန္သံလိႈင္းကိုလိုက္
ယံုၾကည္ရာရြက္တိုက္ရင္း
ဘ၀ေျမလြတ္ကို ဖြံ႕ၿဖိဳးေစႏိုင္တယ္
ၿမိဳ႕ျပဟာ အသက္ရွဴသံျပင္းတယ္ဆိုလည္း
ငါ့အတြက္ ဓားတစ္လက္ေပါ့
ဘယ္ေတာ့မွ ျခမစားတဲ့ဲ့
အေမ့ရဲ႕ အိပ္ရာ၀င္ေတးေတြဟာ
ငါ့ရဲ႕ဒုိင္းပဲ
အဲဒီဘ၀တိုက္ပြဲမွာ
အသန္႔ရွင္းဆံုးလူသားဆုရဖို႔လည္း မေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ဘူး
ငါဟာ
ကမၻာေျမေပၚက
လူသားဆန္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။

ကလိတာ ေတာ္ေတာ့္ကို လက္လြန္ေနတယ္... ဟီးဟီး... ေဇာက္ထိုးေတြ မိုးေမွ်ာ္ေတြၾကားမွာ လူလည္း မ်က္စိ ေတာ္ေတာ္မူးေနၿပီ။

ေျခရာမထင္က်န္ခဲ့ခ်င္ေသာ...

ေရျပင္ကို ငါ ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္

ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ တစ္ခဏကေန

လိႈင္းထလို႔ လႈပ္ရွားရသလို

တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခဲတစ္ပစ္ဟာလည္း

ေရျပင္ကို လႈပ္ခါသြားေစတယ္

ေရပြက္တစ္ပြက္ ေပၚေပါက္ျခင္း

ျပန္လည္ၿငိမ္သက္ျခင္းမွာ

သံေ၀ဂရႏုိင္ေပမဲ့

လိႈင္းလူးေတြနဲ႔ေတာ့ ရန္ျဖစ္လို႔မရဘူးေလ

ေနာက္ဆို

ဒီကမ္းစပ္ကို ဘယ္ေတာ့မွမလာေတာ့ဘူး အေမ။

သိုးေလးႏွင့္ ဘေလာ့
      ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ ဘေလာ့နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းေတြကို မွန္ဘီလူးတစ္လက္နဲ႔ ဦးစံရွားလုပ္ေနတဲ့ မကပ္ေသာ ကိုပီေကက သိုးမေလးဆီမွာ သဲလြန္စ ဘာမ်ားေတြ႕တယ္ရယ္မသိဘူး၊ ရွိတာအကုန္ထုတ္ သိုးေလး တဲ့၊ အဲေလ... tag ထားတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ သိုးေလးတစ္ေယာက္ တအားေပ်ာ္ေပါ့ (ေရးစရာတစ္ခုရၿပီဆိုၿပီးေတာ့)။ သိုးေလး ဘေလာ့လုပ္တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ေလ။ ဘေလာ့လုပ္ျဖစ္ပံုကေတာ့ မယမင္းက သူ ဘေလာ့တစ္ခုလုပ္ထားတယ္။ ၾကည့္ၿပီး ေ၀ဖန္ပါ၊ အၾကံေပးပါလို႔ေျပာတာနဲ႔ သိုးေလး ၾကည့္ၾကည့္ေတာ့ အရမ္းသေဘာက်တယ္။ အဲဒါနဲ႔ မယမင္းကို အပူကပ္ၿပီး ဘေလာ့တစ္ခုေဆာက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘေလာ့ကို ျပဳျပင္ရမွာ နားမလည္တာနဲ႔ ဘေလာ့တစ္ခုလုပ္လိုက္၊ မႀကိဳက္လိုက္၊ ေနာက္တစ္ခုလုပ္လိုက္နဲ႔ ေအးခ်မ္းသူ ဆိုေတာ့မွ အတည္ ျဖစ္သြားတယ္ (သံုးခုေျမာက္ေပါ့)။ ေနျမင့္ေလ အ႐ူးရင့္ေလ ဆိုသလို ဘေလာ့လုပ္တာ ၾကာေလ ဘေလာ့ကို ျဖတ္မရေလပဲ (တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ကူးမိတာေလ)။ ကိုပီေကက tag တဲ့သူဆိုေတာ့ ကိုပီေကနဲ႔ ႏႈိင္းေျပာရမယ္။ သိုးေလးလည္း ကိုပီေက့လိုပဲ ဘေလာ့မွာ ပို႔စ္မတင္ရရင္ တစ္ရက္ကေန ႏွစ္ရက္ဆို မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခံစားခ်က္ခ်င္း တူတယ္။ ၿပီးေတာ့ အျပင္မွာမေျပာရသမွ် ဘေလာ့မွာ အတိုးခ်ၿပီး ေရးလို႔ရတယ္ေလ။ ကဗ်ာနဲ႔တစ္မ်ဳိး၊ စာနဲ႔တစ္မ်ဳိးေပါ့။ သိုးေလး ေမးၾကည့္ဖူးသမွ် ဘေလာ့လုပ္တဲ့သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သေဘာေကာင္းၾကတယ္။ သုိးေလးက သိခ်င္တာရွိရင္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လိုက္ေမးတာေလ။ ႊWeb နဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း ဘာမွမသိေပမဲ့ အရမ္းစိတ္၀င္စားတာ။ အေျခခံေလးတက္ၿပီးကတည္းက သိခ်င္တာေတြ ပိုမ်ားလာၿပီး အေမးအျမန္းထူလြန္းလို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာင္ စိတ္ညစ္ေနၾကမလားမသိဘူး။ ေတာ္ၾကာ သိုးမေလး ေဟ့ ဆုိရင္ ေရွာင္ ေရွာင္ ေရွာင္ ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ ခုေတာ့ သိပ္မေမးေတာ့ဘူး... ဟီးဟီး... မမမိုးခ်စ္သူက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သိုးေလးကို tag တာေတာင္ ခုတေလာ ဘေလာ့ကို ေဆာ့စရာလို ေဆာ့ေနတဲ့ ခ်စ္ညီမေလး တဲ့၊ ေျပာေတာ့မေပါ့... မမမိုးခ်စ္သူလည္း ေမးခံထိထားတာကိုး။ မွတ္မွတ္ရရ ညတုန္းက အိပ္မက္ မက္တယ္။ မေန႔က တန္းပလိတ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ သိုးေလး ေမးေတာ့ေလ သင္ေပးတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားမယ္ထင္တယ္ (နာမည္ေျ့ပာရင္ သူက စိတ္ဆိုးမလားပဲ :) )။ သူက တန္းပလိတ္ထဲမွာ ဟိုဟာရွာခိုင္းလည္း သိုးေလး တန္းပလိတ္ထဲမွာ မရွိဘူး၊ ဒီဟာရွာခိုင္းလည္း မရွိဘူး၊ page element မွာထည့္ဖို႔ coding ေပးေတာ့လည္း သိုးေလးဆီမွာ အဲဒီ page element ဆိုတာႀကီးကို မရွိဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ လက္ေျမႇာက္သြားေရာ... ဟဲဟဲ... အဲဒီလို အဲဒီလိုနဲ႔ သူ႔ကို အျပင္မွာလည္း မျမင္ဖူးဘဲနဲ႔ အိပ္မက္ထဲမွာ သူနဲ႔ ရန္ျဖစ္ရပါေရာ... ဟားဟား... သိုးေလးဘေလာ့ႀကီး သူ လုပ္လိုက္လို႔ ပ်က္စီးသြားတယ္တဲ့ေလ။ အိပ္မက္ထဲမွာ သူ႔ကို ဘာေျပာလိုက္လဲ သိလား၊ ကိုေပကီနဲ႔ မမမိုးခ်စ္သူ tag ထားတာ သိုးေလး မေရးရေသးဘူး။ အဲဒီဘေလာ့ႀကီး ျပန္ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပး ဆိုၿပီး ေအာ္တာေပါ့။ သူကလည္း မေခဘူး၊ တစ္ခြန္းမခံ ျပန္ေျပာတယ္။ ေၾကာက္မယ္မထင္နဲ႔ ေျခေထာက္ေတြ၊ လက္ေတြ အလကားထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ေျခေထာက္က ေျပးဖို႔၊ လက္က ထိုင္ရွိခိုးဖို႔တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ကို ဘာထပ္ေျပာရမယ္မသိျဖစ္ေနတုန္း ေျခာက္နာရီထိုးေနၿပီ၊ ဘုရားထရွိခိုးေတာ့ ဆိုတဲ့ ေမြးေမေမရဲ႕ အသံေၾကာင့္ ႏိုးသြားေရာ။ အဲဒါ ကိုပီေက့ရဲ႕ tag ကို ဘယ္လိုေရးရမလဲဆုိတာ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ အိပ္မက္ မက္တဲ့အထိ ျဖစ္သြားရတာေလ။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ဘေလာ့ႀကီးအေပၚ သက္ေရာက္တဲ့ သိုးေလးရဲ႕စိတ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားတယ္ဆိုတာေပါ့။ ကိုပီေက... ေက်နပ္ပါတယ္ေနာ္...
      (သိုးေလး ေပါက္ကရေမးသမွ် စိတ္လိုလက္ရ ျပန္ေျဖၾကတဲ့ ခ်စ္ေသာ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို သိုးေလးက ဒီပို႔စ္ေလးကေနပဲ ေက်းဇူးတင္လိုက္ပါတယ္ေနာ္...)

THE QUIET LIFE

ALEXANDER POPE

ဦးခင္ေမာင္လတ္

ႏွင္း ခ်စ္တဲ့ ေဖေဖ... သို႔...


ေဆာင္းပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္

အသက္၀င္လာျပန္ၿပီ အေဖ

ဟိုးတစ္ခ်ိန္ကေတာ့

ေနရာေလးတစ္ေနရာမွာ

အေဖရယ္ သမီးရယ္

ခ်စ္တဲ့ႏွင္းရည္ေတြလူးလို႔

ေဆာင္းဦးရဲ႕ ေအးျမတဲ့ရနံ႔ပါတဲ့

ေလျပည္ေလးေတြ ရွဴ႐ိႈက္ရင္း

ေဆာင္းကို ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကတယ္။



က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးမွာ

လွပစြာက်လာတဲ့ ႏွင္းေတြေအာက္

ေက်ာက္႐ုပ္လိုရပ္ရင္း

တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေထြးဖက္

အျပံဳးေတြယွက္လို႔

အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။


သမီးကို အသနားပိုတဲ့အေဖနဲ႔

အေဖ့ကို အခ်စ္ပိုခဲ့ရတဲ့ သမီးတို႔ရဲ႕ဘ၀

ႏွင္းေတြက စာနာေပးၾကတယ္ေလ

ကမၻာေလာကႀကီးမွာ တိတ္ဆိတ္စြာေမြးဖြားလာခဲ့တဲ့

သမီးရဲ႕ရင္တြင္းငို႐ိႈက္သံေတြကို

အေဖတြန္းအားေပးတဲ့အခါ

ႏွင္းေတြထဲမွာ သြန္ခ်တယ္

ႏွင္းဟာ သမီးအတြက္ေတာ့

အေဖေပးတဲ့ တီးတိုးေဖာ္ပါပဲ။


အေဖခ်စ္တဲ့ ႏွင္းေတြထဲမွာ

ထာ၀ရအိပ္စက္ရလိမ့္မယ္လို႔

အေဖလည္း ဘယ္တုန္းကမွ

မေတြးခဲ့ဖူးဘူး မဟုတ္လား

အဲဒီ့တုန္းက

အေဖ့ဆႏၵ ျပည့္၀ခဲ့တာလား

ႏွင္းေလးေတြကပဲ အေဖ့ကို

သမီးဆီကေန ထာ၀ရသိမ္းပိုက္သြားတာလား

ေသခ်ာတာေတာ့ ႏွင္းေတြနဲ႔အၿပိဳင္

သမီး မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ခဲ့ရတာပဲ

အေဖသိမယ္ထင္ပါတယ္

သမီးကို ကိုင္ထားတဲ့အေဖ့လက္

ႏွင္းေတြထက္ ပိုေအးစက္ေနတယ္ေလ။


အေဖ အျမတ္ႏိုးဆံုးေခၚေ၀ၚတတ္တဲ့

သမီးေလး ႏွင္း ဆိုတဲ့အသံ

ဘယ္ေနရာကမွ မၾကားရေတာ့သလို

သမီးကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔

ပကတိ တိတ္ဆိတ္ျခင္းထဲမွာပဲ

ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ရတယ္။


အေဖမရွိဘဲ တစ္ကိုယ္ေတာ္မိတ္ဖြဲ႕ခဲ့တာ

ခုဆို ကိုးႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီ အေဖ

ဒီေနရာမွာ အေဖခ်စ္တဲ့ ႏွင္းေတြ မက်တတ္ဘူးတဲ့

သမီးရဲ႕အလြမ္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ထင္ပါရဲ႕

ဒါေပမဲ့ သမီးကေတာ့ ႏွင္းေတြကို ရွာေဖြေနဆဲပဲ

အသည္းအသန္ပါပဲ အေဖ

ႏွင္းေတြနဲ႔အတူ အေဖမ်ား သမီးေရွ႕မွာ ေပၚလာမလားလို႔ေပါ့

အေဖရယ္... သမီးရယ္... ခ်စ္တဲ့ ႏွင္းေတြရယ္...

အဲဒီေနရာေလးမွာ ျပန္ဆံုပါရေစလား အေဖ... ... ...

အတိတ္ဘ၀

စက္ဘီးကုိယ္စီယွဥ္ၿပိဳင္နင္းလို႔
တူညီရာ ျဖဴ စိမ္း ၀တ္စံုေလးေတြနဲ႔
ဆရာ၀န္မႀကီးလုပ္မယ္
အင္ဂ်င္နီယာႀကီးလုပ္မယ္ဆိုတဲ့
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာသံေတြၾကား
အနာဂတ္ဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့
အဲဒီခဏေတာ့ တကယ့္ကို ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရတယ္။

ေျပာင္းသြားတဲ့ရာစုႏွစ္ေတြၾကား
မအားမလပ္သူေတြနဲ႔
ထားခဲ့ရက္သူေတြနဲ႔
အသက္တမွ်ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာင္
မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြပြားလို႔
ငါတို႔ တကယ္ကို ေ၀းသြားခဲ့ၾကပါလား။

ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးၾကတဲ့ ေျခာက္ေသြ႕တဲ့လမ္းမထက္
ခုခ်ိန္ဆို ေျမသင္းနံ႔ ဆြတ္ပ်ံ႕ေနမလား
ေကာက္ခဲ့ဖူးၾကတဲ့ ခေရပြင့္ကေလးေတြမ်ား
ခုခ်ိန္ဆို သူတစ္ပါး ခူးေျခြေနမလား
အခါခါေတြးရင္းနဲ႔ သတိရမိတယ္
ငါတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးကိုေရာေပါ့။

တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း
ေပတံေစာင္းနဲ႔လက္ဆစ္ေခါက္လို႔
နာက်င္ခဲ့ဖူးတဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကို
ေယာင္ယမ္းၿပီး ပြတ္မိသလို
အလွအပဆိုတာမရွိ
စကတ္ဇစ္ျပဳတ္တာေတာင္ မသိဘဲနဲ႔
ခပ္တည္တည္ ဆုတက္ယူခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ရွက္ျပံဳး ျပန္ျပံဳးမိတယ္။

တစ္ခါတေလ
အေတြးေတြ ေခ်ာင္ပိတ္မိတဲ့အခါ
အင္အားကုန္သံုးလို႔ မိုးလံုးျပည့္ ေအာ္ဟစ္ခ်င္မိတဲ့အခါ
မရႏုိင္မွန္းသိေပမဲ့ တပ္မက္မိတဲ့အခါ
အာ႐ံုစြဲပံုရိပ္တစ္ခုနဲ႔ ရင္ကိုေအးျမေစခဲ့ရတယ္
ျဖဴ စိမ္း ၀တ္စံုေလးကိုယ္စီနဲ႔ တို႔တစ္ေတြေလ...

ဘ၀ရဲ႕ေရွ႕ေျပးသင္ခန္းစာေတြမွာ
ေလ့လာမႈအား နည္း မ်ား ေပၚ မူတည္လို႔
ငါတို႔ဘ၀ေတြ မတူညီၾကေပမဲ့
ျပန္လည္မက္ခြင့္ရွိမယ္ဆိုရင္
အားလံုးမက္ခ်င္ၾကတဲ့ အိပ္မက္ကေတာ့
ထပ္တူက်မယ္လို႔ ယူဆမိတယ္
ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ၊ ရင္ခုန္စရာေတြ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ
အႏူးညံ့ဆံုးႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားခဲ့ၾကတဲ့
ေက်ာင္းသားဘ၀ေလး...

လြမ္းတယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္...

သိုးေလးႏွင့္ အဂၤလိပ္စာေျခလွမ္းသစ္

template ကို ျပဳျပင္တဲ့အခါ အမ်ားႀကီး မျမင္ဖူးတာေတြ ျမင္ရ၊ မသိတာေတြ သိရတယ္။ ငါ အဲေလာက္ တံုးပါလားလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ ကိုယ္ျပင္ခ်င္တာက background ဆို အဲဒါကို templage ထဲမွာ ရွာရတာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္ဘူး။ စာလံုးေသးေသးေလးေတြကို အေပၚ ေအာက္ မူးေနေအာင္ ရွာရတာ။ အဲဒါနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ပံုမွန္ find ဆို F3 ႏွိပ္တာ ဒီမွာေရာ ရလားမသိဘူးဆုိၿပီး ႏွိပ္ၾကည့္လိုက္မွ ရွာလို႔ရမွန္းသိတယ္။ find နဲ႔ရွာတာ ကိုယ့္အတြက္ ထိေရာက္တယ္၊ ျမန္တယ္။ html အေၾကာင္း ေလ့လာၿပီဆို w3schools နဲ႔ လြတ္တဲ့လူ ရွားတယ္လို႔ဆိုရေလာက္ေအာင္ သူ႔ရဲ႕ စြမ္းအင္က ထိေရာက္တယ္။ ေလ့လာသူေပၚမူတည္ၿပီး အေျခခံကေန professional တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ထိ သင္ေပးႏုိင္တယ္လို႔ ဆရာက ေျပာလို႔ ဖြင့္ၾကည့္ဖူးတယ္။ တစ္ခါႀကီးမ်ားေတာင္ပဲ။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ print ထုတ္ၿပီး အိမ္မွာ ေလ့လာမယ္ေပါ့။ ဆရာေျပာခဲ့သလိုပဲ ေလ့လာသူေပၚ မူတည္ပါတယ္။ ဘယ္အရာမဆို စိတ္ ရွိရံုနဲ႔ မၿပီးဘူးေလ။ လက္ေတြ႕ ကလည္း အေရးႀကီးတယ္မဟုတ္လား။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြမ်ားၿပီး ဘာတစ္ခုမွ ဟုတ္တိပတ္တိ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ မေဖာ္တာဟာ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာေတြနဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္နဲ႔ပဲ ဆုိင္ေတာ့တာေလ။ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔မို႔ပါလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျဖသိမ့္ေပမဲ့လည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ သက္သက္ပါ ဆိုတာ သိေနေတာ့ ခက္သား။ ခုေတာ့ အဂၤလိပ္စာေလ့လာဖို႔ အခ်ိန္တစ္ခုက လိုလာျပန္ၿပီ။ တကယ္က ကိုယ့္အသက္အရြယ္ဆုိတာ ငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအရြယ္မွာ ငါဟာ ဘာလဲဆိုတာ ေျပာလို႔ရသင့္တဲ့အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီလို႔ သိုးေလးေတာ့ ထင္တယ္။ အဂၤလိပ္စာကို တကယ္ေလ့လာၿပီဆို ဆရာသင္တာလည္း သင္တာေပါ့။ ကိုယ္တုိင္ self study ကလည္း အေရးႀကီးတယ္ေလ။ ကိုရဲႏုိင္စိုးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရတယ္။ သူ႔ဘေလာ့က download လုပ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေလး၊ A4 နဲ႔တြက္ရင္ 269 မ်က္ႏွာ ရွိတယ္။ ပထမဦးဆံုး ေလ့လာဖို႔ ကိုယ့္အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးလို႔ထင္တာပဲ။ ေ၀းကြာေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္လို႔ ကေလးေတြလို ျပန္လုပ္ရမွာေလ။ 4 skills မွာ အညံ့ဆံုးက listeing လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သံုးသပ္မိတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ listening အတြက္ ဘယ္ကစၿပီး ဘယ္လိုျပင္ဆင္ရမွန္းကိုမသိဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ နားေထာင္ရတဲ့ CD ေတြက်ေတာ့လည္း မီးပ်က္တာနဲ႔သိပ္မကိုက္ဘူး။ mp3 ေတြဆို ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပမယ္ထင္တာပဲ။ ကုိရဲႏိုင္စိုးကေတာ့ သူ႔ဘေလာ့မွာ တင္ေပးမယ္ ေျပာတယ္။ ေဘာ္ေဘာ္တို႔လည္း လမ္းသိရင္ ညႊန္ေပးပါဦးေနာ္။ speaking က်ေတာ့ အညံ့ဆံုးဆိုတာနဲ႔ level တူနီးပါး... ဟဲဟဲ... မရဘူးဆုိပါေတာ့။ စိတ္ဓာတ္မက်ပါ... ႀကိဳးစားပါမည္ေပါ့။ reading နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဖတ္သင့္တယ္ထင္တဲ့ စာအုပ္ေလးေတြရွိရင္လည္း ေျပာျပပါဦး။ ခုမွ ေက်ာင္းတုန္းက စာအုပ္ေတြ ျပန္လွန္ဖတ္ေတာ့ အိမ္က မာမီမားသားက ဆူေတာ္မူသကြဲ႕။ ေတာ္ေတာ္စာေက်ခဲ့တာပဲတဲ့။ ေက် မေက် မသိဘူး ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေၾက ေနၿပီ (စာအုပ္)။ အေမကေတာ့ ၀မ္းသာေနရွာတယ္။ အိမ္ျပန္တာ သိပ္ေနာက္က်မွာ မဟုတ္ေတာ့လို႔ေလ။ နင္လည္း သြားခ်င္ရာ သြားေနတာ။ ငါ့ကိုေတာ့ စိတ္မပူနဲ႔လို႔ လာမေျပာနဲ႔တဲ့။ ဟုတ္ေပသား။ မိဘကိုး။ စကားမစပ္ ကိုစိုးထက္ကေတာ့ အားေပးတယ္။ ႀကိဳးစား sis တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုစိုးထက္ကို ဘယ္အရြယ္မွာ အဂၤလိပ္စာ အရမ္းကြၽမ္းသြားတာလဲဟင္လို႔ အင္တာဗ်ဴးေတာ့ 7 တန္း ကတည္းက တစ္ေန႔ကို essay တစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ရတာတဲ့။ မတူလိုက္ပံုမ်ား... သိုးေလး 10 တန္းေျဖတုန္းကဆို essay ကို လက္တန္းေရးတာမွန္ေပမဲ့ အသက္ရွဴမွားမတတ္ ေရးခဲ့ရတာေလ။ ကိုစိုးထက္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ထမင္းစား ေရေသာက္သလို ေျဖခဲ့ရမွာပဲလို႔ေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ လက္ေတြ႕ဘ၀ႀကီးနဲ႔ ရင္ဆုိင္တ့ဲအခါမွာ ကိုယ္စိတ္ကူးယဥ္တာေတြခ်ည္း ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆို ဘေလာ့ကို အရင္လို ႏွစ္ရက္ျခားတစ္ခါေတာင္ လုပ္ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး။ တစ္ပတ္ကို တစ္ခါေတာ့ ပံုမွန္လုပ္ျဖစ္မွာပါ။ ဘေလာ့နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရခဲ့တဲ့ ဗဟုသုတေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြကို တန္ဖိုးထားတယ္။ အသိတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ အလကားရတဲ့ free website ကို ယူၿပီးေတာ့မ်ား ျမန္မာဘေလာ့ဂီ တို႔ခ်စ္သည္ လုပ္ေနေသးတယ္ တဲ့။ အဲဒီလိုေျပာခ်င္လည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အသိပညာေတြ ဖလွယ္၊ အေတြးအျမင္ေတြ လြတ္လပ္စြာ ေရးသား၊ စိတ္ကူးေတြ ပံုေဖာ္လို႔ ဘေလာ့ႀကီးကေတာ့ ေရရွည္တည္ျမဲေနမွာပါပဲ။

မနက္ျဖန္ဆိုတာ ရွိခဲ့ရင္...

အနားသတ္မညီညာတဲ့ ေကာင္းကင္

အလင္းညွိမထားတဲ့ ၾကယ္ေတြနဲ႔

မျပည့္၀တဲ့ လ

အဲဒီညရဲ႕

သာမန္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးထဲက

အေရာင္လြင့္ တိမ္ေဖ်ာ့ ကြၽန္ေတာ္

သီခ်စ္းတစ္ပုဒ္အတြက္ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့

ႀကိဳးညွိၿပီးသား ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔

သီခ်င္းေရးစပ္ဖို႔ အျဖဴေရာင္စာရြက္တစ္ရြက္

ဒါ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲလား...


ၿပီးဆံုးျခင္းျပည္ဖံုးကားေနာက္မွာ

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဘ၀ေတြ ေရးဆြဲခဲ့ၾကတယ္

အေရာင္အေသြးေတြလည္း စံုလင္တယ္

...........................

...........................

...........................


ခြင့္လႊတ္ပါ

မနက္ျဖန္ဆိုတာရွိခဲ့ရင္

မနက္ျဖန္မွ ဆက္ၾကတာေပါ့။

သုိးေလး အ႐ႈပ္ကေလးေတြ လုပ္ေနလို႔... ဘေလာ့ကိုေလ ေအာက္ခံ ေျပာင္းဖို႔၊ ဘန္နာတင္ခ်င္လို႔... အဟဲ... တစ္ခုမွေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး... ႀကိဳးစားဆဲ။

ရင္တြင္းျဖစ္

၂၁ ရာစုရဲ႕သမီးပ်ဳိ
ရန္ကုန္ကို စစ္ေျမျပင္လို သေဘာထားတဲ့ ငါ
အဲဒီလမ္း ပင္ပန္းမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး
ၾကမ္းတမ္းမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး
ငါေၾကာက္တာ မေလွ်ာက္လွမ္းရမွာပဲ။

ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ စြမ္းေဆာင္ရည္ကို
မိဘအလိုက် အိမ္မွာအလွျပထားမွ
အဲဒါ သမီးလိမၼာတဲ့လား...
"မေျပာခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီ" လို႔ အေျပာခံရေလာက္ေအာင္
ငါ အေတာ့္ကို ဆိုးရြားေနၿပီလား...
"တဇြတ္ထိုး တေဇာက္ကန္း" ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕က
ငါ့အတြက္ ျမင့္မ်ား ျမင့္ေနသလား...

က်ယ္ေပမဲ့ က်ဥ္းလြန္းတဲ့ ၿမိဳ႕ျပဟာ
ပါးစပ္တစ္ေပါက္နဲ႔ အသက္ရွဴတဲ့လူလို
ငါ့အတြက္ေတာ့ ရွဴ၍မ၀ႏိုင္ေသာ ေလပဲ။

ေနေရာင္ေပ်ာက္ရင္ မ်က္စိေအာက္ေရာက္ေနမွ
ေစရာသြား ခိုင္းရာလုပ္
အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုျဖစ္ေနတဲ့ငါ့အတြက္
တနဂၤေႏြေတြ ေသဆံုးခဲ့တာ ၾကာၿပီ။

Helen Keller နဲ႔အတူ ဘ၀တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့
Anne Sullivan လို
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အေမ့ကို အားကိုးခ်င္တယ္။

ေကာင္းကင္ဘံုမွာ ေနသားက်ေနမယ့္
အေဖ့ရဲ႕ရင္ခြင္က်ယ္မွာ
တစ္ခါတစ္ခါ ခိုနားခ်င္တယ္။

မလိုအပ္ဘဲ စြမ္းအင္ေတြ မကုန္ခမ္းေစဖို႔
မ်က္ရည္မက်တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့
ငါ့ဘ၀ႀကီးကို ငါေလးစားတယ္
အေမွာင္တြင္းက အလင္းရေစဖို႔
ငါ့ညကို ငါထြန္းပမယ္
ဒါေပမဲ့
အဲဒီညအတြက္ အသက္ဆက္ဖို႔
အေမ့ရဲ႕အျပံဳးတစ္ခ်က္ေတာ့
အမွန္လိုအပ္တယ္။

၀ိညာဥ္ရွိ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္မ်ား

ဘ၀ပံုစံကို ေျပာင္းပစ္ရမယ္တဲ့။
သူတို႔က ဘ၀အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္သိလို႔လဲ။
ဘ၀ရဲ႕အသက္ရွဴသံကို သူတုိ႔ ၾကားဖူးလို႔လား။
ဘ၀ရဲ႕ႏွလံုးခုန္သံကို သူတို႔ နားေထာင္ဖူးလို႔လား။
သူတို႔ ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ျမင္ဖူးလို႔လဲ။
သူတုိ႔က ဘ၀ဆိုတာ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းတစ္ခုလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။
သူတို႔ျပဳျပင္လိုက္ရင္ ကုန္ေခ်ာျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ ထင္ေနၾကတယ္။
သူတို႔ ဂုဏ္တင္လုိက္ရင္ ဘ၀တစ္ခု ျမင့္တက္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘ၀ဆိုတာ ပစၥည္းတစ္ခု မဟုတ္ဘူး။
ဘ၀ဆုိတာ ဘယ္သူကမွ ေျပာင္းေပးစရာမလိုဘူး။
သူ႔ဘာသာသူ အျမဲေျပာင္းေနတာ။ ေရြ႕လ်ားေနတာ။
ငါတို႔သိထားတဲ့ ေျပာင္းလဲျခင္း သီ၀ရီေတြထက္ အဆမတန္ က်ဥ္းတဲ့
ေထာင့္ခ်ဳိးမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေကြ႕၀ိုက္ေျပာင္းလဲေနတာ...

သူတို႔က သူတို႔နဲ႔အတူ သီခ်င္းေတြ သံၿပိဳင္လုိက္ဆုိေနမွ...
သူတို႔ေတြးသလို ေတြး...
သူတို႔ျမင္သလို ျမင္မွ...
အဲဒီအေတြးအျမင္ေတြက လူေတြရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာ၊ လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ ျပည့္က်ပ္
ျပြတ္သိပ္ေနၿပီ။
သူတို႔ပါးစပ္က စကားလံုးႀကီးေတြနဲ႔ အျမႇဳပ္ထြက္ေအာင္ ပစ္ေပါက္ေနၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ အေရးႀကီးဆံုး အခ်က္ကို သူတို႔ ေမ့ေနၾကတယ္။
အဲဒါ အင္အားသံုးၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ အခ်စ္ခိုင္းလို႔
မရဘူး ဆိုတာပဲ။

(မွီျငမ္း --> Pasternak ၏ Dr. Zhivago ႏွင့္ ဆရာ
တင္ေမာင္ျမင့္၏ ကမၻာေက်ာ္တို႔၏ ပံုရိပ္မ်ား)

ငါႏွင့္ ငါမဟုတ္တဲ့ ငါ

ငါ့ခႏၶာထဲမွာ
ငါႏွင့္အတူ
ငါဆိုတဲ့
မေကာင္းဆိုး၀ါးကိုယ္ပြားရွိေနတယ္
ခုမွေတာ့မဟုတ္ဘူး
ၾကာခဲ့ၿပီ
ေမြးကတည္းကဆိုပါေတာ့
ငါ့ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း
ငါ့ရဲ႕စိတ္ကူး
ငါ့ရဲ႕အိပ္မက္
ငါ့ရဲ႕ရပ္တည္ခ်က္
အားလံုးကို ေခ်ဖ်က္တယ္
အဆံုး
ငါ့ေမြးရာပါ ဦးေႏွာက္ညာဏ္ေတာင္
ညံ့ဖ်င္းေအာင္လုပ္တယ္
ငါ့ဖန္တီးမႈ
ငါ့ၿပီးျပည့္စံုမႈ
ငါ့လြတ္လပ္မႈ
ဘာတစ္ခုမွမခ်န္တဲ့အျပင္
ငါ့ဒုကၡေတြကိုေ၀မွ်ဖို႔
ေျပာဆိုခြင့္ေတာင္မေပးဘူး
ငါ့ကိုယ္ထဲက ငါ့ကို
အၿပီးအပိုင္ထုတ္ပစ္လိုက္ဖို႔လည္း
ငါမတတ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး
ငါဟာ ငါႏွင့္အတူ
အျမဲရွိေနတယ္
ေသဆံုးခ်ိန္တိုင္ေအာင္ပဲ။

Who Am I ရဲ႕ The concept of "I" and "Me" နဲ႔ တျခားစာသားေလးကို ဖတ္မိၿပီး အေတြး၀င္သြားလို႔ ေရးျဖစ္တာပါ။

ရပ္တည္ခ်က္

မညီမွ်ျခင္းရလာဒ္ကို မေက်နပ္တိုင္း

အိုင္းစတိုင္းကို ေစာ္ကားတာမဟုတ္သလို

အျပံဳးတစ္ခုကို မခ်င့္မရဲျဖစ္တာလည္း

မိုနာလီဇာကို သေရာ္တာမဟုတ္ဘူး

ကဗ်ာေရးတဲ့လက္ ထမင္းမငတ္သလို

အိပ္မက္ေတြမက္တိုင္းလည္း ေသဆံုးမသြားတတ္ဘူး။

လြတ္လပ္ေကာင္းကင္

ငါဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကား
စုတ္ခ်က္ေတြ မ်ားတယ္
ေဆးေရာင္ေတြ ေၾကာင္တယ္
အေရာင္ေတြ ေမွာင္တယ္ လင္းတယ္

ငါေရးတဲ့ကဗ်ာ
ကာရန္မညီညာဘူး
သဘာ၀နဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်မျဖစ္ဘူး
အမ်ဳိးမ်ဳိး ေ၀ဖန္ခြင့္ရွိတယ္မိတ္ေဆြ

၀င္႐ိုးစြန္းခ်င္းတူရင္
တြန္းကန္တတ္ေပမဲ့
ငါကေတာ့
ေခါင္းေလး ငဲ့
ခါးေလး လွည့္လုိ႔
တူညီရာ၀င္႐ိုးစြန္းမွာပဲ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလြင့္ေမ်ာခ်င္တယ္
ဒါက
လြတ္လပ္ေကာင္းကင္ေလ။

I cannot read any blog and make any post for my blog these days as I
have exam next week. And then Internet connection is so bad. So I
cannot check only mail. I really apologize to all bloggers. Thanks so
much for being visit to my blog.
May you all' be always happy.
With Best Wishes

ပံုစံ

အနားသတ္ မညီညာ
ဆာေလာင္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္း
ပန္းလ်တဲ့ အသြင္နဲ႔
ယဥ္ယဥ္ကေလး လွေနတဲ့
ေလာက။

ကဗ်ာဟာ အေသြး
အိပ္မက္ဟာ အသား
စက္ထည့္ထားတဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔
ေအးစက္စက္၀တ္႐ံု
ျခံဳလႊမ္းထားတဲ့
ငါ

လူအမ်ားပုိ႔သတဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ သိုးေလး ဒီေန႔ စာေမးပြဲ ေကာင္းေကာင္းေျဖႏိုင္ပါတယ္။ လာမယ့္ တနဂၤေႏြက စလို႔ အားၿပီေလ။ အဲဒီက်မွ အတိုးခ်ၿပီး ဘေလာ့ရေတာ့မယ္။ သိုးေလးမရွိတုန္း ရင္တြင္းစကားေတြ ေျပာၾကားသြားတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္္။

အသံတိတ္ညည္းညဴျခင္း

မထင္မွတ္တဲ့ တစ္ေန႔ရဲ႕
မသိလိုက္ေသာ ဆက္သြယ္မႈတစ္ခုမွာ
သူနဲ႔ ဆံုေတြ႕မိတယ္
ကမၻာရြာကို ေလလိႈင္းေပၚကတစ္ဆင့္
စတင္အေျခခ်တဲ့ေန႔ေပါ့။

ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ
အဆိုးဆံုးေတြေမြးဖြားလာေစမယ့္
အဦးအစအခ်ိန္မွန္း
မသိခဲ့လိုက္ဘူးေလ။

ရင္ထဲကစကားလံုးေတြ
သူႏွင့္ဆံုတုိင္း
ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရတယ္
စကားေျပာခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့
သူ႔ရဲ႕ မခ်င့္မရဲအသံေတြပါ၀င္ေနတဲ့
စကားလံုးေတြကိုျမင္ရတိုင္း
လွည့္လည္ေသြးေတြေတာင္
ဆုတ္ဆုိင္းကုန္ရတယ္။

ပြင့္လင္းစြာေျပာသင့္ေပမဲ့
ေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး
မခိုင္လံုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔
ေရွာင္ပုန္းေနခဲ့တာ
သူ ယံုမွာမဟုတ္မွန္းလည္း သိပါတယ္။

သူနဲ႔အဆံုးသတ္မယ့္ေန႔ကို
အိပ္ပ်က္တဲ့ညေတြက
ေခ်ဖ်က္လို႔ရရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႔
အခါခါေတြးမိတယ္။

ကမၻာ့ရြာႀကီးရဲ႕ ဆက္သြယ္မႈေတြထဲမွာ
ေလလိႈင္းေပၚက အသံနဲ႔ေတာ့
မဆက္သြယ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး
ဒါေပမဲ့ ဘယ္တုန္းကမွလည္း
စိတ္ဓာတ္မက်ဖူးဘူး
သူနဲ႔ မဆံုခင္အခ်ိန္ထိေပါ့။

ရင္ထဲမွာ တစ္စတစ္စ
ခုိင္မာလာတဲ့ သံေယာဇဥ္
သူ႔ရဲ႕သေဘာထား
ေသခ်ာတာေတြအားလံုးဟာ
မေရရာမႈထဲမွာ
ေမ်ာပါးေပ်ာက္ကြယ္လုလု...

ညတိုင္း ဆုေတာင္းမိတယ္
သူနဲ႔ တစ္စကၠန္႔ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္
စကားေျပာခြင့္ရဖို႔ေပါ့။

မျပည့္၀ေစမယ့္ ဆႏၵတစ္စံုအတြက္
ရင္ခြင္အစံုလည္း
ႏြမ္းလ်လို႔ေနၿပီေလ
ဒါေတြအားလံုးဟာ
အိပ္မက္ပမာသာျဖစ္ပါေစေတာ့...

ကြၽန္မႏွင့္ ေကာင္မေလး

အသားျဖဴျဖဴ၊ လံုးလံုးေလးနဲ႔ ေကာ့နက္နက္မ်က္ေတာင္ပိုင္ရွင္ ေကာင္မေလးကို ျမင္ရသူတုိင္းဟာ ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္မေခ်ာေလးအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကမယ့္အျပင္ သူ႔ဘ၀ကိုလည္း ေခ်ာေမြ႕စြာျဖတ္သန္းခဲရလိမ့္မယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ ခ်ၾကမွာ မလြဲဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ေပးေနရတ့ဲ ေကာင္မေလးရဲ႕ဘ၀ကို ဘယ္သူမွသိၾကမယ္မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္မေလးဘ၀မွာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕မရွိခဲ့တဲ့အျပင္ ယုယေထြးပိုက္ေပးမယ့္ မိဘ ေတြလည္း မရွိၾကေတာ့ဘူးေလ။ အေၾကာင္းအရပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ တိုက္ဆုိင္စြာ ကြၽန္မနဲ႔ ဆံုေတြ႕လာခ့ဲရတဲ့ ေကာင္မေလးကို ကြၽန္မလည္း ညီမေလးတစ္ေယာက္လို ခ်စ္မိတယ္။ "မရယ္... မသာ မရွိရင္ သမီးလည္း ဒီမွာ မေနခ်င္ပါဘူး" တဲ့။ တစ္ခါတစ္ခါ ေပ်ာ္ေနတတ္သေလာက္ တစ္ခါတစ္ခါ မႈိင္ေတြေနတတ္တဲ့ေကာင္မေလးကို နိစၥဓူ၀ျမင္ေနရတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္ေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ ဆုိင္ထြက္၊ တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္မွာလုပ္နဲ႔ အျမဲတေစ ေတြ႕မေနရေပမဲ့ တြယ္မိတြယ္ရာ တြယ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕သံေယာဇဥ္ကို ကြၽန္မ နားလည္ပါတယ္။ ေမာႀကီးပန္းႀကီးနဲ႔ အျပင္က ျပန္လာ၊ ကြၽန္မရဲ႕ပါးကို ရႊတ္ခနဲ ေမႊးၿပီး အိမ္ထဲေျပး၀င္သြားတဲ့ ေကာင္မေလးကို ကြၽန္မ ျပံဳးျပံဳးေလးပဲ စိုက္ၾကည့္မိတယ္။ "ဟိတ္ ဘာလုပ္တာလ" ဆိုေတာ့ "မကို ခ်စ္လို႔တဲ့"။ တစ္ေနကုန္ေနလုိ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ စကားသံုးခြန္းျပည့္ေအာင္ မေျပာတတ္တဲ့ ကြၽန္မကို သံေယာဇဥ္တြယ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို ကြၽန္မကလည္း ညီမေလးလို ေႏွာင္တြယ္မိတယ္။ "မ၊ သမီး လကုန္ရင္ အိမ္ျပန္မလို႔။ ျပန္လာရမလား၊ မလာရဘူးလားဟင္။ ဒါေပမဲ့ မရယ္၊ မသာ သမီးနဲ႔ အတူရိွမေနဘူးဆိုရင္ေတာ့ သမီးလည္း ျပန္မလာခ်င္ေတာ့ဘူး။ မကို လြမ္းလို႔ ေသမွာပဲ။" ကြၽန္မရဲ႕ရင္ထဲမွာ ေကာင္မေလးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေျပာျပခ်င္တဲ့ စကားလံုးေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္။ ဒ'ါေပမဲ့ ကြၽန္မႏႈတ္ဖ်ားကေန ထြက္က်မလာခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္တစ္ေနရာ စာေတာင္ ပိုင္ႏုိင္မႈမရွိတဲ့ ကြၽန္မဘ၀၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အာမခံခ်က္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ။ ျပန္လာပါလို႔ မဖိတ္ေခၚရဲသလို ျပန္မလာနဲ႔လို႔လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာျဖစ္မွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာေနတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္မေလး စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္။ "ျပန္လာခဲ့ေပါ့ ညီမေလးရယ္၊ မတို႔ ႐ံုး မေရႊ႕သေရြ႕ေတာ့ ညီမေလးနဲ႔ ေတြ႕ရမွာေပါ့။ မဟုတ္ရင္လည္း ညီမေလးဆီ မ လာလည္မွာေပါ့" ဒီအခါ ေကာင္မေလးရဲ႕ ေကာ့နက္နက္မ်က္ေတာင္ေလးေတြ ေအာက္ကိုထိုးဆင္းသြားတာ ကြၽန္မ မျမင္ရက္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္လို သိမ္ငယ္ေနတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးကို ကြၽန္မႏႈတ္က ရွားရွားပါးပါး စကားတစ္ခြန္းေျပာျဖစ္တယ္။ ဒါကို ေကာင္မေလးက သူ႔ပိုက္ဆံညႇပ္တဲ့ စာအုပ္ေလးထဲမွာ မပီမသတဲ့ ၀ိုးတ၀ါးလက္ေရးေလးေတြနဲ႔ ေရးထားတာ ကြၽန္မ မသိခဲ့ဘူး။ "သမီးျပန္ရင္ မက ဘာလက္ေဆာင္ေပးမွာလဲ" တဲ့။ တကယ္က ကြၽန္မ ရည္ရြယ္ခဲ့ၿပီးသားပါ။ အမွတ္တရျဖစ္ေစမယ့္ တစ္ခုခုေပါ့။ ေကာင္မေလး ျပန္လာမယ္မဟုတ္မွန္း ကြၽန္မစိတ္က အလိုလိုႀကိဳသိေနၿပီးသားပါ။ ဘယ္အရာမဆုိ သံေယာဇဥ္ ႀကီးတတ္တဲ့ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ အားမလိုအားမရျဖစ္မိတယ္။ ေကာင္မေလးကို မေတြ႕ရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အသိက ကြၽန္မကို စိုးမိုးထားတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ ေကာင္မေလးကို ေတြ႕လည္း ကြၽန္မ မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ေနတယ္။ ေကာင္မေလးျပန္ရမယ့္ရက္ နီးကပ္လာေလ ကြၽန္မရဲ႕စိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေလပဲ။ ဒီအခ်ိန္ ကြၽန္မသာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ တာ၀န္ယူႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ေကာင္မေလးကို ကြၽန္မ ေခၚထားမိမွာအမွန္ပဲ။ ေကာင္မေလးအတြက္ လက္ေဆာင္ကို စဥ္းစားေနရင္းနဲ႔ မထင္မွတ္တဲ့ေန႔မွာ ေကာင္မေလး ျပန္သြားတယ္။ မနက္ခင္း လင္းအ႐ုဏ္ဟာ အဲဒီေန႔အဖို႔ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြ အံု႔ဆုိင္းေနတဲ့ ေနမသာေသာေန႔ပဲ။ ေကာင္မေလးအတြက္ လက္ေဆာင္မေပးလိုက္ရလို႔ စိတ္မေကာင္းတဲ့အျပင္ ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကို တစ္၀ႀကီးမၾကည့္လိုက္ရတဲ့ ကြၽန္မ၊ ညီမေလးတစ္ေယာက္ ဆံုး႐ံႈးလိုက္သလိုပဲ။ ကြၽန္မရဲ႕ မေကာင္းမကန္းကဗ်ာေလးေတြကို ဖတ္၊ "အရမ္းေကာင္းတာပဲ မရယ္" ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕အသံေလးေတြ၊ ကြၽန္မရဲ႕ပါးျပင္ကို တ႐ိႈက္မက္မက္ နမ္း႐ိႈက္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ေကာင္မေလးကို ခုေတာ့ ကြၽန္မ လြမ္းဆြတ္ေနရၿပီ။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ယာယီအုပ္ထိန္းသူျဖစ္ခဲ့ဖူးသူက ကြၽန္မလက္ထဲကို စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ လာထည့္ေပးတယ္။ ေကာင္မေလး ေပးသြားတာတဲ့။ ကြၽန္မ မဖြင့္ရဲခဲ့ဘူး။ ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ စြတ္စိုေနမယ့္ ဒီစာေလး ကြၽန္မဖြင့္လိုက္လို႔ ေျခာက္ေသြ႕သြားမွာ ကြၽန္မ မလုိလားဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မကို ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ဆႏၵကို ကြၽန္မ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ခဲ့မိတယ္။ "မ... သမီး မနက္ျဖန္ျပန္ရေတာ့မယ္။ ေစာသြားတယ္ မရယ္။ သမီးေတာ့ အရမ္းလြမ္းေနရေတာ့မယ္။ မနဲ႔ေနတဲ့ တစ္ခ်ိန္လံုး မက ဘာမွမေျပာလည္း မ သမီးကို ခ်စ္တာ သမီး သိပါတယ္။ အားလံုးထဲကမွ မ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးကို သမီး အရမ္းတန္ဖိုးထားတယ္။ မ အတြက္ အမွတ္တရ မ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေလးကို သမီးလက္ေရးနဲ႔ ေရးေပးထားခဲ့တယ္။ မ သိမ္းထားေနာ္။"
လူ အထက္မွာ လူ မရွိသလို လူ ေအာက္မွာလည္း လူ မရွိဘူး။
ခ်စ္တဲ့ ညီမေလး

ေမွာ္႐ံုလမ္းမွ ျဖတ္သန္းျခင္း

အစိမ္းသက္သက္ေလာကႀကီးထဲ
ေအးစက္စက္သေဘာထားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံ
ႀကိမ္ဖန္မ်ားလာေတာ့
ရင္ထဲမွာေတာင္ ႏွင္းခဲေနခဲ့ၿပီ။

ထမင္းပူပူေလြးလို႔
ရင္တြင္းအေႏြးဓာတ္ျဖည့္ေပးခဲ့ရတယ္
ငါ့ကိုယ္ငါ။

တစ္ခါတစ္ခါစဥ္းစားမိတယ္
ငါျဖတ္သန္းေနရတာ ေမွာ္႐ံုေတာလမ္းမွာလားလို႔
အားလံုးဟာ အေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့
ကေ၀ေတြအလားပဲ
စိတ္ရင္းၾကည္ျဖဴ တြဲကူမယ့္လူက
ကေ၀ေတြရဲ႕ျပဳစားမႈေအာက္မွာ
မ႐ုန္းႏုိင္ရွာဘူး။

အဆံုးေတာ့
တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္း
တစ္ေယာက္တည္းဆံုးေအာင္လွမ္းရမယ္
အစိမ္းသက္သက္ေလာကႀကီးထဲက
ေမွာ္႐ံုေတာလမ္းမွာ
အေယာင္ေဆာင္ကေ၀ေတြနဲ႔
ျပဳစားခံလူေတြရဲ႕ၾကား
ငါဆိုတဲ့လူတစ္ေယာက္
ခရီးဆံုးထိေရာက္ပါ့မလား။

One Way

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ငါ
ေတြးရင္း ေငးရင္း သြားေနတယ္
တစ္ခါတစ္ရံ ဂ႐ုတစိုက္
ဂ႐ုမစိုက္မိတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္။

ငါ့အျပင္ လူေတြ လူေတြ
ရွင္သန္ျခင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ သြားေနတယ္
တစ္ခါတစ္ရံ ပင့္သက္႐ိႈက္
ဟားတိုက္သံၾကားတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္။

ဒီလမ္းရဲ႕တစ္ဖက္တစ္ခ်က္
မျပတ္တမ္းလူေတြသြားေနတယ္
အခန္႔မသင့္လို႔ ဆံုေတြ႕
မေမ့ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ၾကသလို
အတူယွဥ္တြဲသြားေတာင္
သတိမထားမိတဲ့အခါရွိတယ္။

နားလည္မႈ ပါးစပ္ကမခ်ဘဲ
အသာရဖို႔ပဲ ၾကံေနၾကတဲ့လူေတြရွိသလို
အလ်င္စလိုေတြးေခၚမႈေတြနဲ႔
ပခံုးခ်င္းတိုက္ ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္လို႔
ေရွ႕အျမန္ဆိုက္ဖို႔ ျပင္ေနၾကတဲ့
လူအမ်ားစုကလည္း ရွိေသးတယ္။

လမ္းဆံုးေရာက္ရင္
တစ္ေခါက္ျပန္ေကြ႕ဖို႔မ်ား
စိတ္ကူးရွိေနၾကသလား
ဒီလမ္း One way ဆိုတာ
ေမ့ေနၾကတယ္ထင္ရဲ႕။




Add to Technorati Favorites

ထီး

တိမ္ညိဳေတြဆိုင္း ျမဴေတြမိႈင္းလို႔
မုန္တိုင္းပမာ မိုးရြာက်တဲ့အခါ
မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြရဲ႕ဒဏ္ကို
အလူးအလဲခံၾကရတယ္။

ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ကင္း
သွ်င္ေနမင္း ထြန္းပေတာ့လည္း
သူ႔အလွရဲ႕ဂုဏ္ေဆာင္
ပူေလာင္ေလာင္အလင္းေရာင္ဒဏ္
ခံရျပန္တယ္။

တိမ္လိပ္ေတြပုန္းခို
သွ်င္ေနမင္း အေ၀းကိုသြားေနတုန္း
ေလဟာနယ္တစ္ခြင္ရစ္ပတ္ေနတဲ့
ႏွင္းရည္စက္ေတြရဲ႕ဒဏ္ကို
ခံၾကရျပန္တယ္။

၀န္းက်င္

သူတို႔ဒဏ္ရာ အေသးအမႊားေလာက္ကို
ေက်ာက္ပတ္တီးကိုင္ဖို႔
အပူတျပင္းေျခလွမ္းနဲ႔
အထူးကုေဆးခန္းသြားတတ္ေပမဲ့
သူမ်ားဒဏ္ရာ ဟပ္တပ္ကြဲ
ေသြးေတြရႊဲေနတဲ့အခါ
မရေတာ့ပါဘူးလို႔ေျပာၿပီး
ေဘးထြက္ထိုင္ေနတတ္တဲ့
လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းထက္
အ႐ိုင္းအစိုင္းလို႔အမည္တပ္
ပညတ္ခ်က္ဆိုးေတြ
တရစပ္ေပးထားခံရတဲ့
အ႐ုပ္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာပဲ
ငါ ေပ်ာ္ေတာ့မယ္။

technorati

Technorati Profile

ျမန္မာဘေလာ့ဂီ တုိ႔ခ်စ္သည္

ကြၽန္မ ကိုညီလင္းဆက္ရဲ႕ Myanmar Blogger Directory ပို႔စ္မွာ ကိုယ့္နာမည္ေလးကို ေတြ႕ၿပီး အေတြး၀င္မိလို႔ ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ ကြၽန္မ ဒီဘေလာ့ခ္ေလးကို မတ္လ၊ ၂၀၀၇ မွာ စလုပ္တယ္။ ဘေလာ့ခ္စလုပ္ခ်ိန္ကေန ခုခ်ိန္ထိ ကြၽန္မေရးခဲ့တာေတြမွာ ပညာရစရာေတာ့ မပါတာ ေသခ်ာတယ္။ ကြၽန္မ ပညာျဖန္႔ေ၀ႏုိင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ သူမ်ားကို မေစာ္ကားဘူး၊ မပုတ္ခတ္ဘူး။ ကြၽန္မစိတ္ခံစားခ်က္သက္သက္ ၀မ္းနည္းမႈ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြ ေရး၊ သိခ်င္တာေလးေတြ ေမး၊ ကဗ်ာေလးေတြ ေရး၊ သူမ်ား ဘေလာ့ခ္ေတြ (ကိုယ္လက္လွမ္းမီသမွ် အကုန္) ဖတ္၊ ပညာျပန္ယူ၊ ကဗ်ာေတြ အားေပး၊ စာေတြ ေရးနဲ႔ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ဘေလာ့ဂါ လို႔ ႏွစ္သက္စြာ ခံယူထားတာ။ ကြၽန္မ ဟိုအရင္က blog.co.uk ေရာ multiply.com မွာပါ blog လုပ္ဖူးတယ္။ uk blog ကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း လူမ်ဳိးျခားေတြမ်ားမွာေပါ့။ အစတုန္းကေတာ့ blog မွာ အဂၤလိပ္လိုေရးေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဘုရားေဟာဂါထာေတြ ဘာေတြ ျမန္မာလို တင္လိုက္ေတာ့ ဘေလာ့ခ္အသိတစ္ေယာက္က English လို ေရးရင္ပိုေကာင္းတယ္လုိ႔ ေမးလ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္မကြၽမ္းက်င္တဲ့အလုပ္ကို အတင္းကာေရာ လုပ္ေနရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္မ English ကို ခုထိ ေလ့လာေနတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲေလာက္ထိ မေရးႏုိင္ေသးပါဘူး။ ေနာက္ သိပ္မၾကာဘူး ဒီ blogspot.com ကို ခ်ိတ္မိတယ္။ ျမန္မာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ဆိုတာလည္း သိရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ စိတ္၀င္စားလို႔ လုပ္ျဖစ္ သြားတာ။
ဒီဘေလာ့ခ္စလုပ္တဲ့ အဲဒီ မတ္လကစၿပီး uk blog ကို လံုး၀ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္အျဖစ္ ႏွစ္သက္စြာ ခံယူလိုက္တာ။ ကြၽန္မေျပာလိုတာက ဒီမွာပါ။ ကြၽန္မက ျမန္မာ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီဆုိေတာ့ ဒီ ျမန္မာဘေလာ့အသင္းႀကီးတစ္ခုလံုးရဲ႕ကိစၥမွန္သမွ် ကြၽန္မနဲ႔လည္း သက္ဆုိင္သြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာဘေလာ့အသင္းႀကီး တိုးတက္ေရးတို႔ စတဲ့ အသင္းအတြက္ တျခား စြမ္းေဆာင္မႈေတြမွာ ကြၽန္မ ပါ၀င္ႏုိင္ပါ့မလား။ ကြၽန္မကေတာ့ မထင္ပါဘူး။ တျခားမေတြးပါနဲ႔၊ ကြၽန္မ ပို႔စ္ တင္တာကလြဲၿပီး ဘာဆုိဘာမွကို မသိလို႔ပါ။ ဒီ့အတြက္ ကြၽန္မ ဘေလာ့မလုပ္ရေတာ့ဘူးလား။ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ မျဖစ္ရေတာ့ဘူး။ ဒီလိုလည္း ဘယ္ရပါ့မလဲေနာ္။ ကြၽန္မ ကိုရဲထြန္းေအာင္ဘေလာ့ခ္မွာ ဖတ္ခ့ဲရတဲ့ ''ျမန္မာဘေလာ့ဂီ တို႔ခ်စ္သည္'' ဆိုတဲ့ စာသားေလးကို အရမ္းသေဘာက်တယ္။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ျမန္မာ ဘေလာ့ခ္ႀကီးကို ခ်စ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မဘေလာ့ကို ကြၽန္မ ေလးစားတယ္။ ေန႔တိုင္းမတင္ႏုိင္ရင္ေတာင္ အနည္းဆံုး ၁ ပတ္ ၁ ခါ၊ ၃ ရက္ ၁ ခါေလာက္ ပို႔စ္တစ္ခုေတာ့ တင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။ ကြၽန္မအိမ္မွာ အင္တာနက္မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး၊ " စိတ္" သာ အဓိကပဲေလ။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ တစ္လတန္သည္ ႏွစ္လတန္သည္ နားရဦး ေလးစားစြာနဲ႔ အားလံုးကို အသိေပးမွာပဲ။ Blogger.com မွာ ပို႔စ္ေတြတင္ၿပီး ပညာေတြ ေ၀ငွေပးေနတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြကို အရမ္းအားက်တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကိုယ္လည္း အဲဒီလိုျဖစ္ႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕ေနာ္။ ၀ါသနာပါတယ္။ အရမ္း၀ါသနာပါလို႔ကို ထူသြားတာလား မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲ အရမ္းေတာ့ feel မထားပါဘူး။ အားလံုးက သူ႔လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ သူပဲေလ။ ႏုိင္ငံစံု၊ ေနရာစံု၊ ေဒသစံုက လူေတြ အလုပ္အကိုင္လည္း မတူၾက၊ ဗီဇ၊ ၀ါသနာ၊ ဓေလ့စ႐ိုက္ေတြ ဘာတစ္ခုမွလည္း မတူၾကဘဲနဲ႔ (တူမယ္မထင္လို႔ပါ) ဒီ blogspot.com ေလးမွာ လာဆံုၾကတာ။ ဒါေလးကိုပဲ ကြၽန္မ တန္ဖိုးထားတယ္။ ကြၽန္မက ေအာင္ျမင္မႈထက္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနရရင္ ေက်နပ္တဲ့ လူစားမ်ဳိး။ ကြၽန္မဘ၀မွာ အားနည္းခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ေျပာရရင္ ရွည္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ အဲဒီအားနည္း ခ်က္ေတြေၾကာင့္ပဲ စိတ္ဓာတ္က မာသြားသလားေတာ့ မသိဘူး။ အသက္ရွင္ေနရခိုက္ေလး... အဲဒီအသက္ရွင္ေန ရတဲ့အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း အျငင္းမပြားခ်င္ဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေအးေအးေဆးေဆး ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနရရင္ပဲ ေက်နပ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘေလာ့ခ္လုပ္၊ ပို႔စ္တင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနၾကရေပမဲ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးမေနႏုိင္ဘဲ ျမန္မာဘေလာ့အသင္းႀကီး အတြက္ အင္တိုက္အားတိုက္ ပြဲေတြလုပ္၊ စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ ျပင္နဲ႔ လုပ္ေနၾကတဲ့ ဘေလာ့ေမာင္ႏွမေတြကို ကြၽန္မ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ အားလည္း ေပးပါတယ္။ Myanmar Blogger အသင္းႀကီးအတြက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကမွ ကြၽန္မ မပံ့ပိုးႏုိင္ေပမဲ့ အမည္ခံသက္သက္မဟုတ္တဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ေတာ့ ပီသေစရမွာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျမန္မာဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္အျဖစ္ တကယ္လက္ခံတယ္ဆိုရင္ ဒီေနရာေလးမွာ ကိုယ့္နာမည္ ပါ မပါ သြားၾကည့္လုိက္ပါဦး။

ဆင္ဖိုနီအလြမ္း

အဆင္းအျပင္ အရည္အေသြး
တစ္ခုေလးမွ မတူမွ်ဘဲ
ထပ္တူက်ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္
ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕အျပင္ဘက္မွာေပါ့။

ထြက္ခြာသြားတဲ့အတြက္
မ်က္ရည္စက္ေတြမက်ၾကသလို
၀မ္းပန္းတသာနဲ႔
ဘယ္သူမွလည္း လက္ကမ္းမလာဘူး
ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕အျပင္ဘက္မွာေပါ့။

ၿမိဳ႕ေလးထဲမွာ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ပန္းခ်ီကား
စုတ္ခ်က္ေတြ မ်ားလို႔လား
ေဆးေရာင္ေတြ ေၾကာင္လို႔လား
အားလံုးက သေဘာမက်ၾကေပမဲ့
စိတၱဇပန္းခ်ီကားအျဖစ္နဲ႔ ေလလံတင္ႏုိင္ရဲ႕
ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕အျပင္ဘက္မွာေပါ့။

ေအးစက္တဲ့ ခႏၶာေပၚ
ေႏြးေထြးတဲ့ ၀တ္႐ံု ေန႔စဥ္လႊမ္းျခံဳေပမဲ့
ႏွလံုးသားအတြင္းပိုင္းထိ မရစ္ပတ္မိဘူး
ႏွလံုးသားကေတာ့
ေအးစက္မာေက်ာဆဲပဲ
ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕အျပင္ဘက္မွာေပါ့။

ၿမိဳ႕ေလးကိုမွန္း လြမ္းတဲ့စိတ္နဲ႔
ငါ့ႀကိဳးကိုတီးခတ္တဲ့အခါ
သံေၾကာင္မထြက္ေတာ့ဘူး
ခုေတာ့
ခရမ္းရင့္ဆင္ဖိုနီေတြ
ေမြးဖြားတတ္လာၿပီ
ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕အျပင္ဘက္မွာေပါ့။

ၿမိဳ႕ေလးေရ
ငါ ဘယ္အရပ္ေရာက္ေနေန
မင္းဆီက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ငါ
မင္းေပးတဲ့ အေသြးအသားနဲ႔
တူမွ်တဲ့ မင္းလိုပံုသဏၭာန္
ဒါေတြအားလံုး
ဘယ္ေတာ့မွပ်က္သုဥ္းမွာမဟုတ္ဘူး
ငါက ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕သမီးပ်ဳိေလ။

အနီး အေ၀း

အိမ္အျပန္ အျမန္ယာဥ္လို
ဒုန္းစိုင္းေနတဲ့ စိတ္
လိပ္တစ္ေကာင္လို ေျခလွမ္းမ်ဳိးနဲ႔
ဘ၀ႀကီးထဲ ျဖတ္သန္းေနဆဲ
အနီးပါးက ျဖတ္သန္းသြားသမွ်
က်ားသတၱ၀ါ အားက်လိုက္
ေလမွာ၀ဲပ်ံေနတဲ့ စြန္ရဲကို
ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္နဲ႔
အခါမ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးမွာပဲ
က်ားသတၱ၀ါနဲ႔ စြန္ရဲ
အမည္ေတြ ဘယ္လိုပဲကြဲကြဲ
အားလံုးဟာ ျဖစ္ ပ်က္ ထဲက မလြဲဘူး
အရာအားလံုးမွာ
အေကာင္းနဲ႔ အဆုိး ဒြန္တြဲေနျမဲပဲ
အေမွာင္ေတြပဲ ကြက္မက်သလို
အလင္းခ်ည္းပဲလည္း အျမဲမျဖစ္ႏုိင္ဘူး
အလိုက္သင့္ေလး စီးေမ်ာတတ္ဖို႔ပဲလိုတယ္
အျဖဴေရာင္ မေနာ
မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲႏွင့္
ညာဏ္ကိုသာ ကူ
လူပီပီ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔
မေသဆံုးတဲ့ နာမည္တစ္လံုးေတာ့
ရမွာ ေသခ်ာတယ္။

အမိုးမဲ့ အိမ္

ရင္ခြင္မဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို
ခံစားဖူးပါသလား
ရင္ခြင္မဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕
ဆႏၵေတြ၊ အာသီသေတြ
ဒါေတြကိုေကာ စာနာဖူးပါသလား ... ... ...

သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕အရိပ္ေအာက္မွာ
အဘိုးတစ္ေယာက္ဟာ
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကိုေျပာျပေနတယ္
ေကာင္းကင္ဟာ မိခင္ပဲ
သူမ်ားမိခင္ေတြ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေသဆံုးႏိုင္ေပမဲ့
ေကာင္းကင္မိခင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွမေသဆံုးဘူး
သားရဲ႕မိခင္ဟာ အေကာင္းဆံုးတဲ့။

ဒီအခ်ိန္မွာ
ကေလးငယ္ကလည္း ေတြးေနတယ္
ေကာင္းကင္မိခင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွမေသဆံုးေပမဲ့
သားနဲ႔ အရမ္း အလွမ္းေ၀းလြန္းေနတယ္
ေႏြးေထြးတဲ့အေမ့ရင္ခြင္မွာ ခိုနားႏိုင္မယ္ဆိုရင္
သား ခုပဲ ငွက္တစ္ေကာင္ျဖစ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕တဲ့။

တစ္ခ်ိန္ ပရဟိတလုပ္ငန္းလုပ္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ သိုးေလးက မိဘမဲ့ေဂဟာဖြင့္ၿပီး ကေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခ်င္တယ္။ မိဘမဲ့ေနတဲ့ကေလးေတြကို ေႏြးေထြးမႈေပးခ်င္တယ္။ အဲဒါ သိုးေလးရဲ႕ ရင္ထဲကဆႏၵပဲ။ ကေလးေလးေတြ လမ္းေဘးမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတာေတြ႕ရင္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး၊ အရမ္းသနားတယ္။ သူတို႔ကို ေရမိုးခ်ဳိး၊ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ေလးေတြလုပ္ေပး၊ ၿပီးရင္ ေက်ာင္းလႊတ္ အဲဒီလုိမ်ဳိးလုပ္ေပးခ်င္တာအရမ္းပဲ။ ငယ္ငယ္က မွတ္မွတ္ရရ သိုးေလးတို႔မိသားစု ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ၾကတုန္းကေပါ့။ ညေန ေက်ာင္းကျပန္ခ်ိန္။ မိုးေတြက တအားရြာေနေတာ့ ေမေမက မသြားေတာ့ဘူးလုပ္တာ။ သိုးေလးတို႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြရဲ႕ ဂ်စ္က်တာကို မခံႏိုင္တဲ့အဆံုးမွ သြားၾကည့္ၾကတာ။ အိမ္နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္႐ံုနဲ႔က မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တယ္ေလ။ ကားလည္း ေထြေထြထူးထူး စီးမေနေတာ့ဘူးဆိုၿပီး သိုးေလးတို႔အကုန္ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ ႐ံုထဲေရာက္ၿပီး ႐ုပ္ရွင္ျပေနတုန္း ကေလးေလးေတြ (အဲ သိုးေလးဆိုလည္း အဲဒီတုန္းက တကယ့္ကေလးေလးေပါ့၊ ရွိလွ ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ထင္တယ္) ႐ံုထဲ၀င္လာတယ္။ စုစုေပါင္း ၄ ေယာက္။ မိုးေရေတြ စိုရႊဲေနတာပဲ။ သိုးေလးတို႔ေရွ႕မွာ လာထိုင္တယ္။ ေမေမကေတာ့ ေျပာတယ္။ ကေလးေလးေတြ မိဘေတြလည္း မပါဘဲ လာၾကည့္ၾကတာနဲ႔တူတယ္တဲ့။ ႐ုပ္ရွင္သာျပေနတယ္ သိုးေလးတို႔ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ မ်က္လံုးက အဲဒီကေလးေလးေတြဆီမွာပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ ရြယ္တူေလးေတြဆိုေတာ့ ပိုစိတ္၀င္စားမိတာလည္း ပါတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ႐ူုပ္ရွင္တစ္ကားကို ႏွစ္ပိုင္းၾကည့္ရတယ္။ တစ္ပိုင္းျပတယ္၊ ၿပီးရင္ မုန္႔စားခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ေပးတယ္။ ၿပီးမွ ေနာက္တစ္ပိုင္းဆက္ျပတယ္။ အဲဒါ မုန္႔စားခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္နားေတာ့ ကေလးေလးေတြက တအားကို ခ်မ္းေနၿပီ။ သိုးေလးတို႔လည္း ဘယ္လိုမွ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ေမေမ့ကို ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။ သိုးေလးတို႔ အ၀တ္ေတြ ခြၽတ္ေပးလိုက္မယ္လို႔။ သုိးေလးတို႔က အိမ္ကထြက္ကတည္းက မိုးရြာမွန္းသိေတာ့ ေမေမက ေဘာင္းဘီတိုတစ္ထပ္ ေဘာင္းဘီရွည္တစ္ထပ္၊ အေပၚက ဂါ၀န္တစ္ထပ္၊ အေႏြးထည္တစ္ထပ္နဲ႔ဆိုေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးေလ။ ေမေမက နင္တို႔သေဘာတူရင္ ၿပီးတာပဲတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေမေမက ကေလးေလးေတြကို ဟိုေမး သည္ေမးေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သိုးေလးတို႔အကုန္ အိမ္သာထဲသြားၾကတယ္။ သုိးေလးက ေဘာင္းဘီရွည္ ခြၽတ္၊ အေပၚက အေႏြးထည္ ခြၽတ္၊ သုိးေလးအထက္က မမကလည္း သုိးေလးလိုပဲ ခြၽတ္၊ ကိုကို႔ကိုလည္း ခြၽတ္ခိုင္း၊ ၿပီးေတာ့ ကေလး ေလးေယာက္ကို မွ်၀တ္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီကျပန္ေတာ့ ဘာမွလည္း မည္မည္ရရမဟုတ္ေပမဲ့ စိတ္ထဲ အရမ္းေပ်ာ္ေနတာ။ သိုးေလးသာ တစ္ခ်ိန္ လက္ထဲ ပိုက္ဆံထုပ္ပိုက္ႏုိင္ရင္ သီလရွင္၀တ္မွာလို႔ ေမေမ့ကိုေျပာခဲ့ဖူးေသးတယ္။ ေနာက္မွ ေမေမက နင္ကေတာ့ အျမဲ တလြဲေျပာတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သိုးေလးက သီလရွင္ေတြပဲ မိဘမဲ့ေဂဟာ ဖြင့္လို႔ရတယ္လို႔ ထင္တာကိုး။ သိုးေလးတစ္သက္ အျမဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ သိုးေလးမ်က္စိေရွ႕တင္ ေပ်ာက္သြားဖူးတယ္။ အဲဒီကေလးေလးက အိမ္ကေန ထြက္ေျပးလာတာေလ။ သူ႔အေမက ေမာ္လၿမိဳင္မွာမို႔ သူ႔အေမဆီလိုက္သြားမယ္ဆိုၿပီး အိမ္ကေန ထြက္ေျပးလာတာ။ သိုးေလးရဲ႕ေရွ႕မွာ အဲဒီကေလးေလးက သြားေနတာ။ သိုးေလးလည္း သြားေနတာပဲ။ ကေလးေလးကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ အဲဒီကေလးေလးကို သတိမထားမိေတာ့ဘူး။ ခဏေနေတာ့ ေနာက္က လူႀကီးေတြလုိက္လာၿပီး ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ေတြ႕မိလားလို႔ ေမးတယ္။ သိုးေလးက ေတြ႕မိတယ္ေပါ့။ လမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ခ်ဳိးသြားသလဲဆိုေတာ့ သိုးေလး ဘယ္လိုမွကို မ်က္လံုးထဲ ပံုေဖာ္လို႔ မရဘူး။ ေနာက္ေတာ့ လူႀကီးေတြက ရဲစခန္းတိုင္ၾကတာေပါ့။ သူ႔အေမဆီကိုလည္း မေရာက္လာဘူးတဲ့။ ေမာ္လၿမိဳင္ကို သူက ဘယ္လိုလုပ္သြားတတ္မလဲ။ အခုအခ်ိန္ထိ လံုး၀ကို သတင္းမရေတာ့ဘူး။ တကယ္ ေပ်ာက္သြားတာ။ သိုးေလး အဲဒီအေၾကာင္းစဥ္းစားမိတိုင္း ရင္ထဲ မေကာင္းဘူး။ သိုးေလးေၾကာင့္လို႔ပဲ ေတြးေတြးေနမိတယ္။ သိုးေလးသာ ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္မိရင္ ဒီလိုျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔။ ကေလးေလးေတြနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ သိုးေလးက ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနသလိုကို ခံစားမိတယ္။ သူတို႔ဘ၀ေတြ သာယာရင္ အလိုလိုေနရင္း ေပ်ာ္မိသလို၊ သူတို႔ဘ၀ေတြ မလွရင္ သုိးေလးလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ သိုးေလး အိတ္ထဲမွာ သၾကားလံုး အျမဲတမ္း ေဆာင္ထားတယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ တစ္ခါတေလ ကေလးေတြငိုရင္ သၾကားလံုးေလးေပးလိုက္ရင္ ဘာပဲေျပာေျပာ ခဏေတာ့ အငိုတိတ္သြားတာပဲေလ။ သိုးေလးကိုယ္တိုင္ကလည္း ႀကိဳက္တယ္။ အလကားေန အဲဒီသၾကားလံုးပဲ စားေနတာေလ။ ႐ိုး႐ိုးသၾကားလံုးေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒိုင္းနမိုက္လို ပူရွိန္းေခ်ာကလက္ သၾကားလံုးမ်ဳိးကိုႀကိဳက္တယ္။ သုိးေလးတို႔အိမ္မွာ တာခ်ီလိတ္ကေန ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ေမာင္၀မ္းကြဲေလးရွိတယ္။ သိုးေလးက ေျပာလို႔ဆိုလို႔မရလို႔ တအားစိတ္တိုလာရင္ နင့္ကို တာခ်ီလိတ္ျပန္ပို႔မယ္၊ အထုပ္ျပင္ထားဆိုၿပီး ခဏခဏေျပာလြန္းလို႔ ေမေမကဆုိ ဒါနဲ႔မ်ား သူက မိဘမဲ့ေဂဟာ ဖြင့္ဦးမတဲ့ လုိ႔ ေျပာတတ္တယ္။ သိုးေလး မိဘမဲ့ေဂဟာ ဖြင့္ျဖစ္ရင္ သိုးေလးကို ကူညီၾကဦးေနာ္။ ဟဲဟဲ...။

အလွည့္

ေမြးဖြားရာ အရပ္
ရွင္သန္ရာ ၀န္းက်င္
အေျခခံ ဗီဇ မတူညီၾကတဲ့
ကမၻာႀကီးထဲက
မ်ဳိးတူလူသားေတြထဲမွာ
အသက္ကယ္ေဘာမပါ
ကိုယ့္ေဖာ့နည္းပညာမတတ္
ဘ၀ေရစီးေၾကာင္းနားမလည္ပါဘဲ
ေလာကသမုဒၵရာထဲ
လက္ပစ္ကူးေနရတဲ့လူေတြ
အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။

ဆႏၵျပင္းျပလြန္းရင္
တစ္ဖက္ကမ္းကို
အေရာက္လွမ္းႏုိင္သလို
ဇြဲသတၱိမရွိရင္လည္း
ကမ္းမတင္ႏိုင္တဲ့ဘ၀
ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။

ဒုကၡလာရင္ အေဖာ္ပါစျမဲမို႔
စေနမိုး မရြာပါေစနဲ႔လို႔ပဲ
ဆုေတာင္းေနရတယ္။

ေဆးတစ္ခြက္

ကမၻာစစ္ႀကီး ၿပီးသြားေပမဲ့
ငါတို႔မိသားစုကေတာ့
အိမ္တြင္းစစ္ေအးတိုက္ပြဲေတြ
ဆင္ႏႊဲေနရတုန္းပဲ
ရသမွ်လခ အကုန္အပ္
ေျဖာင့္မတ္ျခင္းကို အသက္ထက္ခ်စ္တဲ့
အေဖက
တာ၀န္ေက်ၿပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႔
လက္ရွိဘ၀ကိုေက်နပ္ေနခ်ိန္
ကေလးငါးေယာက္ၾကား
အေမကေတာ့ ဗ်ာမ်ားဆဲပဲတဲ့
နဂိုကမွ မလံုတဲ့အိုး
ခံသမွ် ယိုက်ရတာ
မဆန္းပါဘူး
ေသတမ္းစာမဟုတ္တဲ့
ေရွ႕တန္းတစ္ေနရာက
အေမ့အတြက္္ ေရးတဲ့စာ
တစ္ေန႔ သားျပန္လာတဲ့အခါ
အေမႏွင့္အတူလက္တြဲလို႔
သံုးေခ်ာင္းေထာက္စားပြဲ
အေျချမဲေအာင္လုပ္ၾကတာေပါ့ အေမ။

Ko Blink tagged me to write the secret habit of me. It's really not difficult for me because the manners of me are different with others since in my youth. I've so many secret habits. But I'll describe a little.

1. I cannot live without job and I don't want any spare time except sometime in month.

2. I like white, sky blue and army colors but I usually wear black.

3. I so like both reading and writing poems especially in post modern.
(I mean khit-paw poem)

4. I like silence and I don't want to stay among many people.

5. If I doing the design in Photoshop and testing HTML, I'll forget my lunch. I so interest in Web. But I am only a learner now.
Yet we cannot say that I'll not be a Professional Web Designer in a day. Ha Ha Ha...!!!

6. I so love rain and snow. But I have not seen snow in outside except in TV and Internet yet.

7. I trust in Buddha Dhamma and pray every morning. But I'm not able to pray everday. If I absence to pray, I said myself that 'I always trust in Buddha in my mind, so I have not punish. However I cannot stay the whole day. When I before sleep at night, I pray in hands at least three times. Am I a lazy girl?

I feel back you for my grammar. I've not skillful in English Language. Sorry :)

သံသရာ

ဟိုကိုင္းဖ်ားမွာ
ပြင့္သစ္စ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္
ငြားငြားစြင့္စြင့္ ပြင့္ေနေလရဲ႕
ခ်ဴလိုသူ ေျခြယူမွာလား
ဥယ်ာဥ္မွဴး အလွရွဳမွာလား
ပန္းကေလးဘ၀
တစ္ခဏ စာနာၾကည့္မိတယ္။

ခူးေျခြယူ ပန္ဆင္သူမဲ့တဲ့အျပင္
နင္းေျခသူ လူေတြရဲ႕ၾကားမွာ
အေလ့က်ပန္းကေလးေတြကေတာ့
မ်က္ႏွာငယ္ရွာတယ္ေလ။

ေတာ္၀င္ သဇင္ပန္းျဖစ္ျဖစ္
လမ္းေဘးက ရနံ႔မေမႊးတဲ့ပန္းျဖစ္ျဖစ္
တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ေၾကြၾကမွာပဲ

ေ၀မယ္... ေၾကြမယ္...

တစ္ပြင့္ေၾကြရင္ တစ္ပြင့္ျပန္ေ၀မယ္

ေၾကြျခင္းဟာ ပြင့္ျခင္းပဲ

သံသရာ။

သားေကာင္

ငါတို႔အသက္ရွင္ေနတာ
မျမဲျခင္းသေဘာထဲမွာ
မေသခ်ာတဲ့ မနက္ျဖန္အတြက္
ေၾကညာေမာင္းခတ္လို႔
သတ္ပုတ္ေနစရာလည္းမလုိဘူး
မင္းဘက္က ၾကည့္ေတာ့ လက္ဖ၀ါး
ငါ့ဘက္က ၾကည့္ေတာ့ လက္ဖမိုး
အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြးလို႔ရတယ္
ပန္းတိုင္ကို အေရာက္လွမ္းဖို႔
လက္တြဲညီဖို႔သာ ပဓာနပဲ
အဓိကနဲ႔ သာမညေတာ့
ခြဲျခားတတ္ရမယ္
မုဆိုးက သားေကာင္မျဖစ္ဖို႔
ခ်ိန္မွတ္ကိုေတာ့
ထိေအာင္ပစ္ႏုိင္ရမယ္။

(ကိုကလုိေစးထူးရဲ႕ ကြန္မန္႔ကေပးတဲ့ အေတြးတစ္စကို ဖတ္ရင္း ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္တာနဲ႔ ေရးမိသြားတာပါ။ အေရးမတတ္ေတာ့ ဆုိလိုရင္း ေရာက္ခ်င္မွလည္း ေရာက္မွာပါ။ ႀကိဳးစားေနဆဲပါလို႔...)

ရက္စြဲတစ္ခု

တနဂၤေႏြ...
အိုက္စပ္ပူေလာင္လြန္းလွသည့္အျပင္ ေလသည္ပင္ ကမၻာေလာကႏွင့္ ေ၀းရာအရပ္သို႔ ခရီးလြန္ေနပံုမ်ဳိး။ သည္တနဂၤေႏြမွာေတာ့ ကြၽန္မစိတ္ကူးတခ်ဳိ႕ကို ခဏတစ္ျဖဳတ္ ေျမျမႇဳပ္ထားရဦးမည္။ တနဂၤေႏြေန႔မွာ အလုပ္မရွိလွ်င္ အိမ္ျပင္ထြက္တာ မႀကိဳက္တဲ့ အေမ့ရဲ႕အလိုကို တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္ခ်င္ရဲ႕ ဆိုၿပီး အျပင္မထြက္ခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြ။ ကေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ေနၾကမွာပဲ။ ကြၽန္မတို႔လည္း ငယ္ငယ္က ဒီလိုပါပဲေလ။ တနဂၤေႏြေတြ ေမွ်ာ္ရလြန္းလို႔ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ထပ္ေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေသးတာပဲ။ အျပင္မထြက္လွ်င္ၿပီးေရာ အိမ္ထဲမွာ ႀကိဳက္သေလာက္ ေမႊေႏွာက္ စား၊ လွိမ့္ပိမ့္ အိပ္ခ်င္ အိပ္ စိတ္ရွိသလိုေန၊ သားသမီး စံုစံုလင္လင္ျမင္ခ်င္တဲ့ အေမ့အေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္း ကြၽန္မတို႔ငယ္ငယ္က အေမ့ပံုရိပ္ေတြကို မ်က္လံုးထဲ ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။
              အေမက အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တဲ့အျပင္ အေဖနဲ႔ အသက္အမ်ားႀကီးကြာေတာ့ အေဖ့အေပၚ ႏုိင္တယ္။ ႏုိင္တဲ့အျပင္ အလုပ္လည္း ဘာမွ မည္မည္ရရမလုပ္တတ္ဘူး။ မိဘလက္ထက္က သက္ေသာင့္သက္သာ ေနခဲ့ရတာလည္း ပါမွာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ခါ အေဖက အေပါင္းအသင္းေတြႏွင့္ အရက္ေသာက္လာတတ္တဲ့ေန႔မ်ဳိးဆို အေမ မသိေအာင္ လမ္းထိပ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနၿပီး အေမအိပ္ေပ်ာ္ေလာက္တဲ့အခ်ိန္က်မွ အိမ္ေပၚတက္တယ္။ ၿပီးမွ ထမင္း စားေသာက္ၿပီး အိပ္တယ္။ အဲ... အေမ မႏိုးရင္ေတာ့ ကံေကာင္းတာေပါ့။ အေမ တစ္ေရးႏိုးတဲ့အခ်ိန္ အေဖ့ကိုေတြ႕တာနဲ႔ အတင္းႏႈိးၿပီး ရစ္ေတာ့တာပဲ။ "ရွင္ ဘယ္အခ်ိန္က ျပန္ေရာက္တာလဲ။ ဘာလို႔ ကြၽန္မကို မႏႈိးတာလဲ။ ရွင္ ဒီအရည္ေသာက္လာရင္ အိမ္ေပၚတက္မလာနဲ႔လို႔ ကြၽန္မ ေျပာထားတယ္ေနာ္" ဆိုတာ မၿပီးေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခါမ်ဳိးဆို အေဖက "ညီမရယ္... အစ္ကို တစ္လမွ တစ္ခါေလာက္ေသာက္တာပါ။ နည္းနည္းေလး ေသာက္ထားတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ညီမအိပ္တဲ့အခ်ိန္မွ အိမ္ေပၚတက္တာ။ အစ္ကို မမူးပါဘူး" ဆိုၿပီး ေလျပည္ေလးနဲ႔ ေခ်ာ့တယ္။ အေဖ ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခ်ာ့ အေမကေတာ့ မိုးအလင္းပဲ။
             ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္စလံုးက အေမ့ဆို မ်က္လံုးေလးနဲ႔ေတာင္ လွန္မၾကည့္ရဲေပမဲ့ အေဖ့ကိုေတာ့ အ႐ုပ္ပဲ။ အေဖကလည္း သားသမီးေတြ ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာ ရွာမွရွားလို႔ ဆိုရေလာက္တယ္။ ကြၽန္မတို႔အျပစ္တစ္ခုခုလုပ္လို႔ အေမက ႐ိုက္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္ဆို အေဖက "ကေလးေတြကို အစ္ကိုဆံုးမပါမယ္ ညီမရယ္၊ ညီမ ေမာပါတယ္။ သိပ္ၿပီး စိတ္အပင္ပန္း မခံပါနဲ႔" ဆိုၿပီး ေျပာတတ္တယ္။ အေမကလည္း မရဘူး "ရွင္ဆံုးမမွာကို ကြၽန္မသိေနတယ္။ ရွင္ ေနာက္ေဖး ဘူးပင္က ဘူး႐ိုးကို သြားခ်ဳိးမယ္။ ၿပီးရင္ ကြၽန္မ မျမင္ကြယ္ရာကို ေခၚသြားမယ္၊ ကြၽန္မၾကားေအာင္ ပါးစပ္နဲ႔ ႐ုိက္မယ္။ ဟြန္႔... ရွင္ က်ပ္က်ပ္ အလိုလိုက္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ရွင့္ကို ဘယ္ကေလးမွ မေၾကာက္တာ" လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘ၀ေလးကို ကြၽန္မ အရမ္းတသမိတယ္။ ကြၽန္မတို႔ျခံႀကီးက အက်ယ္ႀကီးပဲ။ အေဖက စိုက္တာပ်ဳိးတာ ၀ါသနာပါေတာ့ သရက္၊ ၾသဇာ၊ မာလကာ၊ နာနတ္ အမ်ဳိးစံုပဲ။ ဘုရားပန္းဆိုလည္း အိမ္နားက လူေတြ မ၀ယ္ရဘူး။ ညဘက္ဆုိ ကြၽန္မတို႔တစ္မိသားစုလံုး အိမ္ေပၚမွာ မေနၾကဘူး။ ျခံထဲမွာ ဖ်ာၾကမ္းႀကီး ခင္းၿပီး အဲဒီအေပၚမွာ အိပ္ၾကတာ။ ညဥ့္ေတာ္ေတာ္နက္လို႔ ေအးလာမွ အိမ္ထဲ၀င္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို အေမက သူငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာျပတတ္သလို အေဖကလည္း သီခ်င္းေတြဆိုျပတယ္။ အေဖ့သီခ်င္းသံ မၾကားရရင္ မအိပ္တတ္ေအာင္ကို ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အေဖ့ပခံုးေပၚကေန ေက်ာ္ၿပီး အေဖ့ေပါင္ေပၚကို လွဲလွဲခ်ရတာ ကြၽန္မ အေပ်ာ္ဆံုးပဲ။ အေမက ဇက္က်ဳိးမယ္လို႔ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ အေဖ့ကို မ်က္စိမွိတ္ျပလိုက္တာနဲ႔ အေဖက လုပ္ေပးတာပဲ။ ကြၽန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြစီးဖို႔ဆိုၿပီး အေဖက သရက္ပင္ႀကီး ႏွစ္ပင္ကို ႀကိဳးနဲ႔ သြယ္ၿပီး ဒန္းလုပ္ေပးတယ္။ သရက္ပင္က ႀကီးလည္း ႀကီးၿပီး နည္းနည္းလည္း ေ၀းေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ဒန္းကလည္း ႀကိဳး အရွည္ႀကီးနဲ႔ အႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒန္းေပၚမွာ တစ္ခါစီးရင္ ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမငါးေယာက္လံုး ထိုင္လို႔ရတယ္။
              ကြၽန္မတို႔မိသားစုအေၾကာင္းေရးရင္ ၀တၳဳရွည္တစ္အုပ္ေတာင္ မကဘူးထင္တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ အေမက မပူမပင္ မေၾကာင့္မၾက ေနရတယ္ဆိုေပမဲ့ အေဖဆံုးခါစ တုန္းက အေမ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့တာကလား။ ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြက ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္ေတြ။ အေမကလည္း မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္နဲ႔ ကြၽန္မတို႔ျခံႀကီးကို ေရာင္းပစ္လိုက္ရတာေလ။ အေမက သတိရတိုင္း ျခံေလးကို ႏွေျမာလုိက္တာလို႔ ေျပာတတ္တယ္။ အရင္က ကုိကိုနဲ႔ မမတို႔ကို စိတ္ဆုိးတဲ့အခါတုိင္း အေမက "နင္တို႔လုပ္စာ ငါစားေနတာမဟုတ္ဘူး။ အသက္ႀကီးလာလုိ႔ မလုပ္ႏိုင္မကိုင္ႏုိင္ျဖစ္လည္း နင္တို႔ကိုေတာ့ အားမကိုးဘူး" လို႔ ေျပာတတ္ေပမဲ့ ခုေတာ့ "တနဂၤေႏြတစ္ရက္ေတာ့ ဘယ္မွမသြားပါနဲ႔ သမီးရယ္၊ နင့္အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြလည္း လာမွာ။ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ေလး မိသားစု ဆံုရတာ။ အေမ ေစ်းသြားမယ္။ သမီး စားခ်င္တာေျပာ" ဆိုၿပီး သားသမီးေတြစံုစံုလင္လင္နဲ႔ ေနခ်င္တဲ့ အေမ့ကို ကြၽန္မ သနားမိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ "ငါက ကားကို ကိုယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး ခရီးသြားခ်င္တာ" လို႔ အေမက ေျပာတတ္ေသးတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး အသီးသီးဘြဲ႕ရခဲ့ၾကေပမဲ့ အေမက "ငါ့သမီး အငယ္ဆံုးေလးကိုပဲ အားကိုးရမွာ။ သူ ႏုိင္ငံျခားသြားလည္း ငါလိုက္မွာပဲ။ သူ႔ကိုပဲ ငါ စိတ္မခ်တာ။ သူမ်ားနဲ႔တူတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဇြတ္တရြတ္ရယ္။ သူလုပ္ခ်င္တာ လုပ္တာ။ အခုလည္း ညဘက္ညဘက္ ျပန္တာ မိုးခ်ဳပ္လို႔ ေစာေစာျပန္လာပါ မွာရတာ ေမာလြန္းလို႔ ၾကာေတာ့ မမွာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သူကလည္း ျပန္လာရင္ ငါဆူမွာစိုးလို႔ သူတို႔ဘေလာ့ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္တာ ဘယ္ညာျဖစ္တာနဲ႔ ေျပာတာ စံုေနတာပဲ။ ငါကေတာ့ ဘာမွစိတ္မ၀င္စားဘူး။ ေအး နင့္ဘာနင္ ဘေလာ့ျဖစ္ျဖစ္ ဘလက္ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ေန႔ မိုးခ်ဳပ္ရင္ ေသမယ္ ဆိုၿပီး ေျပာရတာလည္း ရက္ျခားပဲ"။ အေမက အဲဒီလုိ ခဏခဏေျပာတတ္လြန္းလို႔ ကြၽန္မအိမ္နားက လူေတြကေတာင္ ကြၽန္မကိုျမင္ရင္ "ဟဲ့ နင္ ဒီေန႔ ေစာတယ္ေနာ္၊ ဘေလာ့မလုပ္ဘူးလား" ဆုိၿပီး ေမးတတ္ေနၿပီ။ ကြၽန္မကေတာ့ သူတို႔ဘာေျပာေျပာ အျပံဳးနဲ႔ပဲ တံု႔ျပန္တယ္။ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ရွင္းျပခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ နဂိုဗီဇကိုက လူအမ်ားနဲ႔ ေရာေရာေထြးေထြး မေနတတ္တာေၾကာင့္ေရာေပါ့။
               ၀ွဴး... ပူအိုက္လြန္းလွတဲ့ တနဂၤေႏြပါလား။ မိုးကိုခ်စ္တဲ့ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ဒီတနဂၤေႏြဟာ ကႏၲာရထဲေရာက္ေနသလို ခံစားရတယ္။ မိသားစုရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈသာမရွိရင္ ဒီလိုတနဂၤေႏြမ်ဳိးကို အိမ္ထဲမွာထိုင္ၿပီး ကြၽန္မအခ်ိန္မျဖဳန္းခ်င္ဘူး။ ေနာက္အပတ္ေတာ့ ကြၽန္မ ဆိုက္ဘာသြားရင္ သြား၊ မသြားရင္ စာၾကည့္တိုက္မွာပဲ စာသြားဖတ္ေတာ့မယ္။ ျပန္လာရင္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အေမ့ကို ဟိုဟိုသည္သည္ ေလွ်ာက္ေျပာရင္းနဲ႔ ေခ်ာ့ရမွာေပါ့။

ကြၽန္မႏွင့္ အြန္လိုင္းေပၚမွ အလုပ္မ်ား

ေခါင္းစဥ္ေပးထားတဲ့အတိုင္းပဲ သုိးေလးေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ အြန္လိုင္းေပၚက အလုပ္ေတြနဲ႔ သိုးေလးရဲ႕ ငုိရမလို ရယ္ရမလို အေၾကာင္းေလးေတြေပါ့။ သိုးေလးက အြန္လိုင္းနဲ႔ အက်ဳိးေပးတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ ဘာလုိ႔ဆုိ ေလွ်ာက္သမွ်အလုပ္တိုင္း ေခၚလုိ႔၊ ဟဲဟဲ... ပထမဦးဆံုး DTP & Graphic Design လုပ္ေပးႏုိင္တဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ Myanmartalk မွာ ေလွ်ာက္တယ္။ သုိးေလးက လက္ရွိအလုပ္နဲ႔ဆိုေတာ့ Part Time ပဲ ေလွ်ာက္တယ္။ ၀ါသနာပါတာေၾကာင့္ေရာ အင္တာနက္ဖိုးေလး ကာမိေအာင္ဆုိၿပီးေတာ့ေရာ ေလွ်ာက္ထားလိုက္တာ။ ဒီလုိပဲေပါ့။ ေခၚမယ္လို႔လည္း မထင္ဘူးေလ။ ေလွ်ာက္ၿပီး သိပ္မၾကာဘူး ကိတ္ လုပ္တဲ့ဆီက ေခၚတယ္။ နာမည္ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္။ အဲဒီအစ္မက အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ ၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ေစခ်င္တယ္ေပါ့။ သူတို႔ေနရာက ေ၀းေတာ့ေ၀းတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေတြ႕အၾကံဳရေအာင္ရယ္၊ ပိုက္ဆံေလးလည္း လိုခ်င္တာနဲ႔ လုပ္မယ္ေပါ့။ အဲဒီကို တစ္ခါမွ မသြားဖူးေတာ့ အစ္မကိုယ္တိုင္ ကားနဲ႔လာေခၚတယ္။ အရမ္းသေဘာေကာင္းတဲ့ အစ္မပါ။ မုန္႔ေတြလည္း အမ်ားႀကီးေကြၽးတယ္။ သိုးေလးကေတာ့ မုန္႔ေတြစားရတာနဲ႔ပဲ ေပ်ာ္ေနတာပဲ။ တစ္ရက္ပဲေပါ့။ သူတို႔ကိတ္ေတြရဲ႕ စာရင္းေတြကို ဒီတိုင္း သူတို႔ခ်ထားတဲ့ ပံုစံအတြင္းမွာ ႐ိုက္ထည့္ေပး႐ံုပဲ လုပ္ေပးလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ဆို မုန္႔ဘူးဒီဇုိင္းေတြပါ လုပ္ေပးရမယ္လို႔ေတာ့ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေန႔အတြက္လည္း ပိုက္ဆံရလိုက္ေသးတယ္။ ေရရွည္အတြက္ စဥ္းစားေတာ့ ေန႔တိုင္း ႐ံုးကအျပန္ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ သြား၊ ၿပီးမွ အိမ္ျပန္... အဲဒီလိုလုပ္ဖို႔က အဆင္မေျပဘူး။ ႐ံုးနဲ႔ သူတို႔ေနရာနဲ႔က ေ၀းသလို အိမ္နဲ႔က်ေတာ့လည္း ေတာင္နဲ႔ ေျမာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ အိမ္ေပးလုပ္ဖို႔က်ေတာ့လည္း သူတို႔ဘက္က တခ်ဳိ႕ဟာေတြဆို သူမ်ားေပးမသိေစခ်င္တာေတြ ဘာေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ အဆင္မေျပျပန္ဘူး။ အဲဒီလိုအေၾကာင္းေလးေတြေၾကာင့္ Part Time ပြဲဦးထြက္အလုပ္ကို တစ္ရက္ႀကီးမ်ားေတာင္ လုပ္လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတစ္ရက္ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ေအာင္ ပါပဲ။ ျပန္ေတာ့လည္း လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ သိုးေလးက flash အေၾကာင္း စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုလို႔ အဲဒီစာအုပ္ေတာင္ ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ သိပ္မၾကာဘူး အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ထပ္ေခၚတယ္။ သူကေတာ့ ဒီရန္ကုန္မွာတင္မက နယ္ေတြအျပင္ ျပည္ပကိုပါ ေျခဆံ့ေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာပညာရွင္တစ္ေယာက္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ နာမည္ေျပာရင္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက သိၾကမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ အစ္ကိုက design နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေခၚခ်င္တယ္လို႔ေျပာတယ္။ သိုးေလး ၀မ္းသာပါတယ္။ ေနရာကလည္း အဆင္ေျပတယ္။ သုိးေလး အရမ္းလုပ္ခ်င္တာေပါ့။ အဲဒီအစ္ကိုက ေခၚၿပီး လက္ေတြ႕ လုပ္ျပခိုင္းမွာပဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတယ္။ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ႀကိဳးစားၿပီးလုပ္ဖို႔လည္း ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ သူဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း ကုိယ္မရွိတဲ့အခ်ိန္၊ ကိုယ္ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း သူ မအားတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ၾကားထဲမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ျခားသြားတယ္။ သိုးေလးမွာက ရင္ခုန္မႈေတြအျပည့္နဲ႔ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္ဘဲ အဲဒီအစ္ကိုက သိုးေလးကို ညီမ design လုပ္ထားတဲ့ ပံု ႏွစ္ပံု သံုးပံုေလာက္ ေမးလ္နဲ႔ ပို႔ေပးပါလားလို႔ေျပာတယ္။ သိုးေလး သိပ္နားမလည္ဘူး။ သိုးေလးက အျပင္မွာ professional လုပ္စားေနတဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ သိုးေလးကိုယ္တိုင္ design လုပ္ထားတဲ့ဟာရယ္လို႔ သိုးေလး စဥ္းစားလို႔ကိုမရဘူး။ ကိုယ္တုိင္ဆြဲထားတဲ့ design လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဓာတ္ပံုေတြကို သိုးေလးျပဳျပင္ထားတဲ့ လက္ရာကို ၾကည့္ခ်င္တာလား၊ vinyl ေတြ လုပ္သလို သိုးေလးလုပ္ထားတဲ့ design မ်ဳိး ပို႔ေပးရင္ေရာ ရလားနဲ႔ ေခါင္းထဲမွာ "လား" ေပါင္းမ်ားစြာ စဥ္းစားေနရင္းနဲ႔ မပို႔ျဖစ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ အဲဒီအလုပ္ကေလးက နိဒါန္းမစခင္ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ရတာေပါ့။ အမွန္ေတာ့ သိုးေလးက ခံယူခ်က္ လြဲသြားတာပါ။ design ဆုိမွေတာ့ သိုးေလးလုပ္ထားတဲ့လက္ရာပါဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုးပဲမဟုတ္လား။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္လုပ္ထားတာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးရွိတာေပါ့။ ေနာက္မွ ပို႔ေပးလုိက္ရ ေကာင္းသား ဆုိၿပီးေတာ့ ေတြးမိေသးတယ္။ သိုးေလးျဖစ္ခ်င္တာက သိုးေလးကို ေခၚေတြ႕ေစခ်င္တယ္။ သူလည္း သူလိုခ်င္တဲ့အပိုင္းကို ေျပာ၊ ကိုယ္လည္း ကိုယ္လုပ္ႏုိင္တာကို ေျပာမယ္။ လက္ေတြ႕ လုပ္ျပဆိုေတာ့လည္း လုပ္ျပမယ္။ ႀကိဳက္ရင္ အလုပ္ဆက္လုပ္၊ မႀကိဳက္ေတာ့လည္း အလုပ္မျဖစ္ဘူးေပါ့။ သိုးေလးက အဲဒီလို ျဖစ္ေစခ်င္တာ။ ခုလို မစလိုက္ရဘဲ ဆံုးသြားတာကိုေတာ့ ႏွေျမာမိတယ္။ ဒါဟာလည္း သုိးေလးအတြက္ အေတြ႕အၾကံဳေကာင္း တစ္ခုပဲေပါ့။ သိုးေလး အေတြးအေခၚႏုနယ္ေသးတယ္ဆိုတာ အထင္းသားေပၚလာတာပဲေလ။ အျပင္မွာ အဲဒီအစ္ကိုက သိုုးေလးကို သိမယ္မဟုတ္ေပမဲ့ သိုးေလးကေတာ့ အဲဒီအစ္ကိုကို သိပါတယ္။ သူ႔ seminar ကိုလည္း သိုးေလး နားေထာင္ဖူးပါတယ္။ စကားမစပ္ အဲဒီအစ္ကိုက ဘေလာ့ဆရာႀကီး သိလား။ သိုးေလးကို ဘေလာ့လုပ္ဖို႔တိုက္တြန္းတဲ့ အစ္မက ဘေလာ့အေၾကာင္းကို အဲဒီအစ္ကိုဆီကတစ္ဆင့္ သိခဲ့ရတာလို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီလို... အဲဒီလိုေပါ့... အြန္လိုင္းေပၚမွ အလုပ္နဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ ဇာတ္လမ္းက ရွိေသးတယ္။ ဘေလာ့မိတ္ေဆြေတြ ဖတ္ရတာ ပ်င္းစရာႀကီး ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔။

ေလာက၏ တန္ဆာဆင္ဖြယ္မ်ား


- နီတိက်မ္းသည္ မင္းတို႔၏ တန္ဆာတည္း။

- ကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်ျခင္းသည္ ဂုဏ္ေက်းဇူးတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုသူတို႔၏ တန္ဆာတည္း။

- တည္ၾကည္ျခင္းသည္ လင္မယားတို႔၏ တန္ဆာတည္း။

- သူငယ္တို႔သည္ အိမ္၏ တန္ဆာတည္း။

- ကဗ်ာတတ္ျခင္းသည ္ပညာရွိတို႔၏ တန္ဆာတည္း။

- ၾကည္ညိဳဖြယ္ရွိေသာအျဖစ္သည္ ပညာရွိတို႔၏ တန္ဆာတည္း။

- ေျပျပစ္ေသာအျဖစ္သည္ ကိုယ္ခႏၶာ၏ တန္ဆာတည္း။

- ႏွစ္လိုဖြယ္သည္ကား သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ တန္ဆာတည္း။

- ေကာင္းစြာေစ့စပ္ျခင္းသည္ ရဟန္း ပုဏၰားတို႔၏ တန္ဆာတည္း။

- သည္းခံျခင္းသည္ အစြမ္းရွိေသာသူတို႔၏ တန္ဆာတည္း။

- ဥစၥာရွိျခင္းသည္ကား အိမ္ရာေထာင္ေသာသူ၏ တန္ဆာတည္း။

- ေကာင္းမႈကိုက်င့္ျခင္းသည္ကား သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ တန္ဆာတည္း။

အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း သို႔...

အခ်စ္ငတ္တယ္ အခ်စ္ငတ္တယ္လို႔
ႏႈတ္က တဖြဖြမေျပာခ်င္ဘူး
ေတေပတယ္ ေလလြင့္တယ္
င့ါဘ၀နဲ႔ ငါပဲ
မေကာင္းရင္ ခံ ေကာင္းရင္ စံ
ကိုယ္လုပ္သမွ် ကိုယ္တန္ျပန္မွာပဲ
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္
မမိုက္႐ိုင္းဘူး
မယုတ္မာဘူး
ငါက
တစ္ကိုယ္ေတာ္ေလလြင့္ျခင္း...တဲ့
ေရရြတ္ေနက် မင္းစကားေတြ
နားထဲက မထြက္ဘူး
"ထူးထူး မင္း ငါ့နားမလာနဲ႔
မင္းအတြက္ ငါက မေကာင္းဆိုး၀ါး"
အခါမလပ္ မင္းေျပာတတ္လည္း
မင္းရင္ထဲမွာ နာက်င္ေနတာ
ငါသိတယ္
မိုးဖြဲဖြဲေလးက်ေနတဲ့ အဲဒီတစ္ေန႔
ငါ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး
"ထူးထူး ငါ ေတြ႕ခ်င္တယ္
ေတြ႕ေနက်ေနရာကို လာခဲ့ပါ"
အမွာပါးေၾကာင့္ ငါ
အေျပးအလႊႊား လာခဲ့တယ္
မင္းငါ့ကို ေရွာင္ေနတာ
ၾကာခဲ့ၿပီမဟုတ္လား
ရြာေနတဲ့မိုးက မသည္းေပမဲ့
အဲဒီေန႔က မင္း အက်ႌလက္ရွည္ေလးနဲ႔ေလ
မင္းမ်က္၀န္းကို မၾကည့္မိတဲ့ ငါ
အရမ္းခ်မ္းေနလားဆိုေတာ့
မင္းက အင္းေပါ့လို႔ေျဖတယ္
မႏူးညံ့တတ္တဲ့ မင္းရဲ႕
ႏူးညံ့တဲ့အသံေၾကာင့္
ငါ အထိတ္တလန္႔ေမာ့ၾကည့္ေတာ့
မိုးဖြဲဖြဲနဲ႔အၿပိဳင္ မင္း မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနတာ...
ငါ ဘာမွားသြားလို႔လဲ...
တြယ္ရာမဲ့ မင္းနဲ႔ ကပ္ပါး ငါ့ ၾကားက
သံေယာဇဥ္တစ္မွ်င္...
႐ုတ္တရက္ မင္းက ငါ့ကို
အက်ႌလွန္ျပတယ္
ဘုရား... ဘုရား...
ငါ ႏႈတ္ဖ်ားက ေရရြတ္မိသြားလား
စိတ္ထဲက ႀကိတ္ေျပာမိတာလား
မသိေတာ့ဘူး
"ထူးထူး ငါ မင္းနဲ႔ ေတြ႕လို႔မရေတာ့ဘူး
ငါတို႔လိုလူေတြကို သီးသန္႔ထားတဲ့
ေရနံ႔သာဆိုတဲ့ရြာကို သြားရေတာ့မယ္"
အဲဒီေနရာမွာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ
နာရီေပါင္းမ်ားစြာ...
တိတ္ဆိတ္မႈၾကားထဲမွာ
ၿငိမ္သက္စြာ...
ႏႈတ္ဆိတ္စြာ...
.......................
.......................
မင္းကို ကုဖို႔
ေရနံ႔သာဆိုတဲ့ ရြာကို
ဆရာ၀န္အျဖစ္နဲ႔ ငါ လာခဲ့မယ္...
မင္းအတြက္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔
ငါ ႀကိဳးစားမယ္...
ငါတို႔ထားခဲ့တဲ့ကတိ
မင္း အျမဲသတိရေနပါ
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ထပ္ဆံုဖို႔
မင္း ႀကိဳးစားလို႔ အသက္ရွင္ေနပါ သူငယ္ခ်င္း။

(တစ္ခါတစ္ရံ အေတြးေတြေတာင္ လမ္းေပ်ာက္တတ္တယ္။ စိတ္ကူးနဲ႔ ႐ူးခ်င္ရာ ႐ူးလို႔ရေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ခါ အဲဒီလို႐ူးဖို႔ေတာင္ ဘယ္လိုစိတ္ကူးရမွန္းမသိတဲ့အခါရွိတယ္။ ဒီေန႔က သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ခြဲခြာတဲ့ေန႔... တစ္နည္းေျပာရရင္ အေတြးေတြ အတည္တက်မရွိတဲ့ ေန႔... ေတြးခ်င္ရာေတြး... ေရးခ်င္ရာေရး...)

ဘ၀ပံုၾကမ္း

ျမစ္ကို ဘ၀နဲ႔ တင္စားရင္
ငါ့ျမစ္က ပိုၿပီး
အေကာက္အေကြ႕မ်ားလြန္းတယ္ထင္ရဲ႕။
မင္းဘ၀ရဲ႕ အလင္းေရာင္ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့
နင္လည္း
ငါ့ညကို ေတာက္ပေအာင္
မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ငါဆြဲထားတဲ့ တစ္ေၾကာင္းဆြဲပန္းခ်ီ
ေကာက္ေၾကာင္းေတြ ထပ္ေနတယ္။

တစ္ေရးႏိုးညမ်ား

ညႀကီးမင္းႀကီး
တစ္ေရးႏိုးၿပီး
ကြၽန္မ ေယာင္ယမ္းလို႔
မွန္သားျပင္ကို အၾကည့္ေရာက္မိတယ္
ညဦးပိုင္းက လိမ္းခဲ့တဲ့
သနပ္ခါးအျပည့္ ပါးျပင္ဟာ
ခုေတာ့
သနပ္ခါးမဲ့ ပါးျပင္ ျဖစ္လို႔ေနပါလား
ေဆာက္တည္ရာမရတဲ့ ကြၽန္မစိတ္ေတြ
မဆီမဆိုင္ ေသျခင္းတရားကို သတိရမိေတာ့
တရားအသိကင္းစြာနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ေနခဲ့တယ္
ေခ်ာက္ခ်ားသြားတဲ့ စိတ္ေတြက
အိပ္စက္ျခင္းကို အႏိုင္ယူေနတယ္
ကြၽန္မ တဒဂၤ ေသဆံုးခ်င္ပါရဲ႕
႐ုတ္တရက္ အေဖ့ကိုသတိရမိတယ္
အေဖကေတာ့
တဒဂၤကေန ထာ၀ရအိပ္စက္ျခင္းကို
ကူးသြားခဲ့ၿပီေလ
ကြၽန္မလည္း ဘ၀ကို
အေဖ့လိုပဲ အဆံုးသတ္ခ်င္ပါရဲ႕
အိပ္ရာထက္ ျပန္လွဲခ်လိုက္ေတာ့
ဦးဆံုးျမင္ရတာ
ကြၽန္မရဲ႕ သီးသန္႔ေကာင္းကင္ေပါ့
ဒီလိုညေတြကိုရင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္မ်ား
ဒီေကာင္းကင္ႀကီးကို
အေဖ ဖန္တီးခဲ့ေလသလား
တိမ္ဆုိင္ေတြကို မ်က္ႏွာၾကက္မွာ အျပည့္တပ္ဆင္
ေတာက္ပေနတဲ့ လျပည့္ညတစ္ခု
အဏုျမဴၾကယ္ေတြကို ေရတြက္လို႔
ကြၽန္မရဲ႕ညမွာ လမိုက္မရွိခဲ့ဘူး
အေဖ့ေက်းဇူးေတြေပါ့
အေဖေရာ...
အခု အေဖက
ဘယ္အရပ္မွာေရာက္ေနသလဲ
ကြၽန္မ သိပ္သိခ်င္တယ္
ဟိုးေကာင္းကင္ႀကီးမွာ အေဖရွိေနမလား
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့
ကြၽန္မေကာင္းကင္မွာ
အေဖ အျမဲရွိေနတယ္ဆိုတာပဲ။

ျဖစ္စဥ္

အတၱေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့
နင့္လက္တစ္စံုက
အလံုပိတ္အခန္းက်ဥ္းထဲက
ငါ့ဘ၀ရဲ႕
အသက္ရွဴေပါက္တစ္ေပါက္
ျဖစ္တယ္ဆိုလည္း
ငါ လက္မကမ္းလိုဘူး
ဇာတ္လမ္းကို ဒီမွာရပ္မယ္
ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ လမ္း
ၾကမ္းခ်င္ ၾကမ္းမယ္
ပန္းခ်င္ ပန္းမယ္
ငါ့ေျခအစံုကို ငါမညႇာဘူး
အဆံုးထိေရာက္ေအာင္သြားမယ္
စာနာတတ္သူ
တြဲကူမွာပဲ
ကိုယ့္သမုိင္း ကိုယ္ေရးဖို႔
အနည္းဆံုးေတာ့
စာရြက္နဲ႔ ေဘာပင္ ရွိရမယ္
ေသျခင္းတရားကို မေမ့ဖို႔
မျမဲျခင္းေတာ့ ႐ႈမွတ္ရမယ္။         ။

ကိုယ့္ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈတစ္ခုအေပၚ အျခားတစ္ေယာက္က Yes လို႔ ေျပာရင္ ကိုယ့္အတြက္ အားအင္ေတြ တုိးပြားေစလို႔ ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ No လို႔ ေျပာရင္လည္း မာနနဲ႔ မခံခ်င္စိတ္ကို ျဖစ္ေပၚေစလို႔ ေက်းဇူးတင္ရမယ္တဲ့။ တကယ္သာ အဲဒီစိတ္မ်ဳိးထားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ေအာင္ျမင္မႈက လက္တစ္ကမ္းမွာပဲေပါ့။

              အရာမထင္လိုတဲ့ ႏွလံုးသား

လမ္းေပၚမွာ သူ႐ူးတစ္ေယာက္ေျပာတာ ၾကားခဲ့ရတယ္
ပဲေလွာင္ရင္ ပဲဂိုေဒါင္
ဆန္ေလွာင္ရ၈္ ဆန္ဂိုေဒါင္
သူကေတာ့ ဘာမွမေလွာင္တဲ့
ဂိုေဒါင္အလြတ္တဲ့။
ေဆးကုရင္ ဆရာ၀န္
စာသင္ရင္ ဆရာ
သူကေတာ့ ဘာမွပညတ္မထားတဲ့
ဗလာပါပဲတဲ့။
သူတတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနေသးတာက
သူက
အရာအားလံုး ပညတ္ဖို႔
အဆင္သင့္ျဖစ္ေနလို႔
သူ႔ကိုယ္သူ အခြံပါတဲ့။
တစ္ခါက အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ
ဂု႐ုႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ
သူပိုင္အရာအားလံုးကို လွဴလို႔
အ၀တ္တစ္ထည္ကိုယ္တစ္ခုနဲ႔ပဲ ေနမလို႔တဲ့။
ဂု႐ုႀကီးက ဆက္ေျပာတယ္
ဘာမွမပိုင္ဆိုင္တဲ့လူဟာ
ပိုင္ဆုိင္ေနတဲ့လူထက္
ပိုၿပီးျပည့္စံုတယ္တဲ့။
ငါကေကာ...
လူ႔ဘ၀အႏွစ္သာရ
အခြံခ်ည္းပဲ မျဖစ္ရေအာင္
ေန႔ေန႔ညည ႀကိဳးစားေနတယ္
ၿပီးျပည့္စံုျခင္းမဟုတ္ေတာင္
လိုအပ္ခ်က္ မမ်ားရေအာင္
လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ေနတယ္
ဒါေပမဲ့
ခုခ်ိန္ထိလြတ္ေနေသးတဲ့
ငါ့ႏွလံုးသားစာမ်က္ႏွာ
ဗလာသက္သက္ပဲ ထားခ်င္တယ္။     ။

ကိုနတ္ဆိုးဘေလာ့ဂ္ကို ဖြင့္လို႔မရဘူးေနာ္။ title မ်ား ေျပာင္းသြားလားလို႔။ ေျပာပါဦး။

ေရာက္တတ္ရာရာ

ကြၽန္ေတာ္က တ႐ုတ္ဇာတာခြင္အရဆို ႏြားဇာတာရွင္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုဇာတာရွင္ေတြရဲ႕ အမူအက်င့္၊ စိတ္ေနစိတ္ထား ဘယ္လိုရွိတယ္ဆုိတာ တစ္ခါမွ ေဗဒင္စာအုပ္မဖတ္ဖူးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ စ႐ိုက္က အမ်ားနဲ႔ေတာ့ သိပ္မတူဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းေသာ အစ္ကိုကို အခ်စ္ပိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္စကားေျပာရင္ မိန္းမ မဆန္တတ္ဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေခၚရင္ ကြၽန္ေတာ္က ဗ်ာ လို႔ ထူးတတ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကဆို အတန္းထဲမွာ အရမ္းစည္းကမ္းတင္းက်ပ္တဲ့ ဆရာမ ေဒၚလွလွရီက ကြၽန္ေတာ္ ဗ်ာ လို႔ ထူးတာကို မႀကိဳက္လို႔ ရွင္လို႔ေျပာ ရွင္လို႔ေျပာနဲ႔ လက္ဆစ္ကို ေပတံေစာင္းနဲ႔ေခါက္တာ၊ ပထမေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိတ္ခံေသးတယ္။ ေနာက္ ေသြးထြက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ မရေတာ့ဘူး ရွင္ လို႔ေျပာလိုက္ရေပမဲ့ ကြယ္ရာမွာ ဗ်ာ ျပန္ျဖစ္သြားတာ ပါပဲ။ ခုထိ အဲဒီအက်င့္ကို ျပင္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က အေပါင္းအသင္းလည္း အမ်ားႀကီး မထားတတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေပါင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြကလည္း ကြၽန္ေတာ့္စ႐ိုက္ကို နားလည္တဲ့သူေတြပဲ။ ကြၽန္ေတာ္စကားေျပာရင္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာမရွိဘူး။ ထစ္တာကို မဆိုလိုဘူးေနာ္။ စကား အဆင္မေခ်ာတာကို ေျပာတာ။ ဥပမာဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္မွာ အပတ္စဥ္ ဗုဒၶဟူးေန႔တိုင္း ဆြမ္းပတ္ရွိတယ္။ အဲဒီရက္ဆို ဘြေႏၲာ ေအာ္တာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဆြမ္းထခ်က္ရတယ္။ ဆြမ္းေလာင္းၿပီးတဲ့အခိ်န္က်ရင္ ကြၽန္ေတာ္က ျပန္အိပ္တာ မနက္ ရွစ္နာရီေလာက္မွ ထတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီမနက္မွ အမ်ဳိးတစ္ေယာက္ (အဘြားေပါ့) အိမ္လည္လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီအခိ်န္အထိ အိပ္ရသလားဆိုၿပီး ဆူေရာ။ ကြၽန္ေတာ္က ဒီေန႔ ဘြေႏၲာရွိတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ အခုမွ ထႏိုင္တာပါလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါ အဘြားက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ အေမ့ကို သြားဆူေရာ။ ကေလးက မိန္းကေလး၊ ဘယ့္ႏွယ္ ဘြေႏၲာေအာ္တာ ထည့္လိုက္ရသလဲ ဘာလဲနဲ႔ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို စကားအေျပာ မတတ္ရပါ့မလားဆိုၿပီး ဆူပါေလေရာ။ ေနာက္တစ္ခါရွိေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ခုခု အထိတ္တလန္႔ဆို မွားေအာ္တတ္တယ္။ ဥပမာဗ်ာ လမ္းသြားလို႔ ကိုယ့္ေရွ႕က လူတစ္ေယာက္ ေအာက္က ခလုတ္ကို မျမင္လို႔ ခလုတ္တိုက္ေတာ့မယ့္ အေနအထားဆို ကြၽန္ေတာ္က ဒီမွာဒီမွာ အေပၚမွာ အေပၚမွာ နဲ႔ မွားေအာ္လိုက္ရင္ ဟိုလူက ေၾကာင္ၿပီး အေပၚေမာ့ၾကည့္၊ အဲဒီက်မွ ခလုတ္က တကယ္ တိုက္ေရာ။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အဲဒီအမွားကေန ကူရာ ကယ္ရာ ေရာက္သြားတာေလးေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က စတတ္ ေနာက္တတ္တယ္။ တစ္ခုေျပာျပရရင္ ကြၽန္ေတာ္ ရွစ္တန္း၊ ကြၽန္ေတာ့္အစ္မ ဆယ္တန္းမွာေပါ့။ သူက ဆယ္တန္းဆိုေတာ့ ေန႔ေန႔ညည ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ စာေတြေတာ့ က်က္ေနတာပဲေပါ့။ ညဘက္ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး တစ္ေအာင့္ေနရင္ ကြၽန္ေတာ္က ေထာင့္ တစ္ေထာင့္၊ အစ္မက ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ေနရာယူၿပီး စာထိုင္လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ ပဲဟင္းနဲ႔ ငါးေျခာက္ေထာင္း ခ်က္တဲ့ေန႔။ စားလို႔ကလည္း ေကာင္းပါ့။ ည မိုးခ်ဳပ္လာေတာ့ အကုန္လံုး အိပ္ၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္က တြက္လက္စ သခ်ၤာေလးၿပီးရင္ သိမ္းမယ္ေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္အစ္မကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အိပ္ငိုက္ ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သြားအိပ္ေတာ့ေလလို႔ေျပာေတာ့ သူက ငါ အိပ္မငိုက္ပါဘူးတဲ့။ ျပဴးျပဲနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ေနေပါ့... ထားလိုက္တယ္။ ခဏေနျပန္ၾကည့္ေတာ့ အိပ္ငိုက္ေနတယ္။ ကိုင္ထားတာက Chemistry စာအုပ္၊ သူ တိုးတိုးတိုးတိုး ရြတ္ေနတာက Bio ေတြ။ အဲဒါနဲ႔ မ ထမင္းစားလို႔ေကာင္းလားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ပဲဟင္းနဲ႔ ငါးေျခာက္ေထာင္းနဲ႔ စားလို႔ေကာင္းတယ္တဲ့ ျပန္ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ အိပ္ခ်င္ေျပသြားၿပီ ထင္တာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္စာပဲ ျပန္လုပ္ေနတာေပါ့။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ သူက အဲဒီကစၿပီး တစ္ခ်ိန္လံုး ပဲဟင္းနဲ႔ ငါးေျခာက္ေထာင္းနဲ႔ စားလို႔ေကာင္းတယ္ ဆိုတာကိုပဲ စာရြတ္သလို ဆက္တိုက္ ရြတ္ေနေတာ့တာပဲ။ ဘယ္ရမလဲ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္ရယ္ရင္းနဲ႔ နားက်ပ္ကက္ဆက္ယူ၊ အသံသြင္းထားလိုက္တာေပါ့။ မနက္ လင္းေတာ့ တစ္အိမ္လံုးကို လိုက္ဖြင့္ျပ၊ သူ စိတ္ေတြဆိုးတာ တအားေပါ့။ အဲဒီကက္ဆက္ေခြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ ဆီက ဘယ္ေလာက္နဲ႔လဲမသိဘူး၊ သူ ၀ယ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ပိုက္ဆံမလိုခ်င္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို အားနာလို႔....။ အဲဒီလို အဲဒီလိုေပါ့... ကြၽန္ေတာ့္အက်င့္ကို ေျပာပါတယ္။ အစမရွိ အဆံုးမရွိနဲ႔ ဒီမွာပဲ တံုးတိ ျဖတ္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္သြားရေတာ့မယ္ဗ်။

သိုးေလးတင္တဲ့ ပို႔စ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သိုးေလးရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ေတြ႕ရတာေတြ၊ ၿပီးေတာ့ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ၊ စိတ္ကူးယဥ္တာေတြ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ခံစားမႈေတြမ်ားပါတယ္။ ပညာရစရာေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ မရွိပါဘူး။ ပထမဦးဆံုး ကိုဘုရင့္ေနာင္ tag တယ္ဆိုတာ စသိတဲ့အခ်ိန္ သိုးေလး ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာ ျဖစ္မိပါတယ္။ သိုးေလးကို သတိတရ tag တဲ့အတြက္ ၀မ္းသာသလို သိုးေလးေရးခဲ့တဲ့ ပို႔စ္ေတြအေပၚ အားမရတာ၊ ဒါ သိုးေလးအႀကိဳက္ဆံုး ပို႔စ္ေတြပါလို႔ ခ်ျပရေလာက္ေအာင္ စိတ္တိုင္းမက်တာလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေတြ ေရးခဲ့တဲ့အတြက္ေတာ့ ေက်နပ္ပါတယ္။ သိုးေလးကို tag တဲ့ ကိုဘုရင့္ေနာင္၊ ကိုပုဂံသား၊ ကိုႏုိင္ တို႔ကို ေလးစားျခင္း၊ ေက်းဇူးတင္ျခင္းမ်ားျဖင့္ အေဟာင္းထဲက အေကာင္းလို႔ ထင္တာေလးေတြကိုပဲ သိုးေလး အႀကိဳက္ဆံုးအေနနဲ႔ တင္လိုက္ပါတယ္။

- အဇၩတၱမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း
  ခံစားခ်က္ေတြက တစ္ခါတစ္ခါ အဲဒီလိုပဲျဖစ္တတ္လို႔ပါ (ခုထိပါပဲ)

- အားေပးလို႔ကူလွည့္ၾက
  ဘေလာက္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သိုးေလးရဲ႕ခံစားခ်က္ေလးပါ

- ျပင္ဆင္ခြင့္
  (လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လူပီပီ အက်င့္ကေလး၊ စိတ္ဓာတ္ကေလးကို အနီးစပ္ဆံုး ေရးထားတာပါ)

- ပံုရိပ္
  (ဒါ တစ္ေယာက္ေသာသူရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့ ခံစားခ်က္၊ အနီးစပ္ဆံုး ပုံရိပ္ပါ )

- ထာ၀ရ
  (အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အတြက္ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ)

အလြမ္း

'အလြမ္း' တဲ့
စကားလံုးႏွစ္လံုးတည္းေပမဲ့
သူ႔ရဲ႕အင္အား
အရမ္းႀကီးမားတယ္
သူက
မီးေတာင္လို ေပါက္ကြဲေအာင္
စြမ္းေဆာင္ႏုိင္သလို
ေရခဲျမစ္ ျဖစ္သြားဖို႔လည္း
၀န္မေလးဘူး
သူ႔မွာ
အခ်ိန္နာရီ
ရာသီဥတု
ဘာတစ္ခုမွ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိဘူး
လူပုဂၢိဳလ္
ေနရာေဒသ
ဘာပညတ္ခ်က္မွ မရွိဘူး
သူ႔ကို
ေခါင္းစဥ္တပ္ရင္လည္း
အလြမ္းရယ္လို႔ မမည္ေတာ့ဘူး
စူးစမ္းတတ္တဲ့အရြယ္မွာ
႐ူးႏွမ္းသြားေစတာလည္း
ဒီအလြမ္းပဲ
ဂႏၴ၀င္ကဗ်ာေတြမွာ
ရာႏႈန္းမ်ားမ်ားပါေနတာလည္း
ဒီအလြမ္းပဲ
ေနထိုးရင္လည္း လြမ္း
ေလတိုးရင္လည္း လြမ္း
မိုးတစ္ၿပိဳက္ႏွစ္ၿပိဳက္က်လည္း လြမ္း
လမိုက္ညလည္း လြမ္း
လြမ္း ....

ထာ၀ရ

သူငယ္ခ်င္း
မင္းနဲ႔ ငါ လက္တြဲခဲ့တာ သံုးႏွစ္မက
အခု ရင္ႏွင့္အမွ် ခံစားေနရတာလည္း
မင္းေၾကာင့္ပဲ
အမူအရာနဲ႔ေတာင္
ၾကင္ၾကင္နာနာ မျပဳတတ္ခဲ့တဲ့ ငါ
စကားလံုးေတြလည္း
ညင္ညင္သာသာ တစ္ခါမွ မထြက္ခဲ့ဘူး
နီးနီး ေ၀းေ၀း ငါ့ေဘးနား
မင္း အျမဲမေနႏိုင္ေတာ့တာ
ခု ေသခ်ာသြားၿပီေလ
မင္းဘ၀ ေလွခါးထစ္
တစ္ဆင့္ျမင့္တက္သြားတာ
အ႐ိုးခံစိတ္နဲ႔ ငါ၀မ္းသာတယ္
မိသားစုမွာ ငါဟာ
တစ္သီးပုဂၢလ ရွင္သန္ေနတဲ့လူ
မင္းေရွ႕ေရာက္ရင္ေတာ့
ပီဘိကေလးငယ္လို
ခြၽဲႏြဲ႕တတ္တဲ့လူ
ခု ငါ့ရင္ထဲမွာ အရမ္းမြန္းက်ပ္ေနတယ္
အသံတိတ္ ႀကိတ္ငိုရလြန္းလို႔
အာေခါင္ေတြေတာင္ ေျခာက္ကပ္လာတယ္
ခ်န္ရစ္ခဲ့တဲ့လူနဲ႔
က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့လူ
ဘယ္သူက ပိုရင္နာမယ္လို႔ မင္းထင္လဲ
ေနရာသစ္မွာ မိတ္ေဆြသစ္နဲ႔
မင္းေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္
ငါကေတာ့ မင္းအရိပ္ေတြနဲ႔
တိတ္တဆိတ္ပဲ လႈပ္ရွားေနမိမယ္ထင္ရဲ႕
အမူအရာေတြ မႏူးညံ့
စကားလံုးေတြ မသိမ္ေမြ႕ပါဘဲ
စိတ္တစ္ခုကို အရင္းျပဳလို႔
မင္းနဲ႔ ငါ လက္တြဲခဲ့တာ
လက္ထဲမွာ ေရမျပည့္လည္း
ဟန္အျပည့္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားခဲ့တာ
မင္းနဲ႔ ငါပဲ
တနဂၤေႏြေတြ ေလွ်ာက္သြားဖို႔
မင္းအဘြားလည္း အခါခါေသခဲ့ရတယ္
မင္းကိုေျပာျပရင္
ေနာက္တစ္ပတ္အတြက္
ေနာက္တစ္ေယာက္ေပါ့လို႔
မင္းေျပာတတ္တယ္
ငါက အဲဒီလိုဆိုးတဲ့သူ
မသြယ္လ်တဲ့ ငါ့လက္တစ္စံုက
ႏူးညံ့တဲ့ မင္းဆံပင္ေတြနဲ႔
ခြဲခြာဖို႔ အသင့္မျဖစ္ေသးဘူး
မင္းသြားရာ ထာ၀ရလိုက္ပါႏုိင္ဖို႔
ငါ့နာမည္ေရးထိုးထားတဲ့ တိမ္တစ္စ
ခု ေကာင္းကင္ေပၚ လႊတ္တင္လိုက္ၿပီ
မင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္
ျမင္ရတဲ့ တိမ္တစ္စဟာ ငါပဲ
မင္းေရာက္ရာအရပ္မွာ ငါရွိေနမယ္။

ေန႔စဥ္ရြတ္ဖတ္သင့္ေသာ ဂါထာ

ဣတိပိေသာ ဘဂ၀ါ
အရဟံ
သမၼာသမၺဳေဒၨါ
၀ိဇၨာစရဏသမၸေႏၷာ
သုဂေတာ
ေလာက၀ိဒူ
အႏုတၱေရာပုရိသဓမၼသာရထိ
သတၱာေဒ၀မႏုႆာနံ
ဗုေဒၨါ
ဘဂ၀ါ
ဗုဒၨံသရဏံ ဂစၦာမိ
ဓမၼံသရဏံ ဂစၦာမိ
သံဃံသရဏံ ဂစၦာမိ
လံုးစံုမ်ားစြာ သတၱ၀ါ ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ ျမဲပါေစ။ ဥပဒ္ရန္ေဘး ကင္းစင္ေ၀း ၿငိမ္းေအးၾကပါေစ။

လူတိုင္းရြတ္သင့္တဲ့ ဂါထာေလးကို သိုးေလးနည္းတူ ဘေလာ့ေမာင္ႏွမမ်ားလည္း ရြတ္ေစခ်င္လို႔ တင္ျပလိုက္တာပါ။ ညာဏ္ေကာင္းေစတာ၊ လာဘ္ရႊင္ေစတာရယ္လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္မထားတဲ့ ဘုရားေဟာဂါထာေလးပါ။ ဒီဂါထာေလးကို ရြတ္တာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သရဏဂံုတင္ၿပီးသားျဖစ္သလို လူအမ်ားအတြက္လည္း ေမတၱာပို႔ၿပီးသား ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးကလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း ရၿပီးသားျဖစ္လို႔ ဒီဂါထာအတြက္ အခက္အခဲရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီဂါထာေလးကို မနက္အိပ္ရာက ႏုိး၊ တစ္ကိုယ္ေရ သန႔ရွင္းၿပီးတာနဲ႔ ဘုရားရွိခိုးရင္းနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ မအားလပ္လို႔ အလုပ္လုပ္ေနရင္း စိတ္ထဲက ျဖစ္ေစ သက္ေစ့ ရြတ္ဆုိေပးပါ။ ရြတ္ဆိုဖို႔အတြက္ အခ်ိန္အၾကာႀကီးလည္း မကုန္ပါဘူး။ အားလံုး အခက္အခဲမရွိ ရြတ္ဆိုႏုိင္ၾကမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။

လူတစ္ေယာက္သည္ ပထမအရြယ္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ၿပီး ဒုတိယအရြယ္တြင္ လစ္ဘရယ္ျဖစ္ကာ တတိယအရြယ္တြင္ ကြန္ဆာေဗးတစ္ ျဖစ္သြားသည္ဟု အဆိုရွိသည္။

ဒီစာေၾကာင္းေလးကို အဂၤလိပ္စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဖတ္ရတာပါ။ ဆိုလိုရင္းကို ထိထိမိမိ မသိဘူးျဖစ္ေနလို႔ မိတ္ေဆြတို႔ သိရင္ ရွင္းျပေပးပါဦးလို႔.....

မွတ္တိုင္ေလး

မွတ္တိုင္ေလးဆီကို
နိစၥဓူ၀ လူေပါင္းမ်ားစြာ
ေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္
မွတ္တိုင္ေလးကေတာ့
သူ႔ဆီေရာက္လာတဲ့လူေတြ
တစ္ခဏတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအးခ်မ္းေစရေအာင္
သူ႔တာ၀န္ကို မပ်င္းမရိ ထမ္းေဆာင္ေနဆဲ။

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေရာက္လာတတ္တဲ့
အလႊာမ်ဳိးစံု လူတန္းစားမ်ဳိးစံုကို
ေငးေငးေနရတာနဲ႔ မွတ္တိုင္ေလး
ပ်င္းဖို႔ေတာင္ အခိ်န္မရပါဘူး။

တစ္ခါတစ္ခါ လူေတြၾကည့္ရတာ ေအးခ်မ္းေပမဲ့
တခ်ဳိ႕လူေတြအတြက္ ပူေလာင္မႈေတြ မၿငိႇမ္းသတ္ေပးႏုိင္လို႔
မွတ္တိုင္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေသးတယ္။

မွတ္တိုင္ေလးကို အရိပ္ခိုေနေပမဲ့
မသိတတ္သူ လူတခ်ဳိ႕က
ကြမ္းတံေတြး ေထြး ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္လုပ္လည္း
မွတ္တိုင္ေလး သည္းခံရွာတယ္
ဒီလုိလုပ္လို႔ စိတ္ခ်မ္းသာမႈရမယ္ဆို
မွတ္တိုင္ေလး အနစ္နာခံေပးမတဲ့။

ခုတေလာ မွတ္တိုင္ေလး
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို သတိထားမိတယ္
အျမဲမျပံဳးမရယ္တတ္သလို
မွတ္တိုင္ေလးရဲ႕အရိပ္ကို မခိုတတ္တဲ့၊
ဘယ္ေတာ့မွလည္း ခံုေနရာမယူတတ္တဲ့
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုေပါ့။

မွတ္တိုင္ေလးကို တစ္ေန႔တာအတြက္
အခ်ိန္အၾကာဆံုး အေဖာ္လုပ္ေပးတာ
အဲဒီေကာင္မေလးပဲ ထင္ပါရဲ႕
ေကာင္မေလးစီးတတ္တဲ့ တစ္စီးတည္းေသာကားက
နာရီ၀က္ တစ္ခါေတာင္ မလာတတ္တဲ့ကားျဖစ္ေနလို႔ေပါ့။

မိုးဖြဲဖြဲရြာလို႔ေတာ့ ေကာင္မေလး
ဘယ္ေတာ့မွ ထီးမေဆာင္းတတ္ဘူး
တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ မိုးစက္ေတြေအာက္မွာ
မျဖဴ မညိဳ စိုျပည္တဲ့အသားအေရနဲ႔
မတို မရွည္ ဆံႏြယ္စေလးေတြ တ၀ဲ၀ဲလြင့္ေနတဲ့
ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ရတာ
ကဗ်ာမမီ စာမမီ ပါပဲ။

ခုတစ္ခါ မွတ္တိုင္ေလးဆီ
ပံုမွန္နီးပါး ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ထပ္တိုးလာတယ္
ေကာင္ေလးကလည္း ေကာင္မေလးလိုပဲ
မွတ္တိုင္ေလးရဲ႕ အရိပ္ကို မခိုသလို
ခံုေနရာလည္း မယူတတ္ဘူး
ပိုထူးျခားတာက
ေကာင္မေလးစီးတဲ့ကားကိုပဲ
ေကာင္ေလးလည္း ေစာင့္စီးရတယ္ေလ။

အခ်ိန္ကိုက္ တိုက္ဆုိင္တတ္တဲ့
ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးကို
မွတ္တိုင္ေလး ေငးေငးေနရတာနဲ႔
မနက္ခင္းေလး ဘယ္လိုကုန္ဆံုးမွန္းမသိလိုက္တာ
ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။

ေကာင္မေလး မွတ္တိုင္ေလးနဲ႔ အေဖာ္လုပ္ေပးတာ
၆ လ နီးပါးရွိခဲ့ၿပီ
ေကာင္မေလးမလာတဲ့ေန႔မ်ဳိးဆို
မွတ္တိုင္ေလးလည္း တစ္ခုခုလိုေနသလိုလို။

တစ္ခါတစ္ခါ
ေကာင္မေလးကို ေငးေငးေလးၾကည့္ေနတတ္တဲ့
ေကာင္ေလးကို ျမင္ရသလုိ
မ်က္၀န္းခ်င္း မဆံုႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတတ္တဲ့
ေကာင္မေလးကိုလည္း ျမင္ရတယ္
မွတ္တိုင္ေလးကေတာ့ အရာအားလံုးထက္
ေကာင္မေလး သူ႔ကို အေဖာ္လုပ္ေပးေနတာကိုပဲ
ေက်နပ္ေနေလတယ္။

တစ္ခါတေလေတာ့လည္း မွတ္တိုင္ေလး ေတြးမိတယ္
တကယ္လို႔မ်ား တစ္ေန႔မွာ
မွတ္တိုင္ေလးဆီ ေကာင္မေလး ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ရင္...

နိစၥဓူ၀ လူေပါင္းမ်ားစြာ
မွတ္တိုင္ေလးဆီ ေရာက္လာတတ္ေပမဲ့
ဒီေန႔နဲ႔ နက္ျဖန္ မတူတတ္ၾကဘူး
ပံုမွန္လာတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးကေရာ...
႐ုတ္တရက္ ေကာင္မေလးအတြက္
မွတ္တိုင္ေလး ဆုေတာင္းေပးေနမိတယ္
ေကာင္မေလး က်န္းမာေစေၾကာင္းေပါ့။

တစ္ေန႔ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား
ေကာင္ေလးက တျခားေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔
မွတ္တိုင္ေလးဆီေရာက္လာတယ္
မျပံဳးမရယ္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလးကေတာ့
ထံုးစံအတိုင္း မွတ္တိုင္ေလးရဲ႕အရိပ္ကို မခို
ခံုေနရာလည္း မယူဘဲ ရွိေနေပမဲ့
ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာ မရႊင္တာ
မွတ္တိုင္ေလး ျမင္ေနရတယ္။

ေနာက္ေန႔ေတာ့ မွတ္တိုင္ေလး အေဖာ္မဲ့ေနေလရဲ႕
ေကာင္မေလးလည္းမလာသလို ေကာင္ေလးလည္း ေပၚမလာဘူး
တစ္ခုခုမွန္းေတာ့ မွတ္တိုင္ေလးလည္း သိေနပါရဲ႕
႐ုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရတဲ့သီခ်င္းကို
မွတ္တိုင္ေလး အမွတ္မထင္ နားစြင့္လိုက္မိတယ္။

''မျမင္ႏိုင္ေအာင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားတဲ့ အၾကင္နာမ်က္၀န္းေတြ
ငါ့အခ်စ္ေတြ မင္းေလးမသိေအာင္ ဟန္ေဆာင္လိမ္ညာရင္း
မဆံုႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္း ငါ နာက်င္ေနပါၿပီ
ဘယ္သူမွမသိႏိုင္တဲ့ ငါ့အခ်စ္ေတြ မင္းလည္း မသိဖို႔ေလ

မျမင္ကြယ္ရာ ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ေတြ ရင္မွာသို၀ွက္ရင္း
အတူဆံုခ်ိန္ အိပ္မက္ထဲမွာ အၾကင္နာကိုရင္ဖြင့္
ေမွာင္မွာေရွွွွွွွွွာင္ပုန္းခဲ့ရတာ နာက်င္ေနပါၿပီ
ဟန္ေဆာင္မ်ဳိသိပ္ထားတဲ့အခ်စ္ေတြ မင္းမသိနဲ႔ေတာ့ေလ

တကယ္ဆို မင္းနဲ႔တို႔ဟာ ဘယ္လိုမွဆံုစည္းဖို႔မျဖစ္ႏုိင္ခဲ့
ၾကင္နာ ရွိႏွင့္ထားသူ မင္းနဲ႔ေ၀းရာ ေရွာင္ဖယ္ေနပါမယ္
ဟုိအရင္ ငါ့ရဲ႕အခန္းမွာ လူေတြမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ႀကိတ္ငိုမယ္
အိပ္မက္ထဲေတာ့ အျပစ္ယူ မရက္စက္ပါနဲ႔
တို႔ေတြ႕ခြင့္ေလး...''
..... ..... .....
.... ..... .....

မွတ္တိုင္ေလး ေတြးမိတယ္
သီခ်င္းက ေကာင္မေလးကိုမ်ား ေစာင္းေျပာေနသလားလို႔။

ေနာက္ေန႔ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း
ေကာင္မေလး ေပၚမလာေတာ့ဘူး
မွတ္တိုင္ေလးမွာေတာ့ အေဖာ္မဲ့ၿပီေပါ့...
တကယ္ေတာ့
မွတ္တိုင္ေလးအဖို႔ရာ မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး
မွတ္တိုင္ေလးအတြက္
ထာ၀ရအေဖာ္ဆိုတာ မရွိဘူးေလ။

ဒီလိုမ်ဳိးေတြျဖစ္ေအာင္မ်ား
နာမည္က နိမတ္ျပသလားလို႔ေတာင္
မွတ္တိုင္ေလး ေတြးေနမိတယ္
ဘာလို႔ဆို
မွတ္တိုင္ေလးနာမည္က
အေ၀းေျပး ... တဲ့ ...

မၿပီးဆံုးျခင္း

ငါ့အေၾကာင္းကို ဖြင့္ေျပာရရင္
အားလံုး ေမာကုန္မွာေပါ့
ဒီေတာ့ နားနားၿပီး ေျပာမယ္
နားနားၿပီးလည္း ဖတ္ေပါ့။

အခုတေလာ ႐ူးသြပ္မႈေတြက
မိုးထိျမင့္ေနတယ္
သန္းေခါင္ယံည အေတြးေတြဆိုေတာ့
အ႐ုဏ္ေပၚေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ
မဆန္းပါဘူး။

ငါ့အိတ္ကပ္ကို ခဏေမ့သြားတယ္
စေကာလားရွစ္အတြက္ အြန္လုိင္းကေန ၀င္ခြင့္ေျဖဖို႔...
အန္ဂ်ီအိုမွာလည္း ဘာရာထူးဆိုလားပဲ
ေမွ်ာ္လင့္လုိက္ေသး။

တစ္ညတစ္ည စာအုပ္လက္ကမခ်ဘဲ
စိတ္ကူးက ဟားဗတ္တကၠသုိလ္မွာ
Edgar Allan Poe အေၾကာင္း ဖတ္ေနတာ
ရက္ေပါင္း ၄၀ ၾကာၿပီ။

Would you mind နဲ႔ Don't you mind ေတာင္
ကြဲျပားေအာင္မသိလုိ႔ အခုမွ
အေျခခံသဒၵါ ျပန္ေလ့လာေနရတုန္း။

သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အားေပးတယ္
မင္း နီးေတာ့ နီးလာပါၿပီတဲ့
သူရည္ရြယ္တာ မေမးေတာ့ဘူး
လိုရာဆြဲေတြးတာပဲ ေကာင္းတယ္။

ေမာသြားၿပီဆို မိတ္ေဆြ
ေရေသာက္ႏုိင္တယ္ေနာ္
ေသာက္မယ့္ပမာဏေတာ့
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ခ်င့္ခ်ိန္ေပါ့။

ငါလည္း ေမာၿပီ
ဒီေတာ့
ဒီေနရာမွာ တစ္ခန္းရပ္လို႔
ကိုစုိင္း၀င္းျမင့္စကား ခဏငွားလိုက္ရရင္
ျမန္လို႔လည္း မရ
ေျပးလို႔လည္း မရတဲ့ ကမၻာ
ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ရင္ ေ၀းေ၀းေရာက္မယ္
စကားမ်ားမ်ားကိုလည္း
မနက္ျဖန္မွေျပာမယ္။ ။

ကဗ်ာအေပၚ သူတို႔ရဲ႕အျမင္

တူတူပုန္းတမ္းကစားေနတုန္း၊ ပံုေျပာေနတုန္းမွာ ကေလးဟာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားတယ္။
ႏြားေက်ာင္းသားက သူ႔ခ်စ္သူအတြက္ ခေရပန္းကံုးကေလးေတြ ကံုးေပးေနတုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားရတယ္။
လယ္သမားဟာ လယ္ထြန္ရာက ရပ္ၿပီး သက္တံ့ႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနတုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားရတယ္။
အလုပ္သင္စာေရးဟာ ပန္းအလွျပပြဲကို ၾကည့္ေနတုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားတယ္။
ကပ္ေစးႏွဲတဲ့သူေဌးဟာ သူ႔ေရႊစကို ပြတ္သပ္ေနတုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားတယ္။
နန္းတြင္းသားဟာ သူ႔အထက္က မွဴးမတ္ႀကီးရဲ႕ အျပံဳးေပၚမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္ေနတုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားတယ္။
ေတာတြင္းသား လူ႐ိုင္းဟာ သူကိုးကြယ္ေနတဲ့ နတ္႐ုပ္ကို ေသြးနဲ႔ အေရာင္ျခယ္ေနတုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားတယ္။
မင္းဆိုးဟာ သူ႔ကိုယ္သူ နတ္ဘုရားလို႔ ထင္ေနတုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သြားတယ္။
ဒါဟာ ဟက္ဇလစ္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြပါ။

ဆရာျမသန္းတင့္ကေတာ့ ''လူတုိင္းမွာ ခံစားခ်က္ေတြ၊ စိတ္ကူးေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အားငယ္ခ်က္ေတြ ရွိၾကတယ္။ ဒီခံစားခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပတာတိုင္းဟာ ကဗ်ာလို႔ ေျပာပါတယ္။ တစ္လံုးတည္းနဲ႔ ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ရင္ခုန္သံကို ေဖာ္ျပတိုင္းဟာ ကဗ်ာပဲေပါ့။ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ျမင္တယ္၊ ၾကားတယ္။ ဒီအခါမွာ ခံစားမႈကို ေပးတယ္။ ခံစားမႈေ၀ဒနာကေန စိတ္ကူးကို ႏႈိးေပးတယ္။ အဲဒီအခါမွာ နရီတို႔၊ အသံတို႔နဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္းကို ဖြဲ႕တယ္။ ဒီမွာ ကဗ်ာ ျဖစ္လာတယ္'' တဲ့။

ပံုရိပ္

လူသားအျဖစ္ႏွင့္ ကြၽန္မ စတင္အသက္ရွဴခ်ိန္မွာ
အေမက အေဖ့၀ိညာဥ္နဲ႔အတူ ကြၽန္မေဘးမွာ ရပ္လို႔
ပီဘိကေလးငယ္ ကြၽန္မ
ဘာမွမေျပာႏုိင္ခဲ့ဘူး။

စကားေျပာတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း
ဆြံ႕အေနတဲ့ ကြၽန္မ
အိပ္မက္ထဲမွာ အေဖနဲ႔ေတြ႕ေတာင္
ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရတယ္။

ေက်ာင္းေနရမယ့္အရြယ္ေရာက္ေတာ့
အေမ့ရဲ႕စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးတဲ့မ်က္ႏွာ
ငယ္ရြယ္ေပမဲ့ ကြၽန္မ ခံစားေနတတ္ခဲ့ၿပီ။

ေမရီခ်က္ပ္မင္းေက်ာင္းကို ပို႔ဖို႔ေျပာတဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြဟာ
ကြၽန္မအေမရဲ႕ ရန္သူေတြပဲ
အမ်ားနည္းတူ သေကၤတေတေတြသံုးလို႔
ကြၽန္မရဲ႕ ေသာတအာ႐ံု ပ်က္စီးမွာ
အေမ အရမ္းေၾကာက္ေနခဲ့တယ္။

ပင္ပန္းႀကီးစြာနဲ႔ တစ္ေက်ာင္း၀င္တစ္ေက်ာင္းထြက္
အမ်ားနည္းတူ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရဖို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့တဲ့
အေမ့ရဲ႕ေမတၱာေၾကာင့္ ကြၽန္မ
အမ်ားနည္းတူ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ကေန ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္အထိ
ေက်ာင္းေပါက္၀မွာ ထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕အေမကို
ဘယ္ဆရာ ဆရာမမွ နားခ်လို႔မရခဲ့ဘူး
သမီးေလး အားငယ္ေနမွာစုိးတယ္တဲ့။

ကြၽန္မရင္ထဲဘယ္လိုရွိရွိ
အေမသိေအာင္ ထုတ္မေျပာခ်င္ဘူး
အေမမ်က္ရည္၀ဲမွာ ကြၽန္မလိုလားဘူး။

ပတ္၀န္းက်င္က ထင္ၾကမယ္
ကြၽန္မႏွလံုးသား ေက်ာက္သားလိုမာေၾကာတယ္လို႔
တကယ္ေတာ့ အခိုးေငြ႕ေလးလို
ထိကိုင္လိုက္တာနဲ႔ ေပ်ာက္ျပက္သြားေလာက္ေအာင္
ကြၽန္မႏွလံုးသား ခံစားလြယ္မွန္း
အေမတစ္ေယာက္ပဲသိတယ္။

အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ႔အမွ်
ကြၽန္မ အေမ့ကို တုိးလို႔သာ သနားခဲ့တယ္
တကယ္ေတာ့ အေမနဲ႔ ကြၽန္မ အျပန္အလွန္ အသနားပိုေနခဲ့ၾကတာပဲေလ။

အေမေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ဆရာ၀န္မႀကီး မျဖစ္ခ်င္ေပမဲ့
အေမေက်နပ္ေအာင္ ကြၽန္မ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္
ဒါကို အေမလည္း သိမယ္ထင္ပါတယ္
တကယ္က ကြၽန္မ ဆရာ၀န္မႀကီး မလုပ္ရဲတာပါ။

ဆရာလည္း တစ္ေယာက္ခ်င္း စာလုိက္မေမး
ေက်ာင္းသားလည္း မေျဖခ်င္ ထ မေျဖလို႔ရတဲ့
အေ၀းသင္တကၠသုိလ္သာ ကြၽန္မအတြက္ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးေပါ့
အခုေတာ့ ကြၽန္မက အဂၤလိပ္စာေမဂ်ာနဲ႔ ဘြဲ႕ရခဲ့ၿပီေပါ့။

ေခတ္နဲ႔အညီ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိတဲ့ အေမဟာ
ကြၽန္မဘ၀အတြက္ ခြန္အားေတြေပးတဲ့သူပါ
ကမၻာဟာ ရြာဆုိရင္
ကြၽန္မဟာ ႏွီးတစ္ေခ်ာင္းေလာက္ေတာ့
အသံုး၀င္ရမယ္တဲ့။

ကြၽန္မဘ၀အတြက္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအျဖစ္
ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔
ကြၽန္မ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္
အားေပးသူဟာ အေမပဲေပါ့။

စာၾကည့္စားပြဲရဲ႕ စားပြဲခင္းေအာက္မွာ
ေငြအေၾကြေလးေတြ မျပတ္ အေမထည့္ေပးခဲ့တယ္
လိုင္းကားစီးတဲ့အခါ ဘယ္သြားမလဲလို႔ အေမးမခံရေအာင္
အပိုအလိုမရွိ ကြက္တိေပါ့တဲ့။

တစ္ခါတစ္ရံ အိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႔
အေမ့ကို ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားရတဲ့အခါ
ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ဖုန္းခြက္ကို တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ေနတဲ့ ကြၽန္မကို
အံ့အားတသင့္မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ေနမယ့္
ဖုန္းဆုိင္က လူေတြရဲ႕ အၾကည့္ဒဏ္ကိုလည္း
ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ကြၽန္မ ေလ့က်င့္ထားရတယ္။

ႏွစ္ခ်က္ေခါက္ရင္ အေမ
သံုးခ်က္ေခါက္ရင္ ေနာက္က်မယ္
စသျဖင့္
အေမနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္အခ်က္ေပးစနစ္ေတြ
သူတို႔ေတြ ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ။

အမ်ားသူငါေတြ အလိုမက်ရင္
သူငယ္ခ်င္းကို ရင္ဖြင့္ၾကတယ္
ကြၽန္မေရာ...
ကြၽန္မအလိုမက်သမွ် အေမ့ကိုဖြင့္ေျပာရရင္
အေမ ဘယ္စိတ္ေကာင္းႏိုင္ပါ့မလဲ
ဒီအခါ ကြၽန္မရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြဟာ
စာသားေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ စိတ္ကူးယဥ္မဆန္ပါဘူး။

'လႈပ္ရွားေနတဲ့ ငါ့့လက္ေတြဟာ
ဘ၀အတြက္ ေလွခါးထစ္ေတြ
အေမ့အတြက္ ငါဟာ ထီးတစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္ရမယ္'
ကြၽန္မလက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ဒီစာသံုးေၾကာင္းပါ၀င္တဲ့ စာအုပ္ေလးကို
ည အိပ္ခါနီးတိုင္း အေမ ယူဖတ္တယ္
ဒီအခ်ိန္မွာ အေမ့ဘက္ကို လွည့္မၾကည့္လည္း
အေမ မ်က္ရည္၀ဲေနမယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ သိတယ္။

ကြၽန္မဘ၀မွာ အမ်ားႀကီး မေမွ်ာ္လင့္လိုပါဘူး
မနက္ အိပ္ရာကႏိုးခ်ိန္ ေဘးနားမွာ အေမရွိေနရင္ပဲ
ကြၽန္မ ေက်နပ္ပါၿပီ အေမရယ္။